วันนี้ฟังข่าววิทยุตอนเช้า ว่ารัฐบาลมีมติต่ออายุให้บริการ รถเมล์-รถไฟฟรีไปอีก 6 เดือน รวมเป็นงบประมาณ 2 พันล้านบาท ซึ่งก็ต้องนำมาจากภาษีของประชาชนทั่วประเทศ
หากคิดเป็นบาป ก็ย่อมจะคิดว่า "อะไรกัน เงินตั้ง 2 พันล้านเชียวนะ ภาษีขอ...งฉันมาช่วยเหลือคนแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นเอง ฉันไม่เห็นได้อะไรเลย" เมื่อคิดเช่นนี้ ความตระหนี่ย่อมครอบงำจิตใจ ส่งผลให้ใจมีอานุภาพน้อย
แต่หากคิดเป็นบุญ ก็ย่อมจะคิดว่า "อืม เงินภาษีของเรา ที่เราจ่ายให้รัฐไปทุกเดือน ส่วนหนึ่งก็นำมาช่วยเหลือ คนรายได้น้อย ให้เดินทางไปมาได้สะดวกขึ้น คิดๆ ดูแล้ว เหมือนเราได้ทำบุญตั้ง 2 พันล้านเชียวนะ" คิดเช่นนี้ ใจก็พองโตด้วยความปีติ
หากคิดเป็นบาป ก็ย่อมจะคิดว่า "อะไรกัน เงินตั้ง 2 พันล้านเชียวนะ ภาษีขอ...งฉันมาช่วยเหลือคนแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นเอง ฉันไม่เห็นได้อะไรเลย" เมื่อคิดเช่นนี้ ความตระหนี่ย่อมครอบงำจิตใจ ส่งผลให้ใจมีอานุภาพน้อย
แต่หากคิดเป็นบุญ ก็ย่อมจะคิดว่า "อืม เงินภาษีของเรา ที่เราจ่ายให้รัฐไปทุกเดือน ส่วนหนึ่งก็นำมาช่วยเหลือ คนรายได้น้อย ให้เดินทางไปมาได้สะดวกขึ้น คิดๆ ดูแล้ว เหมือนเราได้ทำบุญตั้ง 2 พันล้านเชียวนะ" คิดเช่นนี้ ใจก็พองโตด้วยความปีติ
แน่นอน ผมหัดฝัน ย่อมต้องคิดแบบหลัง แน่นอน