บทความธรรมะ Dhamma Articles > >
เหมือนลูกเดินท่องไปในกลางถนนขององค์พระแก้วใส ถนนแห่งความสุขภายใน เดินแล้วมีความสุขมากๆ เมื่อกลับมานั่งครั้งใด พอหลับตาปุ๊บ ก็มีความสุข เหมือนเป็นช่วงพักผ่อน ศูนย์กลางกายเป็นเหมือนหลุมหลบภัยของลูก เวลาทุกข์ นิดหนึ่ง ก็หยุดใจแป๊บหนึ่ง หยุดตรงนั้นเดี๋ยวนั้น ทำอย่างนี้แล้วก็มีความสุข อ่านเรื่องต่อ
โต๋และโกลด์กี้พูดจาไพเราะมากขึ้น ผลการเรียนของลูกทั้งสอง สร้างชื่อเสียงให้แก่ครอบครัว และประเทศไทยคือ สอบได้ที่หนึ่งของห้อง ครูประจำชั้นของโกลด์กี้ได้พูดกับลูกว่า “ตั้งแต่เป็นครูสอนหนังสือมาจนใกล้จะเกษียณอายุ เพิ่งได้มีโอกาสสอนเด็กไทยที่เรียนรู้ได้เร็ว เขาสามารถจบชั้นป. 3 ได้ภายในสามเดือน เขาอยู่ในร่างเด็กแต่ความรับผิดชอบเหมือนผู้ใหญ่” ครูพูดว่าเก่งทั้งพี่และน้องเลยนะ คุณมีเทคนิคอย่างไร ในการสอนลูกให้เก่ง ลูกก็ตอบสั้นๆว่า "ให้ดู DMC และนั่งสมาธิทุกวันสิคะ" อ่านเรื่องต่อ
พอจรดใจไปที่องค์พระ ดิฉันก็เหมือนละลาย และหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับท่าน องค์พระสีทองซ้อนขึ้นมาจนนับไม่ถ้วน องค์พระใสอยู่กับตัวดิฉัน และดิฉันก็รู้สึกเหมือนอยู่ในองค์พระ เหมือนที่หลวงพ่อบอกว่า “เราเป็นองค์พระ องค์พระเป็นเรา” ดิฉันสามารถยืนยันได้ และมีความสุขมากๆค่ะ อ่านเรื่องต่อ
โดยขณะที่ฉันนำใจมาไว้ที่ศูนย์กลางกาย และภาวนา “สัมมา อะระหัง” ใบหน้าของหลวงปู่ก็เปลี่ยนเป็นรูปปั้นสีทอง และดึงดูดฉันให้ตกลงไปอยู่ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ 7 แล้วฟองสบู่ดวงเล็กๆ ก็ผุดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก และทุกดวงก็มีองค์พระอยู่ภายใน ฉันเห็นพระพุทธเจ้าผุดขึ้นมาเป็นสาย อ่านเรื่องต่อ
ทุกคำพูดของหลวงพ่อแทงใจดำลูกทุกครั้ง จนใจของลูกสว่างไสว เหมือนหงายของที่คว่ำ เปิดของที่ปิด เหมือนจุดเทียนไขในที่มืดเลยค่ะ บางครั้งฟังแล้วถึงกลับน้ำตาไหล สิ่งที่ลูกแสวงหามานาน อยู่ตรงหน้าลูกนี่เอง ลูกดู DMC ทุกวันและเริ่มมีความสุขจนลืมไปเลยว่าลูกกำลังมีความทุกข์อยู่ อ่านเรื่องต่อ