เหตุเพราะมีกัลยาณมิตร

ผลการปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตรละอองดาว ขวาอุ่นหล้า (ประเทศไทย)

 

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

    จากอาชีพที่อยู่ในทุ่งรวงทองของรวงข้าวตามท้องนา ลูกก็ได้มาสู่อาชีพทุ่งรวงทอง ที่เป็นทองจริงๆตามร้านค้าเจ้าค่ะ ที่ลูกกล่าวเช่นนี้ ก็เพราะว่าอาชีพเก่าของลูก คือ ชาวนานั่นแหละเจ้าค่ะ จากนั้นก็ผันตัวเองมาสู่อาชีพพนักงานขายที่ร้านทองเจ้าค่ะ ที่นี่นอกจากทำให้ลูกได้รู้จักรวงทองจริงๆแล้ว ยังทำให้ลูกได้รู้จักเส้นทางบุญที่ดีที่สุดในชีวิต ทำให้ลูกได้เปลี่ยนแปลงความคิดของตัวเองใหม่อีกด้วยเจ้าค่ะ

 

    ลูกชื่อ ละอองดาว ขวาอุ่นหล้า อายุ 42ปี เป็นลูกคนที่5 จากพี่น้องทั้งหมด 7คน และลูกก็ยังเป็นโสดซิงๆอยู่นะเจ้าคะ ลูกเกิดและเติบโตในครอบครัวเกษตรกรก็จริง แต่ลูกไม่ชอบเอาสัตว์เป็นๆมาทำเป็นอาหาร ลูกเป็นคนรักความสะอาด ชอบทำความสะอาดบ้าน และจะจัดเรียงสิ่งของในบ้านให้เป็นระเบียบอยู่เสมอ

 

    ต่อมาเมื่อปี พ.ศ.2538 ลูกได้เข้ามาทำงานเป็นพนักงานขายทองที่ร้านทองเจี่ยเจี้ยเชียงสิงโตคู่ (ฉ่อย) ที่สะพานใหม่ (ฉ่อย คือ ชื่อเล่นของเจ้าของร้านเจ้าค่ะ) ทำให้ลูกได้รู้จักวัดพระธรรมกาย เนื่องจากเจ้าของร้านมีพระน้องชายบวชอยู่ที่วัดนี้เจ้าค่ะ เจ้าของร้านพยายามชวนลูกไปวัดทุกวันอาทิตย์ต้นเดือน แต่ทุกครั้งลูกจะปฏิเสธและหลีกเลี่ยงมาตลอด ซึ่งตอนนั้นใจของลูกยังติดอยู่กับความคิดที่ว่า วัดพระธรรมกายนั้นรวยแล้ว แต่บางครั้งก็จำเป็นต้องไปด้วยความเกรงใจ

 

    แล้ววันหนึ่ง เป็นวันที่ลูกเริ่มได้คิด นั่นก็คือ ลูกเห็นภรรยาเจ้าของร้านตื่นแต่เช้าตักบาตรหน้าบ้านทุกวัน ลูกคิดขึ้นมาในใจว่า “ในเมื่อเขาก็รวยอยู่แล้วจะตื่นสายก็ได้ ทำไมจะต้องตื่นแต่เช้ามาตักบาตรทุกวัน หรือเพราะเขาตักบาตรอย่างนี้ทุกวัน ถึงทำให้เขารวย” แล้วลูกก็คิดได้ ลูกเริ่มฝึกที่จะรวยแบบเขาบ้าง โดยตักบาตรพระ 2องค์ทุกวันไม่ขาดเลยเจ้าค่ะ ซึ่งเดี๋ยวนี้เพื่อนที่ทำงานด้วยกัน ก็หันมาตักบาตรพร้อมกับลูก จากที่เมื่อก่อนเขาก็ไม่เคยตักบาตรเหมือนกัน และทุกเดือนเจ้าของร้านจะนิมนต์พระที่วัดพระธรรมกาย มาฉันเพลที่ร้านเดือนละครั้ง ซึ่งลูกก็ได้ร่วมบุญไปด้วยทุกครั้งเจ้าค่ะ

 

    เมื่อวันที่ 13 เมษายน พ.ศ.2551 เป็นวันหยุดสงกรานต์ เจ้าของร้านได้ไปปฏิบัติธรรมที่สวนป่าหิมวันต์ ภูเรือ จังหวัดเลย เมื่อกลับมา ภรรยาเจ้าของร้านก็ขอให้ทุกคนที่ร้านมาร่วมกันสวดมนต์ทำวัตรเช้า-เย็น พร้อมทั้งนั่งสมาธิ(Meditation)ก่อนเปิดร้าน และหลังจากปิดร้านแล้ว ครึ่งชั่วโมงถึงหนึ่งชั่วโมง จะทำอย่างนี้ทุกวัน แล้วเจ้าของร้านได้บอกให้ลูกและเพื่อนที่ทำงานขึ้นไปปฏิบัติธรรมที่ภูเรือ ในร้านจะมีพนักงานอยู่ 2คน ซึ่งจะต้องสับเปลี่ยนกันไป

 

    วันแรกของการปฏิบัติธรรมที่ภูเรือ ลูกนั่งสมาธิไปเรื่อยๆ ระหว่างนั่งรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว ทำให้ลูกต้องขยับตัวบ่อยๆ จนรู้สึกอายพระอาจารย์และคนที่นั่งอยู่ข้างๆ

 

    พอเข้าวันที่2 เป็นวันที่ลูกตื่นเช้าขึ้นมา รู้สึกว่าอากาศสดชื่นเป็นพิเศษ มองไปรอบๆเห็นป่าเขาเขียวขจี เสียงน้ำตก นกร้อง ดอกไม้บานสวยสะพรั่ง ทำให้รู้สึกใจสบายและสงบอย่างบอกไม่ถูกเลยเจ้าค่ะ เมื่อเข้าไปในห้องปฏิบัติธรรม ก็ได้ยินเสียงของพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เจ้าหน้าที่เปิดให้ฟังว่า “...ลูกๆทุกคนที่มาที่สวนป่าหิมวันต์แห่งนี้ ก็ให้ตัดทุกสิ่งทุกอย่างเลย ให้คิดว่าเราได้ตายจากพวกเขาไปแล้ว ให้คิดว่าเราอยู่ตัวคนเดียวบนเขาแห่งนี้...”

 

    พอลูกนั่งสมาธิ ก็จะนึกถึงประโยคนี้ขึ้นมาและคิดในใจว่า “ถ้าวันหนึ่งเราตายไปจริงๆ ญาติพี่น้องของเราคงจะอยู่ได้” ก็เลยคิดว่าใน 7วันนี้ เราได้ตายจากพวกเขาไปแล้ว เมื่อนึกได้ดังนี้ ใจของลูกเริ่มสงบลง ร่างกายเริ่มผ่อนคลายอย่างสบายๆ ค่อยๆหลับตาลงเบาๆ ทำใจนิ่งๆ นึกถึงองค์พระใสๆมาอยู่ในกลางท้องตรงฐานที่เจ็ด ลูกมององค์พระไปนิ่งๆเฉยๆ เวลาผ่านไปประมาณ 10นาที...

 

    สักครู่หนึ่ง ลูกก็เห็นองค์พระผุดขึ้นมาโดยเห็นพระเศียรขึ้นมาก่อน แล้วค่อยๆเห็นเต็มองค์ องค์พระผุดขึ้นมาเรื่อยๆ ขาที่กำลังปวดและชา อยู่ๆก็หายไปไม่มีความรู้สึกอีกเลย ความรู้สึกมีตัวตนค่อยๆหายไป จนรู้สึกเหมือนไม่มีตัวตนอยู่เลย เหลืออยู่แต่ใจเท่านั้น ลูกรู้สึกเบาสบายแช่มชื่นเบิกบานมาก

 

    มาถึงตอนนี้ ลูกก็อดสงสัยไม่ได้ว่า “เมื่อตัวเราหายไป แล้วแว่นตาที่เราใส่อยู่ล่ะ หายไปด้วยหรือเปล่า” พอลองเอามือจับแว่นตาดู “เอ...ก็ยังอยู่นี่” ทันทีที่สงสัยก็ทำให้องค์พระหายไปทันที ทีนี้ลูกรู้แล้วว่าถ้าลูกเอ๊ะอ๊ะเมื่อไหร่ ใจก็จะเคลื่อนออกจากศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ด ทำให้องค์พระหายไป

 

    วันต่อมา ลูกก็รู้สึก Alert ขึ้นเป็นหลายเท่า เมื่อก่อนฟังเทศน์แล้วไม่ค่อยเข้าใจ แต่พอมาถึงตอนนี้เข้าใจทุกอย่างที่พระอาจารย์สอน เกิดความรู้สึกว่าคนเราไม่มีตัวตนจริงๆ เราเองไปยึดมั่นถือมั่น มันก็เลยเกิดทุกข์ เวลาก่อนที่จะนั่งสมาธิ พระอาจารย์สอนให้ย่อและขยายองค์พระ ลูกก็ทำตามได้ไม่ยาก

 

    พอหลังจากที่มีประสบการณ์แล้ว ใจของลูกนิ่งมากขึ้น ยิ่งใกล้ถึงวันที่จะกลับก็ยิ่งนั่งดีขึ้น และเมื่อนั่งครั้งใด ทันทีที่ใจสงบจะเห็นองค์พระสว่างไสวขึ้นมาเลยเจ้าค่ะ ตัวก็เบาสบาย องค์พระผุดขยายแผ่ไปครอบคลุมทุกคนทั่วจังหวัด ทั่วประเทศ ทั่วโลก รู้สึกว่าองค์พระคือตัวเรา ตัวเราคือองค์พระ ทุกส่วนในร่างกายของลูก กลืนหายไปในองค์พระรวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับท่าน...

 

    ขณะที่ใจของลูกแช่อิ่มอยู่กับความสุขนั้น สักพักเหมือนมีแม่เหล็ก 2อันดูดเข้าหากัน จากนั้นก็ปรากฏมีองค์พระองค์ใหม่ผุดซ้อนขึ้นมาอีก ตัวที่เบาสบายอยู่แล้ว ก็ยิ่งเบาขึ้นๆ ใจแช่มชื่นเบิกบาน นุ่มนวลเหมือนสำลีปลิวไปในอากาศ ยากเกินกว่าจะบรรยายเจ้าค่ะ รู้สึกอยากจะอยู่อย่างนั้นนานๆ ความรู้สึกนั้นยังประทับตราตรึงอยู่ในใจของลูกอยู่ตลอดเวลา นึกทีไรก็ปลื้มปีติใจทุกครั้ง เป็นความรู้สึกที่ยิ่งกว่าความสุขอีกเจ้าค่ะ

 

    เมื่อถึงวันที่จะกลับ ใจยังไม่อยากจะกลับเลย เพราะที่นี่เป็นเหมือนสวรรค์บนดินของลูกจริงๆ นึกแล้วก็ปลื้มจนน้ำตาไหลทุกครั้ง

 

    ลูกขอกราบขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ที่ได้หาสถานที่ที่เหมาะสมและดีที่สุด ทำให้ลูกๆได้มาปฏิบัติธรรมเพื่อให้เข้าถึงพระธรรมกาย และลูกก็ยังหวังว่าสักวันลูกจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง ที่สวนป่าหิมวันต์แห่งนี้เจ้าค่ะ

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

ละอองดาว ขวาอุ่นหล้า

http://goo.gl/uj03H