สาวใจบุญ ผู้ค้นพบความสุขภายใน

ผลการปฏิบัติธรรม 

เจน เวลแฟร์ (ประเทศอังกฤษ)

 

ดิฉันชื่อ เจน  เวลแฟร์ อายุ 54 ปี เป็นชาวอังกฤษ จากเมืองโวคกิ้ง ประเทศอังกฤษ  ดิฉันเคยทำงานเป็นอาสาสมัครช่วยงานองค์กรการกุศลหลายองค์กรมานานประมาณ 25 ปี เช่น สมาคมสภากาชาด งานช่วยเหลือผู้เคราะห์ร้ายจากอาชญากรรม และงานช่วยเหลือผู้หญิงจากภัยถูกข่มขืน ตอนนี้ดิฉันทำงานอิสระ ให้กับหน่วยบริการโรคมะเร็ง มารี คูรี่ และเป็นพยาบาลให้กับหญิงชราค่ะ

 

เมื่อตอนเด็กๆ ดิฉันอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ แถบชนบทของเมืองเคมบริดจ์  ครอบครัวของดิฉันต้องทำงานตลอดเวลา ไม่มีวันหยุดเลย ราวกับนักโทษที่ไม่มีการหยุดพักจากการถูกทัณฑ์ทรมาน ดังนั้น โบสถ์เล็กๆในหมู่บ้านจึงเป็นที่พึ่งแห่งเดียวของครอบครัว ดิฉันจะไปโบสถ์ทุกวันอาทิตย์ วันละ 4 ครั้ง เพื่อช่วยงานที่โบสถ์ และงานชุมชน ได้ศึกษาคัมภีร์ไบเบิ้ล สวดมนต์ขอพรจากพระเจ้า ทำพิธีล้างบาป ปฏิบัติตนตามแนวทางของศาสนาคริสต์

 

    เมื่อประมาณเดือนมีนาคม พ.ศ.2550 ดิฉันได้เห็นป้าย วัดพระธรรมกายลอนดอน (Wat Phra Dhammakaya London) ก็รู้สึกว่าเป็นชื่อที่ยาวมาก และเกิดความสงสัยว่า “ชื่อนั้นแปลว่าอะไร” ด้วยความสงสัยนี้เอง ดิฉันจึงได้มาเข้าคลาสเรียนสมาธิ(Meditation)กับพระอาจารย์ในวันเสาร์ ดิฉันประทับใจมาก เพราะท่านเปรียบเหมือนดั่งบ่อน้ำที่ปรากฏขึ้นท่ามกลางทะเลทราย ให้แก่นักเดินทางผู้หลงทาง และกระหายน้ำได้ดื่มกิน ด้วยสายตาที่อบอุ่น และหัวใจที่เปิดกว้างพร้อมที่จะรักทุกๆคน และตั้งแต่นั้นมา ดิฉันจึงได้มาที่วัดเพื่อนั่งสมาธิเป็นประจำ

 

    วันนี้ ดูเหมือนจะเป็นวันที่ดิฉันรอคอย ในช่วงเวลาปฏิบัติธรรมรอบค่ำ ดิฉันนั่งทำสมาธิบนเก้าอี้ ปรับให้อยู่ในท่าที่สบาย และหายใจลึกๆ ทำใจให้สงบ ผ่อนคลายร่างกาย ตรวจดูร่างกายทุกส่วน ตั้งแต่ศีรษะจนถึงปลายเท้าว่า ผ่อนคลายแล้วหรือยัง จากนั้นก็นึกถึงดวงอาทิตย์ไว้ที่ศูนย์กลางกาย สักครู่ต่อมา ดิฉันรู้สึกได้ถึงรัศมีสีทองที่อาบทั้งร่างกาย เหมือนดวงใจได้ซึมซับพลังงานของพระอาทิตย์ ตัวฉันเป็นพระอาทิตย์ พระอาทิตย์เป็นตัวฉัน เวลาผ่านไปสักระยะหนึ่ง ดิฉันก็รู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ กลัวว่า ร่างกายจะระเบิด แต่ก็บอกกับตัวเองว่า ต้องเชื่อใจตัวเอง และต้องปล่อยให้มันเป็นไป

 

 

    ดิฉันรู้สึกว่า ตัวเองแตกออกเป็นชิ้นเล็กๆ มากมายมหาศาล ปลิวไปตามสายลม และรู้สึกไม่มีตัวตน ดิฉันเป็นพระอาทิตย์ เป็นสายลม เป็นผืนแผ่นดินและเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง รู้สึกเป็นอิสระ เหมือนถูกปลดปล่อยค่ะ แล้วน้ำตาก็ไหลรินออกมาอาบแก้ม  ถึงแม้จะยังรู้สึกว่า ตัวเองหายไปแล้ว แต่ดิฉันก็ยิ้มด้วยความสุขอย่างท่วมท้น ปลาบปลื้ม มีความสุขและมีอิสรภาพ ดิฉันได้รับความรัก ดิฉันคือความรัก และทุกอย่างก็คือความรัก

 

    มีอีกครั้งหนึ่ง ตอนรอบค่ำขณะที่ดิฉันกำลังวางใจอย่างเบาสบาย แล้วนึกถึงดวงตะวันสีเหลืองทองที่ศูนย์กลางกาย ไม่นานนักดวงตะวันสีเหลืองทองนั้นก็ขยายออกไปเป็นมวลความสว่างที่ล้อมรอบตัวดิฉันไว้  และท่ามกลางความสว่างนั้น ดิฉันก็เห็นดวงกลมใสที่มีความสว่าง และบางเบามากๆ ผุดขึ้นมา แล้วดวงกลมนั้นก็ค่อยๆ ขยายออกไปอีก ดิฉันรู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปตรงกลางดวง แล้วก็มีดวงใหม่ผุดขึ้นมาที่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ และต่อมาไม่นานดิฉันก็ได้เห็นพระพุทธรูปแก้วใสปรากฏขึ้นที่ศูนย์กลางกาย องค์ท่านก็ค่อยๆ ขยายใหญ่มากขึ้นๆ จนครอบคลุมบรรยากาศทั้งหมดที่อยู่โดยรอบ ดิฉันรู้สึกปีติและสงบสุขอย่างมาก สัมผัสได้ถึงความรักที่มีอยู่อย่างมากมายมหาศาล และอยากแบ่งปันความสุขให้กับทุกๆคน

 

    สมาธิ ทำให้ดิฉันเกิดการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น ที่ผ่านมา ชีวิตส่วนใหญ่ต้องพยายามมีสติตลอด แต่เดี๋ยวนี้ ดิฉันมีสติจดจ่ออย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ต้องใช้ความพยายาม

 

    ดิฉันรู้สึกว่า ร่างกายมีกำลังมากขึ้น เหนื่อยน้อยลง ผิวพรรณสดใสขึ้น ดูเด็กขึ้น ยิ้มมากขึ้น รักตัวเอง ดูแลตัวเองมากขึ้น หลับง่ายขึ้น ทางด้านอารมณ์ ดิฉันรู้สึกมีความสุขมากขึ้น ใจเย็นขึ้น มีอยู่วันหนึ่งลูกชายของดิฉันที่อาศัยอยู่ต่างเมืองได้มาเยี่ยมที่บ้าน ลูกชายได้ถามดิฉันว่า “แม่ไปเปลี่ยนคอนแทคเลนส์ที่ทำให้สีของดวงตาเปลี่ยนไปหรือเปล่า” ดิฉันก็ถามกลับว่า “ทำไมถึงถามแบบนั้น” ลูกชายบอกว่า “รู้สึกว่าดวงตาของแม่โตขึ้นและมีสีสันมากขึ้น แถมยังเป็นประกายด้วย” ดิฉันจึงบอกว่า “แม่ไม่ได้เปลี่ยนคอนแทคเลนส์ แต่เป็นเพราะว่าแม่ได้ไปฝึกสมาธิที่วัด และได้ค้นพบสันติสุข และความรักที่แท้จริงภายใน”

 

    เช้าวันหนึ่ง ดิฉันได้ไปพบแพทย์เพื่อเจาะเลือดและตรวจวัดความดัน ตอนที่ตรวจครั้งแรก ความดันโลหิตสูงมาก จนพยาบาลบอกว่า ต้องรักษาสุขภาพนะ ดิฉันจึงขอเวลากับพยาบาลสักประมาณ 10-15 นาทีเพื่อนั่งสมาธิก่อนเจาะเลือด พยาบาลมองหน้าด้วยความไม่เชื่อ แต่ก็ยอมให้นั่งสมาธิ ดิฉันนั่งลงที่ระเบียงของห้องผ่าตัดซึ่งวุ่นวายและเสียงดังมาก ดิฉันพยายามเอาใจวางไว้ที่ตรงกลางดวงใส และทำใจให้ใสสะอาด อธิษฐานขอให้พระพุทธเจ้าช่วยให้ความดันเลือดลดลงอยู่ในระดับปกติ ดิฉันรู้สึกสงบนิ่ง จากนั้นพยาบาลเรียกเข้าห้องตรวจอีกครั้งและทำการเจาะเลือด ไม่น่าเชื่อค่ะ ความดันโลหิตของดิฉันลดลงอยู่ในระดับปกติ และไม่ต้องรับการรักษาอีกต่อไป พยาบาลงงมาก เขาจึงถามเกี่ยวกับสมาธิ ดิฉันจึงให้แผ่นพับชวนมาปฏิบัติธรรมที่วัดพระธรรมกายลอนดอน และตอนนี้เขาก็ได้มาเป็นนักเรียนร่วมชั้นเรียนกับดิฉันแล้วค่ะ

 

    ทุกวันนี้ ดิฉันไปนั่งสมาธิสวดมนต์ที่วัดเป็นประจำ รู้สึกว่า เป็นบ้านตัวเอง มีความสุขอย่างมากเวลาฟังเสียงพระให้พร  ช่างไพเพราะ และเหมือนเคยได้ยินเสียงแบบนี้มาแต่ชาติปางก่อน ความกังวานของเสียงให้พรดังลึกเข้าไปในใจ  ดิฉันรู้สึกตื้นตัน และมีน้ำตาคลอๆ

 

    ดิฉันได้ทำหน้าที่เป็นอาสาสมัคร ช่วยงานที่วัดด้วย ในวันปกติก็รับบุญเตรียมน้ำปานะ และต้อนรับดูแลชาวอังกฤษคนใหม่ๆ ที่มาฝึกสมาธิ ชีวิตดิฉันเปลี่ยนไปจากเดิมแล้ว ดิฉันตื่นตัวจากภายในที่จะดำเนินชีวิต ต่อจากนี้ไปเพื่อแสวงหาสัจธรรมที่แท้จริงและสันติสุขของชีวิต และที่นี่เอง ทำให้ดิฉันได้ดู พระเดชพระคุณหลวงพ่อจาก DMC ทำให้ดิฉันหัวเราะอย่างเบิกบาน ได้รับความรู้มากมาย ตอนนี้ ดิฉันไม่สนใจวิทยุหรือดูรายการโทรทัศน์ช่องอื่นอีกต่อไป

 

    ดิฉันนำสมาธิไปสอนให้กับคนไข้ และนักโทษในเรือนจำ สอนให้เขารู้จักการผ่อนคลาย พวกเขาสนใจการทำสมาธิ จึงได้ให้ CD นำนั่งสมาธิไปฝึกปฏิบัติเอง

 

    ตอนนี้ดิฉัน และเพื่อนอีกหนึ่งคนตัดสินใจที่จะเดินทางมายังประเทศไทย เพื่อเข้าร่วมโครงการปฏิบัติธรรมนานาชาติ The Middle Way ที่จะมีขึ้นในระหว่างวันที่ 20-26 สิงหาคมนี้ค่ะ ดิฉันและเพื่อนรู้สึกตื่นเต้นมากค่ะ ที่จะได้มานั่งสมาธิกับหมู่คณะที่ประเทศไทย ดิฉันขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่ได้เมตตาส่งพระอาจารย์มาแนะนำสมาธิที่ประเทศอังกฤษค่ะ

http://goo.gl/a8GqV