สุดยอดศิลปะ ณ ศูนย์กลางกาย

ผลการปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตร ดร.รจนา จันทร์เกษม (สหรัฐอเมริกา)

 

ลูกชื่อ ดร.รจนา จันทร์เกษม อายุ 59ปี ช่วงวัยเด็กลูกเติบโตมาในความต่างกันของศาสนาโดยคุณแม่นับถือคริสต์ คุณพ่อเป็นชาวพุทธ ลูกจะไปเรียนภาษาอังกฤษและร้องเพลงที่โบสถ์คริสต์เป็นประจำ ซึ่งตอนนั้นลูกชอบร้องเพลงมากๆ และเห็นคนที่โบสถ์เล่นเปียโนได้ไพเราะ จึงคิดอยากจะเล่นเปียโนด้วย ลูกจึงอธิษฐานขอพรจากพระเจ้าให้เล่นเปียโนได้

 

จากนั้นลูกก็ไปฝึกเล่นเปียโน แต่ฝึกเท่าไหร่ก็เล่นไม่ได้สักที ทั้งๆที่คนอื่นเขาก็เล่นได้ ลูกจึงคิดว่า “ทำไมพระเจ้าไม่ประทานพรให้เราเล่นเปียโนได้เหมือนเด็กคนอื่นๆบ้างนะ...อ้าว...อย่างนี้พระเจ้าก็ไม่ยุติธรรมนี่นา” ในเมื่อพระเจ้าไม่ยุติธรรม ลูกก็เลยเปลี่ยนไปวัดกับคุณพ่อแทน จากนั้นลูกก็ประกาศตนเป็นพุทธมามกะ เมื่อตอนอายุ 12ปี

 

กระทั่งลูกเรียนจบปริญญาตรี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ก็ได้ไปเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกาจนจบด็อกเตอร์ ด้วยทุนรัฐบาลอเมริกา และได้ทำหน้าที่เป็นอาจารย์สอน วิชาศิลปศึกษา (Art Education) ของมหาวิทยาลัยโบลิ่งกรีนสเตท และโรงเรียนโบลิ่งกรีนซิตี้ รัฐโอไฮโอ สหรัฐอเมริกา ลูกอยู่ที่นี่มาได้ 31ปี และเป็นอาจารย์สอนศิลปะ 21ปีแล้วค่ะ

 

    ย้อนไปประมาณ 3-4ปีที่แล้ว ก่อนมาเจอหมู่คณะ มีอยู่คืนหนึ่งลูกฝันไปว่า มีแม่ชีท่านหนึ่งที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนมาหา และสอนให้ลูกรู้จักการรักษาศีลห้าว่ามีอะไรบ้าง

 

จากนั้นท่านก็ถามว่า “ถ้างูมาเราจะตีไหม”

ลูกตอบว่า “ไม่ค่ะ”

แม่ชีถามต่อว่า “ทำไม”

ลูกตอบว่า “ไม่ตีค่ะ เพราะผิดศีล”

 

    ทั้งๆที่ไม่รู้จักแม่ชีท่านนี้เลย แต่กลับฝันเห็นแม่ชีท่านนี้อยู่ถึง 7วันติดกัน ซึ่งทำให้ลูกงงมากๆว่า ท่านเป็นใคร ทำไมมาเข้าฝันถึง 7วันติดต่อกัน ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้รู้จักท่านมาก่อนเลย ความฝันนี้ยังคงติดอยู่ในใจของลูกมาตลอด ทุกครั้งที่กลับมาเมืองไทย ลูกจะชวนน้องชายให้ช่วยออกตามหาแม่ชีในความฝัน โดยตระเวนไปทั่วสถานที่ที่มีแม่ชีดังๆ แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอสักที จนเริ่มถอดใจคิดว่าเราคงเพ้อไปเอง และบินกลับอเมริกา

 

    หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีเพื่อนของสามี ชื่อ คุณอิสระ มาชวนให้ติดจานดาวธรรม ลูกเห็นว่าชื่อน่ารักดี “ดาวธรรม” บวกกับความเกรงใจคุณอิสระ จึงยอมติดจาน ตอนแรกลูกขอสารภาพเลยค่ะว่า ไม่ได้ตั้งใจดูเลย แต่เปิดทิ้งไว้ให้ลูกชายได้ยิน เพราะอยากให้ลูกชายได้มีโอกาสฟังภาษาไทยจากดาวธรรมบ้าง

 

 

    วันหนึ่ง ขณะลูกทำกับข้าวอยู่ในครัว ก็เปิดจานดาวธรรมไปด้วย จู่ๆก็ได้ยินเสียงแว่วมา คุ้นๆว่าจะเป็นเสียงเดียวกันกับแม่ชีที่อยู่ในความฝัน ลูกจึงรีบวิ่งมาดูหน้าจอทีวีทันที ภาพที่เห็นในจอทีวีขณะนั้น คือ ภาพแม่ชีที่ลูกเห็นในความฝัน กำลังเดินอยู่ที่ท้องนา เมื่อได้เห็นดังนั้น ลูกถึงกับขนลุก น้ำตาไหลคลอด้วยความดีใจที่ได้พบท่าน เป็น Miracle…ปาฏิหาริย์จริงๆ

 

    ลูกก้มลงกราบท่านในทันที และพูดผ่านทางจอ DMC ว่า “หนูอยู่ตรงนี้แล้วค่ะ” หลังจากนั้นจึงทราบว่าแม่ชีท่านนี้ คือ คุณยายอาจารย์ มหารัตนอุบาสิกาจันทร์ ขนนกยูง ผู้ให้กำเนิดวัดพระธรรมกาย ลูกจึงเริ่มดูจานดาวธรรมแบบติดหนึบ ตั้งแต่นั้นมาจนถึงปัจจุบันเป็นเวลา 2ปีแล้วค่ะ

 

    เมื่อเดือนสิงหาคม ปี พ.ศ. 2549 ลูกมีโอกาสไปปฏิบัติธรรมที่สวนพนาวัฒน์เป็นครั้งแรก ซึ่งลูกไม่เคยนั่งนานอย่างนี้มาก่อนเลยในชีวิต และเป็นครั้งแรกที่ลูกได้นั่งกับพื้นเช่นกัน นั่งไปก็รู้สึกปวดเข่ามาก และปวดมากขึ้นเรื่อยๆ จากปวดเข่าก็ตามมาด้วยอาการปวดหลัง นั่งไปก็ฟุ้งไป สงสัยจะไม่ไหวแน่ ในใจก็คิดว่า “อยากลุกไปนั่งสมาธิบนเก้าอี้ที่เตรียมไว้” แต่พอมองไปก็เห็นมีแต่ท่านผู้สูงอายุทั้งนั้น ด้วยความที่หัวใจยังสาว ลูกจึงตัดสินใจนั่งพื้นต่อ แล้วอธิษฐานจิตว่า “ขอให้นั่งสมาธิกับพื้นได้”

 

    จากนั้น จึงเริ่มภาวนา “สัมมา อะระหัง” ไปเรื่อยๆ จนลืมภาวนาไปเลย สักพักก็รู้สึกว่าขาหาย หลังก็หายไป แล้วความปวดก็หายไปด้วย จากนั้นลูกก็เห็นแสงสว่างมาจากไหนก็ไม่รู้ ตอนแรกก็ตกใจนึกว่าใครมาเปิดไฟใส่เรา แต่ลูกนึกถึงคำที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อสอนว่า ไม่ให้ตกใจ และอย่าไปลังเลสงสัย ให้ดูต่อไปเรื่อยๆ

 

    ลูกเลยดูต่อไป ก็ปรากฏแสงสว่างจ้าขึ้นมาอีก มาจากกลางท้องนี่เอง เป็นแสงใสๆ ที่สว่างแต่ไม่แสบตา ลูกก็มองแสงสว่างไปเรื่อยๆ จนเริ่มคุ้นเคยกับแสงนั้น พอมองต่อไปสักพักก็เห็นตัวเราขึ้นมา แต่เป็นตัวเราที่แตกต่างจากตัวเราในตอนนี้ เพราะดูใสๆ สาวๆ แข็งแรง และสวยขึ้น เหมือนอายุสัก 20ปี นั่งอยู่ในคริสตัลบอลใสๆ ตัวก็จะเบาๆ เหมือนลอย อยู่ในยานอวกาศ

 

    ความปวดเมื่อยไม่มีเหลืออยู่เลยจนน่าแปลกใจ เหมือนได้เข้าไปอยู่อีกมิติหนึ่งที่มีแต่ความสบาย ลูกอยากอยู่อย่างนี้ให้ได้ตลอดไป เพราะลูกค้นพบแล้วว่า การหยุดเป็นสุดยอดแห่งศิลปะจริงๆ ไม่น่าเชื่อเลยว่า เพียงแค่การหยุดนิ่งเท่านั้น สามารถสร้างสรรค์งานภายในที่มัน ART มากๆได้ถึงเพียงนี้

 

    ด้วยความที่ลูกเป็นอาจารย์ เมื่อลูกได้เรียนรู้สิ่งดีๆ ลูกก็อยากจะถ่ายทอดสิ่งเหล่านั้นให้ลูกศิษย์ด้วย แต่มหาวิทยาลัยในอเมริกา จะไม่ยอมให้มีการสอนเกี่ยวกับศาสนาใดๆในสถานศึกษาเลย แม้แต่คำว่า Meditate ก็ใช้ไม่ได้ เพราะเป็นศัพท์ทางศาสนา คุณครูไม่มีสิทธิ์สอน แต่ลูกก็ไม่คิดว่าว่ามันจะเป็นอุปสรรค คิดแต่เพียงว่า เราจะทำอย่างไร ที่จะสอนสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกศิษย์ของเราโดยไม่ผิดกฎ

 

    เนื่องจากลูกเป็นครูสอนวิชา ART ลูกจึงสอนแบบ ART ART คือ บอกลูกศิษย์ว่าวันนี้เราจะมาสร้างมโนภาพเป็นภาพศิลปะกันนะ ให้ทุกคนค่อย ๆหลับตา แล้วนึกถึง The moon หรือ The sun ให้เป็นภาพที่กลางท้อง เหนือสะดือ 2นิ้วมือ ซึ่งตรงนี้เป็น Center of body ทุกคนก็ทำตามกันอย่างสนุกสนาน เพราะไม่เคยเรียนศิลปะแบบนี้มาก่อน แล้วลูกก็ถามว่า “ใครเห็นอะไรกันบ้าง”

 

    สักพัก ก็มีลูกศิษย์บอกว่า ในท้องของเขามีพระอาทิตย์อยู่ แต่มันใสแจ๋วเลย ลูกจึงแนะนำลูกศิษย์ทุกคน ให้กลับไปลองทำต่อที่บ้าน และบอกกับลูกศิษย์ว่า Center of body มีความสำคัญและช่วยเราได้ เช่น เวลาเราโกรธก็ให้ลองเอามือไปแตะที่ Center of body แล้วเราจะคลายความโกรธลงได้ ลูกศิษย์ก็มีทั้งเชื่อและไม่เชื่อ แต่พอลองไปทำดู ก็มีลูกศิษย์มาบอกว่า “ได้ลองไปทำแล้ว โอ...Center of body มันช่างมหัศจรรย์มากนะ”

 

    จากแต่ก่อน ลูกไม่มีความเชื่อเรื่องอดีตชาติ คิดว่าเป็นเรื่องเหลวไหล แต่พอได้มาดู DMC ทำให้ลูกเข้าใจเรื่องกฎแห่งกรรมมากขึ้น เคร่งครัดในเรื่องศีลมากขึ้น เมื่อก่อนลูกชอบดื่มแชมเปญ ทุกครั้งที่มีงานสังสรรค์ แต่ปัจจุบันได้เรียนรู้เรื่องของกรรมสุรา ลูกก็เลิกดื่มแล้วค่ะ ทุกวันนี้ทุกคนในครอบครัวของลูกไม่มีใครดื่มเลยค่ะ

 

 

    สุดท้ายนี้ ลูกขอกราบขอบพระคุณคุณครูไม่ใหญ่ ที่เมตตาสอนลูกผ่าน DMC ทำให้ครอบครัวของลูกมีความสุขขึ้น ลูกกราบพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ขอให้วจีกรรมของลูกเป็นกุศลทุกอย่าง ลูกขอเป็นทนายแก้ต่างให้กับวัด และพระพุทธศาสนา ลูกหลงทางอยู่หลายปี แต่เป็นความโชคดีที่คุณยายอาจารย์มาหาในความฝัน ลูกมาทีหลังแต่จะเร่งสร้างบุญแบบอุตลุด และขอติดตามคุณครูไม่ใหญ่และหมู่คณะสร้างบารมีตราบวันถึงที่สุดแห่งธรรมค่ะ

http://goo.gl/S83Bb