Mobile Versionของกัลยาณมิตรสมพร แฮสเลอร์ (สหรัฐอเมริกา)ลูกชื่อ สมพร แฮสเลอร์ อายุ 54 ปี จากเมืองลาสเวกัส ประเทศสหรัฐอเมริกา มีอาชีพเป็น พนักงานต้อนรับประจำร้านอาหาร ลูกอยู่อเมริกามาได้ 30 ปีแล้วค่ะ
ชีวิตที่ผ่านมาของลูก เหมือนดวงชะตาเล่นตลก เพราะตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยรู้จักความสุขเลย ทำอะไรก็ล้มเหลวมาโดยตลอด ทำกิจการร้านอาหารก็เจ๊งไม่เป็นท่า อกหัก รักสะดุด ดวงกุด ระกำทรวง ทั้งหมองทั้งเศร้าเหมายกเซ็ท และเมื่อปีที่ผ่านมา สามีก็หอบผ้า หอบผ่อน หนีออกจากบ้านไปซะอีกตอนแรกลูกก็คิดจะฆ่าตัวตาย จึงไปซื้อหนังสือปืนมาศึกษาว่าปืนแบบไหน โป้งเดียวจอด จะได้ไม่ต้องหวาดเสียวหรือทรมานมาก แต่คิดไปคิดมา ไหนๆก็คิดอยากจะตายแล้ว ไปวัดก่อนดีกว่าบังเอิญลูกได้พบ กัลยาณมิตร จุไลภรณ์ หรือ จูดี้ จึงทำให้ลูกได้รู้จักวัด และต่อมาไม่นานน้องสาวของลูก คือ เจิน เจิน บุญสูงเนิน ก็ได้นำจานดาวธรรมมาติดให้ที่บ้าน นับแต่นั้นมาลูกก็มีธรรมะจากคุณครูไม่ใหญ่คอยปลอบใจ ตอนที่เห็นคุณครูไม่ใหญ่หน้าจอทีวีครั้งแรก ลูกถึงกับอุทานว่า พระอะไรทำไมดูหนุ่ม หล่อ ใสขนาดนี้ ผิวพรรณนี่ โอ้โฮ้ คนอยู่เชียงใหม่ที่ว่าผิวสวย ยังไม่เท่าคุณครูไม่ใหญ่เลย ผิวเหลืองอมชมพู ดูทางทีวี ยังใสขนาดนี้ องค์จริงจะใสขนาดไหน มีอยู่ภาพหนึ่งที่ลูกประทับใจมาก คือ ภาพคุณครูไม่ใหญ่แบบ Slow motion สง่างามมาก พอใครมาบ้าน ลูกจะเปิดให้เขาดู ด้วยความภาคภูมิใจค่ะว่า นี่แหละครูไม่ใหญ่ของลูก หลังจากที่ฟังคุณครูไม่ใหญ่เล่าธรรมะ และชีวิตที่ต้องเกิดมาสร้างบารมี ลูกฟังแล้วเก็ทเลยค่ะ ใช่แล้ว เราเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ เพื่อสร้างบารมีเท่านั้น ลูกเลิกล้มการฆ่าตัวตายทันที หันมานั่งสมาธิ(Meditation)ปฏิบัติธรรมทุกวันขณะทำสมาธิลูกก็นั่งหลับตา พยายามนึกถึงองค์พระ แต่ก็นึกไม่ออกค่ะ ลูกก็คิดว่า ทำไงดีล่ะ สงสัยไม่มีบุญพอซะละมั้ง เมื่อคิดถึงพระไม่ออก ลูกก็นึกถึงฐานดอกบัวขององค์พระ เป็นฐานสีชมพูเอาไว้กลางท้องแทน ซึ่งมันก็ยังไม่สว่าง ลูกก็นึกจุดเทียนในกลางดอกบัวเลยค่ะ ทีนี้สว่างสมใจนึก แล้วลูกก็ระลึกถึงหลวงปู่ อธิษฐานว่า ถ้าลูกมีบุญวาสนาขอให้มองเห็นองค์พระภายใน แล้วนึกเอาดอกบัวกับเทียนที่นึกได้นั่นแหละค่ะ ไปบูชาท่านจนกระทั่งต่อมาไม่นาน ขณะที่ลูกนั่งเฉยๆวางใจสบายๆ อยู่ๆก็รู้สึกว่าตัวลอย ตัวหายไปหมดเลยค่ะ ทั้งขา ทั้งตัว หายไปไหนไม่รู้ ตอนแรกก็กลัว นึกถึงคำของพระอาจารย์ท่านบอกว่า “การนั่งสมาธิให้ตายน่ะ ไม่ตายหรอก ไม่ต้องกลัว” ลูกก็คิดว่า เอาเถอะคงไม่ตายหรอก จึงปล่อยใจให้โล่งๆ แล้วอยู่ๆมันก็วูบไปอีก เหมือนกับโดนดูด ตกลงไปในหลุมอะไรสักอย่าง ที่สว่างมาก จนมองเห็นอะไรบางอย่างอยู่ที่กลางท้อง ตอนแรกยังไม่ชัดเจน พอทำใจเฉยๆภาพองค์พระก็ชัดเจนขึ้น องค์พระใสแจ๋วเลยเจ้าค่ะ ในท้องเราไม่มีอะไรเลย มีแต่องค์พระ มีแต่ความใสอยู่ในนั้น ลูกมีความสุขมาก แล้วน้ำตาเย็นๆก็ไหลออกมาเองทุกวันนี้ไม่ว่าลูกจะทำอะไร อยู่ที่ไหน ทั้งนั่ง นอน ยืน เดิน จะเห็นท่านอยู่กับลูกตลอดเวลา ลูกหมดความสงสัยในทุกสิ่งทุกอย่าง เหมือนกับลูกเป็นผู้ที่ประสบความสำเร็จในชีวิตแล้วเมื่อก่อนลูกยอมรับแต่โดยดีเลยค่ะว่า เป็นคนขี้น้อยใจ เอาแต่ใจตัวเองและโมโหง่าย ใครทำอะไรไม่ถูกใจ ก็เกิดอาการเม้งแตก ไม่ชอบใจใครก็ใส่ไปเดี๋ยวนั้นเลย ตอนนี้เปลี่ยนหมด ใครจะโมโหโทโส หรือจะว่าร้าย ลูกก็ไม่โกรธ ครั้งหนึ่งมีเพื่อนผู้ปรารถนาดีได้แจ้งข่าวว่า “มีคนเขา ปาดหน้าเค้ก เธอแน่ะ (หมายถึงดูถูกเหยียดหยาม)” ลูกจึงบอกไปว่า “ไม่เป็นไรหรอก สาธุ...เราเป็นผู้มีบุญ เขาจึงสนใจที่จะพูดถึง” เพื่อนก็บอกว่า “เดี๋ยวนี้มาแปลกแฮะ” แต่ลูกคิดว่า ลูกมาดีนะคะ ไม่ได้มาแปลก เดี๋ยวนี้อารมณ์ใสแจ๋ว มีความสุขอยู่กับองค์พระภายในตลอดหลังจากนั่งสมาธิ ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตดีหมดเลยค่ะ จากที่เป็นไทรอยด์เกือบจะต้องผ่าตัด พอกลับไปให้หมอเช็ค หมอบอกว่าทุกสิ่งทุกอย่างเธอ Perfect หมดแล้ว เธอไปทำอะไรมา ทั้งๆที่ลูกก็ไม่กินยา หมอให้มาก็ไม่กิน สัมมา อะระหัง อย่างเดียว อีกโรคหนึ่งคือลูกเป็นโรคหัวใจรั่ว เส้นตรงกลางมันตีบ ตอนนี้โรคหัวใจก็หายอีกแล้ว ไม่เพียงแค่นี้นะคะ แม้แต่สามีของลูกซึ่งเคยกล่าวมาตั้งแต่ต้นเรื่อง ที่อยู่ๆเขาก็หิ้วกระเป๋าออกจากบ้านไป ไปเช่าบ้านอยู่ที่อื่น อยู่เขาก็กลับมาเอง พอกลับมาก็โอนบ้าน โอนเงินในธนาคารให้เป็นของลูกหมดเลย ทั้งประกันชีวิตก็ทำให้เป็นล้านดอลล่าร์ตอนนี้ลูกไม่เพียงแต่รู้จักความสุข แต่ลูกยังเข้าถึงความสุขนั้นด้วย ลูกไม่รู้สึกถึงความล้มเหลวใดๆอีกแล้ว เพราะการที่รู้จักทำใจให้ หยุด เป็นสุดยอดแห่งความสำเร็จที่ไม่มีสิ่งใดเสมอเหมือนลูกขอกราบขอบพระคุณหลวงพ่อ ที่ได้ให้ชีวิตใหม่แก่ลูก ช่วงก่อนหน้านี้ ลูกจะดื่มไวน์บ้างนิดหน่อย ตามสังคม แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งลูกได้ชวนน้องผู้หญิงที่ทำงานเดียวกันคนหนึ่งมาวัด แต่เธอตอบว่า “หนูไม่ไปวัดหรอกเพราะหนูยังกินเหล้าสูบบุหรี่อยู่เลย” คำพูดของเธอทำให้ลูกสะอึกได้แง่คิด เราก็เข้าวัดแล้ว ยังแตะต้องของเหล่านี้อยู่ จึงตัดสินใจว่าจะเลิกเด็ดขาด ไม่แตะแล้วไวน์วอดพาชีวิตวอดวาย และเมื่อวันที่ 17 เมษายน ที่ผ่านมา ลูกก็ได้จัดเทเหล้าเผาบุหรี่ เพื่อถวายเป็นของขวัญวันเกิดแด่หลวงพ่อค่ะ พอเทเหล้าเสร็จปุ๊บ ลูกน้ำตาไหล มีความรู้สึกว่า เหมือนยกภูเขาออกจากอก ยกนรกออกจากใจ โล่งไปหมด คิดว่า “ทำไมเราไม่ทำตั้งนานแล้ว ทำไมปล่อยจนมาถึงวันนี้”ลูกปลื้มใจมาก มีนักข่าวหนังสือพิมพ์ของลาสเวกัสมาทำข่าว 3 ฉบับ ลูกอยากจะบอกกับทุกคนว่า การเทเหล้า เผาบุหรี่ เป็นการหักดิบ ถ้าอยากจะเลิก ให้ตัดสินใจวันนี้เลย ไม่ต้องรอวันพรุ่งนี้ ไม่ต้องรอวันเกิดของหลวงพ่อปีหน้า ไม่ต้องรอวันเกิดของตัวเองปีหน้าหรือเดือนหน้า เอาวันนี้เลยตัดสินใจเลย แล้วท่านจะมีความสุข จะเห็นแสงสว่าง ครอบครัวก็จะอบอุ่น ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะดีขึ้นเองในอนาคตต่อไปค่ะ และปีหน้าลูกจะมาวันเกิดของหลวงพ่อที่เมืองไทย มาร่วมงานบุญใหญ่ถวายไทยธรรม 3 หมื่นวัดเจ้าค่ะ
http://goo.gl/0eNp5
พิมพ์บทความนี้
