เรื่องมีอยู่ว่า ในสมัยพุทธกาล วันหนึ่ง พระโมคคัลลานเถระอัครสาวกเบื้องซ้าย ผู้มีทิพพจักขุ ได้เห็นเปรตบุรุษมีขนเป็นเข็ม
ลอยอยู่ในเวหาส ขนเข็มของเขาได้หลุดลอยไปจากตัว แล้วกลับตกลงมาแทงเข้าไปที่ศีรษะแล้วออกมาทางปาก แทงปากแล้ว
ออกทางอก แทงอกแล้วออกทางท้อง แทงท้องแล้วออกทางขาอ่อน แทงขาอ่อนแล้วออกทางแข้ง แทงแข้งแล้วออกทางฝาเท้า
เปรตตนนั้นได้แต่ส่งเสียงร้องครวญคางด้วยความเจ็บปวดเป็นยิ่งนัก
พระเถระจึงนำเรื่องที่ท่านเห็นเปรตนั้นมาทูลถามพระพุทธเจ้าพระพุทธองค์ได้ตรัสเล่าประวัติเปรตตนนี้ให้ฟังว่า
ในชาติก่อนที่เกินเป็น มนุษย์ เปรตตนนี้ ประพฤติชั่วทางวาจา คือ ชอบกล่าวส่อเสียด คนอื่นประจำ เมื่อตายไปก็ตกนรกหมกไหม้
อยู่สิ้นกาลช้านาน ครั้งชดใช้กรรมในนรกแล้ว ยังมีเศษกรรมเหลืออยู่ จึงต้องมาเกิดเป็นเปรตมีขนเป็นเข็ม และถูกขนเข็มของตนทิ่มแทง
ตลอดเวลา ต้องเสวยทุกเวทนาด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวสมกับที่ชอบกล่าวคำส่อเสียดผู้อื่น


