จะคอยจนกว่าจะไปพร้อมกัน

วันนี้เป็นเรื่องของศิลปิน ท่านเป็นจิตรกรวาดภาพประกอบเรื่องที่เก่งมาก ก่อนจะเข้าวัดพระธรรมกาย ชีวิตท่านหัวหกก้นขวิดมาตลอด ตั้งแต่ดื่มสุรา เป็นที่รักของเพื่อนที่คอเดียวกัน ถูกคอก็เรื่องเหล้า ถูกปากก็เรื่องเม้า ถูกเส้นก็ขี้เมื่อย แต่ถ้าถูกใจต้องสัมมา อะระหัง จนกระทั่งมาพบกัลยาณมิตรคือภรรยาของท่าน ทำให้ชีวิตท่านเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี และทุ่มเทชีวิตจิตใจกับการสร้างบารมี แม้มีภารกิจในชีวิตประจำวันก็สามารถจัดสรรเวลาได้

ภรรยาของท่านรับบุญกองวิชาการที่อาศรมบัณฑิต ในส่วนงานของพระเดชพระคุณหลวงพ่อทัตตชีโว บุญเกี่ยวกับวิชาการ ท่านเลิกทุกสิ่งที่เคยประพฤติมา หันมาทำดีทุกอย่าง ทั้งบุญสร้างมหาธรรมกายเจดีย์ ทำตามเทพธิดาที่บ้านผู้เป็นยอดกัลยาณมิตร ทั้งสองผูกพันกันมาก

ต่อมาท่านป่วยด้วยโรคต่อมลูกหมากอักเสบ หลังจากผ่าตัดได้วันเดียว รุ่งขึ้นท่านก็เสียชีวิต ก่อนจะละโลก ภาพต่างๆ ผ่านเข้ามา ตั้งแต่ก่อนเข้าวัดกับภาพที่เข้าวัด ใจท่านไม่หมองไม่ใส ท่านทำตามคำแนะนำของแม่บ้านเพราะรักแม่บ้าน ไม่ขัดใจกัน จิตใจดีด้วย

ฝันในฝัน

เมื่อละโลกไปแล้วก็อยู่ที่บ้าน พอครบ ๗ วันเจ้าหน้าที่พาไปยมโลก เมื่ออยู่หน้าพญายมราชก็ถูกซักถามบุญบาป สุวรรณเลขาและสุวานเลขา ฉายภาพกลางอากาศทั้งดีและไม่ดีให้ดู ภาพไม่ดีเกิดขึ้นก่อน ทำให้ประหวั่นพรั่นพรึง น่ากลัว ต้องรับหมดว่าตัวเองไปทำอย่างนั้นอย่างนี้ตามภาพที่ฉายให้เห็น แต่พอหมดเรื่องไม่ดีก็เป็นเรื่องของความดี ทำให้จำความดีที่เคยทำมาอย่างที่ภาพฉายให้เห็นตลอด ๑๐ ปี บุญที่ทำทุกอย่างตั้งแต่เข้าวัดพระธรรมกาย แล้วก็ได้สร้างวัดที่แขวงจำปาศักดิ์ ประเทศลาว พอภาพบุญเกิดขึ้นใจก็ผ่องใสสดชื่นขึ้น ความประหวั่นพรั่นพรึงหายไป รัศมีสีสันเปล่งขึ้นมา พญายมราชซักถาม ภาพบุญจะมีมาก เช่น สร้างพระธรรมกายประจำตัว เป็นต้น อีกทั้งบุญที่ภรรยาทำอุทิศไปให้อีก กายจึงใสสว่างขึ้นไปเรื่อย ๆ ฉ่ำอยู่ในบุญ ใจก็องอาจ ทำให้ยิ่งเห็นผลบุญชัดเจน ในที่สุดพญายมราชจึงบอกว่ามีกำลังบุญสามารถไปถึงดาวดึงส์ จากนั้นก็ส่งไปที่ศาลาเพื่อให้เจ้าหน้าที่พาไป

ระหว่างทางไปดาวดึงส์ท่านบอกว่าขอไปเมืองมนุษย์ก่อน ผู้มีบุญมากแม้จะพูดอะไรมันก็ได้ทั้งนั้น ไม่อยากอยู่โรงแรม ๕ ดาว จะไปอยู่ ๓ ดาว หรือตรงไหนก็ได้ เจ้าหน้าที่จึงตามใจ จึงเปลี่ยนจากศาลาที่จะไปสวรรค์มาที่ศาลามนุษย์ เมื่อมาส่งเมืองมนุษย์ท่านอยากกลับไปอยู่ที่บ้านเพราะมีความผูกพันกับแม่บ้านมากผู้ซึ่งเป็นคนดี รู้ใจเข้าใจกัน แล้วก็ไม่เคยได้ทะเลาะเบาะแว้งอะไรกัน มีความรักผูกพันกัน อยากอยู่ใกล้ ๆ

ตอนนี้รอคอยวันที่จะไปพร้อมๆ กับภรรยาสุดที่รัก เพราะเวลาในเมืองมนุษย์สั้นมากหากเทียบกับเวลาในปรโลก เจ้าหน้าที่เขาก็ไม่ขัด ท่านอยู่ที่บ้านก็มีความสุขเป็นกายมนุษย์ละเอียดที่มีรัศมีเปล่งปลั่ง เมื่อคิดถึงญาติ หรือเพื่อนก็แวบไปเยี่ยม หลานของเพื่อนคนหนึ่งมีใจละเอียดสามารถมองเห็นจึงบอกว่าเวลาไปเยี่ยมจะเห็นท่านบ่อยๆ

บางทีไปก็เข้าฝันบอกน้องสะใภ้ว่า จะรออยู่อีก ๓๐ ปี น้องสะใภ้ไม่รู้เรื่องนึกว่าฝันไปเล่าว่า ท่านรออยู่ตรงนี้ รอใครก็ไม่รู้ ไม่รู้ความหมาย ท่านมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ๆ และได้เห็นภรรยา ตัวท่านก็ทำเหมือนปกติตอนที่มีชีวิตอยู่ เพียงแต่กายละเอียดไม่นอนหลับจึงนั่งบ้าง เดินบ้าง นอนเล่นบ้าง บางทีไปกับแม่บ้านหรือนึกถึงใครก็ไปเยี่ยม ปกติก็จะอยู่ที่บ้าน ด้วยมีความผูกพันกันมาและเคยอยู่ร่วมกันมาหลายชาติ จึงรักและผูกพันกันเป็นเหมือนเพื่อนที่รู้ใจ เข้าใจกัน

ไม่รู้ว่าเทพธิดาในเมืองมนุษย์อยากจะไปดาวดึงส์หรือเปล่า เพราะตอนนี้ฟิตนั่งธรรมะและรำพึงว่าจะไปดุสิตบุรี เมื่อได้ยินเสียงรำพึงของภรรยาอย่างนี้ก็รู้สึกหวั่นไหว เรื่องอะไรจะให้อยู่คนเดียวที่ดาวดึงส์ แม้จะมีเทพธิดาที่ดูสวยสดงดงามตระการตา ก็ไม่ได้อยู่ในใจเหมือนเทพธิดาในเมืองมนุษย์ อยากอยู่ใกล้ทั้งที่พร้อมจะไปแล้ว เพียงตั้งความปรารถนาเท่านั้น แต่ผูกพันด้วยความดีที่แปรเปลี่ยนเป็นความรักที่ซึ้งถึงบึ้งใจ

เมื่อเทพธิดาในเมืองมนุษย์ได้ยินว่าพ่อบ้านรออยู่ ก็คิดว่าไม่เคยคิดจะไปดาวดึงส์ แต่จะไปดุสิตบุรี วงบุญพิเศษ ดังนั้นเธอจึงเอาเก้าอี้มาตั้ง แล้วเชิญเทพบุตรมาเจรจาบอกว่า “จะไปดุสิตบุรีวงบุญพิเศษไม่ไปหรอกดาวดึงส์ แต่จริงๆ แล้วก็ยังรักและอยากให้คุณไปอยู่ดุสิตบุรีด้วยกัน ตอนนี้คุณนั่งธรรมะให้เข้าถึงองค์พระก่อน” เทพบุตรนิ่งซึมยังทำใจไม่ได้ แต่ถ้าให้นั่งธรรมะก็จะนั่งเพราะไม่เคยขัดใจกัน ตอนเป็นมนุษย์ไม่ค่อยนั่งธรรมะพอมาเริ่มนั่งตอนเป็นกายละเอียดก็ไม่รู้จะเข้าถึงเมื่อไรและไม่รู้จะไปดุสิตบุรี วงบุญพิเศษได้หรือไม่