หนุ่มซาไกขอเป็นหนึ่งในแสนรูป
โครงการอุปสมบทหมู่หนึ่งแสนรูป ทุกหมู่บ้านทั่วไทย
กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงครับ
ผมฟังท่านถามแล้วงงไปพักหนึ่ง ก่อนจะตอบท่านไปว่า “ผมไม่รู้จักว่ายาเสพติดมันคืออะไร” เพราะผมไม่รู้จักจริงๆครับ
การที่หนุ่มซาไกอย่างผมได้มีโอกาสมาบวชรุ่นแสนรูปครั้งนี้ เพราะได้กัลยาณมิตรแสนดีอย่างป้าบล (กัลยาณมิตรละม้าย ไชยงาม) กับลุงไข่ (กัลยาณมิตรนพพร เพชรรัตน์) ที่ตั้งใจมาที่หมู่บ้านของผม เพื่อมาชวนญาติของผมบวชครับ แต่ญาติของผมอยู่อีกจังหวัดหนึ่ง ซึ่งต้องเดินเท้าเปล่าข้ามเขาเพื่อไปหา ผมจึงอาสาไปตามให้ คืนนั้นผมเดินเท้าเปล่าเข้าป่าเพื่อไปแจ้งข่าวบวชพระแสนรูปให้ญาติของผม ระหว่างทางที่เดินไปนั้น ผมก็คิดๆไว้ว่า “เราน่าจะบวชเอาบุญให้แม่ให้พ่อสักครั้งเหมือนกันนะ”
รุ่งขึ้นอีกวัน ป้าบลก็มารับผมและพาไปหานายอำเภอ คือ นายอำเภอพิสิฐ ตั้งปอง เพื่อเซ็นรับรองการบวชให้ผม เนื่องจากผมไม่มีสูจิบัตรแจ้งเกิดเหมือนคนไทยทั่วไป และผมก็ไม่รู้ว่าอายุผมเท่าไหร่ด้วย เพราะตอนวันเกิดนั้น คุณพ่อกับคุณแม่ไม่ได้ไปแจ้งให้ทางอำเภอทราบ แต่หากถามว่าผมอายุเท่าไหร่ ครบบวชจริงหรือ ก็ต้องบอกว่า ครบครับ คนรอบข้างก็คาดคะเนว่าผมน่าจะอายุประมาณ 21-24ปี นายอำเภอใจดีและดีใจมากที่ผมจะบวช ท่านชื่นชมพูดคุยเรื่องราวดีๆให้ผมและน้องฟังมากมาย
จากนั้น ผมก็เดินทางไปที่วัดควนกาหลง พระอาจารย์และพระพี่เลี้ยงที่นี่ได้ให้การต้อนรับผมด้วยไมตรีจิตร พูดคุยด้วยความเป็นกันเอง ท่านแนะนำสิ่งต่างๆที่ควรทราบ แล้วก็ทำพิธีปลงผมให้ เมื่อถึงเวลา ญาติๆและกลุ่มของป้าบลก็มาร่วมพิธีตัดปอยผม ตอนกำลังปลงผมมันเป็นความรู้สึกที่ดีมากเหมือนเรากำลังมีชีวิตใหม่ที่บริสุทธิ์กว่าเดิม ปลงผมเสร็จแล้วก็ได้ความรู้สึกโล่งๆเบาๆบนศีรษะดีครับ
รุ่งขึ้นอีกวัน ผมก็ได้พบกับเฒ่าเสน ที่รักษาสัญญาและเดินทางมาถึงวัดควนกาหลง แกมีท่าทางดีใจมากที่ได้เจอผมในรูปโฉมแปลกใหม่ที่ไม่มีผม ส่วนของแกก็มีทรงผมที่คล้ายๆจะเตรียมบวชมานานแล้ว ดังนั้นการปลงผมให้เฒ่าเสนจึงเป็นเรื่องไม่ยากนัก เฒ่าเสนเกิดในป่าลึกเหมือนๆกับชาวซาไกรุ่นแรกๆ มีอายุราวๆ 60ปีเศษ มีรูปร่างเล็กกะทัดรัด เป็นคนอารมณ์ดีมาก เฒ่าเสนมีความตั้งใจในการมาบวชครั้งนี้มาก พอรู้ว่าผมเดินทางมาวัดควนกาหลงแล้ว แกก็รอคอยคนมารับอย่างใจจดใจจ่อทีเดียว
ที่ผ่านมาตลอดชีวิต เฒ่าเสนใช้ชีวิตแบบชาวซาไกแท้ๆ คือ อยู่แต่ในป่าลึกเป็นหลัก คอยหาของป่ามากินประทังชีวิต เช่น หัวมัน หัวเผือก เป็นต้น บ่อยครั้งที่ต้องล่าสัตว์เป็นอาหาร โดยใช้เครื่องมือจับสัตว์ที่เรียกกันว่า บอกตุด ซึ่งมีลักษณะเป็นกระบอกไม้ไผ่ยาวประมาณสองเมตร แล้วใช้ลูกดอกอาบยาพิษที่ทำมาจากยางไม้ชนิดหนึ่ง เล็งแล้วเป่าไปยังสัตว์ที่จะล่า เช่น หมูป่า ค่าง มูสัง1 หมูดิน หากไม่ทำก็ไม่มีอะไรจะกิน และหลายครั้งที่ผ่านมา เมื่อหามันหาเผือกหรือล่าสัตว์ไม่ได้ ก็ไม่มีอะไรจะกินจริงๆ
สุดท้ายนี้ กระผมขอกราบแทบเท้าขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อเป็นอย่างสูง ที่จัดโครงการดีๆอย่างนี้ขึ้น ทำให้ผมและเฒ่าเสน รวมทั้งเพื่อนๆได้มีโอกาสเปลี่ยนแปลงตัวเองให้เป็นคนดีมากขึ้น ผมจะตั้งใจฝึกฝนอบรมตนเองและตั้งใจนั่งสมาธิ จะได้บวชเอาบุญให้กับพ่อแม่และญาติๆของผมให้เต็มที่ครับ และครั้งหน้าผมจะไปชวนคนในหมู่บ้านมาบวชให้ได้เยอะๆอย่างแน่นอนครับ
กราบนมัสการด้วยความเคารอย่างสูง