ชีวิตจะดีต้องมีกัลยาณมิตร

ทบทวนฝันในฝัน วันที่ 1 กรกฎาคม พ.ศ. 2557

หลวงพ่อครับ โยมแม่ของผมเสียไปตั้งแต่ผมอายุ 3 ขวบ พออายุได้ 10 กว่าขวบโยมพ่อก็พาผมไปบวชเรียนซึ่งผมเหมือนถูกบังคับ ถึงแม้จะมีเพื่อนสามเณรเยอะแต่ผมกลับรู้สึกโดดเดี่ยว รู้สึกตัวเองไม่มีพ่อไม่มีแม่ ไม่มีพี่ไม่มีน้อง ไม่มีใครมาเยี่ยมผมสักคน แล้วผมก็คิดว่าความรู้แบบนี้เอาไปทำมาหากินไม่ได้ ผมอยากออกไปเจอโลกกว้าง อยากออกไปเฮ้วตามประสาวัยรุ่น พอเรียนได้เปรียญธรรม 3 ประโยค ผมก็ลาสิกขาโดยไม่บอกโยมพ่อ แล้วก็ขาดการติดต่อกับท่านไปเลย ที่ทำอย่างนี้เพราะมันน้อยใจ จากนั้นมาผมก็มีชีวิตเหมือนต้นไผ่ที่ลู่ไปตามลม ผมเกเรสุดๆ มีแต่จะดิ่งลงไปสู่ความมืดเพียงอย่างเดียวเลยครับ

วันหนึ่ง ผมยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ด้วยอาการเครียดจัด ตอนนั้นผมไม่ได้เมานะครับ แต่ใจมันลอยเพราะไม่รู้จะไปไหนไม่มีจุดหมายปลายทาง แล้วก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาถามว่า บวชไหม..? หลวงพ่อครับ คำถามนี้เข้าหัวผมเลยเพราะตอนอายุ 20 ปี ผมเคยอยากบวชแต่ไม่มีเงิน แต่ตอนนั้นผมก็ยังไม่ตอบตกลงในทันทีนะครับ ผมเอาไปปรึกษาเพื่อนก่อน เพื่อนก็บอกว่าบวชวัดพระธรรมกายจะดีเหรอ ข่าวไม่ค่อยดีนะ แต่ผมเป็นคนที่ชอบเรียนผิดเรียนถูกด้วยตัวเอง ผมอยากพิสูจน์ด้วยตัวเองว่าความจริงแล้ววัดพระธรรมกายเป็นอย่างไร ผมเลยเกิดอาการเป็นกบฏความคิดกับตัวเองครับ

อีกอย่างที่อยากบวช คือผมอยากพักใจจากทางโลกเพราะที่ผ่านมาชีวิตมันเลวร้ายมาก แล้วนี่ก็เป็นโอกาสดีที่จะได้บวชให้พ่อกับแม่อย่างที่ฝันเอาไว้สักทีครับ ผมมาเข้าโครงการด้วยความตั้งใจดี แล้วก็รู้ว่าการอบรมแบบนี้มันต้องมีกฎระเบียบ ซึ่งสิ่งแวดล้อมในโครงการก็เอื้ออำนวยให้ผมสามารถทำดีได้ง่ายขึ้น มาวันแรกผมประทับใจพระอาจารย์พระพี่เลี้ยง เพราะท่านมีหลักในการดูแลคนหมู่มากโดยใช้วาทศิลป์ แล้วพระอาจารย์ก็เทศน์เก่ง เป็นครั้งแรกเลยจริงๆที่ฟังพระเทศน์แล้วรู้สึกไม่น่าเบื่อ รู้สึกธรรมะเป็นเรื่องสนุกน่าติดตามผมยังแปลกใจตัวเองเลยว่าฟังตั้งนานทำไมเราไม่หลับ

แล้วตอนเป็นนาค ผมได้รับบุญเอาของไปเก็บที่กุฏิพระด้วยครับ ซึ่งสมองผมก็จินตนาการไว้ล่วงหน้าเลยว่าพระและสามเณรวัดพระธรรมกายคงอยู่สบาย เพราะสถานที่ใหญ่โตอลังการ แต่พอได้เข้าไปเห็นก็อึ้ง งง ทำไมข้างนอกดูใหญ่โตแต่ข้างในสมถะจัง ร่มรื่นด้วย ผมรู้สึกสงบแล้วก็เกิดอยากจะบวชอยู่แบบนี้บ้าง ภาพนี้ทำให้ผมมีมุมมองต่อพระสงฆ์เปลี่ยนไป และเข้าใจการบวชเพื่อฝึกตัวให้ดีงามมากขึ้นครับ

หลวงพ่อครับ ปกติผมเป็นคนหยาบๆ แต่เมื่อเช้าผมรับบุญถูพื้น ถูไปเรื่อยๆ ก็เจอแมลงอยู่บนพื้น ผมหยุดและยกไม่ถูข้ามมันไป ผมรู้สึกแปลกใจตัวเอง ว่าเราเปลี่ยนไป..เราไม่ได้แกล้งทำ แต่มันขนลุก จู่ๆก็อยากยิ้มกับตัวเองเฉยเลย มันอิ่มใจครับ เพราะแต่ก่อนผมไม่เคยคิดถึงใครหรืออะไรแบบนี้มาก่อน จิตใจที่เกเรของผมก็สงบไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ตัวเลย แม้ตอนนี้จะมีบางอย่างที่ผมยังไม่ค่อยเข้าใจในการอบรม แต่ผมก็บวชด้วยความแฮปปี้ ไม่ใช่ทนอยู่ และผมได้เลิกมองอะไรในด้านมืดแล้วครับ การบวชนั้นสามารถกล่อมเกลาคนได้จริงๆ ธรรมะของพระพุทธเจ้าเปลี่ยนใจคนให้ดีขึ้นได้ การมาบวชครั้งนี้ถือเป็นช่วงชีวิตที่ดีและมีความสุขที่สุดของผมเลย แม้จะผ่านมาไม่กี่วันแต่ผมได้ประโยชน์มากมาย ทำให้ผมคิดอะไรดีๆได้หลายอย่าง และเข้าใจชีวิตมากขึ้นครับ เพราะเราต้องมีชีวิตที่ดีกว่าเก่าจ้า

ชีวิตผมเริ่มต้นใหม่ได้ เพราะมีคนมาชวนผมบวช ผมอยากขอบคุณโยมกาหลง คำแก้ว ซึ่งคำขอบคุณอาจจะน้อยเกินไปแต่ผมไม่รู้จะหาคำใดมาขอบคุณได้เพราะมันยิ่งใหญ่มาก โยมกาหลงเป็นผู้มีพระคุณของผม บุญคุณครั้งนี้ผมจะไม่มีวันลืมเลือนเลยครับ

ผมขอกราบขอบพระคุณหลวงพ่อเป็นอย่างสูงครับ ถ้าไม่มีหลวงพ่อ ไม่มีวัดพระธรรมกาย ก็คงจะไม่มีโครงการนี้ และผมคงไม่ได้บวชให้แม่ ไม่ได้มาเจอแสงสว่างในชีวิต หลวงพ่อเปลี่ยนคนเกเรอย่างผม ให้กลายเป็นคนสุขุม มีความอดทนสูง มองโลกในแง่ดี หลวงพ่อทำให้ผมมีกำลังใจอยากสู้กับชีวิตไปในทางที่ถูกต้อง ผมจะเป็นพระแท้ให้ได้ตามที่หลวงพ่อสอน ผมไม่ได้กำหนดว่าผมจะบวชไปนานแค่ไหน ผมคิดแต่ว่าชั่วโมงต่อไปจะทำให้ดีที่สุด ซึ่งผมก็อยากเป็นลูกศิษย์ของหลวงพ่อตลอดไปทุกชาติครับ