วันที่แม่...อาจจะลืมไปแล้ว

เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

ลูกชื่อ กัลยาณมิตรชุติมา ประพันธ์ทองชัย ลูกเป็นพยาบาลและผดุงครรภ์ เมื่อตอนที่ลูกกำลังเรียนวิชาผดุงครรภ์อยู่นั้น ลูกต้องดูแลคนไข้ที่เป็นว่าที่คุณแม่ โดยต้องดูแลกันตั้งแต่เริ่มมาฝากครรภ์ที่โรงพยาบาล ไปจนถึงการทำคลอด และยังต้องดูแลหลังการคลอดอีกด้วย การได้เห็นประสบการณ์การคลอดของคุณแม่แต่ละท่าน เป็นอะไรที่สุดแสนจะทรหด ทรมาน ทำให้ลูกรู้สึกรักแม่ของตนเองเป็นอย่างมาก

กัลยาณมิตรชุติมา ประพันธ์ทองชัย พยาบาลและผดุงครรภ์ (คนแรกซ้ายสุด)

ในขั้นตอนการดูแลครรภ์ของคุณแม่แต่ละท่าน จะซับซ้อนต่างกันไป ส่วนใหญ่จะแพ้ท้องในช่วงไตรมาสแรก โดยจะมีอาการคลื่นไส้ อาเจียน ทานอาหารไม่ได้ คุณแม่บางคนเมื่อท้องโตขึ้นก็จะมีภาวะติดเชื้อในทางเดินปัสสาวะ มีอาการปวดหลัง เพราะต้องแบกน้ำหนักของลูกในท้องไว้ ในช่วงนั้นคุณแม่ทุกคนจะดูแลประคับประคองลูกในครรภ์ให้แข็งแรงปลอดภัย เพื่อให้อายุครรภ์ครบเก้าเดือน โดยไม่ให้เกิดการแท้งก่อนกำหนดคลอด ลูกเห็นอย่างนั้นก็ทึ่งมาก เพราะมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยค่ะ

เมื่อครบกำหนดคลอด คุณแม่จะมาด้วยอาการน้ำเดินหรือปวดท้อง ในห้องคลอดจะมีการเตรียมการคลอดเป็นอย่างดี เมื่อถึงเวลาคุณหมอจะหยดยาเร่งคลอดผ่านทางสายน้ำเกลือ เพื่อให้กล้ามเนื้อหน้าท้องบีบรัดตัว เป็นช่วงเวลาที่เจ็บปวดทรมานมาก แม้บางคนบอกว่าคลอดง่ายไม่ปวดเท่าไหร่ แต่ภาพที่เห็น คือ มีแต่ร้องด้วยความเจ็บปวดเสียงดังทุกที ร้องดังกว่าตึกผู้ป่วยใดๆในโรงพยาบาล ซ้ำยังมีกลิ่นเหม็น ทั้งกลิ่นน้ำคาวปลาและกลิ่นคาวเลือด ตลบไปทั้งห้องอีกด้วย ในช่วงไคลแมกซ์ที่ใกล้คลอดมากๆ เด็กก็จะค่อยๆกลับหัวลงต่ำ คุณแม่จะมีอาการปวดถี่ขึ้นๆ ทั้งที่ในห้องคลอดนั้นแอร์เย็นเฉียบ แต่บรรดาคุณแม่ก็จะมีเหงื่อผุดออกมาเต็มตัว ยิ่งใกล้คลอด จะยิ่งปวดมากขึ้นและถี่ขึ้น

ถ้าเราจะประมาณความเจ็บปวดที่แม่ได้รับว่า มันมากขนาดไหน ก็ลองคิดดูนะคะว่า...จากปากช่องคลอดที่ปกติจะกว้างเพียงแค่ไม่กี่เซนติเมตร ต้องถูกยืดออกจนบางมากๆ เพื่อให้หัวเด็กค่อยๆลอดออกมาได้ ถ้าปล่อยไว้ต้องฉีกขาดอย่างแน่นอน ดังนั้นคุณหมอจึงใช้กรรไกรตัดให้ขาดก่อนที่จะฉีกขาด เพื่อที่เมื่อคลอดเสร็จจะได้เย็บง่าย เราจึงเรียกกันว่าฝีเย็บค่ะ เป็นการตัดเนื้อแบบสดๆ แม้จะฉีดยาชา แต่เห็นคุณแม่กี่รายกี่รายก็จะแสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวดทุกคน

มาถึงช่วงที่เด็กกำลังจะออกมา พยาบาลอย่างลูกก็จะมีหน้าที่ที่สำคัญอีกอย่าง คือ การเชียร์คลอดค่ะ เพื่อให้คุณแม่ออกแรงเบ่งได้ถูกจังหวะ ดูๆไปก็คล้ายกับการเชียร์กีฬานะคะ แต่ลูกว่าเป็นกีฬาที่ทรมานสุดๆ ตอนนั้นทั้งพยาบาล ผู้ช่วยทำคลอด ต้องร้อง...อื้อๆๆ ให้ยาวๆตามแรงเบ่งของคุณแม่ ลูกเป็นกองเชียร์จึงไม่รู้สึกเจ็บเลย แต่คนเป็นแม่สิค่ะ ต้องจับหัวเตียงแน่น ทั้งเจ็บ ทั้งเหนื่อย เป็นการเดิมพันกันด้วยชีวิตจริงๆ

อาจารย์หมอยังเคยบอกว่า ถ้าให้ลูกผู้ชายอกสามศอก มารองรับความเจ็บปวดแบบที่แม่กำลังคลอดลูกอยู่ รับรองได้เลยว่าผู้ชายแมนแมนต้องทนไม่ได้ แล้วถ้าได้รับความเจ็บปวดขนาดนี้ ต้องถึงแก่ความตายอย่างแน่นอน

เมื่อเด็กคลอดออกมาแล้ว และคุณแม่ได้ยินเสียงร้องของลูกเป็นครั้งแรก แม่ก็จะรู้สึกโล่งใจ ดีใจ ลืมความเจ็บปวดไปหมดสิ้น การคลอดยังไม่หมดเท่านี้ ยังต้องมีการทำคลอดรกอีก ซึ่งรกมีลักษณะคล้ายใบบัวมีขนาดใหญ่ และมีน้ำหนักหนึ่ง-สองกิโลกรัม เมื่อคลอดรกเสร็จแล้ว จึงจะปิดแผล แล้วนำตัวคุณแม่ไปยังห้องพักฟื้นได้ค่ะ

หลวงพ่อเจ้าคะ ห้องคลอดกับห้องผ่าตัดนั้นอยู่ติดกัน มีเพียงผ้าม่านบางๆกั้นไว้เท่านั้น เพราะการคลอดเป็นภาวะเสี่ยงต่ออันตรายที่จะเกิดขึ้นกับชีวิตของแม่ตลอดเวลา ถ้ามีภาวะฉุกเฉินเกิดขึ้น จะได้ส่งเข้าห้องผ่าตัดได้ทันที ดังนั้นการให้กำเนิดเด็กคนหนึ่ง จึงมีความเสี่ยง...เดิมพันกันด้วยชีวิตจริงๆ

ทั้งหมดนี้ เป็นเรื่องราวบางส่วนที่เป็นเรื่องจริงแสนจริงจากห้องคลอด ในฐานะพยาบาลและผดุงครรภ์ ลูกอยากสื่อให้ลูกสาวลูกชายสุดที่รักของคุณแม่ทั่วโลก ได้รับรู้ถึงความลำบากความเจ็บปวดในการคลอดลูก เพราะคุณแม่หลายท่านอาจจะลืมไป ลืมเล่าให้ลูกๆฟัง และหวังว่าลูกสาวลูกชายทั้งหลาย จะได้หันกลับไปดูแล และแสดงความกตัญญูต่อท่าน โดยเฉพาะลูกผู้ชายแมนแมน ถ้าทำได้ ก็บวชให้ท่านสักหนึ่งพรรษาเถอะค่ะ แล้วคุณจะได้รู้ว่าเวลา 120วัน คุณสามารถทำให้ท่านปลื้มใจได้ทุกวินาที เพราะการบวชเป็นการทดแทนคุณบิดามารดาที่ควรค่าที่สุดค่ะ

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

กัลยาณมิตรชุติมา ประพันธ์ทองชัย