การเดินทางที่แท้จริง เริ่มต้นแล้วที่ศูนย์กลางกาย

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

กระผม พระธรรมทายาทไท้อนุชิต ชวนปญฺโญ อายุ 52-ปี ตัวแทนพระธรรมทายาทจากศูนย์อบรมวัดท่าเกวียน อำเภอวัฒนานคร จังหวัดสระแก้วครับ ก่อนมาบวชกระผมมีอาชีพเป็นช่างเทคนิค รับติดตั้งจานดาวเทียมทุกชนิดทุกยี่ห้อ รวมทั้งจานดาวธรรมด้วยครับ และรับซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าทุกชนิดทั่วราชอาณาจักร อะไรเสียขอให้บอก ถ้ามาถึงมือกระผม...เป็นซ่อมได้ครับ กระผมมาวัดพระธรรมกายตั้งแต่อายุ 20-ปี โดยมากับโยมยายและโยมแม่ แต่พอเริ่มทำงานก็ไม่ค่อยได้มาครับ พออายุ 28-ปี กระผมได้ไปบวชอยู่ที่วัดอโศการาม จังหวัดสมุทรปราการ บวชนานถึงเก้าเดือน มีโอกาสได้ศึกษาธรรมะ ได้นั่งสมาธิ-ได้เดินธุดงค์ไปจังหวัดเชียงใหม่ด้วยครับ แต่ด้วยความจำเป็นบางประการ กระผมจึงต้องลาสิกขา แต่กระผมก็ยังนั่งสมาธิมาตลอด

พระธรรมทายาทไท้อนุชิต ชวนปญฺโญ

โยมน้องสาวของกระผมเป็นผู้นำบุญอยู่ที่ประเทศเยอรมัน เป็นประเภท มาทุกครั้ง ทำทุกบุญ ถวายทุกอย่าง เธอบอกกับกระผมว่า อยากได้บุญบวช แต่บวชไม่ได้ จะขอให้กระผมบวชแทน ส่วนโยมแม่บอกว่า “ไหนๆก็เคยบวชมาแล้ว น่าจะบวชอีกสักที จะได้ลองนั่งสมาธิแบบวัดพระธรรมกายดู”-ใจจริงกระผมอยากบวชให้โยมแม่อยู่แล้ว กระผมจึงถามกลับไปสั้นๆว่า “บวชวันไหน”

กระผมมาบวชด้วยความตั้งใจ จึงฝึกกิจวัตรทุกอย่างไม่ให้ขาดไม่ให้บกพร่อง เพราะกระผมอยากให้โยมพ่อ-โยมแม่ และญาติโยมทั้งหลายที่สนับสนุนโครงการ มีส่วนในบุญบวชครั้งนี้อย่างเต็มที่ครับ กระผมเป็นคนชอบนั่งสมาธิอยู่แล้ว พอมาอยู่ในโครงการได้นั่งสมาธิวันละสี่ถึงห้ารอบ ก็รู้สึกสนุกมาก กระผมจะจัดวางร่างกายตามที่พระอาจารย์สอน และวางใจสบายๆ ตั้งหลังให้ตรง แล้วก็กำหนดจิตให้นิ่งๆ โดยนึกเอาความรู้สึกไต่ไปตามฐานที่หนึ่งไปจนถึงฐานที่เจ็ด ทำซ้ำไปซ้ำมา

อยู่ๆกระผมก็เห็นแสงสว่างพุ่งเข้ามาตรงหว่างคิ้ว ความสว่างที่เห็นมีลักษณะเป็นลูกกลมๆใสๆเหมือนดวงแก้ว ใหญ่ประมาณนิ้วหัวแม่มือ กระผมก็นึกให้ความสว่างนั้นไหลลงไปในรูจมูก และสูดลมหายใจเข้า ทำความรู้สึกให้ไหลขึ้นไปตามสันจมูก ไต่ไปเรื่อยๆตามฐานต่างๆ ตอนนั้นสมาธิดีมาก ไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่ร้อนไม่หนาว ไม่ปวดไม่ชา ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย พอมาถึงฐานที่เจ็ด จิตกระผมก็จดจ่ออยู่ตรงนั้น ใจมันเบาสบาย โล่งไปหมด แล้วความสว่างก็ปกคลุมไปทั่วพื้นที่เลยครับ กระผมอยู่กับความสว่างจนหมดเวลา วันต่อมานั่งสมาธิอีกก็สว่างแบบเดิมอีก

ภาพวาดประสบการณ์ภายในของพระธรรมทายาท ไท้อนุชิต ชวนปญฺโญ

จนผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ ขณะที่จิตตั้งอยู่ในความสว่างตรงศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ด กระผมก็เห็นจุดเล็กๆค่อยๆก่อตัวขยายใหญ่ขึ้นเป็นวงๆซ้อนๆกันขึ้นมา เป็นความสว่างซ้อนความสว่างที่อยู่ในความสว่างๆ เคลื่อนตามกันขึ้นมาตลอดเวลา พอมองดูเฉยๆ อยู่ๆก็เห็นองค์พระเป็นเงาลางๆ พอเอาจิตไปจับ ภาพของท่านก็ชัดเลย ลักษณะของท่านเหมือนพระแก้วมรกต ใหญ่ประมาณหนึ่งฝ่ามือ นั่งสมาธินิ่งๆ หลับตาปริ่มๆพริ้มๆ มีสันจมูกโด่ง ผิวพรรณใสเป็นแก้ว คล้ายๆพระพุทธรูปที่ทำมาจากเรซิ่น มีฉัพพรรณรังสีพุ่งออกมาจากกลางท้อง เป็นดวงกลมๆสว่างๆขยายซ้อนๆกันขึ้นมาตลอดเวลาเลยครับ ตอนนั้นกระผมรู้สึกเหมือนอยู่อีกโลกหนึ่งที่มีแต่ความสงบ เย็นสบาย

พอลืมตาแล้ว องค์พระก็ยังอยู่ ท่านอยู่กับกระผมตลอดเวลา เดี๋ยวนี้พอหลับตา ไม่ต้องไต่ความรู้สึกไปตามฐานต่างๆแล้วครับ กระผมสามารถเอาจิตไปตั้งนิ่งๆที่ศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ดได้เลย ถ้าใจสงบดี องค์พระใสๆก็จะมาเป็นปกติครับ ทำให้กระผมมีแต่ความปีติยินดี จิตใจปลอดโปร่ง ไม่มีความกังวลใจเลย กระผมภูมิใจอย่างบอกไม่ถูกที่สามารถเอาใจไปสัมผัสกับองค์พระได้ เพียงแค่ทำใจนิ่งๆและหลับตาลงเท่านั้นเอง

พระธรรมทายาทไท้อนุชิต ชวนปญฺโญ

กระผมกราบขอบพระคุณหลวงพ่อเป็นอย่างสูง ที่ได้ชี้ทางสว่างให้กับกระผม หลวงพ่อมีบารมีมาก เวลาเห็นหลวงพ่อทีไร กระผมจะรู้สึกภูมิใจ ปลื้มใจเป็นอย่างมาก หลวงพ่อสอนดีทุกอย่าง เข้าถึงประชาชนทุกกลุ่ม กระผมจะทำตามที่หลวงพ่อสอน คือ จะเป็นพระแท้ เป็นเนื้อนาบุญให้ญาติโยมกราบไหว้ได้อย่างสนิทใจ ไม่เก้อไม่เขิน แล้วถ้าทางครอบครัวไม่มีปัญหาอะไร กระผมก็จะยืดเวลาบวชไปจนถึงโครงการเข้าพรรษาครับ

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

พระธรรมทายาทไท้อนุชิต ชวนปญฺโญ

ทบทวนฝันในฝัน วันที่ 5 เมษายน พ.ศ.2554

การเดินทางที่แท้จริง เริ่มต้นแล้วที่ศูนย์กลางกาย