ทองม้วนที่เผ็ด ยังหวานได้

คุณครูไม่ใหญ่เจ้าคะ แม้ลูกจะชื่อทองม้วน และนามสกุลจะเว้นบาป แต่วันวานที่ผ่านมา ทองม้วนชิ้นนี้ไม่หวานดังใครคิด และชีวิตก็ไม่รู้จะเว้นบาปสมนามสกุลหรือเปล่า เพราะเรื่องราวในอดีตของลูกเผ็ดเสียยิ่งกว่าพริกกะเหรี่ยงม้วนอีกเจ้าค่ะ ใจร้อน ปากจัด พยาบาท ด่าเจ็บ คือคำจำกัดความย่อๆของรสชาติทองม้วนชิ้นนี้เจ้าค่ะ ความเผ็ดของชีวิตลูก เท่าที่พอจำได้ เริ่มต้นตั้งแต่ยังเด็กๆ พ่อ แม่ พี่ น้อง สั่งสอนอะไร เขาสอนมา ลูกก็เถียงไป แม้แต่ ครู อาจารย์ ลูกก็ไม่ยอมเชื่อฟังและไม่เคารพ เป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง ทั้งคนหัวดำและคนหัวขาว ถ้ามาว่าอะไรลูกก่อน ลูกก็ว่ากลับได้ไม่มีเว้น

ลูกเป็นคนที่อาฆาตแล้วคิดแก้แค้นพยาบาท ประเภทว่า ตามด่าสุดขั้วโลก “ถ้าเธอทำให้ฉันเจ็บ หากเจอที่ไหนเป็นโดนดีแน่ ถ้าแม้นเธอตกนรก ฉันก็จะลงไปชำระแค้นถึงรังเพลิง” และถ้ามีคนมาบอกว่า “มีคนนินทาเธอในเรื่องไม่ดี” ลูกก็จะบุกไปที่บ้านคนนั้นแล้วก็จะด่าสาดเสียเทเสียแบบไม่ปราณี พอกลับมาถึงบ้าน อารมณ์ยังค้างก็จะลงที่ลูก ที่แฟน แฟนทำอะไรผิดพลาดให้เห็นเพียงนิด เป็นสะกิดต่อมโกรธของลูกให้ลุกเป็นไฟ สิ่งของอะไรที่อยู่ใกล้มือ จะแปรเปลี่ยนเป็นอาวุธร้าย รีโมทที่เคยเปลี่ยนช่องทีวีกลายเป็นกระบี่ซัดสังหาร โทรศัพท์ที่ใช้คุยคำหวาน กลายเป็นกระบองฟาดศีรษะ ถ้วย จาน และแก้ว เป็นอาวุธลับสาดซัดจนแตกกระจาย คำหยาบใดๆที่ปรากฎในพจนานุกรมคำด่า ก็เอามาใช้จนหมด และพอหมดแม็ก ลูกก็บอกกับเขาว่า “เก็บกวาดสิ่งของที่แตกเดี๋ยวนี้ด้วย” แฟนของลูกเขาก็ทำตามที่ลูกบอก ลูกอยากได้อะไรก็ต้องได้ตามที่ใจชอบ ถ้าไม่ได้ตามใจชอบ ลูกก็จะว่าเขา “นี่ก็แก่มากแล้ว ถ้าเธออยากได้ภรรยาสาวๆอย่างฉัน เธอต้องทำตามที่ฉันพูด ถ้าไม่งั้นฉันจะไม่อยู่กับเธอ” แฟนของลูกเขายอมลูกทุกอย่าง ขอแต่ว่าลูกไม่ไปจากเขาก็พอ เวลาลูกดี ก็ดีจริงๆเรียกว่าหวานก็หวานสนิท แต่เวลาลูกร้ายก็ร้ายพันธุ์แท้ แต่ทว่า ใดใดในโลกล้วนอนิจจัง ทองม้วนที่เผ็ดยังหวานได้เจ้าค่ะ

สัญญาณการเปลี่ยนแปลงได้เริ่มต้นขึ้น ในเดือนมกราคม ปี 48 บุญบันดาลให้ลูกได้มาเจอหลวงพ่อทาง DMC พอลูกมาเจอหลวงพ่อ ลูกก็อัศจรรย์ใจ ว่าทำไมหลวงพ่อถึงหล่อจัง และหลวงพ่อรูปหล่อองค์นี้ ก็ทำให้ชีวิตของลูกเปลี่ยนไป ธรรมะจากเสียงอันไพเราะของหลวงพ่อ ทำให้ลูกอยากจะสวดมนต์และนั่งสมาธิ ลูกสวดมนต์เช้า-เย็น บางครั้งก็สวดมนต์วันละ 3 รอบ เช้า เที่ยง เย็น สวดทุกบทในหนังสือสวดมนต์ พอสวดมนต์เสร็จก็นั่งสมาธิ

ผลการนั่งสมาธิในครั้งแรกของลูกก็คือ ฟุ้งมากๆ กับมืดมากๆ หรือถ้าไม่ฟุ้งก็หลับปุ๋ยไปเลย หลับสบายมากๆ และที่เป็นปัญหาอีกอย่างสำหรับลูกก็คือ ถ้ามืดมากๆ ลูกก็กลัว พอกลัวก็หายใจไม่ออก ลูกจึงไม่อยากนั่ง แต่พอได้ฟังหลวงพ่อพูดมาเรื่อยๆ จึงคิดว่า เราต้องรีบเห็นองค์พระธรรมกายภายในให้ได้ ชีวิตจะได้ปลอดภัย

ลูกจึงนั่งไปเรื่อยๆทุกวัน ลูกคิดของลูกแบบนี้ค่ะหลวงพ่อ ฟุ้งก็นั่ง มืดก็นั่ง ยังดีกว่าเราไม่ลงมือนั่งซะเลย สู้ก็ตายไม่สู้ก็ตาย ถ้าอย่างนั้นลูกจะสู้ เพราะว่าจะได้ผ่อนหนักให้เป็นเบา จึงสู้ สู้ ทุกวัน สู้จนถึงวันสุดท้าย นั่งทั้ง เช้าและเย็น บ้างครั้งตื่นขึ้นมานั่งตอนตี 3 ถึงตี 4 บางทียาวไปถึงตี 5 ชวนลูกชายขึ้นห้องพระไปสวดมนต์ นั่งสมาธิ ทำอยู่อย่างนี้ต่อเนื่องกัน เป็นเวลา 3 - 4 เดือน

จนกระทั่งวันหนึ่งขณะที่นั่งสมาธิ ในจังหวะที่อารมณ์สบายๆ ลูกก็เห็นแสงสว่างค่ะ แสงสว่างนั้นคลุมไปทั้งตัวของลูก ลูกก็ดูไปเรื่อยๆ ยิ่งดูก็ยิ่งมีความสุขมากๆ ลูกอยากให้ความสุขอยู่กับลูกไปนานๆ เป็นความสุขแท้นิรันดร์ของชีวิต

พอลูกนั่งสมาธิมากเข้า รู้สึกว่า ใจของลูกที่เคยสกปรกมอมแมม ก็ใสสะอาดและละเอียดมากขึ้น เห็นความไม่ดีที่ตัวเอง เคยทำไว้มาก่อน ลูกกลัวบาปมาก จึงรีบโทรศัพท์ไปขอโทษทุกคนที่ลูกเคยด่าว่าและเคยโกรธ กราบขอโทษคุณพ่อ คุณแม่ และก็กราบเท้าสามีด้วยค่ะ ขอโทษทุกอย่างที่เคยทำไม่ดีกับเขาเอาไว้

ตอนนี้ลูกเป็นคนดีของหลวงพ่อแล้วค่ะ เป็นทองม้วนคนใหม่ใจผ่องแผ้ว ละเว้นแล้วจากบาปอกุศล ใจเยือกเย็นยิ้มแย้มให้ผู้คน ชวนสาธุชนสร้างบุญไม่เว้นวัน ลูกกลายเป็นคนพูดจาไพเราะ คิดหาแต่เรื่องทำบุญทุกวัน ชวนพ่อ แม่ พี่ น้อง ลูกหลาน เพื่อนฝูง และคนอื่นๆ ทำทาน รักษาศีล เจริญภาวนา บางครั้งลูกไปบอกบุญ ถูกเขาปฏิเสธบุญยังไม่พอ บางคนก็พูดกระแนะกระแหน ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนลูกไม่ได้นั่งธรรมะ ลูกคงจะโมโหสุดฤทธิ์ไปแล้วล่ะค่ะว่า “มีผู้มาบอกบุญแทนที่จะดีใจ กลับปฏิเสธบุญ น่าปล่อยให้ตกนรกซะให้เข็ด” แต่ตอนนี้ลูกกลับคิดสงสารและให้อภัยเขา

ถึงยังไงก็ตามลูกก็จะเป็นแสงสว่างให้กับเขาตลอดไป ลูกไปอยู่ที่ไหน จะเป็นแสงสว่างให้ที่นั่น ลูกทองม้วนจะตั้งใจม้วนบุญ ม้วนบารมี กลับดุสิตวงบุญพิเศษเขตบรมโพธิสัตว์ให้ได้ และจะเป็นอีกคนหนึ่งที่จะสานฝันหลวงพ่อให้เป็นจริง และจะช่วยงานพระพุทธศาสนา วิชชาธรรมกาย ให้เจริญยิ่งๆขึ้นไปจนถึงที่สุดแห่งธรรมเจ้าค่ะ