วันนี้วันที่ 46 นับจากวันเข้าพรรษา : หมดความแตกต่างเมื่อเข้าถึงธรรม

     พระธรรมกายภายในมีลักษณะที่งดงามมาก ประกอบด้วยลักษณะมหาบุรุษครบถ้วนทุกประการ หน้าตาเหมือนกันหมด เหมือนเป็นพิมพ์เดียวกันไม่ว่าจะอยู่ในกายมนุษย์ชาติไหนก็ตาม เป็นสิ่งเดียวในโลกที่ทุกคนมีเหมือนกัน คือพระธรรมกายภายใน ไม่มีความแตกต่างในพระธรรมกาย ไม่เหมือนกายมนุษย์ที่มีความแตกต่างหลากหลายด้วยเชื้อชาติศาสนาและเผ่าพันธุ์ เมื่อไรที่ความเหมือนปรากฏ ความแตกต่างก็จะหมดไป หมายความว่า เมื่อทุกคนในโลกได้เข้าถึงพระธรรมกาย ได้รู้จักเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันแล้ว เมื่อนั้นความเหมือนก็ปรากฏ ความรู้สึกแตกต่างกันที่เชื้อชาติศาสนาและเผ่าพันธุ์หรืออะไรต่าง ๆ ก็จะหมดไป

      มียุคหนึ่งเกิดกระแสความเสมอภาคเกิดขึ้น คือ ต้องมีความเสมอภาคซึ่งความจริงแล้วไม่มีที่ไหนในโลกที่มีความเสมอภาค อย่าว่าแต่ในโลกมนุษย์เลย แม้ในเทวโลกก็ยังไม่มีความเสมอภาค บางประเทศเขาพยายามทำให้เสมอภาค โดยให้ทุกคนจนลงมาเหมือน ๆ กัน แต่ก็ยังไม่เสมอภาคอยู่ดี เพราะยังมีชนชั้นปกครองที่รวย หรือแม้จะให้รวยก็ไม่เสมอภาคอีก ก็ยังมีรวยมาก รวยน้อย

     เพราะฉะนั้น ความรู้สึกว่าแตกต่างจึงมีอยู่ในใจของทุกคนในโลก และเพราะความรู้สึกแตกต่างนี้เองที่นำไปสู่ความแตกแยก เกิดความขัดแย้งขึ้นเมื่อมีความรู้สึกว่า ทำไมเขามี ฉันไม่มี หรือฉันมีแต่ทำไมน้อยกว่าเขา ทำไมเขาหล่อแต่ฉันขี้เหร่ ทำไมผิวพรรณเขาสวย เขาผิวผ่องเราผิวเผือด ทำไมเขาสูงเราต่ำ ทำไมเราอ้วนเขาผอม ทำไมเขามีเบ็นซ์เรามีตุ๊กๆความแตกต่างเหล่านี้ทำให้เกิดความแตกแยก ทำให้เกิดความน้อยเนื้อต่ำใจ เกิดความขัดแย้ง ก็เลยเอาสาเหตุเหล่านี้เป็นเหตุผลที่สวยงามว่าจำเป็นต้องทำให้คนเสมอภาค ซึ่งความเสมอภาคจะมีได้อย่างไร ในเมื่อความต้องการของคนไม่เหมือนกัน และทุกคนก็ตกอยู่ภายใต้ Law of Kamma กฎแห่งกรรม เมื่อกระทำไม่เหมือนกัน วิบากก็ไม่เหมือนกัน ความแตกต่างจึงเกิดขึ้นแต่มีอยู่ที่หนึ่งที่เหมือนกันคือพระธรรมกายภายใน เมื่อเข้าถึงตรงนี้แล้วความรู้สึกว่าแตกต่างก็หมดไป ที่เป็นทุกข์กันก็เพราะรู้สึกว่าแตกต่าง แต่ไม่ได้หมายความว่าคนอ้วนจะเปลี่ยนมาหล่อ หรือคนผอมจะเปลี่ยนมาเป็นหุ่นพระเอกนางเอก ไม่ใช่นะ แต่ความรู้สึกว่าแตกต่างหมดไปจากใจคือ ผู้ที่เข้าถึงพระธรรมกายภายใน ที่เป็นพระอรหันต์ ก็มีทั้งอ้วน ทั้งผอม ทั้งดำ ทั้งขาว ทั้งมาจากต่างวรรณะ ต่างตระกูล มาจากตระกูลกษัตริย์ พราหมณ์ แพศย์ ศูทร จัณฑาล สารพัด แต่ความรู้สึกว่าแตกต่างหมดไป เมื่อเข้าถึงพระธรรมกายคือความเหมือนแล้วกิเลสอาสวะซึ่งเป็นแหล่งกำเนิดของความคิดว่าแตกต่างก็ถูกขจัดให้หมดสิ้นไป เพราะฉะนั้นความเหมือนจึงมีคุณค่าอย่างนี้ แล้วสันติสุขก็จะเกิดขึ้นกับโลกอย่างแท้จริง

     เพราะฉะนั้น พรรษานี้จึงเป็น พรรษาแห่งการบรรลุธรรม เมื่อโลกทั้งโลกยังไม่ตื่นตัว เราต้องตื่นตัวก่อน และให้โลกเขาตื่นตาม แม้จะเป็นพระอาทิตย์ยามเที่ยงไม่ได้ ก็เป็นตะเกียงดวงเล็ก ๆ เป็นแสงสว่างในมุมมืดหลาย ๆ ดวงมารวมกันเข้าก็จะเจิดจ้าขึ้นไปเรื่อยๆ

เรามาได้ครึ่งทาง เหลืออีกครึ่งทางก็จะออกพรรษาแล้ว ครึ่งทางแรกเรารู้ตัวกันเองแล้วทั่วโลก ที่เราได้ให้สัญญากับตัวเองว่าพรรษานี้จะเป็น พรรษาแห่งการบรรลุธรรม ซึ่งเราจะทำควบคู่กับภารกิจประจำวัน ไม่ว่าจะทำมาหากินจะครองเรือน จะศึกษาเล่าเรียน หรือทำภารกิจอันใดก็ตาม จะไม่ว่างเว้นจากการประพฤติปฏิบัติธรรม เราสำรวจดูตัวเราแล้วและรู้ตัวว่าเราทำกันได้แค่ไหนเหตุที่เราประกอบมันสมควรกับผลที่ได้รับไหม ก็ให้สังเกตดูให้ดีถ้าใครได้เข้าถึงแล้วก็เป็นสิ่งที่น่าปีติยินดี แต่ถ้าใครยัง นับจากวันนี้ไปเราก็ยังมีเวลาเหลืออีกครึ่งพรรษา จะต้องลุยกันให้สะบั้นหั่นแหลก ไม่ถึงไม่เลิก เอาให้ถึงให้ได้คนอื่นเขาทำได้เราก็ต้องทำได้ เพราะเรื่องนี้สำคัญที่ใจ ถ้าเอาใจมาหยุดได้เมื่อไร ก็เข้าถึงเมื่อนั้น หยุดเช้าเห็นเช้า หยุดสายเห็นสาย หยุดตอนไหนเห็นตอนนั้น หยุดวันไหนเห็นวันนั้น ขึ้นอยู่กับหยุดกับนิ่ง แล้วที่เขาหยุดกันได้ก็มีเยอะแยะ ตั้งแต่หยุดในระดับอ่อน ๆ เป็นครั้งเป็นคราว หรือหยุดให้นานขึ้น หรือหยุดจนกระทั่งนิ่งแน่นติดในศูนย์กลางกายเหมือนเอากาวชั้นดีทาใจติดเอาไว้กับฐานที่ 7 ก็มี ต้องสำรวจตรวจตรากันให้ดี ต้องรักตัวของเรานะ

เราจะละจากโลกนี้ไปไม่มีใครมาช่วยเราได้ เราต้องช่วยตัวเอง และช่วยตัวเองต้องช่วยตั้งแต่ตอนยังแข็งแรงอยู่ พอถึงตอนป่วยหมดเรี่ยวหมดแรงแล้วจะมาฟิตเอาตอนนั้น จะไม่ทันการ ต้องเหมือนนักกีฬาซ้อมร้อยวันแพ้ชนะกันวันเดียว นักวิ่งก็ซ้อมวิ่งกันทั้งปี แข่งกันแค่ไม่กี่วินาทีเราก็ต้องอย่างนั้น ต้องซ้อมกันให้ดี รักตัวเองให้มากๆ รักตัวเอง กับ เห็นแก่ตัว ไม่เหมือนกันนะ รักตัวเองคือเราเติมความบริสุทธิ์ให้แก่ตัว ถ้าเห็นแก่ตัวคือเติมความไม่บริสุทธิ์ คำมันจะคล้าย ๆ กันแต่ความหมายไม่เหมือนกันเวลามาเกิดก็ต่างคนต่างมา แล้วมารวมกันเป็นครอบครัว เป็นพ่อ เป็นแม่เป็นสามี ภรรยา เป็นลูก เป็นอะไรกันสารพัด แต่เวลาไปต่างคนต่างไป แยกกันไปคนละทิศคนละทาง แล้วแต่ว่าใครจะขยันหรือขี้เกียจทำความดี ทำน้อยก็มีที่ไป ทำปานกลางก็มีที่ไป ทำมากก็มีที่ไป เพราะฉะนั้นพรรษานี้ต้องขวนขวายกันนะ