"ที่นี่แหล่ะ ที่หลวงพ่อจะสร้างเจดีย์"
เพื่อน โอ๋ คุยกับฟ้าร้าง หลังจากที่ขี่จักรยานซ้อนสอง หัวเราะเริงร่า กรี๊ดกร๊าดสมวัย 12 ปี เพราะวิธีปั่นจักรยานอันพิสดารพันลึก คนนั่งซ้อนท้าย-ปั่น คนนั่งข้างหน้า-จับแฮนด์ หวิดล้มกันมาเสียก็หลายครั้ง ขี่มาด้วยกันอย่างเหนื่อยหอบแฮปปี้ มาถึงกลางลานพื้นที่โล่งๆ สุดลูกหูลูกตา ด้วยอาการเหงื่อซก ที่ดินผืนใหญ่ผืนนี้ เป็นดินทั้งหมด มีเพียงเฉพาะบริเวณองค์พระสีขาวองค์ใหญ่มากๆ เท่านั้น ที่มีหญ้าขึ้นประปราย องค์พระสีขาวองค์นี้ สวยจังเลย รักท่านจังเลยนะ องค์ท่านใหญ่กว่าฟ้าร้างสามสี่สิบเท่าได้ละมั้งน่ะ เธอคิดระหว่างนั่งพักเหนื่อย รอเพื่อนอีกสองคนที่ปั่นจักรยานตามมาในภายหลัง
"เจดีย์ อะไรหรอ" ฟ้าร้างถาม ด้วยอาการงงๆ
" อ้าว ไม่รู้เรื่องหรอ เชย.... ก็ที่นี่แหล่ะ หลวงพ่อจะสร้างธรรมกายเจดีย์ จะอยู่ถึงพันปี จะมีพระพุทธรูป 1 ล้านองค์บนเจดีย์ด้วย แม่สร้างให้เราแล้วองค์นึง หนึ่งหมื่นบาท เรามีพระประจำตัวแล้วนะ บนฐานองค์พระก็เป็นชื่อเราด้วย"
"เจดีย์หรอ.....
พันปีหรอ.....
พระล้านองค์หรอ.....
หมื่นนึงเลยหรอ"
พันปีหรอ.....
พระล้านองค์หรอ.....
หมื่นนึงเลยหรอ"
คำ พูดเหล่านี้คืออะไรกัน บนพื้นที่สองพันไร่ที่มีแต่ดินแตกระแหง เรียกว่ากลางทุ่งนา จะดีกว่านะ หลวงพ่อจะสร้างเจดีย์หรอ แต่ว่า ที่ดินผืนนี้อบอุ่นจัง แม้ไม่มีอะไรเลย แต่กลับน่าอยู่ น่านอน ช่างกว้างใหญ่ สุดลูกหู ลูกตา สบายใจจัง ระหว่างคิดไป ก็นอนแผ่ เปรียบผืนหญ้าเป็นดั่งเตียงใหญ่ที่อ่อนนุ่ม เออ สร้างพระหรออยากทำมั่งจัง ทำยังไง ติดตัวมีอยู่แค่ห้าบาทเอง พ่อแม่ก็ไม่มี เฮ้อ อยากรวยเหมือนเพื่อนจัง พร่ำพรรณนาในใจคนเดียวไปเรื่อยเปื่อย
ภาพ ความทรงจำ ผุดขึ้นมา ให้หวนคิดถึงวันวาน ภาพในอดีตของเด็กน้อยผู้ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย โซซัดโซเซ ถูกคนเอามาฝากไว้ที่วัดสามเดือน ไม่ได้รับการติดต่อจากคนนอกวัดเลย แต่เธอก็มัวสนุกกับเพื่อนๆ (จนลืมสถานที่ที่จากมา) และจักรยานคันเก่ง ที่หลวงพี่หามาให้ สนุกกับการปั่นจักรยานจากสภาจาก มาลานพื้นที่สองพันไร่ แทบทุกวัน ทั้งที่ไกลแสนไกล ร้อนจนแสบผิว ชีวิตส่วนใหญ่ อยู่ระหว่าง สภาจาก ออฟฟิส และ หมู่บ้านปฏิบัติธรรม ชีวิตของเด็กน้อย ได้นั่งสมาธิร่วมกันกับเพื่อนมากมาย ถูกบังคับให้สวดมนต์ปากเปล่าให้จบทั้งเล่ม โดยไม่ผิดแม้แต่คำเดียว แล้วต้องสอบกับพระอาจารย์ กลางวันถอดเทปบ้าง กวาด-ถูสภาจากบ้าง ช่วยงานหลวงพี่ หัดพิมพ์ดีดด้วยคอมพิวเตอร์ สมัยนั้นเขาเรียกว่า เวิร์ดจุฬา มีขนมถุงเยอะแยะไปหมด ในถุงดำใหญ่ๆ วางไว้รอท่าให้เด็กๆ มาหยิบ เพื่อนเยอะแยะมากมาย แต่ฟ้าร้างกลับเหมือนโดดเดี่ยว จะมีก็แต่หลวงพ่อเท่านั้น ที่เป็นพ่อใจอยู่ภายใน กับองค์พระที่คอยให้ความอบอุ่นตลอดเวลา กับสถานที่โล่งๆ เหมือนไม่มีอะไร แต่กลับเป็นยิ่งกว่าคำว่า “บ้าน”
...............................................................................................................
ความทรงจำอันแสนสุข ผ่านแล้วเลยไป ไม่ย้อนกลับมา
...............................................................................................................
ความทรงจำอันแสนสุข ผ่านแล้วเลยไป ไม่ย้อนกลับมา
...............................................................................................................
"หนูสร้างพระได้ไหม ?" เด็กหญิงวัย 12 ปี ถามคุณอา ที่เป็นที่รักยิ่งของเธอ ในภายหลัง จากสามเดือนนั้นผ่านไป
"ทำได้สิ ถ้าหนูได้ทำ" คุณอาตอบ
"แล้วหนูจะเอาเงินที่ไหนมาทำละ ไม่มีเงินเลย" เด็กหญิงถาม
"ก็ไปบอกเพื่อนๆ คุณครู ที่โรงเรียนสิ" คุณอาตอบ
"หรอคะ เขาจะทำกับหนูใช่ไหม"
"ใช่จ้ะ เขาจะทำกับหนูแน่นอน ขอแค่หนูกล้าที่จะบอกเขา"
คำ พูดประโยคสุดท้ายนี้เอง เป็นเสียง echo ที่คอยดังกึกก้อง เหมือนกลองศึก อันเป็นสัญญาณ สั่งให้ทหารออกรบดังกระหึ่ม อยู่ภายในใจ ของนักรบกล้า ตัวน้อยๆ นั้น ให้กล้าวิ่ง ถือซองเดินบอกคนทั้งโรงเรียน ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน รุ่นพี่ คุณครู ภารโรง หรือแม้กระทั่งคนที่ไม่ชอบหน้าหนู ทุกคน หยิบเงิน 1 บาทบ้าง 2 บาทบ้าง หรือมากที่สุด คือ แบงค์ยี่สิบ ซึ่งถือเป็นความภาคภูมิใจอันสูงสุด ของเธอ ในการชวนคนมาสร้างองค์พระธรรมกายประจำตัว บางคน เอาเงินมาใส่ โดยไม่คิดอะไร เธอก็ต้องหยิบเงินเหรียญนั้น คืนออกมาใหม่ ใส่มือของเพื่อน จับให้เขาพนมมือ แล้วอธิษฐานตามที่เธอกล่าวนำอธิษฐานเสียยืดยาว จนเพื่อนบอกว่า พอได้แล้วๆ แต่ทั้งหมด ก็หัวเราะกัน
ภารกิจนั้น ได้เงินมา สองพันบาท เป็นความปลาบปลื้มใจอันสูงสุด และเป็นภาพที่ตราตรึงติดใจจนบัดนี้ แม้กาลเวลาจะล่วงเลยผ่านไปเพียงใดก็ตาม แต่ความรู้สึกภายในลึกๆ กลับรู้สึกเสียดายว่า เราน่าจะทำด้วยตัวของเราเองให้ครบจำนวนหมื่น ชวนคนเพิ่มอีก ทั้งหมู่บ้าน หรือตำบล เพื่อให้ได้มาให้ครบ ความภาคภูมิใจ จะมีปรากฏมากยิ่งกว่านี้อีก
แต่บัดนี้ ลานหญ้า – องค์พระสีขาวองค์ใหญ่ ไม่มีให้เห็นอีกแล้ว จะเหลือก็แต่ความทรงจำกับความสุข
แต่บัดนี้ พระธรรมกายภายนอกองค์เจดีย์ หมดสิ้นแล้ว ไม่มีเหลือให้ทำได้อีกแล้ว จึงนับเป็นความเสียดายอย่างสุดซึ้ง ของเด็กสาวผู้ซึ่ง แม้มีเงินอยู่ในมือขณะนี้ ก็ไม่สามารถทำได้สมใจครั้งในวัยเยาว์อีก
และบัดนี้
จะเหลือ ก็แต่เพียงองค์พระภายในเจดีย์ ที่กำลังจะปิดรับการเป็นเจ้าของแล้ว ภายในวันที่ 22 เมษายน พ.ศ.2552 นี้
เวลา อีกแค่สองเดือน กับองค์พระ 100 องค์ ของชาว dmc.tv ซึ่งเป็นเป้าหมายใหม่ ในการชวนคนจากทั่วโลก มาเป็นเจ้าของบุญนี้ร่วมกันผ่าน dmc.tv ซึ่งนับเป็นโอกาสที่หาได้ยากยิ่งสำหรับผู้กล้า
แล้วคุณล่ะ กล้าที่จะเป็นเจ้าขององค์พระหรือไม่ ?
แล้ว คุณ จะปล่อยให้โอกาสดีๆ แบบนี้ ที่กำลังจะหมดแล้วผ่านเลย ไปหรือ ? อย่าลืมว่า แม้คุณมีเงินร้อยล้านในภายหลัง คุณก็จะหมดสิทธิ์ หมดโอกาสหล่อพระของคุณด้วยมือของคุณเอง
แล้ว คุณไม่อยากให้อีก 1 พันปี ผู้คนจากทั่วโลก จะหันมาในทิศแห่งมหาธรรมกายเจดีย์ สวดมนต์และกราบพระพุทธรูปประจำตัวของคุณพร้อมกันเพรียงกันในเวลาธรรมกายหรือ ??
สามารถร่วมบุญกับเรา มาทำกันเป็นทีม ทำกันทุกคนได้บุญเท่ากันที่นี่ www.dmc.tv 100 องค์
ติดต่อร่วมบุญกับเราได้ที่
อีเมล
pr@ dmc.tv
หรือโทรศัพท์
089-496-5261
089-161-0904
ใจสู้หรือเปล่า
ไหวไหมบอกมา
โอกาสของผู้กล้า
ศรัทธา ไม่มีถอย
ด้วยรักและผูกพัน
ปล. ท่านใดปรารถนาจะได้ภาพองค์พระสวยใส ด้านล่างสุดที่มีสลักชื่อ-นามสกุลของตนเอง บนฐานองค์พระ
โปรดส่งชื่อ พร้อมนามสกุลของท่านมาได้ที่ e-mail ข้างตน จะจัดส่งให้ตามคำขอค่ะ
ทำเป็น desktop wallpaper หน้าจอคอมของท่าน
เพราะอยากจะให้ทุกท่าน มีหัวใจเป็นหนึ่งเดียวกันเพื่อเป้าหมายคือ "ปิดเจดีย์"
ไฟล์แนบ
-
post_24250_1234961029_thumb.jpg 73.73K
9 ดาวน์โหลด
-
post_28167_1234963181_thumb.jpg 7.05K
9 ดาวน์โหลด
