ผมได้อ่านบทความของคุณ วินทร์ เลียววาริณ. แล้วก็ได้ย้อนกลับมาทบทวนตนเองเพื่อปรับปรุงพัฒนาตนเองในทางโลกและทางธรรม ผมได้พบจุดด้อยของผม เพราะได้อ่านจากบทความนี้ และผมตั้งใจจะนำจุดด้อยของผมที่พบมาปรับปรุงให้เป็นจุดเด่นเพื่อสร้างโอกาสให้กับชีวิตที่สงบ และสง่างามในคราบฆราวาส ต่อไป
ก็เลยทำให้นึกถึงสหธรรมิกที่เวบบอร์ด ดีเอ็มซี ได้หลังจากห่างหายไปนานเนื่องจากภารกิจทางโลกคือเพิ่งเรียนจบโทวิดวะที่ลาดกระบัง(หลังจากตรากตรำมานาน)
จะรับพระราชทานปริญญาบัตรจากพระเทพฯ ในวันที่ 13 พฤศจิกายน 2549
ที่ไบเทคบางนา และกำลังจะตระเตรียมต่อเอกให้สมบูรณ์แบบทางโลก
แล้วค่อย ปลีกตัวแสวงหาโมกขธรรมในเบื้องหน้าต่อไป..ครับ
ก็ขอเอาบทความนี้ที่ผมอ่านแล้วได้พบจุดด้อยในตัวกระผม มาฝากพี่ๆน้องๆ วงบุญหลวงปู่ หลวงพ่อ คุณยายฯ เผื่อจะได้ข้อคิดนำไปช่วยงาน
ของคุณครูไม่ใหญ่ที่เป็นต้นบุญต้นแบบของพวกเราทั้งหลายให้สำเร็จนะครับ
...............................................................................................................................................
คนเก่งจริงไม่เรื่องมาก คนฉลาดจริงไม่มากเรื่อง
โดย วินทร์ เลียววาริณ.
วันแรกที่เข้าเรียนในคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ผมพบเรื่องอัศจรรย์อย่างหนึ่งเมื่อรุ่นพี่บางคนบอกว่า " การอดนอนเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการเรียนในคณะนี้"
วันสุดท้ายในคณะนี้ ผมพบว่าตั้งแต่เรียนมาห้าปี ไม่เคยต้องอดนอนเลย ยกเว้นเมื่อต้องทำงานกลุ่ม ทั้งนี้มิใช่เพราะผมทำงานเร็วกว่าคนอื่น ...
แต่เพราะผมไม่เชื่อในทัศนคตินั้น จึงพยายามพิสูจน์ว่ามันไม่จริง
และพบว่า การวางแผนที่ดีแก้ปัญหาได้ทั้งหมดแม้แต่การสร้างสรรค์งานศิลปะ.
.ที่น่าขันก็คือ น้อยคนที่อดนอนได้คะแนนดี
ผมเป็นมนุษย์เงินเดือนมานานร่วมสามสิบปี..ห้าปีในนั้นผมทำงานในต่างประเทศ
.. เมื่อกลับมาเมืองไทย ผมพบเรื่องอัศจรรย์อีกเรื่องหนึ่ง
นั่นคือหลายคนมองการก้าวเท้าออกจากสำนักงานตรงเวลา
" เป็นเรื่องประหลาดที่สุดในโลก "
ผมรู้ความจริงภายหลังว่า ...
คนจำนวนมากไม่ยอมออกจากสำนักงานตรงเวลา
เพื่อแสดงให้เจ้านายเห็นว่า ตนเองขยันขันแข็ง ยิ่งอยู่ดึก
ยิ่งเป็นพนักงานตัวอย่าง เสียสละเพื่อองค์กร น่ายกย่องชมเชย
บ่อยครั้งมีผลถึงการได้รับโบนัสตอนท้ายปี..
เนื่องจากเจ้านายมักเห็นหน้าเห็นตาใครคนนั้น หลังเวลาเลิกงานแล้วเสมอ
หากไม่เคยทำงานในต่างประเทศมาก่อน ผมอาจเข้าร่วมวงไพบูลย์
" มาสายกลับดึก" ด้วย
แต่หลายปีในชีวิตการทำงานในประเทศที่มีประสิทธิภาพในการจัดการที่สุด..
ทำให้เห็นค่าเวลาทุกนาทีในชีวิต
ผมกลับมองว่าคนที่อยู่ดึกเป็นประจำคือพวกไร้ประสิทธิภาพ
ไม่สามารถทำงานให้เสร็จทันเวลา จึงต้องอยู่ดึก
ยิ่งทำงานมากชั่วโมงยิ่งแสดงถึงการทำงานโดยไม่มีการวางแผน
ไม่มองภาพรวม
ลองคิดดู ....
การอยู่ดึกเพื่อทำงานพิเศษหนึ่งคืนหมายถึงค่าไฟฟ้าที่เพิ่มขึ้น
เครื่องปรับอากาศทำงานมากขึ้น ค่าทะนุบำรุงสูงขึ้น
ผลกระทบต่อคนทำงานคือพักผ่อนน้อยกว่าที่ควรเป็น
ยิ่งอยู่ดึก ประสิทธิภาพของงานในวันถัดไปยิ่งตกต่ำลง
. มือกระบี่ชั้นหนึ่งในแผ่นดินมองท่วงทีของศัตรูอย่างระวัง
ตวัดกระบี่ในมือเพียงฉับเดียว ก็เข่นฆ่าฝ่ายตรงข้าม
มือกระบี่ชั้นรองต้องประกระบี่ดังโคร้งเคร้งนานนับชั่วโมง
ราวกับอยากบอกโลกว่า .. ข้าก็ใช้กระบี่นะโว้ย
โลกรับรู้ แต่คมกระบี่ก็บิ่น ต้องเสียเวลาลับกระบี่อีกหลายวัน
งานดีอย่างเดียวไม่พอ ต้องตรงเวลาด้วย
งานดีไม่มีทางเกิดขึ้นตามยถากรรม .หรืออารมณ์ขึ้นลง
ไปจนถึงความหนาแน่นรัดกุมของกฎเกณฑ์ "ตอกบัตร"
ปริมาณเวลาในการทำงานชิ้นหนึ่งไม่ได้เป็นสัดส่วนกับคุณภาพของผลงานเสมอไป
บ่อยครั้งเป็นปฏิภาคกัน .หลายครั้งงานที่ให้เวลาน้อย กลับออกมาดีกว่างานที่ให้เวลามาก
" คนเก่งจริงไม่เรื่องมาก คนฉลาดจริงไม่มากเรื่อง
ทำงานเสร็จแล้วก็เลิก! ไม่ต้องรอเทวดาบนสวรรค์วิมานมารับรู้ "
เพราะถึงเวลานั้นเทวดาก็กลับบ้านไปแล้ว..
