เริ่มตั้งกระทู้ถาม ด้วยความสงสัยอยากรู้ เหมือนกับอัดอั้นมานาน แล้วรอผลด้วยใจจดจ่อ
เมื่อมีคนตอบมาครั้งแรกในกระทู้ที่เราตั้ง ดีใจจังที่มีคนสนใจในกระทู้ของเรา
เริ่มตั้งกระทู้มากเข้า คิดแต่เรื่องตั้งกระทู้ จะตั้งชื่อหัวข้อยังไงถึงจะมีคนสนใจมาก
เสร็จแล้วก็มานั่งลุ้นว่า จะมีคนสนใจมากแค่ไหน และจะมีคน ชม หรือ ตำนิ
เริ่มใส่ใจในธรรมะน้อยลง แต่ไปใส่ใจกับความรู้สึก ในการติชมของ ผู้ตอบกระทู้มากขึ้น
เมื่อมีคนชมในกระทู้ของเรา ก็ดีใจ หาข้อมูลใหญ่เลยเพื่อจะได้ตั้งกระทู้ให้ถูกใจ
แต่เมื่อมีคนตำนิ เกิดอาการไม่พอใจมีการโต้ตอบ(ช่วงต่อจากนี้นี่แหล่ะที่ทำให้จิตเรื่มเสื่อม)
วันๆจิตจะคอยพะวงว่าจะมีใครตอบกระทู้เราบ้าง คอยเช็คตลอด จิตเร่มขุ่นมัวมากขึ้น
เวลามีคนชม ดีใจเพียงวันเดียว แต่พอมีคนตำนิจิตจะขุ่นมัวไปตลอดจนกว่า จะไม่มีคนตอบ
จิตจะเริ่มฉุนเฉียวง่าย โกรธง่าย จดจ่ออยู่กับเว็บบอร์ด เวลานั่งทำสมาธิ ก็ฟุ้งซ่านหดหู่
ผมมานั่งคิดว่าเราบ้าหรือเปล่า อยู่ๆก็หาเรื่องใส่ตัว ให้ตัวเองเป็นทุกข์อยู่ได้ ถึงขนาดบางครั้ง
ข้าวปลาก็ไม่กิน เหมือนคนติดยา ไม่อยากไปไหน อยากจะคอยดูว่ามีใครตอบอะไรถึงเราบ้าง
จริงๆแล้วในเว็บบอร์ดมีสิ่งดีเยอะครับ แต่จุดเริ่มต้นผมว่าหลายๆคน คงเคยผ่านจุดนี้กัน
แต่พอผ่านมาสักระยะหนึ่ง ก็จะเริ่มมีความรู้สึกเหมือนเป็นผู้ใหญ่ขึ้น คือไม่ตั้งกระทู้เลอะเทอะ
และคอยตอบกระทู้ให้กับน้องๆรุ่นใหม่ๆไฟแรง จะเป็นอย่างนี้หมุนเวียนกันไป
ผู้ที่เข้ามาใหม่ๆ ท่านกำลังเป็นเช่นนี้อยู่หรือเปล่าครับ ถ้าท่านเป็นเช่นนี้ ท่านต้องรีบแก้ไขด่วน
เพราะมันจะทำให้ท่าน จิตเสื่อมในการปฎิบัติธรรม วิธีแก้ไขเบื้องต้น
ท่านไม่ควรเข้ามาในเว็บบอร์ด ควรจะหยุดเข้าไปในเว็บสักระยะหนึ่ง ทำใจให้สบาย
และมองโลกในแง่ดี รู้จักปล่อยวาง แล้วความรู้สึกจะดีขึ้น รุ่นพี่ท่านใดมีคำแนะนำที่ดีก็ขอให้
ช่วยแนะนำหน่อยเพื่อคนรุ่นหลังๆที่เข้ามา จิตใจจะได้ไม่หดหู่ (เป็นความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ)
