มี 1 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[abcd]

ร่างกายของเราก็ดี สิ่งของที่เกี่ยวข้องกับเราก็ดี ไม่ว่าจะเป็นคนสัตว์สิ่งของ หรือจะเป็นอะไรก็ตาม ในที่สุดเราก็ต้องจากมันไปสักวันหนึ่ง เหมือนไม้ที่เขาทิ้งไว้ในป่า ไม่มีแก่นสารสาระอะไรเลย ดังนั้นเราไม่ควรไปยึดมั่นถือมั่นผูกพันอะไรกับมันมากจนปล่อยวางไม่ได้ เพราะเราเกิดมาเพื่อใช้สิ่งที่เกี่ยวข้องกับเรา เป็นเพียงแค่เครื่องมือหรืออุปกรณ์ในการสร้างบารมีเท่านั้น เราตายไปก็เอาอะไรไปไม่ได้ เราต้องไปด้วยตัวของเราเอง ไปคนเดียว ไม่มีใครติดตามไปด้วย ดังนั้นเราต้องรีบหาสาระแก่นสารให้กับชีวิตของตัวเองด้วยการสรา้งบารมี เอาบุญติดตัวเองไปให้มากที่สุด และที่ขาดไม่ได้ก็คือการปฏิบัติธรรม เพราะการปฏิบัติธรรม จะช่วยให้เราหลุดพ้นจากกิเลสอาสวะ จากความทุกข์ทั้งปวง และการปฏิบัติธรรมนอกจากจะเป็นการกระทำที่ทำให้เราได้บุญมากที่สุด ยังเป็นการกระทำความดีอันสูงสุด ประเสริฐที่สุดอีกด้วย โดยการทำใจหยุดนิ่งที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ เพราะจุดนี้ จะเป็นจุดเปลี่ยนแปลงชีวิตของเราให้ไปสู่ชีวิตที่มีคุณค่าที่ยิ่งกว่า ชีวิตเราจะมีสาระ มีแก่นสารอย่างน่าอัศจรรย์ ชีวิตเราจะพบความสุขที่แตกต่าง เพราะเราจะดำรงชีวิตเกี่ยวข้องกับโลกได้อย่างผู้พ้นโลก สมกับเป้าหมายการเกิดมาเป็นมนุษย์...

ที่มา: อยู่ใน บุญ ฉบับที่ ๓๖ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๔๘ หน้า ๙๒

[Omena]

สาธุ