มี 7 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[ไชยานุภาพ ปราบหงสาวดี]

ไม่ต่างกันหรอกครับ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับจิตและเจตนาของผู้อุทิศเป็นสำคัญ แต่ถ้าได้มหาปูชนียาจารย์ฯ เป็นผู้ควบคุม ขณะทำการอุทิศด้วย (ในกรณีที่เรายังเป็นผู้ไม่เข้าถึงธรรม) ก็ย่อมจะช่วยให้กุศลผลบุญที่อุทิศไปให้นั้น ถึงแก่ผู้รับในปรโลกได้โดยง่าย โดยสะดวกขึ้นครับ.

[สิริปโภ]

การกรวดน้ำ มีปรากฏมาในพระไตรปิฏก เมื่อตอน พระเจ้าพิมพิสาร ทำบุญกับพระพุทธเจ้า แล้ว อุทิศบุญนั้นไห้กับเหล่าญาติที่เป็นเปรต โดยการหลั่งน้ำ นั่นบ่งบอกว่าเป็นวิธีการ ซึ่งได้รับอิธิผล มาจากศาสนาพารห์ม ซึ่ง ประเพณี การไห้อะไรกับใคร ต้องมีการหลั่งน้ำอุทิศให้กัน แต่ในทางพุทธ หรือตามหลักความเป็นจริงแล้ว การที่เราไห้อะไรกับใคร ขึ้นอยู่กับเจตนาเป็นหลักครับ พิธีการเป็นเรื่องรอง เช่นเวลา เราถวาย สังฆทาน ตอนที่เราตั้งใจถวาย ใจเรานึกว่า อานิสงของทานนี้ ขออุทิศไห้กับ นายนาง......เขาก็จะได้รับบุญเช่นเดียวกัน ไม่ต้องมานั่งเทน้ำลงถ้วยก็ได้ครับ สำหรับการกรวดน้ำที่ใช้กันในพิธีการทุกวันนี้ เป็นประเพนีอันดีงาม ที่สืบต่อกันมาครับ

[หัดฝัน]

สำหรับผู้ที่จิตไม่มีพื้นฐานสมาธิ หรือมีน้อย การอุทิศบุญ กับการกรวดน้ำ ต่างกันครับ การกรวดน้ำ จะทำให้ใจมีเจตนาตั้งมั่นมากกว่า เพราะเป็นสมาธิมากกว่า

สำหรับผู้ที่จิตเป็นสมาธิ ไม่ต่างกันครับ

[saowanee15]

คนโบราณท่านคงคิดว่า การกรวดน้ำ เหมือนเอาแม่คงคาและแม่ธรณีเป็นพยาน เพราะคนจะกรวดน้ำที ต้องหาภาชนะมา ตั้งอกตั้งใจที่จะกรวดน้ำอุทิศผลบุญให้ พอเห็นสายน้ำหลั่งลงสู่แผ่นดิน ย่อมนำมาซึ่งความชุ่มชื่นหัวใจ ทำแล้วย่อมนำความสบายอกสบายใจมาให้
เหตุผลหลัก ๆ คิดว่า เพราะจิตคนเรามีความละเอียดแตกต่างกันไป บางคนที่ท่านมีจิตที่ละเอียด มีกำลังมาก ก็จะส่งผลบุญแก่บุคคลนั้นได้เลย แต่อย่างเรา(ตัวเราเอง) จะใช้ใจอุทิศบางทีมันไม่เห็นสายบุญไงค่ะ บางทีนึกได้แต่ใจมันจะลุ่ม ๆ ดอน ๆ ก็มี
ไม่เหมือนการอุทิศด้วยการกรวดน้ำ พอเราตั้งใจกรวด เปล่งเสียง(พอได้ยิน) นึกตามคำพูดนั่น ใจเราก็เหมือนได้ว่า ทำอะไรสักอย่างแล้ว สุขใจแล้ว สมบูรณ์แล้ว เหมือนคุณนัดฝันบอกนั่นแหละค่ะ เพราะฉะนั้น จึงต้องพึ่งพาน้ำ เสมือนเป็นพาหะนำความดีนั่นแหละค่ะ
แต่หลัก ๆ คือ อยู่ที่เจตนาที่ดีที่ได้กระทำลงไปแล้วนั่นแหละค่ะ

[ไชยานุภาพ ปราบหงสาวดี]

ขอบคุณพี่หัดฝันมากๆ นะครับ ที่ช่วยเสริมให้.

[ปัจเจกชน บนทางสายกลาง]

กราบอนุโมทนาบุญครับ สาธุ