มี 5 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[คิษจภัค คิษถฤงคิษแคธ]

ในเวลาแบบนี้ ญาติของผู้โดยสาร MH370 เขาควรคิดอะไร และทำอย่างไร
สงสารพวกเขาจัง

[ทัพพีในหม้อ]

ผมว่านะ  แทนที่จะสนใจว่าเขาควรติดอย่างไร  ทำอย่างไร  มาสนใจตัวเราเองดีกว่า  ว่าเราควรจะวางใจอย่างไรกับเรื่องพวกนี้

 

เมตตา   คือ  รู้สึกถึงทุกข์ของคนอื่น  และมีความปราถนาดี  อยากให้ทุกคนพ้นจากทุกข์เหล่านั้นได้   เป็นสิ่งที่ประเสริฐเพราะนั่นแสดงถึงความอ่อนนุ่มของจิตใจเรา  สามารถฝึกใจตนเองได้ง่าย  หัดตะล่อมใจให้กลม ใส ได้ง่าย  ไม่แข็งกระด้าง  ฝึกได้ยาก  หัดได้ยาก  แต่ข้อควรระวังก็คือ  ตัวเราอย่าไปทุกข์ร่วมกับเขา  เพราะจะทำให้เราใจหมองไปโดยไม่จำเป็น  เอาเรื่องของคนอื่นมาใส่ตัว  จนตัวเองร้อนไปด้วยอย่างนี้  ทางพระพุทธศาสนาถือว่า  ขาดทุนครับ

 

กรุณา  คือ  เข้าใจในทุกข์ของคนอื่น  และคิดหาทางออกจากทุกข์เหล่านั้นให้แก่พวกเขา  เป็นสิ่งประเสริฐเพราะเป็นการฝึกใช้ปัญญาไตร่ตรองหาสาเหตุแห่งทุกข์  ทำให้ตัวเราสามารถเข้าใจในเรื่องทุกข์ได้มากขึ้น  อีกทั้งยังมีการใช้สิ่งที่เราได้เรียนรู้มาพิจารณาหาทางออกจากทุกข์เหล่านั้น "อย่างถูกวิธี"  ซึ่งจะทำให้เราสามารถสอนสั่งตัวเองได้อย่างง่ายดายเมื่อตัวเองต้องประสบเหตุแห่งทุกข์นั้นบ้าง  แต่ข้อควรระวังก็คือ   เราต้องรู้จักกำลังของตัวเราเองให้ดีที่สุด  ถ้าเราต้องดข้าไปช่วยคนอื่นดับทุกข์  ผลที่ได้  ทุกคนต้องพ้นจากทุกข์นั้น  ทั้งตัวเขาและตัวเรา  ถ้าเราลงไปช่วยเขาดับทุกข์แล้วทำเกินกำลังของตัวเอง  สุดท้ายผลจากการกระทำนั้น  ทำให้ตัวเองต้องเดือดร้อนอย่างใด อย่างหนึ่งนั่นถือว่าขาดทุนครับ

 

มุทิตา   คือ  ความรู้สึกชื่นชมยินดี  ปลื้มปิติ   ที่เราสามารถช่วยให้คนเหล่านั้นพ้นจากทุกข์ได้  "ด้วยตัวเขาเอง"  โดยมีเราเป็นผู้ผลักดัน   เป็นสิ่งประเสริฐเพราะเมื่อทุกคนมีทุกข์  อารมณ์พื้นฐานที่ต้องการคือ  ความเข้าใจ  การเห็นใจ  และการปลอบประโลม  ทำให้ผู้ที่ทุกข์รู้สึกมีที่ยึดเหนี่ยวจนสามารถที่จะใช้พยุงตัวเองจนลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง  แต่ข้อควรระวังก็คือ  ให้รู้จักที่จะแสดงออกให้พอดี  แก่เหตุและผล  การแสดงมุทิตาที่น้อยเกินไป  อาจทำให้ผู้ที่กำลังหมดทุกข์รู้สึกว่าเราไม่ใส่ใจในความสำเร็จของเขา   การแสดงมุทิตาที่มากเกินไปอาจจะทำให้รู้สึกดีมากจนเลยไปถึงการหลงตัวเอง  ว่าตัวเองได้ทำสิ่งยิ่งใหญ่พิเศากว่าคนอื่น   หรือไม่อย่างนั้น  ผู้ที่หมดทุกข์ก็จะรู้สึกว่าเรากำลังสนุกมากเกิน  จนดูเหมือนเป็นเรื่องล้อกันเล่น  ใช้ปัญญาพิจารณาให้พอเหมาะ  พอควรเป็นสิ่งที่พึงกระทำอย่างยิ่ง    

 

สุดท้าย  อุเบกขา  คือ  ความเข้าใจในตัวเอง  ไม่ให้หมุนไปตามกระแสความทุกข์ของคนอื่น  เรารับรู้ความทุกข์ของคนอื่นแล้ว  เราพิจารณาทางออกจากทุกข์ของคนอื่นแล้ว  ให้หันกลับมาพิจารณาตัวเองทันทีว่าเราทำอะไรได้แค่ไหน  เต็มที่ของเราคือแค่ไหน  ถ้าเราสามารถช่วยได้  เราก็ช่วย  แต่ถ้าเกินกำลังของเรา  ก็ให้รู้จักปล่อยวาง  วางเฉย  ทุกข์อย่างหนึ่งของเขา   อย่าให้กลายมาเป็นทุกข์อีกอย่างหนึ่งของเรา  

 

การกระทำใดๆ ของเราก็ตาม  ถ้าทำไปแล้วไม่ว่าเรื่องใดๆ  ปรากฏว่ามีผู้อื่นจะต้องเป็นทุกข์จากการกระทำนั้น .......อย่าทำ

 

แม้การกระทำนั้นๆ  ไม่มีผู้อื่นใดอาจจะเป็นทุกข์  แต่ถ้ากระทำไปแล้ว  ตัวเองต้องเป็นทุกข์เสียเอง ..... อย่าทำ

 

แม้แต่ผู้อื่นไม่มีใครเป็นทุกข์  ตัวเราเองก็ไม่เป็นทุกข์  แต่ถ้าการกระทำนั้นหาประโยชน์อะไรไม่ได้ทั้งทางโลกและทางธรรม ..... อย่าทำ

 

นี่คือหลักของการพิจารณาอุเบกขา  ข้อควรระวัง  อุเบกขา   กับ  การเฉยเสีย  แตกต่างกันมาก   แม้ทางโลกอาจจะดูเหมือนกันก็ตาม  ให้สำนึกไว้เสมอ  อุเบกขาต้องผ่านการใช้ปัญญาพิจารณาไตร่ตรองความควร ไม่ควรแล้วเท่านั้นถึงจะกระทำ  ถ้าเมื่อไหร่เราไม่ใช้ปัญญาไตร่ตรองประกอบ  เห็นการณ์ใดก็เอาแต่เฉยเสีย  เพราะเข้าใจว่าเป็นอุเบกขา  นั่นก้ผิดหลักวิชชาแล้ว  ให้ระวังให้ดี

 

ในกรณีนี้  ถ้าถามว่า  เราทำอะไรได้บ้าง  ขอให้ย้อนถามตัวเองก่อนว่า  เราจะทำในฐานะอะไร  ญาติ  เพื่อน  คนรู้จัก  หรือแค่ในฐานะเพื่อนร่วมโลก  เพราะสิ่งเหล่านี้จะเป็นตัวกำหนดบทบาทหน้าที่ของเราในการกระทำ   เมื่อรู้ฐานะ หน้าที่ของตนแล้วก็ให้พิจารณาว่า  เราจะทำอะไรได้ที่เขาไม่ร้อน  เราไม่ร้อน และเกิดประโยชน์  ถ้าพิจารณาทุกด้านแล้ว  สามารถทำอะไรได้ก็ลงมือกระทำได้เลย  แต่ถ้าไม่ได้ก็ให้พึงวางใจเป็นกลางเสีย  ตัวเราจะได้ไม่ขาดทุนครับ

[ทัพพีในหม้อ]

ปล.ในทางโลกแล้ว  จะมองดูเหมือนพระพุทธศาสนานั้นเห็นแก่ตัว  ไม่ว่าจะเรื่องราวใด  ก็ให้กลับมาที่ตัวเองก่อน  ไม่นึกถึงผู้อื่น

 

แต่ถ้าเราเข้าใจในหลักของเหตุและผลแล้ว  เราจะเข้าใจได้ว่า  ถ้าพื้นไม่ดี  ไม่ว่าจะก่อสร้างสิ่งใด  ก็ไม่สามารถมั่นคงอยู่ได้  ในทำนองเดียวกัน  ถ้าตัวเรายังไม่ "ดีจริง" เสียก่อน  จะออกไปสอนใคร  จะออกไปช่วยเหลือใคร  ก็จะทำได้ไม่เต็มที่  เต็มกำลังให้เสร็จสมบูรณ์ได้

 

อีกทั้งการช่วยเหลือทางพระพุทธศาสนามักเป็นการช่วยเหลือแบบยั่งยืน คือ  สอนให้ผู้อื่นสามารถเดินไปได้ด้วยตัวเอง  ไม่ต้องยืมกำลังผู้อื่นในการพยุง  หรือฉุดดึง  พระพุทธศาสนาจะช่วยให้เขายืนขึ้นได้  และประคับประคองให้เขาสามารถเดินต่อไปข้างหน้าได้ด้วยตนเอง

 

ด้วยเหตุนี้  ตัวเราต้องแข็งแรง  มีกำลังเสียก่อน  จึงจะสามารถออกไปช่วยเหลือทุกคนได้ครับ

[skynoi]

ถ้าเกิดกับตัวเอง แล้วไม่เข้าใจกฎแห่งกรรม

คงยากจะทำใจ อยากเรียกร้องๆ เรียกร้อง ...

[WISH]

ตามเนื้อผ้า...ถ้าข้อมูลสาเหตุไม่ชัดเจนอย่างนี้...ญาติผู้โดยสารคงต้อง"ทำใจ" ทั้งความหวังที่แม้จะเล็กน้อย ขณะเดียวกันก็ต้องเผื่อใจเผชิญเหตุเมื่อได้ทราบข่าวร้าย

 

หากดวงปัญญาสว่างไสว ต้องมองโลกตามความเป็นจริง ย้อนกลับมามองตนเอง เพื่อความไม่ความประมาทในชีวิต เพราะ ความตายไม่มีนิมิตหมาย

[qazwsx123]

ถ้าเป็นผม คงจะบอกญาติพวกเค้าไปว่า

 

หากวันนึง เราได้เป็นผู้ที่นั่ง MH370 บ้าง

เราจะอยากทำอะไร ก่อนไปขึ้นเครื่อง ?

อันนั้นแหละ รีบๆทำ ตอนที่ยังมีเวลา

 

ส่วนคนบนเครื่อง เค้าหมดเวลาแล้ว ทำอะไรไม่ได้

แต่พวกเรา ยังพอมี รีบๆทำ >< อย่างด่วนเลย