ตามที่เข้าใจ
มี 32 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้
#31
Sareochris
-
- Members
- 207 โพสต์
- Gender:Male
- Location:-
- Interests:-
โพสต์เมื่อ 31 July 2006 - 05:17 PM
#32
ปัจเจกชน บนทางสายกลาง
-
- Members
- 4109 โพสต์
- Gender:Male
- Location:จ. สงขลา
โพสต์เมื่อ 04 March 2007 - 10:37 AM
#33
usr19330
-
- Members
- 1 โพสต์
โพสต์เมื่อ 16 September 2007 - 04:40 PM
ครับ
นั่นเป็นความเข้าใจผิดน่ะครับ ที่คิดว่าพอเราอุทิศบุญไปให้ใคร แล้วเขาจะมีกำลัง มีอำนาจในเชิงเวทมนต์มากขึ้น
ทำความเข้าใจคำบุญก่อนครับ บุญคือผลจากการกระทำด้วยจิตที่เป็นกุศล มีความเบาสบายแห่งจิต การที่จิตเป็นกุศลจิต เบิกบาน นี่คือบุญ มีวิบากเป็นสิ่งที่น่าพอใจ ซึ่งบุญ ไม่ใช่สิ่งที่จะไปเพิ่มหลังเพื่อให้ผู้ที่เป็นเจ้ากรรมนายเวรมาทำร้ายเราได้ เพราะบุญเป็นธรรมฝ่ายกุศล ไม่ใช่ไสยศาสตร์
ส่วนคำว่าเจ้ากรรมนายเวร หรือคู่กรรมคู่เวร ก็เหมือนๆกันครับ แต่มีสองลักษณะ ในตอนนี้ขอพูดถึงลักษณะที่เป็นผู้ที่ผูกความอาฆาตไว้ที่เราโดยที่ตั้งจิตว่าไม่ว่าชาติไหนก็จะขอตามไปจองล้างจองผลาญให้ได้ เพราะเราเคยไปทำอะไรเขา อะไรทำนองนี้ ซึ่งตามความเป็นจริงแล้ว ผู้ที่เป็นเจ้ากรรมนายเวรของเรา เป็นผู้ที่ควรแก่การอุทิศส่วนกุศลให้เป็นอับดับแรกเลย เพราะว่า เขาจะได้หยุดคิดจองเวรเราเสียที เพื่อไม่ให้เกิดบาปแก่ตัวเขาเอง แต่เขาจะได้รับหรือไม่ อันนี้ขึ้นกับฐานะของเขา ว่าอยู่ในฐานะที่จะรับบุญเราได้หรือเปล่า แต่ถึงเขาจะให้อภัยทานกับเราแล้ว เราก็ยังต้องรับผมของกรรมที่เคยทำไว้อยู่ เพราะเขาแค่ไม่จองเวรกับเรา ไม่เป็นคนที่จะมาทำร้ายเราเท่านั้น แต่กรรมที่เคยทำ ก็ยังได้รับเหมือนเดิม
ฐานะผู้ที่จะรับการอุทิศบุญได้คือ
อยู่ในภูมิกินบุญเป็นอาหาร
ล่วงรู้การอุทิศนั้น
เกิดจิตอนุโมทนา
ซึ่งผู้ที่อยู่ในฐานะนั้น ส่วนมากคือเปรต และเทวดาหรือพรหมก็ได้ หากเขาล่วงรู้การอุทิศ แล้วอนุโมทนาบุญ รวมถึงมนุษย์ก็เช่นกัน รู้การอุทิศแล้วอนุโมทนา เขาคนนั้นก็ได้รับบุญ แต่ถึงอุทิศไปแล้ว คนที่อุทิศให้ไม่อยู่ในฐานะที่รับบุญได้ เราเองก็ได้บุญ จากการมีจิตเป็นเมตตา ปราถนาให้ผู้อื่นเป็นสุข
ในขณะเดียวกัน หากเราคิดว่าเจ้ากรรมนายเวร จะกลับมาทำร้ายเรา แล้วไม่อุทิศ ก็จะกลายเป็นว่า เราไม่มีความเมตตาต่อผู้ที่เราเคยไปทำอะไรไว้ ไม่มีจิตคิดจะขอโทษ ไม่มีจิตเมตตาต่อเขา บุญที่อุทิศ ก็ได้น้อย
----------------
เสริมครับ บุญ เป็นธรรมฝ่ายกุศล ที่มีลักษณะเบิกบาน ผ่อนใส ฉะนั้น ผุ้ได้รับบุญ ย่อมต้องเกิดจิตที่เบิกบานผ่องใส เป็นกุศลจิต แล้วจิตที่เป็นกุศล ไม่ใช่อกุศล ฉะนั้น ความพยาบาทก็ต้องดับไปชั่วขณะที่จิตเราเกิดกุศลด้วยเช่นกัน ดังนั้น ผู้ที่ได้รับบุญ เกิดจิตอนุโมทนา จิตขณะนั้นก็เป็นกุศลจิต ความอาฆาตพยาบาทต่างๆย่อมดับลงไป ดังนั้น จึงไม่ใช่สิ่งที่จะไปเพิ่มให้เขามีกำลังอะไรที่เป็นอกุศลแล้วมาทำร้ายเราได้เลย
ขอทุกท่านจงเร่งความเพียรเพื่อบรรลุนิพพานโดยเร็ว เทอญ
นั่นเป็นความเข้าใจผิดน่ะครับ ที่คิดว่าพอเราอุทิศบุญไปให้ใคร แล้วเขาจะมีกำลัง มีอำนาจในเชิงเวทมนต์มากขึ้น
ทำความเข้าใจคำบุญก่อนครับ บุญคือผลจากการกระทำด้วยจิตที่เป็นกุศล มีความเบาสบายแห่งจิต การที่จิตเป็นกุศลจิต เบิกบาน นี่คือบุญ มีวิบากเป็นสิ่งที่น่าพอใจ ซึ่งบุญ ไม่ใช่สิ่งที่จะไปเพิ่มหลังเพื่อให้ผู้ที่เป็นเจ้ากรรมนายเวรมาทำร้ายเราได้ เพราะบุญเป็นธรรมฝ่ายกุศล ไม่ใช่ไสยศาสตร์
ส่วนคำว่าเจ้ากรรมนายเวร หรือคู่กรรมคู่เวร ก็เหมือนๆกันครับ แต่มีสองลักษณะ ในตอนนี้ขอพูดถึงลักษณะที่เป็นผู้ที่ผูกความอาฆาตไว้ที่เราโดยที่ตั้งจิตว่าไม่ว่าชาติไหนก็จะขอตามไปจองล้างจองผลาญให้ได้ เพราะเราเคยไปทำอะไรเขา อะไรทำนองนี้ ซึ่งตามความเป็นจริงแล้ว ผู้ที่เป็นเจ้ากรรมนายเวรของเรา เป็นผู้ที่ควรแก่การอุทิศส่วนกุศลให้เป็นอับดับแรกเลย เพราะว่า เขาจะได้หยุดคิดจองเวรเราเสียที เพื่อไม่ให้เกิดบาปแก่ตัวเขาเอง แต่เขาจะได้รับหรือไม่ อันนี้ขึ้นกับฐานะของเขา ว่าอยู่ในฐานะที่จะรับบุญเราได้หรือเปล่า แต่ถึงเขาจะให้อภัยทานกับเราแล้ว เราก็ยังต้องรับผมของกรรมที่เคยทำไว้อยู่ เพราะเขาแค่ไม่จองเวรกับเรา ไม่เป็นคนที่จะมาทำร้ายเราเท่านั้น แต่กรรมที่เคยทำ ก็ยังได้รับเหมือนเดิม
ฐานะผู้ที่จะรับการอุทิศบุญได้คือ
อยู่ในภูมิกินบุญเป็นอาหาร
ล่วงรู้การอุทิศนั้น
เกิดจิตอนุโมทนา
ซึ่งผู้ที่อยู่ในฐานะนั้น ส่วนมากคือเปรต และเทวดาหรือพรหมก็ได้ หากเขาล่วงรู้การอุทิศ แล้วอนุโมทนาบุญ รวมถึงมนุษย์ก็เช่นกัน รู้การอุทิศแล้วอนุโมทนา เขาคนนั้นก็ได้รับบุญ แต่ถึงอุทิศไปแล้ว คนที่อุทิศให้ไม่อยู่ในฐานะที่รับบุญได้ เราเองก็ได้บุญ จากการมีจิตเป็นเมตตา ปราถนาให้ผู้อื่นเป็นสุข
ในขณะเดียวกัน หากเราคิดว่าเจ้ากรรมนายเวร จะกลับมาทำร้ายเรา แล้วไม่อุทิศ ก็จะกลายเป็นว่า เราไม่มีความเมตตาต่อผู้ที่เราเคยไปทำอะไรไว้ ไม่มีจิตคิดจะขอโทษ ไม่มีจิตเมตตาต่อเขา บุญที่อุทิศ ก็ได้น้อย
----------------
เสริมครับ บุญ เป็นธรรมฝ่ายกุศล ที่มีลักษณะเบิกบาน ผ่อนใส ฉะนั้น ผุ้ได้รับบุญ ย่อมต้องเกิดจิตที่เบิกบานผ่องใส เป็นกุศลจิต แล้วจิตที่เป็นกุศล ไม่ใช่อกุศล ฉะนั้น ความพยาบาทก็ต้องดับไปชั่วขณะที่จิตเราเกิดกุศลด้วยเช่นกัน ดังนั้น ผู้ที่ได้รับบุญ เกิดจิตอนุโมทนา จิตขณะนั้นก็เป็นกุศลจิต ความอาฆาตพยาบาทต่างๆย่อมดับลงไป ดังนั้น จึงไม่ใช่สิ่งที่จะไปเพิ่มให้เขามีกำลังอะไรที่เป็นอกุศลแล้วมาทำร้ายเราได้เลย
ขอทุกท่านจงเร่งความเพียรเพื่อบรรลุนิพพานโดยเร็ว เทอญ
