มี 11 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[usr21142]

คือหนูมีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องเพื่อนบ่อยมาก ซึ่งอาจเป็นเพราะหนูเป็นคนที่แคร์กับความรู้สึกเพื่อนมากเกินไปหรือเปล่า คือกลัวเพื่อนโกรธ กลัวที่จะไม่มีเพื่อนคบ ไม่ชอบเลยค่ะเวลาที่ต้องอยู่คนเดียว ก็เลยต้องยอมเพื่อนตลอด แต่หนูไม่เคยที่จะเห็นเพื่อนในกลุ่มแคร์ความรู้สึกหนูบ้างเลย เขากลับเห็นคนอื่นสำคัญกว่าหนูตลอด เวลาไปไหนหากขาดเพื่อนในกลุ่มคนใดคนหนึ่ง ที่ไม่ใช่หนู ทุกคนจะพยามเรียกให้ไปด้วยกันให้ได้ หรือรอที่จะไปพร้อมกัน แต่หนูสังเกตเวลาที่ขาดหนูไปทุกคนไม่เห็นจะตามขนาดนั้นเลยค่ะ อาจจะมีถามบ้างว่าทำไมถึงไม่ไปด้วยกัน โดยเฉพาะเพื่อนที่หนูคิดว่าสนิทที่สุด ก็ไม่ค่อยจะแคร์หนูเท่าไร ไม่เคยที่จะรอกัน แต่เวลาเขาช้าหนูรอเขาตลอด เวลาเขาขอความช่วยเหลือ หรือไม่ขอก็ตาม หนูจะช่วยเขาตลอด
มันเป็นเพราะกรรมอะไรของหนูหรือค่ะ ที่ต้องพบเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ตลอดเลย หนูรู้สึกเหนื่อยใจ และเศร้ามากเลยค่ะ
หนูมองตัวเองเสมอว่าเราไปทำอะไรเขาหรือเปล่า ก็ไม่รู้ว่าทำอะไรผิด คือหนูพูดจาดีด้วยตลอด มีอะไรช่วยตลอด มีอะไรดีๆจะคอยบอกตลอด ให้ยืมเงินทั้งๆที่ไม่เคยได้คืนก็ตาม ไม่รู้ว่าความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้กัน ที่เคยสนุกสนานกัน คุยกันได้ทุกเรื่อง ทำไมความรู้สึกนั้นมันเริ่มลดลงเรื่อยๆในใจของพวกเขา ทั้งๆที่เราเจอกันทุกวัน แต่เหมือนมีอะไรมากั้นก็ไม่รู้ มันรู้สึกเหมือนตัวเองไร้ตัวตน และเจ็บปวด เวลาที่เขาคุยกันสนุกสนานทำเหมือนไม่มีหนูอยู่ในนั้นด้วย และถ้าเป้นอย่างนี้ไปนานๆ หนูกลัวว่าจะเกิดความห่างเหินกันค่ะ
ตอนนี้หนูก็เลยตั้งใจสวดมนต์ นั่งสมาธิ ให้จิตใจสงบ และอุทิศส่วนกุสลให้กับเจ้ากรรมนายเวร และอุทิศให้กับเพื่อนๆเหล่านั้น
จะเป็นการช่วยให้ความรู้สึกดีๆมันกลับคืนมาได้บ้างไหมค่ะ เพราะยังต้องการเป็นเพื่อนที่ดีกับเขาอยู่เสมอ

[สิริปโภ]

ทำไมพี่ไม่เจอเพื่อนดีๆอย่างน้องบ้างนะ

ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่เจอเพื่อนมากมายหลายร้อยคนเลยครับ และพี่ก็มักจะมีนิสัยแบบน้องด้วยครับ เหมือนกันเด๊ะเลย ความรักเพื่อน ห่วงเพื่อน มีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ พี่เพิ่งมารู้ตอนหลังจากเข้าวัดว่า นิสัยแบบนั้นเป็นอุปนิสัยของพระโพธิสัตว์เลยครับ เป็นความรู้สึกที่มีต่อมนุษย์เพื่อนร่วมโลกทุกคน ไม่ใช่แค่กลุ่มเพื่อนเท่านั้น

วันเวลาผ่านไปเพื่อนแต่ละกลุ่มละแก๊งก็เปลี่ยนแปลงไป ทุกวันนี้เพื่อนสมัยเรียนของพี่ไม่เหลือเลยสักคน ทุกวันนี้อยู่คนเดียวครับ อยู่แบบคนไม่มีเพื่อน แต่พี่ไม่เหงาเลยครับ เพราะพี่มีญาติๆที่บ้านและญาติๆที่วัด รวมทั้งเพื่อนกัลญาณมิตรที่ทำให้พี่มีความสุขอบอุ่นที่สุด อบอุ่นกว่าครอบครัวไหนๆที่ได้เคยเจอมา โดยเฉพาะที่อบอุ่นและมีความสุขที่สุดก็คือ การได้เข้ามาอยู่ในอ้อมอกพ่อของเรา ซึ่งเป็นอ้อมอกที่ท่านให้ความสุขอันยิ่งใหญ่ที่สุดกับลูกๆทุกคนตลอดมา

จากวันนั้นจนวันนี้พี่ลืมเพื่อนๆสมัยก่อนๆไปหมดแล้ว ไม่เหลือเลยสักคน จะมีติดต่อคุยกันบ้างก็ไม่กี่คนจะชวมมาวัดก็มาเป็นบางคน ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกย่อมมีการเปลี่ยนแปลงเสมอครับ หากน้องยังต้องการเป็นเพื่อนกับเขา เราต้องเป็นกัลญาณมิตรต่อเขา ชวนเขามาสร้างบารมีร่วมกับหมู่คณะบ่อยๆ ต่อไปจะได้ไม่พรากจากกันอีก ถ้าชวนแล้วมาก็โชคดีของเขา ถ้าชวนแล้วชวนอีกก็ยังไม่มา ก็ไม่ต้องไปซีเรียสกังวลเพราะทุกอย่างในโลกเป้นอนิจจังไม่เที่ยงแท้ อย่าไปอาลัยอาวรน์ครับ

[MIHARU]

น้องเป็นเพื่อนที่ดีแบบนี้ต่อไปแหละค่ะ เพียงแต่ลดความรู้สึกที่อยากเป็นผู้ได้รับคืนบ้างลงไป เป็นผู้ให้อย่างเดียว พอเรียนสูงไปเรื่อยๆ น้องก็จะได้เพื่อนกลุ่มใหม่ไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็มีคนเห็นความดีของน้องค่ะ แทนที่จะเรียกร้องจากคนอื่น มาอยู่ด้วยตัวเองให้ได้ดีกว่ามั้ย ในเมื่อเปลี่ยนคนอื่นไม่ได้ ก็มาเปลี่ยนที่ตัวเองดีกว่า

[พุทธรักษา]

มันเป็นเรื่องธรรมดาของโลกจ้า พี่เองสมัยเรียนเป็นคนที่มีเพื่อนมากและเพื่อนคนอื่นก็มักจะตามใจจนติดเป็นคนไม่ค่อยจะยอมใครอยู่หน่อยๆ(อันนี้ไม่ดีเลย) ตอนนั้นพี่มีความคิดที่ว่า ถ้าเรายอมเขานั่นก็หมายถึงเราสอนเขาทางอ้อมให้เขาข่มเรา พี่จึงทำตนให้มีเพาเวอร์ในหมู่เพื่อนซะเลย แบบว่าขาดเราก็ขาดสีสรรงั้นล่ะ ทั้งนี้มันอยู่ที่บุคคลิกของเรานะ ทุกสิ่งต้องมาจากใจ ความจริงใจนี่สำคัญที่สุด พี่คิดว่าตัวเองเป็นเพื่อนที่ดี จริงใจ เปิดเผย ไม่เอาเปรียบใคร แต่ก็ไม่ชอบที่จะให้ใครมาเอาเปรียบด้วย จะไม่ทะเลาะกับเพื่อน แต่พี่จะใช้วิธีเลี่ยงคบเพื่อนที่ไม่ดีมากกว่า แบบ คนไม่ดีเราก็ไม่ได้รังเกียจแต่เลือกที่จะสนิทกับคนดี เรื่องเพื่อนนั้นสำคัญนะ มันจะแทรกซึมเข้ามาสู่เรา เพราะมันเป็นเรื่องยากที่เราจะทนเป็นคนดีอยู่ท่ามกลางเพื่อนที่เอาเปรียบเรา
พี่เองโชคดี็มีเพื่อนที่ดีคล้ายๆกับน้องหลายคน แต่คนที่ทำให้พี่ได้คิดก็ตอนที่พี่เรียนมหาลัย เวลาที่พี่หงุดหงิดใจก็จะไปบ่นกะเธอ ซึ่งก็ทำให้ดีขึ้นนะ ครั้งหนึ่งพี่เคยถามว่าทำไมเธอถึงใจเย็นและก็ไม่รู้สึกเดือดร้อนกะพฤติกรรมของเพื่อนคนอื่นเท่าไร คำตอบของเพื่อนในวันนั้นพี่เก็บมาใช้จนวันนี้และก็ได้ผลดีมากๆ เมื่อเรากำลังรู้สึกแย่กับคนอื่น นั่นก็คือ "ให้เราลดความสำคัญของตัวเองต่อคนอื่นลง แล้วเราจะรู้สึกดีขึ้นจ้า" ให้คิดว่าตัวเรานั้นไม่ได้สำคัญที่สุดเพื่อนคนนั้น การที่เขาไม่ได้แคร์เราที่สุดนั้นก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว พี่่ไม่ได้หมายถึงว่าให้คิดน้อยใจในชะตาชีวิตนะจ๊ะ พี่หมายถึงว่า คนเราน่ะยิ่งเราเรียกหาความสำคัญของตัว เราจะรู้สึกว่าค่าของเราน่ะมันน้อยลง หากเราไม่ให้เรียกร้องให้คนอื่นมาเห็นค่าของเรา เราจะรู้สึกมีค่ามากขึ้น
คนเราน่ะมีค่า มีค่าที่สุดสำหรับตัวเอง เราต้องรักตัวเองและอยู่ได้ด้วยตัวเอง อย่าไปให้ความสำคัญกับคนอื่นจนลืมนึกึงตัวเองด้วย
เรื่องเพื่อนสมัยเรียนตอนนี้ เดี๋ยวเราเรียนสูงขึ้นไปมันก็จะเป็นอดีตที่บางทีเราก็จะลืมมันไป (เหมือนพี่นี่ล่ะ) อย่าไปจิตตกกับมันเลย เราเป็นคนดีนั้นน่าภูมิใจที่สุดแล้ว ตั้งใจเรียน ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด อย่าไปเครียดกับเรื่องอื่นจนทำให้หน้าที่ของเราต้องเสียไป เป็นกำลังใจให้นะ

[สิงโตเกเร]

น้องอาจเป็นเพื่อนที่ดี *แต่เป็นคนที่ไปชวนไหนไปด้วยแล้วน้องไม่สนุกก็ได้ เพื่อนเลยไม่ชวนไป *หรือเค้าอาจไปในที่ๆน้องไม่อยากไปเลยไม่ชวน ไงอย่าคิดมากเลย .....ส่วนตัวผมเพื่อนก้อไม่ค่อยจะคบเท่าไหร่เหมือนกันไม่รู้จะแนะนำยังไง แต่น่าจะเป็นแบบนั้นมากกว่า เพราะโตมาแล้วเพื่อนๆก้อไม่ชวนไปไหนเหมือนกัน เพราะอยู่แต่วัด เพราะมันชวนแล้วก้อไม่ไป ติดวัด เหอๆ

[suppy001]

น้องผู้ถามครับ การเกิดมาเป็นมนุษย์นั้น ต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง อย่าเอาตัวเราไปผูกติดกับใคร มีความเป็นตัวของตัวเองให้ได้จะดีที่สุด อย่ายึดติดคน แต่ให้ยึดธรรมะ ให้เลือกคบเพื่อนที่เป็นบัณฑิต อย่าคบคนพาล ลักษณะของบัณฑิตและคนพาลสามารถหาอ่านได้จากหนังสือมงคลชีวิตครับ น้องทำถูกแล้วครับที่น้องหมั่นสวดมนต์ นั่งสมาธิ ทำใจให้ผ่องใส ขอให้ตั้งใจเรียนด้วยนะ เดี๋ยวก็จะมีเพื่อนที่ดี ๆ มาหาเราเองครับ

[tnawut]

พูดถึงเพื่อน การแคร์กันก็ดีแต่ไม่ใช่ต้องแคร์จนเราไม่เป็นตัวของตัวเอง...

ทางสายกลาง ปล่อยให้เป็นไปสบายๆ ไม่ต้องแคร์กันมากเกินไป แต่ก็สนใจกันบ้าง รับรู้ว่าแต่ละคนนิสัยเป็นกันอย่างนั้นเอง เราก็จะสบายใจ...

ถ้าอยากให้มีเพื่อนมากๆมาสนใจ ต้องทำบุญอย่างไรนะ... ชวนคนทำความดีกับหมู่คณะ จะได้มีกัลญาณมิตรติดตัวไปข้าวภพข้ามชาติ

[131072]

ดิฉันก็ก็เคยรู้สึกแบบนั้บ่อยๆ เวลาที่ช่วยเหลือเพื่อนตลอดแต่เพื่อนกับไม่เห็นความสำคัญของเราเลย แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะดิฉันมีเพื่อน มีกัลยาณมิตรดีๆคอยช่วยเหลือใน dmc ตลอด คิดว่าเราทำดีที่สุดแล้ว ดิฉันคิดว่าการที่เราอยู่คนเดียวยังมีความสุขกับอยู่กับเพื่อนเสียอีก ไม่ต้องวุ่นวาย ไม่ต้องทะเลาะเบาะแว้งกัน ไม่ต้องเสียความรู้สึกกับความเห้นแก่ตัวของเพื่อนบางครั้งดิฉันคิดน้อยใจที่ไม่มีเพื่อนร่วมสังสรรค์เฮฮาด้วย เพราะดิฉันไม่ดื่มเหล้า เพื่อนๆก็จะไม่ชวน ทำให้คิดไปว่าเพื่อนๆจะไม่คบตัวเอง แต่ความเป็นจริงแล้วไม่ได้เป็นเช่นนั้น การมีสังคมกับการเที่ยวเตร่ ดื่มเหล้า ไม่ได้ช่วยให้ชีวิตเราดีขึ้นเลย มีแต่จะเจอแต่เพื่อนแย่ๆ ก็เลยคิดว่าถึงแม้ไม่มีเพื่อนเราก็อยู่ได้ด้วยตนเอง ไม่ต้องไปเที่ยวเตร่ดื่มเหล้าตามเพื่อน เพราะต้องการที่จะมีเพื่อนหรอกค่ะ เพียงแค่เรามีน้ำใจ รู้จักเอื้อดฟื้อเผื่อแผ่แค่นี้ ก็มีแต่คนที่ต้องการจะเป็นเพื่อนกับเรา การอยู่คนเดียวอยู่กับความสงบ ยังมีความสุขกว่าการมีเพื่อนอีกค่ะ

[หยุดนิ่ง]

เหมือนผมเลยครับ

[usr21591]

ความดี ความถูกต้อง กับความเกรงใจ ความกล้ว ต้องแยกให้ออกสิครับ หากสิ่งที่เราทำมาแล้ว กำลังทำ และจะทำเป็นสิ่งที่มีประโยชน์ เป็นสาระ แก่นสาร ดีและถูกต้อง จะไปกลัวทำไมกับความกลัว (กลัวว่าคนอื่นจะ....) หรือความเกรงใจที่ไม่ถูกต้อง

สิ่งสำคัญคือ ดี มีประโยชน์ มีสาระ ถูกต้องเหมาะสม อย่างอื่นก็ไม่ต้องกลัว (กลัวคนนั้นคนนี้จะว่า อย่างโน้นอย่างนี้) ครับ ดีซะอย่างจะกลัวอะไร จะแคร์อะไรกับคำพูดคนพาลลลลลลลล แต่จะหาเรื่อง

อีกอย่างเธอคิดมากไปเองรึเปล่า สังเกตคนอื่นเขาคิดมากไหม เธอคงจะคิดเอง เออเองมากไปนะครับ

ปรับปรุงจิตใจ ให้ดีนะครับ ออกกำลังใจสม่ำเสมอ สู้ ๆ

โอจ๊ะ

[หัดฝัน]

อย่ากลัวอนาคต(ว่าจะห่างเหินเพื่อน)เลยนะน้อง เดี๋ยวพี่จะให้เพลงปลอบใจ มีท่อนหนึ่งเขาร้องว่า

"ผ่านวันนี้ไปเรื่องราวที่ไม่ดี พรุ่งนี้มันก็เป็นเรื่องธรรมดา"

วันนี้เราอาจคิดว่า การต้องห่างเหินจากเพื่อนเป็นเรื่องร้ายแรง คอขาดบาดใจ แต่พอถึงพรุ่งนี้ เรื่องที่ว่า นั้นก็จะเป็นเพียงเรื่องธรรมดา ที่เคยเข้ามาอยู่ในใจเรา เท่านั้นเอง

[ณ ๐๗๒]

อย่าน้อยใจไปเลยนะจ๊ะน้อง
ขยันนั่งสมาธิบ่อยๆ ทำทาน รักษาศีลบ้าง(เพราะจะทำให้นั่งสมาธิได้ดขึ้น) แล้วก็ไปออกกำลังกายด้วย การได้อากาศบริสุทธิ์ จะทำให้จิตใจแจ่มใส ร่างกายแข็งแรง
พอนั่งสมาธิบ่อยๆ น้องจะเลิกน้อยใจเพื่อน น้องจะไม่รู้สึกว่าเพื่อนไม่สนใจ น้องจะไม่เหงาเมื่อต้องอยู่คนเดียว น้องจะเป็นคนทีี่่มีจิตใจเข้มแข็ง และเป็นคนที่อยากแบ่งปันสิ่งดีๆ ให้เพื่อนมากกว่าเก่าอีก น้องจะรู้ว่าน้องกำลังทำอะไรอยู่ และไม่กลัวที่จะทำสิ่งนั้นต่อไป

สมัยเรียนพี่ก็เคยเป็นแบบน้องนี่แหละ จะทำอะไรก็มักจะคิดมากแคร์ความรู้สึกเพื่อนๆ บางทีเพื่อนชวนไปไหน เราไม่อยากไป หรือเราติดธุระ บ่อยๆ เข้า เพื่อนเค้าก็ไม่ชวน ก็น้อยใจนะ กลัวการเดินคนเดียว กลัวว่าจะถูกมองว่าเป็นคนที่ไม่มีใครคบ เวลาเดินไปซื้อข้าวที่โรงอาหารก็ซื้อกลับมาทานที่หอ เพราะไม่อยากนั่งคนเดียว เพราะกลัวสายตาคนอื่นที่มอง

สมัยพี่เพิ่งจบป.ตรีใหม่ๆ่ พี่มีเพื่อนสนิทคือความเหงา เค้ามักจะมาหาพี่เสมอ เวลาที่พี่อยู่คนเดียว แล้วก็จะโทรศัพท์ไปหาคนโน้น คนนี้ เพื่อคุยแก้เหงา
แม้จะเป็นแบบนั้น แต่พี่ก็โชคดีที่ไม่มีเพื่อนที่มีนิสัยเห็นแก่ตัว คือคนไหนเห็นแก่ตัวพี่ก็ไม่คบซะ ต้องเลือกคบเพื่อนที่ดีนะ มีอีกอย่างนึกนะ ถ้าเป็นเพื่อนสนิทกันจริงๆ เพื่อนๆ ก็เป็นคนดี น้องต้องคุยกะเพื่อน ต้องเปิดใจคุยกันนะ ว่าเกิดอะไรขึ้น เพื่อนๆ ไม่พอใจอะไรน้องหรือเปล่า?

ตอนนี้พี่อยู่คนเดียว มากกว่าเก่าซะอีก แต่กลับไม่เหงาซักนิด พี่รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่มีอยู่รอบๆ ตัว ความรักของพ่อกะแม่ ที่ยังห่วงเราเสมอ ไม่ว่าเราจะโตแล้วขนาดอายุเลข3 ถามหาแล้ว พ่อกะแม่ก็ยังไม่เลิกห่วง ขนาดโทรศัพท์ไปบอกว่าสบายดีนะ กำลังทำโน่น ทำนี่ เค้าก็ยังห่วงอีกอยู่ดี

อ้อ..น้องต้องลองไปฟังเรื่องของคุณยายนะ สมัยที่ท่านไปบวชเป็นแม่ชีใหม่ๆ ที่วัดปากน้ำ เพื่อนๆ แม่ชีที่บวชอยู่ก่อนไม่ยอมให้ท่านร่วมวงทานข้าว พอท่านลงนั่งร่วมวงด้วย ทุกคนก็ลุกหนีไปที่อื่น ท่านคิดอย่างไรรู้ไม๊จ๊ะ ท่่านคิดว่า "อืม..ทานคนเดียวก็ดี สบายใจดี จะเลิกทานตอนไหนก็ได้ จะทำอะไรก็ได้ ไม่ต้องลำบากใจ คอยดูคนอื่น" ท่านคิดประมาณล่ะจ๊ะ น้องต้องเอาอย่างท่านนะ
เวลาที่เพื่อนเค้าไปไหน ไม่ชวนน้อง น้องก็ต้องลองคิดใหม่นะ อืมม..ไม่ชวนก็ดี เราจะได้ไปทำธุระของเรา เช่น ทำการบ้าน อ่านหนังสือ ออกกำลังกาย เข้าห้องสมุด นั่งสมาธิ กลับไปช่วยพ่อกะแม่ที่บ้าน