มี 7 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[SmilingCat]

สำหรับลองตอบดูที่นี่ครับ


มีผู้แสดงความคิดเห็นเรื่องสัมมาทิฐิ แล้วก็ยกมา ๑๐ อย่าง ว่านี่คือสัมมาทิฐิ แล้วเห็นว่าทางวัดๆ หนึ่งมีครบทั้งสิบอย่าง
จึงกล่าวว่าเป็นสัมมาทิฐิที่ไม่บิดเบือน และใครกล่าวว่าอย่างนี้บิดเบือนก็ให้กลับไปศึกษาสัมมาทิฐิใหม่
แล้วก็เร่งให้ปฏิบัติกันเถิด จะได้รู้เห็นผลจริงๆ

เลยสงสัยว่า... มีสัมมาทิฐิครบทั้งสิบข้อนี้แล้วจะปฏิบัติได้ตรงทางหรอกหรือ ที่เรียกว่าสัมมาทิฐิมีแค่นี้หรือ?

มีผู้ยกพระไตรปิฎกมาอ้างอิง ซึ่งสัมมาทิฐิ ๑๐ อย่างที่เคยยกมาก็อยู่ในพระไตรปิฎกจริง

จึงต้องไปศึกษาสัมมาทิฐิตามที่แนะนำมา จากพระสูตรเดียวกันที่นั่นแหละ

ในพระสูตรนี้ [พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๔ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๖ มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ มหาจัตตารีสกสูตร ]
ต้นเรื่องคือพระพุทธเจ้าทรงแสดงพระธรรมเทศนาแก่พระภิกษุเรื่องสัมมาสมาธิของพระอริยะ
ขอยกเอาความเข้าใจมาแสดงเป็นตอนๆ ไป

[๒๕๒] ประทับ ณ พระวิหารเชตวัน ทรงแสดงพระธรรมแก่พระภิกษุเรื่อง สัมมาสมาธิของพระอริยะ

[๒๕๓] ทรงตรัสว่า สัมมาสมาธิของพระอริยะ มีเหตุ มีองค์ประกอบ ๗ อย่างคือ สัมมาทิฐิ สัมมาสังกัปปะ
... จนไปถึงสัมมาสติ จึงจะเรียกว่าสัมมาสมาธิของพระอริยะ

[๒๕๔] ทรงตรัสว่า ในองค์ทั้ง ๗ สัมมาทิฐิเป็นประธาน เป็นประธานยังไง คือต้องรู้ว่าอะไรคือมิจฉาทิฐิ อะไรคือสัมมาทิฐิ
ถึงจะเรียกได้ว่าเป็นสัมมาทิฐิ

[๒๕๕] ทรงตรัสถึงมิจฉาทิฐิ ไล่ตั้งแต่ ความเห็นที่ว่าทานที่ให้แล้วไม่มีผล ฯลฯ... นี้ว่าเป็นมิจฉาทิฐิ

[๒๕๖] ทรงตรัสถึงสัมมาทิฐิ ๒ อย่าง คือสัมมาทิฐิที่เป็นสาสวะอย่างหนึ่ง สัมมาทิฐิของพระอริยะที่เป็นอนาสวะอย่างหนึ่ง

[๒๕๗] ทรงตรัสถึงสัมมาทิฐิที่เป็นสาสวะ ไล่ตั้งแต่ความเห็นว่า ทานที่ให้แล้วมีผล ฯลฯ.. เป็นสัมมาทิฐิที่ยังเป็นสาสวะ พูดง่ายๆ
คือสัมมาทิฐิระดับโลกียะ เป็นส่วนแห่งบุญ ให้ผลแก่ขันธ์

มาถึงตอนนี้มีข้อสังเกตุ

ข้อแรก การเอาพระสูตรมาแสดง แต่ไม่อธิบายหมด แม้ในบางความเห็นก็มีส่วนที่แสดงให้เห็นว่าสัมมาทิฐินั้นมีสองอย่าง แต่
ไม่กล่าวถึงอย่างหลัง การแสดงไม่หมดแบบนี้ไม่รู้จะเรียกได้ว่า "บิดเบือน" หรือว่า "กล่าวตู่" หรือเปล่า

ข้อสอง สัมมาทิฐิที่นำมาแสดง นั้นเป็นส่วนที่เรียกว่าระดับโลกียะ ซึ่งเป็นส่วนแห่งบุญ ให้ผลแก่ขันธ์ ก็น่าอนุโมทนา ไม่ว่าจะเรื่อ
งทำทาน เรื่องทำความดี เรื่องทำบุญ เรื่องโลกนี้ โลกหน้า ฯลฯ

มาว่ากันต่อในพระสูตร

[๒๕๘] ทรงตรัสต่อว่า สัมมาทิฐิของพระอริยะ นั้นคือ "ปัญญา ปัญญินทรีย์ ปัญญาพละ ธัมมวิจยสัมโพชฌงค์ ความเห็นชอบ
องค์แห่งมรรค ของภิกษุผู้มีจิตไกลข้าศึก มีจิตหาอาสวะมิได้ พรั่งพร้อมด้วยอริยมรรค เจริญอริยมรรคอยู่ นี้แล
สัมมาทิฐิของพระอริยะที่เป็นอนาสวะ เป็นโลกุตระ เป็นองค์มรรค ฯ" นอกจากนั้นยังทรงกล่าวถึงความพยายามละมิจฉาทิฐิว่าเป็น
สัมมาวายามะ ความมีสติในสัมมาทิฐิที่ละได้เป็นสัมมาสติ ธรรมสามประการคือ สัมมาทิฐิ สัมมาวายามะ สัมมาสติ
ย่อมห้อมล้อมภิกษุนั้นอยู่..

ความเห็นคือ โดยทั่วไปสัมมาทิฐิในระดับโลกียะนั้นเป็นสิ่งที่ชาวพุทธทั่วไปมีอยู่แล้ว แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เป้าหมายสูงสุด
ของการปฏิบัติธรรม ไม่ใช่ทางแห่งพระอริยะ ไม่ใช่ทางแห่งการหลุดพ้น...

การได้ไปสุคติภูมิ เป็นอานิสงค์แห่งการทำทานเท่านั้น และทานนั้นไม่ควรเต็มไปด้วย โลภะและโมหะ

ว่ากันว่าสัมมาทิฐิระดับโลกียะนั้นเหมาะเอาไว้ใช้สำหรับ (ขอใช้สมัยพุทธกาล) เดียรถีย์ ด้วยซ้ำไป คือต้องให้คนเหล่านั้นมีสัมมาทิฐิระดับ
โลกียะก่อน จากนั้นจึงยกไประดับโลกุตระ

มาว่ากันต่อในพระสูตร

ตั้งแต่วรรค [๒๕๙] ไล่ไปจนถึง [๒๗๘] ทรงกล่าวถึงองค์มรรคต่อไปตามลำดับจนถึงสัมมาอาชีวะ เรียงลำดับคือ
มิจฉาในองค์มรรคนั้น สัมมาในองค์มรรคนั้นทั้งระดับสาสวะและอนาสวะ พร้อมทั้งกล่าวว่าความพยายามละมิจฉา
ในมรรคข้อนั้นเป็นสัมมาวายามะ การมีสติในองค์มรรคนั้นจากการละมิจฉาเสียได้เป็นสัมมาสติ

จะเห็นว่าทรงตรัสชัดเจนว่า การที่สัมมาทิฐิเป็นประธานนั้นจะต้องเห็นมิจฉา สัมมา ในองค์มรรคข้อนั้นๆ ความพยายามละ
เป็นสัมมาวายามะ ความละได้ มีสติอยู่ในองค์มรรคนั้น เป็นสัมมาสติ ธรรมสามประการ คือสัมมาทิฐิ สัมมาวายามะ สัมมาสติ
ย่อมล้อมรอบอยู่

จะเห็นว่าขาดข้อใดไปก็ไม่เป็นสัมมาทิฐิเสียแล้ว

[๒๗๙] และ [๒๘๐] ทรงกล่าวสรุปเหตุปัจจัยแห่งองค์ธรรม ๘ ประการของพระเสขะ จึงเป็นพระอรหันต์ประกอบด้วย
องค์ธรรม ๑๐ ประการ (สัมมาญาณะ และสัมมาวิมุตติ)

[๒๘๑] ทรงตรัสว่าใครติเตียนสิ่งที่ทรงกล่าวมานี้ ย่อมน่าตำหนิ ใครติเตียนสัมมาทิฐิ ย่อมเป็นผู้บูชา สรรเสริญมิจฉาทิฐิ
ไล่ไปเรื่อยๆ จนวิมุตติ

จบพระสูตร..........



เหตุที่เขายกพระสูตรมาอธิบายเพื่อ... ป้องกันความเข้าใจผิด คิดว่าสัมมาทิฐิมีแค่ ๑๐ อย่าง เท่าที่มีผู้ยกมา ทำให้เกิด
ความเข้าใจคลาดเคลื่อน เห็นว่ามีแค่สัมมาทิฐิถูกต้องในระดับโลกียะเท่านั้น แล้วการปฏิบัตินั้นจะเป็นการปฏิบัติที่ถูกทางแล้ว



ดังนี้จะเห็นว่า สัมมาทิษฐิ โลกียะ ๑๐ ข้อนั้นยังไม่ใช่สัมมาทิษฐิที่แท้จริงที่นำไปสู่การพ้นทุกข์ ถูกหรือไม่

[Prajya]

มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ มหาจัตตารีสกสูตร พระสูตรนี้ประทับใจมากครับ เห็นครั้งแรกตะลึงครับ ทำให้รู้สึกว่าวิชชาธรรมกายให้คำตอบอะไรในหลายๆอย่างในปัญหาที่ตัวเองสงสัยยู่และไปหาคำตอบจากวิทยาศาตร์ไม่ได้นะครับ

http://84000.org/tip...923&pagebreak=0

[SmilingCat]

เอ๊ะ ข้อมูลโพส หมายเลข 2 - 4 หายไปเพราะเชิฟเวอร์ตัวใหม่หรือเปล่าเนี่ย

[Prajya]

คุณทศพลได้คำตอบหรือยังเหรอครับ

[SmilingCat]

ยอมรับว่าอันนี้ไปลอกเอาจากเวปบอร์ดอื่นมาแล้วมันมีคำโจมตีวัดอยู่เลยตัดคำพูดโจมตี
วัดออกไป อาจจะไม่ได้ใจความเหมือนเก่าทำให้ ธรรมกถึก ไม่เข้าใจเลยแสดงธรรมให้ฟัง
ไม่ถูก คิดว่าควรจะมีการปรับคำถามใหม่

ปรับคำถามใหม่ให้สั้น ๆ และได้ใจความ


โลกียะสัมมาทิษฐิ หรือ สัมมาทิษฐิ ๑๐ ที่ทางวัดสอน เป็นสัมมาทิษฐิที่สามารถทำให้
หลุดพ้นทุกข์ (กิเลส) ได้จริงหรือ หรือควรจะศึกษาโลกุตระสัมมาทิษฐิด้วยเพื่อจึงสามารถ
ปฏิบัติธรรมให้พ้นทุกข์ได้ ถ้าไม่ศึกษาโลกุตระสัมมาทิษฐิเลยจะสามารถไปนิพพานได้หรือไม่

แบบนี้คงพอตอบได้

ยังไม่ได้คำตอบครับ

[ไชยานุภาพ ปราบหงสาวดี]

เอ๊ะ ข้อมูลโพส หมายเลข 2 - 4 หายไปเพราะเชิฟเวอร์ตัวใหม่หรือเปล่าเนี่ย

possibly

โลกียะสัมมาทิษฐิ หรือ สัมมาทิษฐิ ๑๐ ที่ทางวัดสอน เป็นสัมมาทิษฐิที่สามารถทำให้
หลุดพ้นทุกข์ (กิเลส) ได้จริงหรือ หรือควรจะศึกษาโลกุตระสัมมาทิษฐิด้วยเพื่อจึงสามารถ
ปฏิบัติธรรมให้พ้นทุกข์ได้ ถ้าไม่ศึกษาโลกุตระสัมมาทิษฐิเลยจะสามารถไปนิพพานได้หรือไม่?

เอาเป็นว่าตอนนี้เราปรับสัมมาทิฏฐิขั้นพื้นฐานให้ได้กันก่อนดีไหมครับ? เพราะหากว่าตอนนี้ ฐานเรายังไม่มั่นคงก็คงต่อยอดไม่ได้ดอกครับ แล้วสัมมาทิฏฐิขั้นพื้นฐานนี่ อย่าดูเบาเทียวหนา เพราะเหตุว่า เป็นมูลรากฝ่ายเกิดของกุศลธรรมทั้งปวง กล่าวคือ เมื่อเราคิดถูก กุศลมโนกรรมย่อมเกิด และเมื่อกุศลมโนกรรมเกิด กุศลวจีกรรม และกุศลกายกรรมย่อมเกิดตามมา และเมื่อได้มีการบ่มเพาะความคิด คำพูด และการกระทำที่ถูกต้องเช่นนี้อยู่บ่อยๆ ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า นับภพนับชาติไม่ถ้วน กระทั่งบารมีของเราเต็มเปี่ยมบริบูรณ์ ย่อมจักเป็นเครื่องนำพาไปสู่ความสิ้นอาสวะกิเลสได้ในที่สุด

[SmilingCat]

ขอบคุณทุกคำตอบครับ

[ผู้ฝึกตน]

ตามที่พระสูตรที่ยกมา เเสดงว่าอริยมรรคที่ประกอบด้วยองค์เเปด เเบ่งเป็นสองขั้นคือ ขั้นโลกียะ และ โลกุตระ นั้น ผมว่าก็เป็นเรื่องที่เป็นไปตามชั้นตอนของการฝึกจิตเพื่อยกระดับบุคคล จากปุถุชน ขึ้นเป็น พระอริยะที่เป็นเสขะบุคคล(ผู้ที่ยังต้องฝึกตนเพิ่มอีก ตั้งแต่พระโสดาบันจนถึงพระอนาคามี) จนกระทั้งเป็นพระอริยะที่เป็นอเสขะบุคคล(ท่านที่เสร็จกิจในการกำจัดกิเลสก็หมายถึงพระอรหันต์นั่นเเหละครับ)

ที่นี้ที่ว่าเป็นขั้น ของการฝึกจิตนั้นเรื่องราวเป็นอย่างไร เรามาทำความเข้าใจกันครับ (แต่บอกก่อนว่าไม่ได้คิดเองนะครับ มีพระอาจารย์ท่านสอนมาอีกที จริงท่านบอกไว้ละเอียดกว่านี้แต่จำได้เท่านี้ครับ) เอ้าได้เข้าเรื่องเสียที่ คือว่าเป็นอย่างนี้ อริยมรรคในขั้นโลกียะเค้าใช้ก็ใช้ฝึก ศีล สมาธิ ปํญญา ให้บริสุทธิเป็นรอบๆยิ่งขึ้นไป ของบุคคลผู้เป็นปุถุชน(ในเเปดข้อของอริยมรรค ถ้าจ้ดหมวดใหม่ก็จะเป็นการฝึกศีลสมาธิ ปัญญา) เป็นรอบๆยิ่งขึ้นไปหมายความว่า เมื่อศีลบริสุทธิ ใจก็จะเป็นสมาธิ เเล้วจึงเกิดปัญญารู้เห็นเรื่องราวต่างๆตามความเป็นจริง ซึ่งปัญญานี้ก็จะทำจะช่วยให้รักษาศีลได้บริสุทธิขึ้น มีผลทำให้ใจเป็นสมาธิได้ละเอียดขึ้น แล้วก็ทำให้ปัญญาบริสุทธิ์ขึ้นอีกเป็นรอบไปตามความชำนาญในการปฏิบัติ (ที่หลวงพ่อพูดเสมอว่าขึ้นกับชั่วโมงบินในการปฎิบัติธรรมของเเต่ละคน) เมื่อเกิดปัญญาบริสุทธิพอที่จะขจัดกิเลสให้เบาบางไประดับหนึ่งจนยกตนเองเข้าไปในขั้นของเสขะอริยบุคคลได้ คือเข้าถึงธรรมกายโสดาบันขึ้นไปเป็นขั้นๆ)
พอมาถึงขั้นนี้แล้วก็เป็นหน้าที่ของอริยมรรคขั้นโลกุตระ คือใช้ธรรมกายโสดาบันในการทำศีล สมาธิ และปัญญาในขั้นโลกุตระ(คืออริยมรรคเเปดที่สรุปลงในศีล สมาธิและปัญญา)ให้บริสุทธิยิ่งขึ้นไป ปัญญาก็จะบริสุทธิยิ่งขึ้นไปเป็นรอบๆ จนสุดท้ายบริสุทธิ์ถึงขั้น สามารถตัดกิเลสให้สิ้นเชื้อไม่เหลือเศษเข้าถึงกายธรรมอรหันตผลได้เป็นพระอรหันต์ ผู้ทำกิจในพระพุทธศาสนาจบหมดไงละครับ
เป็นข้อมูลที่นำมาเล่าให้ฟังอีกต่อหนึ่ง ผิดพลาดประการใด ช่วยเเนะนำด้วย จะได้เป็นการเสริมปัญญาซึ่งกันและกันครับ ได้ฟังแล้วจะได้มั่นใจว่า ความรู้ที่หลวงพ่อวัดปากน้ำ ท่านค้นพบเข้ากันได้พอดีกับความรู้ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เเสดงว่าเรามาไม่ผิดทางหรอกครับ เเต่ที่ยังมืดตี้อมีดมิดอยู่ก็น่าจะเป็นเพราะนักเรียนเกเรมากกว่าครับ ซ้อมบินให้มากขึ้นจนชั่วโมงบินมากพอเดี๋ยวก็จะรู้เองครับไม่ต้องลังเลครับ ต้องไปตามขั้นตอนครับ แต่ช้าก็ไม่ได้นะครับ หลวงพ่อท่านรอต่อวิชชาให้อยู่ครับ