...ผมขอเริ่มที่ปรับปรุงแก้ไขตัวผมเองก่อนละกันครับ ...หุหุ โดยยึดต้นแบบตามครูบาอาจารย์

... รอมานานนนนนน  เป็นบุญต้อนรับปีใหม่อย่างหนึ่ง

.. บวชได้สิครับ ที่เรียกว่า "ภิกษุณี"  ไง ถือศีล 300+ ข้อ จำไม่ได้ว่าเท่าไหร่แน่   ยากกว่า เคร่งครัดกว่าบุรุษมากๆ  และเมื่อพระศาสดาเห็นถึงภัยจากความยากในการดูแลเพศบรรพชิตของสตรีนี้เอง  เลยให้ยกเลิก การมีภิกษุณี  ด้วยเห็นว่า เมื่อสิ้นพระองค์ท่านแล้ว การดูแลกฎระเบียบจะหย่อนลง และพระพุทธศาสนาในพระญาณที่ท่านเห็นก็จะเสื่อมลงอย่างรวดเร็ว  ..ตรงนี้ไม่ขออธิบายละเอียด ไปหาอ่านเอานะครับ..

..ติดตั้งมา...3 - 4 สัปดาห์แย๊วคับ เปิดเต็มที่แล้วก็ไม่เย็นแบบตัวใหญ่ๆที่ตั้งตามเสานะคับแต่อากาศจะโฟลว์ เขาว่างั้น...  แต่ที่สำคัญ เงียบกริ๊บ....

...มันเงียบและเนียนจนเหมือนว่าไม่ได้มีอะไรติดใหม่  ปล.  สาธุชนกลัวมันจะร่วงลงมา เพราะมันใหญ่   ก็ให้สบายใจนะครับ น้ำหนักมันไม่ได้มากขนาดจะร่วงลงมาได้

แล้วก็ทำใจที่ว่ามันจะไม่พัดแรงไปกว่านี้ครับ หน้าที่หลักคือ โฟลว์อากาศ เป็นรุ่นทดสอบน่ะคับ

...ก็ตามนั้นนะครับ   สิ่งที่ไม่เห็น มองไม่เห็น ไม่ใช่ว่าไม่มี ไม่ใช่ว่าเป็นแค่ตำนาน หรือเรื่องเล่าต่อๆกันมา ... ฯลฯ

...ดังนั้น ความดี ความชั่ว มีอยู่จริง  ที่อยู่ของคนทำดี กับคนทำชั่่ว ย่อมมีจริง  และนรก สวรรค์ก็ย่อมมีจริง  ..คนเป็นๆ ทำชั่วบนโลกก็ยังมีคุกรองรับ และเมื่อตายความชั่วก็ไม่ได้หมดไปหรือหายไป ย่อมมีภพภูมิ หรือสถานที่รอคนชั่วนั้นๆอยู่  แม้มองไม่เห็นไม่ใช่ว่าไม่มี เพราะจะเห็นก็ตอนตาย  หรืออาจเห็นได้ด้วยสิ่งที่เปิดภพภูมิให้เห็นได้ .. ดังนั้น หากจะเปรียบว่า ทุกอย่างที่เป็นไป  ย่อมมีเหตุ และมีผล  ... แม้จุลินทรีย์ ที่มองไม่เห็นก็ยังรอวันที่ จะค้นพบกล้องจุลทรรศน์ เพื่อพิสูจน์ความจริง....  ดังนั้น ภพภูมิของคนตาย  ก็รอวันที่จะมีญาณทัศนะไปรู้ไปเห็นตามความละเอียดของภพภูมิ...

....เป็นเรื่องง่ายมาก ที่จะเอาเหตุผลมาคุยกับคนที่สับสนว่า นรก สวรรค์ มีจริงหรือไม่?  เพราะหากคุยด้วยเหตุด้วยผลแล้ว ในเมื่อคุก ยังมีจริง ตอนที่ยังมีชีวิตแล้ว ตอนตาย ก็ต้องมีสถานที่รองรับ เพราะมันไม่ได้สูญหายไปไหน  ถ้าสูญหายไปได้เราคงไม่ต้องเกิดมาจนบ้าง รวยบ้าง พิการบ้าง สมบูรณ์บ้าง ดีบ้าง ชั่วบ้าง ฯลฯ...

....ดังนั้น การรู้แจ้ง เห็นจริง ย่อมเป็นสิ่งที่ดีกับตัวเรา และปลอดภัยกับตัวเราอย่างแท้จริง  การไม่รู้จริง ไม่เห็นจริง แต่หลอกตัวเองว่าตนรู้ดีกว่าใครๆ ย่อมเป็นหายนะแก่ตัวเขา   เสมือนก้อนหินลนไฟ  ผู้รู้ผู้เห็นว่าหินนี้ถูกลนไฟ ย่อมไม่กล้าที่จะจับหิน  แต่สำหรับผู้ที่ไม่รู้ เมื่อจะจับต้องก็จับเต็มที่เพราะไม่รู้ว่าถูกลนไฟ...ก็เหมือนบาปอกุศล  ที่ผู้รู้ย่อมกลัวเกรง ย่อมระวังตน  แต่ผู้ไม่รู้นั้นไซร้ ย่อมเผลอและไม่ระวังตน จนผลของบาปอกุศลนั้น กลับมาเผาผลาญหรือทำอันตรายต่อตัวเขาเองอย่างสาหัส...

...ผมไม่เคยสนใจ หรือไปเจาะลึกอะไรที่เกินจากที่ผมจะพิสูจน์ได้เองสักที  ผมก็เห็นว่า การทำสมาธิผมทำได้ แต่จะให้ได้เหมือนใคร หรือลึกซึ้งอะไรต่างๆ ผมก็คิดว่า "ถึงเวลา เดี๋ยวเราก็รู้เอง... พิสูจน์ได้เอง" ... แต่ผมก็อ่านนะ อ่านแล้วก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะเพียงเราทำสมาธิให้มีความสุขอย่างที่หลวงปู่ท่านบอก ทำได้เท่าไหร่ก็ทำเท่านั้น ..

...แต่ที่ผมพิสูจน์ได้ เรื่องการวางใจไว้กลางกายฐานที่ 7 นี้มันดีจริงๆ อันนี้ผมเชื่อโดยไม่ได้ไปอ่าน ไปฟังใครว่ามันสุขแค่ไหน แต่ได้ลองทำเอง ทำตาม ปฏิบัติตามอย่างไม่คิดอะไร ไม่หวังอะไร  ...แต่ทว่า ก็เกิดประสบการณ์ภายในจริงตามที่มีบอกไว้ เท่านี้ผมก็รู้สึกดี และเป็นบุญมากๆแล้ว เพราะปกตินั่งสมาธิมาหลายแบบ ไม่เคยมีความสุข สงบ และลึก อิ่มมากขนาดนี้มาก่อน...

...ส่วนเรื่องลึกๆ ของกายต่างๆ เท่าที่ผมทราบ นั่งไปเรื่อยๆ บ่อยๆ นานๆ ตามวิธีท่านมันก็จะได้สัด ได้ส่วนเอง เดี๋ยวก็เกิดขึ้นเอง  นั่นก็แปลว่า ผมก็พอใจมากๆแล้ว อีกอย่าง ถ้าผมนั่งปุ๊บได้ปั๊บ แล้วผมจะรู้ได้ไงว่ามันยาก ขนาดไหน? ใครมาถาม ผมก็อธิบายไม่ได้เพราะทำได้ง่ายเิกิน  จะให้กำลังใจใครก็ไม่ได้ เพราะเราไม่เคยเป็นเหมือนเขา...

....สำหรับผม ก็คิดว่า  ใครจะเข้าถึงได้เร็ว หรือช้า น่าจะไม่ใช่ประเด็นที่ควรนำมาเปรียบเทียบ หากแต่ว่า ใครจะรักษาไว้ได้ตลอดเวลา ทั้งหลับตา ลืมตา  มากกว่า...

....ธรรมะผม จริงๆถ้าจะไปเทียบกับคนอื่น ก็ถือว่า ผมแตกต่าง หรือมีประสบการณ์มากกว่าหลายคนเช่นกัน แต่มันไม่ควรเป็นประเด็นเพื่อไปเทียบกับใคร เพราะที่เห็นมา หากเรา ลุ้น เร่ง มันก็ยิ่งเข้าถึงช้า  หากจะเร่งแล้ว ก็ควร นั่งบ่อยๆ นั่งนานๆ และหยุดคิด หยุดใจให้ได้ไวๆ ซึ่งอันนี้ ผมว่าทำได้ง่าย และง่ายขึ้นเรื่อยๆ ถ้าฝึกบ่อยๆ  จากประสบการณ์โดยตรงของผม  ผมเชื่อเรื่องนี้จริงๆ  ว่าถ้าทำบ่อยๆ ฝึกบ่อยๆ จนชำนาญ  การหยุดนิ่งเหมือนอยู่คนเดียวในโลกเท่าที่ผมเคยประสบมานั้น ทำได้จริง และดีจริงๆ  อิ่มมากๆ 

....สำคัญมากนะ รับบุญนี้   อานิสงค์แน่นอน ย่อมได้บรรยากาศที่ดี ที่สนุกสนาน เบิกบานใจในการสั่งสมบุญเป็นการตอบแทน 

... อยากไปทุกงานเลย 

... อยากไปจัง เมืองนี้รวยนะ กำแพงล้อมด้วยเพชร  อิอิ..   กำแพงเพชรสว่างแล้ว...

... จัดไว้ให้วันประวัติศาสตร์...

เหล่าคนดี  นี้จะมา  พาปลื้มเติม                    พี่น้องเพิ่ม  เริ่มอาคาร  งานเสร็จจริง... 

...อยากได้แหะ "จุ๊บ ๆๆๆๆ "  555+  เอ๊ย ..ติดกระจก

... งานเริ่มแปดโมง ถือว่าไม่เช้ามาก น่าจะไปกันเยอะๆนะ  "ตักบาตรประวัติศาสตร์"

...สงสัยช่วงวิบากกรรมบาปส่งผล คงตระหนี่สุดๆ  แต่หลังจากนั้นทานบารมีกับน้่่าจะเป็นบุญจากการให้สิ่งที่ดีงามสวยงาม คงส่งผลก็พลิกสุดๆ เช่นกัน... โอกาสแบบนี้ที่สองอย่างส่งผลพร้อมกันในชาตินี้ก็ช่างหายากนะ ส่วนใหญ่ มาแบบอย่างใดอย่างหนึ่งในชาติใดชาติหนึ่ง.. - -"

...   สำหรับผม อะไรที่เกี่ยวกับประทีป ผมอธิษฐานถวายเป็นพุทธบูชา ธรรมะบูชา สังฆะบูชาหมดเลยอ่ะ ..หุหุ ก็แล้วแต่อ่ะ ว่าจะให้มีอานิสงค์มากน้อยเช่นไรแล้วแต่มุ่งหวังนะ

... เดี๋ยวก็เป็นกรณีอีก ผมไม่รู้หรอกว่าคุณอ่านฉบับไหนมา ระหว่าง ธรรมยุติ กับ เถรวาท ...เฮ้ออออ เรื่องการบิดเบือนพระไตรปิฏกมีมานานแล้ว ไปลองหาฉบับแท้ๆอ่านที่ไม่ได้อ่านตามเวป หรือ ฉบับแก้ไขใหม่ คุณก็จะได้อีกอย่างนึง  ... เอาเป็นว่า ผมจบแค่นี้ดีกว่า หากท่านใดผ่านมายังค้างใจก็ให้คิดว่า ผมเป็นแค่ลม พัดปลิวไปปลิวมา แค่นั้น  อย่าเอามาถือสาไรเลย  หรือคิดว่าผมเพี้ยนไปก็ได้  ...จบ

...อยากไปจัง แต่เป็นวันอาทิตย์อ่ะ ต้องรับบุญอยู่สภาฯ  เดี๋ยวอาจแอบไปเตรียมงานวันเสาร์ หุหุ

... หลบมาเปิดกระทู้ประเด็นนี้หราท่าน... หุหุ  (ขอตอบบ้าง เผื่อใครผ่านมาอ่านเจอ)

...จริงถ้าใครบอกว่าในพระไตรปิฏกไม่มี หรือมีข้อห้ามเรื่องการรับปัจจัยเงินทอง สิ่งของ นั้น ก็ต้องบอกว่า "มีข้อห้ามจริง"  แต่ก็ในพระไตรปิฏกเช่นกัน ถ้าอ่านต่อให้ดี จะเห็นว่า "มีข้อยกเว้น"  

....คือ การรับปัจจัยนั้นไม่ควร  แต่หากปัจจัยทรัพย์สิน เงินทอง นั้นที่คฤหัสถ์นำมาถวายนั้น หากเป็นไปด้วยมีจุดประสงค์จะบำรุงพระพุทธศาสนา เพื่อสิ่งอันเป็นวัตถุอันเป็นความเลื่อมใสให้เกิดแก่ประโยชน์ของพระพุทธศาสนาแล้ว... พระศาสดา ตรัสว่า "เธอพึงรับได้"  หรือ "เธอควรรับ" (แล้วแต่จะแปลในแต่ละฉบับ)

...ข้อนี้ชัดเจนมาก คือ ให้มองที่เจตนาของผู้ให้เป็นหลัก และผู้รับถวายก็พึงรับเพื่อให้ทานของคฤหัสถ์นั้นสำเร็จได้ ทั้งนั้นก็เป็นไปเพื่อประโยชน์แก่ความเลื่อมใส และความดำรงอยู่ของพระพุทธศาสนา  ทั้งกิจอันควร และวัตถุ สถานที่.... ฯลฯ 

...ก็มองที่จุดประสงค์ของงานนั้นๆเป็นหลัก   หากงานนั้นเพื่อบริษัท หรือชาวโลก ก็เป็นบุญแบบสงเคราะห์โลก  และหากงั้นไหนเพื่อพระพุทธศานา โดยมุ่งหวังให้คนเป็นคนดีมีศีล มีสมาธิ อันจะเป็นทางหลุดพ้น หรือห่างจากกิเลสเหล่าใดๆได้ ก็เป็นบุญในทางพระพุทธศาสนา  ซึ่ง ตีความคำว่า พระพุทธศาสนาได้อีกนัยหนึ่งว่า เป็นศาสนาแห่งผู้รู้ ผู้ตื่น และผู้เบิกบาน ที่ปรารถนาพ้นทุกข์ ผู้ตื่นจากกิเลสมัวเมาอยู่ ผู้ซึ่งขจัดกิเลสได้แล้ว และเดินทางสู่พระนิพพาน...

...จุดประสงค์ของงานแต่ละอย่างในทางโลกและทางธรรม จะแยกแยะได้อย่างชัดเจนอยู่แล้ว ก็ให้มองที่จุดมุ่งหมายนั่นเอง ว่าถ้างานสำเร็จแล้วประโยชน์ที่เกิด จะเกิดในทิศทางใด  หากเกิดกับคนทั่วไปบนโลก โดยที่เขาก็ยังใช้ชีวิตในทางโลก มีวิถีชีวิตอยู่อย่างเดิม วนเวียนแบบเดิมแล้ว.. คือ ทำมาหากิน เพื่องาน อาชีพ ความมั่งมี ความสุขและวีถีชีวิตดีขึ้น เศรษฐกิจดีขึ้น ครอบครัวดีขึ้น สมบูรณ์ขึ้น... นี้เป็นไปเพื่อทางโลกทั้งสิ้น...

...แต่หาก งานที่ช่วยเหลือของเรานี้ เมื่อทำสำเร็จแล้ว คนมีศีล มีธรรมมากขึ้น เลิก ละ เว้นจากสิ่งมัวเมา สิ่งที่นำไปสู่อบายต่างๆ และเปิดเส้นทางธรรม นำเขาให้รู้จักการ ทำทาน รักษาศีล และเจริญภาวนา  นำความสุขภายในที่สุขกว่าภายนอกมาสู่เขาได้ และเห็นโทษภัยในวัฏฏะสงสารอันเวียนว่ายตายเกิดอยู่ได้  ทำให้เขาฉุกคิดถึงความเป็นจริงของชีวิตที่ชีวิตเป็นของน้อยได้  ให้เขาขวนขวายสร้างบุญกุศลและเข้าใจความหมายได้  ฯลฯ ... นี้คือ งานพระพุทธศาสนา

..กำลังหนาวเลยสินะ  น่าไปนะเนี่ย ดูงบประมาณตัวผมก่อน หุหุ อาจไปแอ่ว...

..     ..ขอแปลความหมายก่อน เพื่ออธิบายต่อ หุหุ  ..จริงๆ สมถะ ก็แปลได้ว่า ความสงบ หรือ ปลีกวิเวก คือ พึงพอใจในที่ที่ตนมีเพียงเท่านี้ ฯลฯ

ส่วนอนาถา คือ ความไม่มี ความขาดแคลน และยังคงต้องการหามาเพิ่มอยู่...

- ทั้งสอง แตกต่างกันตรงที่ "ความต้องการ"   สมถะ ความสงบนี้ แม้ผู้ที่มั่งมี หรือไม่มี ก็จะแสวงหาเมื่อต้องการแสวงหา หรือหลีกหนีให้พ้นจากความวุ่นวาย ทั้งภายในและภายนอก ทั้งจิตใจและร่างกาย และมีเป้าหมายเพื่อพบความสงบและความสุขที่เกิดจากการพ้นจากความวุ่นวายเป็นเป้าหมาย..

...ส่วนอนาถา หรืออนาถะ ในแบบที่ไม่ได้ขาดแคลน แต่อาจเหมือนขาดแคลนจนไปตีความว่า เหมือนกันสมถะ คือ "อ๋อ ..ต้องการหลีกหนีความสบาย  หลีกหนีสิ่งที่บำรุง หรือมาอำนวยความสะดวกเรา" ... จริงๆ แล้วก็เป็นแค่การตีความโดยนำมารวมกัน ซึ่งในความหมายนั้นไม่ได้มีความหมายไปในทางเดียวกันเลย แต่เมื่อนำมารวมกันก็เข้ากันได้ เช่น  การหลีกพ้น ความสงบ จากการทำตนให้ไม่ยึดติด ไม่สนใจความสะดวก ปลีกวิเวกจากความหรูหรา ฯลฯ (เรียกว่า นำมาผสมกันดูเป็นไปในทางนี้กัน)...

...อนาถาในเชิงที่คุณอนันต์กล่าวนั้น ประเทศที่อาจสนใจหรือมีความพอใจในสิ่งที่ดูไม่เจริญ ไม่ล้ำหน้าล้ำสมัย  กับที่เน้นให้ประเทศดูล้ำหน้าล้ำสมัย ดูดี ดูไม่น่าสงสาร ดูหรูหราเป็นหน้าเป็นตาประเทศตน... นี้ก็มีเจตนาไม่เหมือนกัน แต่แท้จริงแล้วประเทศไทยไม่ได้เป็นแบบนั้น  เรามีลักษณะผสมผสานกันไป  คือมีทั้งหรูหรา  และล้าหลัง การรักษาสิ่งที่บ้านเมืองที่ดูล้าหลังยังรวมไปถึง  การที่ประชาชนมีอาชีพ หรือมีวิถีชีวิตที่ดูน่าเห็นใจ น่าสงสาร หรือ ดั่งในภาพคือ เป็นขอทาน  ฯลฯ

...ดังนั้นที่เกริ่นมาทั้งหมดนี้ ก็เพื่ออธิบาย ว่า การทำบุญกับคนที่ดูน่าสงสาร หรือบ้านเมืองที่ทำเหมือนจน เหมือนยากไร้ ทั้งๆที่ประเทศนี้ก็พัฒนาได้ ไม่ต้องให้มีขอทานก็ได้(หรือมีให้น้อยกว่านี้) รวมไปถึง การทำบุญในแบบที่เรียกว่าให้ทานกับผู้ยากไร้ในประเทศที่ไม่ได้ยากไร้ หรือมีโอกาสพัฒนาให้ดีขึ้นได้ ก็น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า ที่จะทำให้ ความขาดแคลน หรือดูน่าสงสารนี้หายออกไป... และการทำทานกับคนยากไร้ หรือ ทำทานกับคนอนาถา การนำทรัพย์มาช่วยเหลือคนเหล่านี้ มันเหมือนไม่ได้ก้าวเดินไปข้างหน้า กลับมาเจือจุนในจุดที่เรียกว่า "ตัน" หรือ พัฒนาได้ยาก....

...เขาก็มองแบบประเทศที่พัฒนาแล้วนั่นแหละ ว่า การใช้ทรัพย์สินของประเทศมุ่งเน้นเดินไปข้างหน้า อะไรไม่เจริญก็เปลี่ยน อะไรอยากรักษาก็แค่รักษาไว้ในมุมใดมุมหนึ่ง แต่กำลังทรัพย์ทั้งหมดของประชาชนควรเอาไปพัฒนาประเทศให้ก้าวหน้า และไม่ควรต้องสนใจสิ่งที่พัฒนาได้ยาก หรือ สนับสนุนในส่วนที่ไม่พัฒนา (คนที่พัฒนาได้ยาก) เพราะเขามองที่การเพิ่มของสิ่งเหล่านี้ด้วย ว่า ยิ่งสนับสนุนก็กลับมีจำนวนเพิ่มมากขึ้น และทรัพย์ของประเทศก็เสียกำลังลงไปกับการต้องดูแลอนาถา ( ผมพยายามใช้คำที่ไม่กระทบเกินไปนะครับ พยายามแปลความหมายอีกทีให้กว้างขึ้น)...

...ดังนั้น หากเราได้ลองศึกษาประเทศอื่นๆดู  เราจะพบว่า บางประเทศทีั่ดูยังยากจนอยู่ เพราะมีอนาถาค่อนข้างมากนั้น ทำให้ประเทศที่ไม่ชอบสิ่งเหล่านี้มองดูว่า เป็นเรื่องน่าสงสารที่ไม่ควรสนับสนุนช่วยเหลือ หรือทำบุญ เพราะมีผลต่อภาพพจน์และเศรษฐกิจของประเทศ (เขามองกว้างแบบนั้น)  ..แต่กับคนไทยเรา เรามีจิตใจอ่อนโยน อยากให้ผู้ไม่มี ได้มีมั่ง แต่ทว่า การเพิ่มของอนาถานี้ ก็มีมากขึ้นจริงๆ และก็มีอนาถาที่เป็นผู้มั่งมีได้จริงๆ (ขอจนมั่งมี)  ...แต่หลักๆ คือ ต่างชาติ เขาเน้นการพัฒนาประเทศของตนเป็นหลักนั่นเองครับ สิ่งใดที่เป็นจุดอ่อนเขาก็ไม่อยากให้มี หรือถ้ากำจัดได้โดยไม่กระทบต่อมนุษยชน หรือภาพพจน์ของประเทศในภายหลัง เขากำจัดได้เขาก็จะกำจัดทันที....

....จริงๆ ก็เป็นเหตุผลที่ควรคิดตามนะครับ พยายามคิดในมุมที่กว้างขึ้น คำตอบ หรือความเข้าใจก็จะมาสู่คุณในมุมมองต่างๆอีกมาก ว่า จะทำอย่างไรในเมื่อต่างประเทศมองดูเราอยู่แบบนี้ และเขาเข้าใจแบบนี้ เราควรต้องทำอย่างไร? 

...ปล. การอธิบายของผมตั้งใจให้ไม่ละเอียด เป็นเหมือนแนวคิด เพื่อลดการกระทบกระทั่ง อ่านแล้วอาจงงๆ แต่ลองอ่านดีๆ อ่านหลายๆรอบ ก็จะพอเข้าใจน่ะครับ 

...น่าจะไม่พลาดนะ  ต้องพยายามไม่พลาด หุหุ

...ไม่รู้สินะ.. แต่รู้สึกปลื้มใจอ่ะ ความสำเร็จนี้คนทั่วไปทำไม่ได้ ต้องเพศบุรุษเท่านั้นด้วย... ในดินแดนแห่งพุทธศาสนา สิ่งเหล่านี้เป็นเกียรติยศส่วนรวม แม้สำเร็จส่วนตัว แต่ผลของความสำเร็จนั้นเป็นของส่วนรวม เป็นความยิ่งใหญ่ของชาติและศาสนาอ่ะ  ยิ่งคิด ก็ยิ่งปลื้ม 

..โอ้โฮเฮะ... มีตารางสอนด้วย อย่าลืมจัดตารางมาเรียนกันนะ 

...ตอนนี้เป็นโซนร้อนแย๊ว แต่เวียดนามยังหนักอยู่แน่ๆ เลยเวียดนามก็น่าจะเป็นดีเปรสชั่น - -"

...เปรียบได้เหมือนสมัยสงครามเลย แนวหน้ารับก่อนเพื่อทอนกำลังให้เบาบางลง ความสงบถึงเกิดในเมืองชั้นใน

...ก็ส่งบุญทั้ง ทาน ศีล ภาวนา และทรัพย์เท่าที่เราจะทำได้ให้กับแนวหน้าทุกท่านด้วยกันนะ เราไม่ประสบอย่างเขาก็ควรช่วยเหลือเขาเท่าที่เราจะทำได้ แม้อาจไม่เกี่ยวกับเรา แต่นิสัยคนไทยแล้ว เวลาเห็นใครประสบทุกข์ส่วนใหญ่ก็มักไม่อยู่เฉย 

...สาธุๆๆ เน้นเยอะๆ สื่อสีขาว สื่อที่เตือนใจ