มี 10 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[snilsang]

เราสงสัยมานานแล้วว่าทำไมคนเราถึงเกิดความกลัวขึ้นมาได้ บางคนกลัวสิ่งที่มองไม่เห็น เช่น กลัวผี ทั้งที่ไม่เคยเห็นผี บางคนกลัวสัตว์ตัวเล็ก ๆ อย่างเรากลัวแมลงสาบมาก แค่เห็นก็ต้องวิ่งหนีเลย แม้แต่ซากมันตายแล้ว เรายังแขยง ทั้งที่มันก็ตัวเล็กนิดเดียว เคยทบทวนตัวเองว่าตอนเด็ก ๆ มีประสบการณ์ไม่ดีเกี่ยวกับแมลงสาบไหม ก็ไม่มี อยู่ ๆ ก็กลัวขึ้นมาเอง แบบนี้จัดเป็นความกลัวที่เกิดจากผลของวิบากกรรมในอดีตได้ไหม แล้วเราจะมีวิธีกำจัดความกลัว ออกไปจากใจได้อย่างไร

[สิริปโภ]

ความโศก ย่อมเกิดมาจาก ตัณหา (ความอยากอย่างนั้นอย่างนี้)
ความกลัว ย่อมเกิดมาจาก วิภาวะตัณหา (เพราะกลัวไม่สมอยาก)
สำหรับผู้ที่พ้นแล้วจาก ตัณหา ย่อมไม่มีความโศก ความกลัว (ธ. ขุ. ๔๓)

ความกลัวเกิดจาก วิภาวะตัณหา แปลว่า ความไม่อยาก ความไม่ต้องการ ครับ

[องค์พระใสสว่าง มังกร v-act]

ก่อนอื่นผมว่าความกลัวนั้นเกิดมาจากคนเลี้ยงดูแลปลูกฝังเรามากกว่าครับ อย่างเช่นตอนที่เด็กเดินไปไหนมาไหนคนเลี้ยงขี้เกลียดตามก็ตะโกนไปว่าระวังตุ๊กแกนะหรือว่าระวังผีหลอกนะทำให้เด็กกลัวสิ่งใดสิ่งหนึ่งครับ แต่ที่สำคัญคงไม่ใช่เพราะวิบากกรรมหลอกครับ และการที่เราจะแก้ความไม่กลัวก็คือเราควรทำใจแข็งใว้ครับอย่าไปกลัวอย่างเช่นกลัวผีก็ให้คิดไปว่านั่นก็คืออดีตมนุษย์เหมือนกับเรามาก่อนครับ เราเป็นผู้มีบุญยังมีหน้าที่ที่เราจะต้องทำอีกมากมายที่จะต้องขยายวิชาธรรมกายให้ขยยกว้างไกลเพราะฉนั้นอย่ากลัวนะครับ ความกลัวสัตว์เล็กสัตว์น้อยนั้นเล็กนิดเดียว

[jane_072]

ความกลัว ย่อมเกิดจากความไม่รู้
สิ่งใดที่รู้เท่าทัน สิ่งนั้นย่อมไม่ก่อให้เกิดความกลัว
----------------------------------------
สิ่งที่คุณsnilsangถามมาอย่างกลัวผี เราทุกคนได้เรียนรู้จากพุทธะ ของเราแล้วว่าเป็นอย่าไร คุณครูไม่ใหญ่ท่านก็สอนเราทุกคน วิณญาญต่างจากเราแค่ภพเท่านั้น ถ้าอยากหายกลัวเข้าถึงธรรมด้วยกันสิครับ
----------------------------------------
แมงสาบ ลองเอามาว่างบนฝ่ามือดูสิครับ มันก็ทำอะไรเราไม่ได้ ได้แต่หนีเรา สงสัยกลัวเราจะทำร้าย (ที่กลัวมันคงกลัวมันจะทำร้ายเหมือนกัน ) ผมมีคนรู้จักที่กลัวเหมือนกันครับ ปัจจุบันเขาบอกว่าไม่กลัวแล้ว แต่อย่าให้แมงสาบเข้าใกล้เป็นพอ ปล. ระวังแมงสาบกัดนิ้วเท้านะครับ ฮิฮิๆๆ

[เคยเข้าวัด]

ความกลัวมีได้หลายเคสหลายกรณี และเกิดได้หลายสาเหตุครับ ความกลัวในทางธรรมก็อย่างที่พี่สิริปโปได้กล่าวไว้ เป็นการกลัวเพราะกิเลศตัณหา แต่ถ้าอย่างในเคสของคุณเจ้าของกระทู้ น่าจะเกิดจากกรรม และการปลูกฝังในจิตใจมาตั้งแต่ในอดีตหรืออดีตชาติน่ะครับ เช่น เมื่อชาติที่แล้วไปแกล้งคนอื่นเขาไว้ให้เกิดความกลัว มาชาตินี้เราเลยต้องเป็นฝ่ายกลัวเองบ้าง หรือชดใช้กรรมในนรกเกิดความกลัวจากสัตว์นรกที่มีลักษณะคล้ายคลึง จึงทำให้เกิดความกลัวเป็นผังสำเร็จ หรือชาติก่อนเคยเกิดเป็นสัตว์แล้วถูกล่าจึงทำให้เกิดความกลัวติดเป็นผังสำเร็จข้ามชาติ ความกลัวแบบนี้จะมีความเข็ดขยาดเป็นส่วนประกอบ ซึ่งจะกลายเป็นความขยะแขยงในชาติปัจจุบัน
อีกประการคือการถูกปลูกฝังทำให้เกิดความกลัว เช่น ตอนเด็กถูกหลอกว่าเดี๋ยวผีจะมาจับหักคอ หรือโดนแมลงกัดหรือต่อยทำให้เกิดความเจ็บและกลายมาเป็นความกลัวเป็นต้น ความกลัวเหล่านี้จะมีความรุนแรงหรือความเจ็บเข้ามาเป็นส่วนประกอบจนทำให้ติดเป็นนิสัยครับ

[Patch Adum]

เกิดจากใจเราเอง...

[A Little Guide]

เกิดจาก"ความไม่รู้" ค่ะ

[ลีดเดอร์]

เราคิดแบบคุณ Jane_072 คือความกลัวเกิดจากความไม่รู้ ถ้ารู้เท่าทันก็แก้ไขปรับปรุงตัวให้ดี
แล้วชีวิตก็จะไม่ประมาท ทุกท่านที่แสดงความคิดเห็น ทุกความคิดเห็นอ่านแล้วน่าสนใจมากๆ

[sCHer♥™]

เรากลัวตอนที่นั่งสมาธิ แบบว่าใกล้จะเข้าไปได้ลึกๆ แล้วแต่ก็กลัวยังไม่กล้า มันตื่นเต้นแต่ก็จะพยายาม

[เด็กผู้น้อย]

เห็นด้วยครับ ความกลัวเกิดจากไม่รู้ หากเรารู้เราจะไม่กลัว

[ณ ทะเลจันทร์]

กลัวแบบไหนจ๊ะ..

"ความกลัว" ที่จัดเป็น ความกังวล น่าจะเกิดจากความคิด ที่คิดโดยยังขาดหรือพร่องไปของพื้นฐานของความรู้จริง
เพราะโดยปกตินั้น "คิด" กับ"รู้" เป็นสิ่งตรงข้ามกัน
เมื่อ "รู้" จิตใจจะอยู่กับปัจจุบัน ในขณะที่ "คิด" มักจะไม่เป็นปัจจุบัน และอาจไม่เกิดขึ้นจริง

"ความกลัว" ที่จัดเป็น ปฏิกิริยาทางร่างกาย คงเป็นไปโดยธรรมชาติของร่างกายที่มีปฏิกิริยากับสิ่งเร้า
อาจเรียกได้ว่า เป็นความกลัวโดยไม่รู้สาเหตุก็คงไม่ผิดนัก บางคนกลัวความแคบโดยไม่รู้เหตุผลว่าเพราะอะไรรู้แต่ว่ากลัวไม่อยากพบเท่านั้น ..

คิดว่า...ความกลัวไม่ว่าประเภทไหน สามารถบำบัดให้หายกลัวได้ เพียงแต่เจ้าตัวต้องหมั่นสังเกตตัวเองและยอมรับ พร้อมหาทางแก้ไข
เช่น สิ่งใดเป็นสิ่งเร้าให้เกิดความรู้สึกว่ากลัวนี้ มักเป็นในเวลาใด แล้วหายกลัวเมื่อใด เป็นต้น
จากนั้นจึงหาทางบำบัดโดยต้องพึ่งพิงหลักจิตวิทยา นักจิตวิทยา จิตแพทย์ อย่ากลัวที่จะพบบุคลากรสาขานี้
เพราะจะทำให้คุณหายกลัวในสิ่งนั้นๆ และมีชีวิตอยู่อย่างปกติ