สรุป เป็นเกาะเล็กๆๆอยู่ใกล้ๆๆอังกฤษคะ
หนูเคยเรียนอยู่ที่อินเดียสองปีเรียนหนักสูตรของCambridge Universityยากเหมือนกันเพราะหนูไม่ค่อยรู้ภาษาอังกฤษ
จนหนูได้ไปเรียนที่นั้น แล้วหนูก็ต้องเราทั้งภาษาและหลักสูตรการเรียนควบคู่
แต่ตอนนี้หนูก็ผ่านมาได้แล้ว ดีใจจังในที่สุดเราก็ทำได้
หลังจากนั้นก็ได้มีโอกาศมาเรียนที่Europ..หนูคิดว่าคงเป็นบุญหนูถึงได้มาอยู่ที่ไอล์แลนด์
หนูเข้าวัดตั้งแต่ตอนเล็กๆๆประมาณ 2 ขวบกว่าๆๆแล้วตอนนี้หนูกว่า 17 จะ 18 ปีแล้ว หนูจำได้ตอนนั้นวัดยังไม่ใหญ่เท่านี้
หนูเคยเห็นตอนที่มหาธรรมกายเจดีย์กำลังก่อสร้าง ตอนนั้นหนูเคยมีคำถามว่า สร้างมาเพื่ออะไร?? แต่ตอนนี้ได้คำตอบแล้วคะ
ตอนอายุ 9 หรือ 10 หนูก็ไปเข้าค่าย YUWA หนูเคยไปที่ ลานนา ภูเรือ และก็ พนาวัฒน์ ตอนนี้คิดถึงเวลาช่วงนั้นจัง
ครั้งที่แล้วหนูกลับจากอินเดีย พอดีเรียนจบ ก็ต้องติดต่อ visa เพื่อที่จะมา Ireland เลยไม่มีเวลาอดไปนั่งสมาธิ (เสียดายจัง)
หนูเคยเจอคุยยายด้วย ท่านดูน่ารักและใจดีมาก ตอนนั้นน้องชายคนเล็กยังอยู่ในท้องคุณแม่เลยคะ
คุณยายเคยลูบหัวหนู แต่หนูอิจฉาน้องชายคนที่สองเพราะว่าคุณยายเคยอุ้มเขาขึ้นไปบนตัก ฮ่าๆๆก็เป็นอารมณ์แบบตอนเด็ก
หนูรู้สึกเหมือนห่างวัดก็ตั้งแต่ออกมาเรียนต่างประเทศ เพราะตอนอยู่ที่ไทยคุณป๊ากับคุณแม่จะพาหนูไปวัดทุกๆๆอาทิตย์ต้นเดือน
แต่พอเรามาเรียนหนักสือที่ต่างประเทศ เราก็ยิ่งห่างมาเรื่อยๆๆ ตอนอยู่ที่อินเดียหนูอยากดูDMCแต่ดูม่ายได้เพราะสัญญาณไม่ดี
เพราะโรงเรียนอยู่บ่นเขา
หนูเรียนโรงเรียนหอเวลาที่นั้นก็ไม่ตรงกันกับที่ไทย พอช่วงที่มีฝันในฝันก็ต้องไปเข้า study class ก่อนนอน
แต่ตอนนี้หนูดูได้ทุกวันแล้ว แต่ก็มีความรู้สึกอยากไปวัดอยู่ดี แต่ค่าตั๋วเครื่องบินแพง หนูเลยบินไปกลับบ่อยไม่ได้
ตอนนี้หนูเรียนไปด้วยและก็ทำงานไปด้วย เพราะอยากช่วยคุณพ่อ อยากเก็บเงินเพื่อเป็นค่ามหาลัยเองจะได้ไม่ต้องขอ เพราะหนูยังมีน้องชายอีกสองคน ตอนนี้ทั้งสองเรียนอยู่ที่ อินเดียทั้งคู่เลย และเขาทั้งสองเคยบวชเณรที่วัดธรรมกายด้วยคะ
ตอนหนูเห็นเขาบวช หนูยังมีความรู้สึกปลื้มมากๆๆเลย ขนาดหนูเป็นพี่สาวน้ำตายังจะไหลเลย
หนูมาเรียนและพักอาศัยอยู่กับโก โกเขามีร้านอาหารไทยอยู่ที่ไอล์แลนด์เพราะเขาหนูถึงได้มายืนอยู่ตรงนี้ หนูรู้สึกขอบคุณเขามากจริงๆๆ หนูคิดว่าชาติที่แล้วหนูคงทำบุญร่วมกันมากับโก ชาตินี้หนูถึงได้รับความช่วยเหลือจากเขา ทั้งๆๆที่เราเป็นญาตที่ค่อนข้างห่างกันทีเดียวหล่ะ
บางครั้งเวลาอยู่ต่างแดนบางคนคงคิดว่าดีมากๆๆสนุกๆๆ แต่จริงๆๆแล้วเป็นการใช้ชีวิตต้องสู้ทีเดียว
ต้องสู้กับตัวเอง ต้องขยัน และอดทน
บางทีรู้สึกท้อสุดๆๆๆๆแต่ไม่รู้จะทำยังไง บางครั้งก็โทรหาคุณพ่อและแม่ เค้าเป็นคนเดียวที่คอยให้กำลังใจเราอยู่เสมอและรอดูความสำเร็จ ป๊าและแม่ จะบอกหนูเสมอว่า "ถ้าคิดอะไรไม่ออกก็นั่งสมาธิ แม่รู้ลูกแม่เป็นคนเก่งและดีต้องทำได้"
แค่นี้ก็มีกำลังใจขึ้นแล้ว.........>o<
หนูอยากกลับไป อยากไปรับบุญใหญ่จังเลย
ถึงตัวหนูจะเล็กแต่ใจหนูใหญ่ะนะ หนูคิดอยากจะให้มีศูนย์ธรรมกายที่ไอล์แลนด์ แต่ว่ามันค่อนข้างยาก
หนูตัวแค่นี้หนูทำไรไม่ได้ ได้แค่ฝัน
และคนที่นี่ก็ดื่มกันเยอะ สูบบุหรี่ก็เก่ง หนูเห็นแล้วไม่รู้จะทำไงดี เห็นเพื่อนๆๆเค้าทำกัน หนูทำได้เพียงบอกว่าเคยคิดอยากจะเลิกไหม มันไม่ดีต่อสุขภาพนะ หนูอยากจะอธิบายบุญ บาปให้เขาฟังแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี
เวลาหนูได้กลิ่นของพวกนี้ ก็มึนจะแย่อยู่แล้ว.....อยู่ตรงนี้หนูต้องมีใจที่แน่นเพราะมีแต่พวกอบายอยู่รอบๆๆ
และหนูอยากจะนั่งให้เข้าถึงพระธรรมกายแต่เหมือนหนูยังมีใจไม่นิ่งพอ ควรทำไงดีคะ ช่วยแนะนำด้วยนะคะ
ไฟล์แนบ
-
db_z011.jpg 17.75K
23 ดาวน์โหลด
-
Cute_11_1.jpg 21.12K
15 ดาวน์โหลด
ด้วยรักจากใจ ด้วยห่วงใย จากใจจริง
