มี 7 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[Mind Good]

ผมนั่งสมาธิ พอเริ่มนั่งลงไปเหมือนมีพลังอะไรไหลมาจากข้างหน้า ส่งมาหาผม ผมก็นั่งไปไม่คิดอะไร เพราะฟังเสียงหลวงพ่อนำนั่งสมาธิอยู่ ฟังหลวงพ่อ

ทีนี้พอทำใจนิ่งๆเฉยๆ เหมือนพลังที่ไหลมา มันไหลแรงขึ้นเรื่อยๆ ทีนี้ตัวผมก็รู้สึก วูบๆ วาบๆ เหมือนมีกระแสอะไรบางอย่างหลั่งไหลเข้ามา ผมก็งงๆกับร่างกายเพราะมันเหมือนเริ่มจางลง จะหายไป แล้วมันวูบๆ วาบๆอย่างมากมาย แต่ก็เห็นแต่ความมืดน่ะครับ ผมรู้สึกถึงความอยากเห็น เลยรู้ว่าทำยังไงให้ไม่อยาก ผมก็เลยพอควบคุมความอยากเห็นได้บ้าง คือแค่ทำใจเฉยๆกับความวูบๆวาบๆครับ แล้วผมเริ่มนึกออกว่าเอาวิธีไรดี ในใจก็มี ทำใจเฉยๆ นุกนึกองค์พระ นึกถึงหลวงปู่ เอาใจไว้072 และอื่นๆ วิธีมากมายนึกขึ้นในใจ ผมก็ลองมันทุกวิธี ลองไปมันก็วูบๆวาบๆมากกว่าเดิมบ้าง น้อยลงบ้าง แทนที่ผมจะรู้ว่าเอาวิธีไรดี ผมกลับทำใจไม่ถูกว่าเอาวิธีไรดี เพราะมันเหมือนมีพลังกระแสอะไรบางอย่างไหลทั่วตัวไปหมด จนสัมผัสถึงร่างกายไม่ได้ เหมือนกระแสนั้นมาละลายร่างกายให้หายไป อธิบายไม่ถูกจริงๆครับ

 

"วิธีทำใจผมก็นึกออกเยอะ แต่พอมันวูบๆวาบๆเหมือนมีกระแสพลังอะไรบางอย่างไหลเข้ามามากมายเต็มไปหมด ผมบอกตรงๆเลยครับว่า ผมงง สับสนว่าเอาวิธีไรดี"

[WISH]

ดีแล้วท่าน นั่งเฉยๆต่อ ประคองใจอย่าให้ซัดซ่าย อย่าเผลอไปคิด สนใจพลังอะไร หรืองง หรือ แว๊บไปแว๊บมา

 

อยากหยุด ต้องหยุดอยาก หยุดยาก เพราะอยากหยุด

 

นิ่งๆนุ่มๆเบาๆสบายๆ ใจเย็นๆ ปล่อยให้เวทนาหลุดร่อนจากใจ ใจผ่อนคลาย เพลินจนลืมเวลา แม้จะมืด แต่ถ้าใจเราว่างโปร่งโล่งเบาสบาย ก็ให้ถือเป็นรางวัลเบื้องต้นจากสมาธิ

 

ประคองให้ต่อเนื่อง หยุดนิ่งถูกส่วนเมื่อใด อายตนะดึงดูดให้ตกศูนย์ แล้วสิ่งดีดีจะเกิดขึ้น สำหรับสภาวะตกศูนย์ก็ไม่ต้องไปคาดคะเน เพราะขึ้นกับอัธยาศัยตัวเราเอง

 

ยิ่งมืดก็ยิ่งดึก ยิ่งดึกยิ่งใกล้สว่าง เมื่อลืมตาจากสมาธิ ก็หมั่นตรึก วางใจในทุกๆอิริยาบถ

 

บันทึกผลปฏิบัติธรรมไว้ทุกครั้งนะ จะเห็นความก้าวหน้าตัวเราในสมาธิเอง

ไฟล์แนบ

•  330928317739.jpg   72.17K   16 ดาวน์โหลด

[Mind Good]

ขอบคุณครับ

[Mind Good]

คุยต่อเลยน่ะครับ

คำว่า อยากหยุด ต้องหยุดอยาก ช่วยได้เยอะเลยครับ

       พอดีนั่งไปประมาณสัมมาอะระหังที่ 30 มันเริ่มแปลกๆละ ผมนึกให้หยุดอยาก และนึกตัวเราเป็นหลวงปู่ ครั้งนี้ผมได้ความรู้มา อยากหยุด ต้องหยุดอยาก ผมเลยเริ่มประครองใจเก่งกว่าครั้งก่อนละ

ตอนที่นึกถึงตัวเราเป็นหลวงปู่ พร้อมนึกกลั่นใจให้ใส สัมมาอะระหังไปเรื่อยๆ สมาธิเพิ่มขึ้นอย่างมากเลยครับตอนทำแบบนั้น ตัวเริ่มจางๆ วับๆวาบๆ อธิบายไม่รู้หรอกครับ และมีความรู้สึกถูกดูดบ้าง คล้ายๆทรายดูดแบบทะเลทราย

แล้วก็ลองนึกให้ตัวใหญ่ขึ้นมันก็พองขึ้น แต่ตัวที่ว่านี้ไม่ใช่ร่างกายน่ะครับ เพราะร่างกายมันจางๆ อธิบายไม่ถูก 55 นึกเล็กลงก็เล็กลงแบบแปลกๆ ต่างกับนึกให้พองมากเลยครับ

 

สรุปคำถามคือ เวลาตัวจางลง มันแทบหายหมดเลย คือมันอธิบายไม่ค่อยถูก ที่ร่างกายเหลือก็ นิ้วชี้ แล้วก็แถวเท้าบ้าง ประมาณนั้นครับ ประเด็นคือพอมันหายจะนึกตัวเราเป็นหลวงปู่ต่อไป ก็ไม่รู้จะเอาไงน่ะครับ เพราะตัวหาย ไม่รู้จะนึกท่านไว้ตรงไหน งงจริงๆ ระหว่างงง ผมเลยยืดตัว หดตัวเล่น แต่ตัวนั้นไม่ใช่ร่างกายน่ะครับ ก็ไม่รู้ว่าคือไร ก็งงเหมือนกันน่ะครับ แล้วผมก็เลิกนั่ง เพราะไม่รู้เอาไงต่อ ทำต่อไปก็มืดเหมือนเดิม เพราะมืดมาตั้งแต่เริ่มนั่ง สรุปเอาไงต่อดีครับ

[ดินสอแห่งธรรม]

...การนั่งสมาธิให้หยุดนี่ ต้องหยุดคิด หยุดพิจารณา หยุดกังวล หยุดลุ้นเร่ง หยุดจ้อง และหยุดทุกอย่างปล่อยวางทุกสิ่งนะครับ จะไม่สงสัยหรือไปสังเกตุอะไรจะหยุดได้เร็วมาก ภาวะหยุดนี้เหมือนเราสบายมาก เหมือนทุกอย่างเงียบหมด ทุกอย่างว่างหมด ให้ประคองใจไว้ในตัวนะครับ ไม่อยู่ในอวัยวะต่างๆ ให้อยู่กลางท้องไว้จะรู้สึกอบอุ่น .. และเมื่อใจหยุดได้ถูกส่วนแล้ว ความรู้สึกของร่างกายจะไม่มีครับ ความเมื่อยจะหายไปหมด เหมือนหลับแต่ไม่หลับคือยังมีสติอยู่ แต่ถ้าไปเอ๊ะอ๊ะ หรือจับสังเกตุ ตัวจะหนัก ความเมื่อยจะกลับมา...

 

....ภาวะที่ผมชอบที่สุด คือ ภาวะหยุดนี่แหละคับ เพราะถ้าหยุดได้ แม้ตัวคุณก็จะเหมือนได้พักผ่อนอิ่มกว่าการนอนหลับเสียอีก จะสุขสบายมากๆ และเมื่อเลิกจากการนั่ง จะทำงานต่อก็ไหว เพราะร่างกายแม้นั่งอยู่ก็เหมือนได้พักผ่อนดีกว่าการนอนเสียอีกครับ ..อันนี้ผมประสบมากับตัว และผมก็เชื่อว่า การนั่งสมาธิของพระที่นั่งในกรดและไม่นอนเลยจนเช้า และเดินบิณฑบาตรต่อ หรือทำสมณะกิจต่อได้ตลอดวันโดยไม่เพลียอะไรเลยนั้น... เป็นเรื่องจริง ครับผม 

[Mind Good]

นั้นแหละครับสิ่งที่ผมอยากทำได้ คือนั่งธรรมะ แทนการนอน ขอบคุณมากครับ

[ทัพพีในหม้อ]

ไม่มีการนั่งธรรม  แทนการนอนนะครับ  อย่าเข้าใจอะไรให้เลยเถิดจากความเป็นจริง  อย่าคิดไปเอง

 

การนั่งสมาธิ เจริญภาวนา  ก็คือ  การนั่งสมาธิ

 

การนอนเพื่อบำรุงรักษาขันธ์ห้า  ก็จำเป็นสำหรับนักสร้างบารมี

 

ทั้งสองส่วนนี้ต้องพอเหมาะ  พอสมกัน  อย่าลืมว่า  เราไม่ได้เศษเสี้ยวของกายมหาบุรุษมา  ขันธ์ห้าขาดความเสถียรภาพสูงมากๆ จากวิบากกรรมต่างๆ  ส่งผล   ตอนนี้ทำได้เต็มที่แค่ไหน  ก็ทำให้สุดกำลังแค่นั้น  อย่าฝืน  อย่าเคร่งเครียด  อย่าเพ้อฝัน   ให้มีใจอยากปฏิบัติธรรมมากแค่ไหน  แต่ถ้าร่างกายไม่เอื้ออำนวย  เราก็จะได้ประโยชน์น้อย

 

งานหบาบ  กับงานละเอียด  ต้องทำไปคู่กันครับ  แยกทำทีละอย่างไม่ได้

 

ศึกษาให้เข้าใจถึงวิธีแห่งธรรมให้ถ่องแท้ครับ  ตำราที่ผู้รู้  สั่งสมความรู้  ความเข้าใจมา 20 อสงไขย แสนมหากัปป์  ไม่มีทางผิดพลาดไปหรอก  เพียงแต่เราจะเรียนรู้  และเข้าใจ  เพื่อจะทำตามได้เท่าไหร่เท่านั้นเองครับ

[Mind Good]

สรุปทำไม่ได้หรอกหรอครับ เป็นงั้นไป ขอบคุณน่ะครับ