มี 2 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[น้องวันใหม่]

มิตรสหายท่านหนึ่งฝากมาถามอ่ะว่า

ทำกรรมอะไรไว้ถึงมาตกกับลูก ทุกข์ใจมาก

จริงๆมันไม่เกี่ยวกันนิ ใช่ไหม??

[ทัพพีในหม้อ]

จริงๆ แล้วไม่เกี่ยวกันหรอกครับ   ท่านผู้นั้นพูดไปด้วยใจที่เป็นทุกข์  ทำให้เกิดความสับสน  เลยเผลอพูดอะไรที่ผิดพลาด คลาดเคลื่อนออกมา

 

คนเราจะมาเกิด  ไปเกิดได้  ก็ด้วยกำลังบุญ  กำลังบาปแห่งตนเองเท่านั้น  ไม่มีใครทำบุญให้ใคร   หรือทำบาปให้กับใครได้  เพราะบุญและบาปจะเกิดขึ้นก็แต่ผู้กระทำเท่านั้น

 

ซึ่งตรงจุดนี้  จะมีคนแย้งมาแน่นอนว่า  แล้วการอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลล่ะ  นั่นก็เป็นการทำบุญให้ไม่ใช่หรือ   ถ้าบุญยังทำให้กันได้  ทำไมบาปจะทำให้กันไม่ได้

 

ก็คงต้องเรียนอธิบายว่า  ที่เข้าใจอย่างนั้น  เป็นการเข้าใจกันไปเองครับ  เข้าใจผิดโดยไม่ได้ศึกษาพระพุทธศาสนาอย่างถ่องแท้  ฟังแค่เปลือกและกระพี้ แล้วก็ปักใจเชื่อโดยไม่มีการไตร่ตรอง

 

ถ้าฟังกรณีศึกษาในโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาบ่อยๆ  เรามักจะได้ยินว่า  ขณะนี้ยังรับบุญที่อุทิศไปให้ไม่ได้เพราะกำลังทนทุกข์ทรมานอยู่ในนรกขุมนั้น  ขุมนี้  หรือ  ขณะนี้ยังไม่ได้รับบุญที่อุทิศไปให้  เพราะไปเกิดแล้ว  และ ฯลฯ  สังเกตุไหมครับ   ยัง "รับบุญ" ที่อุทิศไปให้ไม่ได้    นั่นหล่ะครับ  คือหัวใจหลักของการอุทิศส่วนบุญส่วนกุศล

 

เราทำบุญ  เราได้บุญ  ได้รับอานิสงส์แห่งบุญ  เราอุทฺิศส่วนบุญส่วนกุศลของเรานั้นแก่ผู้ล่วงลับ  ผู้ล่วงลับต้องอยู่ในฐานะที่จะรับส่วนบุญส่วนกุศลนั้นได้ด้วย  รับด้วยวิธีใด  รับด้วยการมีสติรู้ว่าสิ่งที่ปรากฏนั้นเป็นบุญ  มีความปลื้มปิติศรัทธาในบุญนั้น  รู้ว่าบุญนั้นมีคุณจริง  จึงยกมืออนุโมทนาสาธุในบุญนั้น  ผู้ล่วงลับก็จะได้รับส่วนบุญส่วนกุศลนั้นไปตามกำลังของตน  

 

ไม่ใช่เราทำบุญให้  แต่เราทำบุญของเรา  แล้วบอกกล่าวต่อผู้อื่น  ผู้ใดมีสติอนุโมทนา  ก็จะเกิดบุญจากการเกิดสัมมาทิฏฐิในใจ  เพราะผลแห่งการปลื้มปิติในบุญของผู้อื่นที่บอกกล่าวกับเรานั้น  ทำให้อานิสงส์แห่งบุญบังเกิดขึ้นที่ตัวผู้ล่วงลับไปด้วย    เป็นบุญใหม่ที่บังเกิดขึ้นต่อเนื่องจากบุญที่มีผู้อุทิศให้  บุญของผู้อุทิศให้  ยังอยู่ครบบริบูรณ์ไม่หดหายไปแม้แต่น้อย

 

เหมือนที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อทัตตะชีโว  คุณครูไม่เล็กของพวกเรา  ที่ได้เมตตาพร่ำสอนพวกเราเอาไว้ว่า  การอุทิศส่วนบุญนั้น  เปรียบเหมือนการที่เรามีไฟอยู่ในมือ  แล้วเรายื่นให้ผู้อื่น  เมื่อผู้อื่นเห็นประโยชน์แห่งไฟนั้น  ก็เอาเชื้อไฟของตัวเองมาจุดต่อ ความอบอุ่นของไฟ  ความสว่างของแสงไฟ  ก็ไปปรากฏแก่ผู้นั้นด้วย  โดยที่ไฟของผู้ที่ยื่นให้ก็ยังคงอยู่ดี  ไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด   การอุทิศส่วนบุญ ส่วนกุศลก็เปรียบได้แบบนี้แหละครับ  

 

เพราะฉะนั้น  ตามหลักกฏแห่งกรรม  บุญและบาปทำให้กันไม่ได้

 

.....................................................................................................................................

 

แล้วมาถึงคำถามที่ว่า  ทำไมทุกข์มาตกอยู่ที่ลูก

 

ต้องอธิบายอย่างนี้ครับ  สิ่งที่เกิดกับลูก  คือสิ่งที่โปรแกรมมาแล้วก่อนที่เขาจะมาเกิด  จะเกิดมารวย  จน  สมบูรณ์  พิกลพิการ  ทุกอย่างถูกวางโครงสร้างมาในผังที่ได้วางเอาไว้ด้วยบุญและบาปเรียบร้อยแล้ว  ถ้าไม่มีวิบากกรรมที่แรงกว่ามาส่งผลตัดรอน  เขาก็ต้องเกิดมาตามนั้น  ตามผลบุญและบาปของตนเองที่ได้สั่งสมเอาไว้  ไม่ได้รับผลมาจากการกระทำของพ่อแม่แต่อย่างไร

 

ก็จะเกิดคำถามตามมาว่า  แล้วทำไมลูกคนนี้เขาต้องมาเกิดกับฉันด้วย

 

อันนี้ต้องอธิบายว่า   ตรงนี้เป็นผลจากวิบากกรรมของพ่อแม่เป็นตัวดึงดูดให้เขามาเกิดครับ  ถ้าพ่อแม่มีศีล  มีธรรมเป็นหลัก  ก็จะดึงดูดให้ผู้มีบุญมาเกิดด้วยอำนาจของศีล และธรรม ของพ่อแม่    ถ้าพ่อแม่ขี้เหล้าเมายา  ก็จะไปดึงดูดพวกที่มีเชื้อขี้เหล้าเมายาให้มาเกิด   ผู้ที่ชักชวนให้ผู้อื่นทำแท้ง  พอได้มาเกิดเป็นพ่อแม่คน  วิบากกรรมก็จะดึงดูดพวกที่มีวิบากกรรมทำแท้งให้มาเกิด  แล้วก็ตายตั้งแต่อยู่ในท้อง  ก็มีปรากฏในหลายกรณีศึกษาของโรงเรียนอนุบาลฯ เรา

 

ลูกจะเกิดมาเป็นอย่างไร  อยู่ที่กำลังบุญและบาปของพ่อแม่  อย่าได้ไปโทษใครทั้งนั้น  ไม่มีใครผิด  เพราะนี่คือความจริงของชีวิต  เราต้องเรียนรู้และเข้าใจ  พร้อมที่จะอยู่กับสิ่งเหล่านั้นอย่างมีสติ  แล้วจะทำให้เรามีความสุขได้ครับ  จากนี้ไปก็หมั่นทำบุญทุกๆ บุญให้มาก  รักษาศีลเพื่อตัดรอนกำลังของวิบากกรรม   ทำสมาธิเจริญภาวนาเพื่อให้เกิดปัญญาในการอยู่ร่วมกับสิ่งที่เป็นมา  เป็นไปได้อย่างมีสติ  แค่นี้ก็จะทำให้เราลืมทุกข์  และมีความสุขได้แล้วครับ

 

ปล.ขออภัยยาวไปหน่อย  แต่เรื่องพวกนี้ละเอียดอ่อน  มีตัวแปรมาก  ก็คงต้องทนๆ อ่านกันไปแหละครับ 

[คิษจภัค คิษถฤงคิษแคธ]

อ่านเป็นตกลูก