มี 21 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[สิริปโภ]

ใครมีเทคนิคเฉพาะตัว แก้อาการเหล่านี้บ้างครับ เอามาเล่าแบ่งประสบการณ์กันและกันเพื่อพัฒนาการปฏิบัติธรรมของเรา

1 ลุ้น
2 เร่ง
3 เพ่ง
4 จ้อง
5 บีบหัวตา
6 กดลูกนัยตา
7 เกร็ง กดประสาท
8 อยาก
9 ฯลฯ

[suppy001]

1 ลุ้น แก้โดย อย่าลุ้น
2 เร่ง แก้โดย อย่าเร่ง
3 เพ่ง แก้โดย อย่าเพ่ง
4 จ้อง แก้โดย อย่าจ้อง
5 บีบหัวตา แก้โดย อย่าบีบหัวตา
6 กดลูกนัยตา แก้โดย อย่ากดลูกนัยตา
7 เกร็ง กดประสาท แก้โดย อย่าเกร็งผ่อนคลายสบาย
8 อยาก แก้โดย อย่าอยาก
9 ฯลฯ แก้โดย อย่า ฯลฯ


1 ลุ้น แก้โดย อย่าลุ้น
2 เร่ง แก้โดย อย่าเร่ง
3 เพ่ง แก้โดย อย่าเพ่ง
4 จ้อง แก้โดย อย่าจ้อง
5 บีบหัวตา แก้โดย อย่าบีบหัวตา
6 กดลูกนัยตา แก้โดย อย่ากดลูกนัยตา
7 เกร็ง กดประสาท แก้โดย อย่าเกร็งผ่อนคลายสบาย
8 อยาก แก้โดย อย่าอยาก
9 ฯลฯ แก้โดย อย่า ฯลฯ

[kiangjung]

มีอาการกดลูกนัยตาเหมือนกันค่ะ พอนึกได้ก็จะคิดก่อนว่าไม่ใช้ตา ใช้ใจนะแต่ค่อยคิดนะค่ะ แล้วค่อยๆ น้อมใจเข้าไปหาศูนย์กลางกายทีละนิด ค่อยๆน้อมใจ...ทีละนิด... พอได้ค่ะ

[สิริปโภ]

คุณ suppy001ครับ ถ้ามันง่ายๆอย่างนั้น ป่านนี้ผู้ที่มีปัญญาทั้งหลายเค้าก็ไปนิพพานหมดแล้ว

มีกิเลศ แก้โดยการ ไม่มีกิเลศ ง่ายชะมัด

เมื่อรู้ว่ามันไม่ง่าย พวกเราก็จึงต้องเรียนรู้วิธีการ ที่หลวงพ่อท่านเรียกว่า How to ไงล่ะครับ

[ฟ้ายังฟ้าอยู่]

ทำบ่อยๆ ทำถี่ๆ ทำทีละนานๆ เดี๋ยวหายเอง เพราะมันจะเริ่มวางใจเป็น ทีละนิดๆ เจ้าค่า
หรือไม่ ก็นั่ง(หลับ)ไปเลย ย้ำว่า นั่ง มิใช่นอน เดี๋ยวก็ตกศูนย์เอง แล้วก็มองในตัวเป็นเองค่า

[tor]

สำหรับผม ส่วนมากลุ้นมักเกิดจากการจำได้....จำได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป มีทั้งแบบจำได้จากที่ได้อ่านมาและจำได้เพราะเคยได้สถานะนั้นมา ถ้ารู้ตัวว่าลุ้น....ส่วนมากผมจะกลับมาภาวนา สัมมาอะระหัง ใหม่ครับ แล้วทิ้งตรงลุ้นไปเลย ไม่ต้องเสียดายช่างมัน
เร่งก็เหมือนกัน ส่วนมากเร่งเกิดจากการเคยได้สถานะนั้นๆ มาก่อนหน้านี้ พอเริ่มนิ่งเลยกำกับซะ จนกลายเป็นเร่งไปเลย ถ้ารู้ตัว....ผมจะทิ้งไม่เสียดายอีกเช่นกัน แล้วเริ่มใหม่หมด ตั้งเเต่เส้นด้ายร้อยจากหน้าไปหลัง จากซ้ายไปขวา ตัดกันตรงไหนก็วางนิ้วมือลงไปสองนิ้วแล้วเอาดวงแก้วมาตั้งใหม่ ไปเรื่อยๆ เหมียนเดิมครับ
เพ่งนี่ไม่ค่อยเป็น
จ้องก็ไม่ค่อยเป็น
บีบหัวตาไม่เป็น
กดลูกนัยตา...เป็นบ่อย ใช้เบสิคเหมือนเดิมครับ ผมจะนึกลำดับเป็นกลาง กลม ใส แล้วผ่อนคลายอย่างสบายสุดๆ แล้งก็วนมากลาง กลม ใส ไปเรื่อยๆ จนลืมไปเองครับ
อย่างอื่นไม่ค่อยเป็นอะไรแล้ว

ที่บ่อยสุดก็กดลิ้นนี่เเหละครับ นัยว่ามาจากลุ้น
อันนี้ส่วนตัวนะครับ มืดตื้อมืดมิด....ก็ยังมีสิทธิ์เข้าถึงธรรมอยู่ แฮะ แฮะ แฮะ สาธุ

[ting074]

อาการที่ว่ามาก็เคยเป็นมาหมดแล้วนะคะ ช่วงอบรมธรรมทายาทหญิง
แรก ๆ ก็อยากเข้าถึงธรรมเหมือนคนอื่น ๆ

พอนั่ง ๆ ไป ลุ้น เร่ง เพ่ง จ้อง
ความต้องการลดลง เอาล่ะ ขอแค่ใจโล่ง โปร่ง เบา สบายก็พอแล้ว

นั่ง ๆ ไป อาการหนักกว่าเดิม แค่หลับตาก็เริ่มตึง เครียด
อารมณ์ตอนนั้น ไม่คิด ไม่ฝันถึงเรื่องการเข้าถึงธรรมอะไรแล้ว แค่ให้หายตึง หายเครียดเป็นพอ จะฟุ้ง จะง่วงโงกเงก จะหลับก็ไม่ว่า (ตอนนั้น พระอาจารย์ถามประสบการณ์คนอื่น ๆ หลายคนบ่นที่ตนเองนั่งฟุ้ง นั่งหลับ เราแอบนึกในใจ ขอเรานั่งฟุ้ง นั่งหลับบ้างได้มั๊ย จะดีใจมากเลย)

หลัง ๆ ไม่รู้เป็นไง นั่ง ๆ ไปหายใจไม่ออก ทรมานมาก ต้องลุกออกไปเดินเรื่อยเปื่อยนอกห้อง ลืมเรื่องที่เรามาปฏิบัติธรรมสักพัก แล้วจึงกลับมานั่งใหม่
พอเป็นถึงขั้นนี้ เริ่มปลง ความต้องการแทบเป็นศูนย์ ไม่กล้าคาดหวังอะไรอีกแล้ว แค่นั่งเอาบุญก็พอแล้ว

จบการอบรมธรรมทายาทหญิงออกมาทั้งอย่างนั้น คือ เวลานั่งสมาธิ ก็ยังติดตึง ติดเครียด

หลังจากนั้นเป็นปี ได้มีโอกาสไปปฏิบัติธรรมที่สวนเพชรแก้ว พอหลับตาก็เริ่มจะตึง คิดในใจ ไม่ไหวแล้ว ถ้ามันจะต้องตึงต้องเครียดอย่างนี้ เราไม่นั่งสมาธิก็ได้ ไม่ได้ลุกออกไปนอกห้องนะคะ แต่ไม่สนใจจะนั่งสมาธิอีกแล้ว พระอาจารย์นำนั่งบอกให้หลับตา ก็ไม่หลับตา ก็นั่งมองวิวเรื่อยเปื่อยไปเรื่อย ๆ เบื่อ ๆ ก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อยบ้าง -> แปลกดี วิธีนี้กลับได้ผล นั่งอย่างนี้ไปสักพักกลับรู้สึกใจนิ่งใจรวม พอรู้สึกตัวก็ทำอย่างเดิมอีก พอรู้วิธีอย่างนี้ ดีใจมาก ดีใจที่ตัดสินใจไปปฏิบัติธรรมในครั้งนั้น

ถัดจากนั้น เรานั่งสมาธิ ส่วนใหญ่ จะนั่งฟุ้ง กับนั่งหลับซะมาก แต่ก็มีใจสบายเป็นช่วง ๆ บางคนอาจคิดว่านั่งฟุ้งนั่งหลับแบบนี้ไม่เห็นจะดีตรงไหน แต่สำหรับเรา ได้เท่านี้ เราก็รู้สึกพึงพอใจมากแล้วล่ะ

(บางคนอ่านแล้วอาจคิดว่า แล้วทำไมตอนอบรมธรรมทายาทหญิง ไม่เคยนั่งลืมตาเรื่อยเปื่อยเลยหรือ -> เราคงจะบื้อเองแหละ ก็เวลานั่งสมาธิ มาถึง พระอาจารย์ก็บอกให้หลับตา เราก็คิดว่านั่งสมาธิก็ต้องหลับตา ถ้าไม่หลับตาจะเป็นการนั่งสมาธิหรือ มาคิดดูตอนนี้แล้วก็ตลกดี ทำไมถึงซื่อบื้อได้อย่างนั้น)

นอกจากนี้ หลังจากผ่านมาหลายปี จากการสนทนากับพี่กัลยาณมิตรที่สนิทกันและจากการสังเกตุตนเอง เราก็พบว่าการย้ำคิดหรือย้ำพูดถึงอาการที่ไม่ดีต่าง ๆ (ลุ้น เร่ง เพ่ง จ้อง บีบหัวตา กดลูกนัยตา เกร็ง กดประสาท อยาก ..) ส่งผลให้เรามีอาการอย่างนั้นได้ เช่น เราแก้อาการตึงได้หลายปีแล้ว ปกติไม่เป็นแล้ว แต่พออยู่ ๆ มาคิดถึงว่าเราเคยตึงอย่างนู้นอย่างนี้ ยิ่งพูดกับคนอื่น ๆ เรื่องอาการตึง อาการเกร็ง กดลูกนัยตา พอมานั่งสมาธิ ใจมันจะนึกถึงอาการตึง แล้วจะเป็นอีก ต้องผ่อนคลายอีกหลายวัน

เพราะงั้น ถ้าถามเราว่ามีเทคนิคแก้อาการเหล่านี้อย่างไร ขอแนะนำว่า ตอนนั่งสมาธิอยู่ ถ้าหลับตาแล้วตึง ก็ลืมตา มองอะไรเรื่อยเปื่อยไปก่อน (ช่วงแรก นั่งสมาธิ 30 นาที อาจนั่งลืมตาเรื่อยเปื่อย 20 นาทีก็ได้) เหมือนมานั่งเฉย ๆ ไม่ได้มานั่งสมาธิ และอีกอย่างที่สำคัญมากคือ อย่าพยายามคิดถึงหรือพูดถึงอาการไม่พึงประสงค์ต่าง ๆ เดี๋ยวนั่งสมาธิ ใจมันจะเป็นไปตามนั้น

ปล. ที่เขียนมาทั้งหมดนี้เป็นประสบการณ์และวิธีแก้ไขที่เราใช้ ซึ่งอาการเดียวกัน แต่ละคนอาจแก้ไม่เหมือนกันก็ได้

[มองอย่างแมว]

อาการบีบหัวตาหรือเกร็งตรงหว่างคิ้วลองใช้วิธียักคิ้วดูครับ

คือพอรู้สึกว่าเกร็งๆก็ลองยักคิ้วนิดๆ ไม่ต้องแรง
ทำความรู้สึกเหมือนคิ้วมันลอยหน่อยๆ อาการเกร็งหัวตาจะหายไปแล้วก็นั่งต่อครับ

[suppy001]

คุณสิริปโภ ครับ ความหมายของผมก็คือการแก้ไขอาการดังกล่าวก็คือทำตรงกันข้าม เพราะว่าผมทำแล้วได้ผล ไม่ใช่ต้องการเล่นคำนะครับ เพราะคุณครูไม่ใหญ่สอนว่าให้นึกอย่างง่ายๆ ทำให้ง่ายๆ แต่ธรรมชาติคนเราชอบทำของง่ายให้เป็นของยาก พระเดชพระคุณหลวงพ่อ ท่านมักจะสอนแบบนี้ เช่น ขี้เกียจ แก้โดย ขยัน.. ท้อ แก้โดย ไม่ท้อ... โกรธ แก้โดย ไม่โกรธ... เป็นต้น แต่ถ้าคำตอบของผมทำให้รู้สึกไม่สบายใจก็ต้องของอภัยด้วย และก็ขอให้ลืมมันไปเลยนะครับ และขออนุโมทนาบุญกับคุณสิริปโก และทุกๆ ท่านด้วยนะครับ ขอให้ได้ดวงใสๆ สว่างๆ ทุกท่านเลยนะครับ...สาธุ

[ทัพพีในหม้อ]

คนที่รับรู้อาการเหล่านี้ได้นั้นแสดงว่า ใจเริ่มที่จะมาอยู่กับตัวแล้วครับ ดีแล้ว
ค่อยๆจับอาการไปแล้วก็ค่อยๆแก้ไปทีละอย่างครับ
อย่างน้อย ใจเราก็ยังอยู่กับตัวเราหละครับ ไม่ได้วิ่งไปอยู่กับคนอื่น อีกหน่อยก็ไปรวมอยู่ที่ศูนย์กลางกายแล้วครับ

อาการเหล่านี้ผมก็เป็นครับแม้กระทั่งทุกวันนี้
แต่ผมก็ทำเฉยๆ พอจับได้ว่าเราเพ่ง ก็โอเค ผ่อนคลายไม่เพ่งแล้ว ก็เอาใจลงศูนย์ต่อครับ ค่อยๆทำไปดีกว่าครับ

ถึงจะเพ่ง จะเครียดยังไง ก็ขอให้ทุกคนพยายามนั่งเอาใจจรดศูนย์กลางกายกันเอาไว้นะครับ เดี๋ยวก็สว่างเองครับ

อนุโมทนาบุญกับทุกท่านครับ

[เคยเข้าวัด]

จะใช้วิธีของผมไหมล่ะพี่สิริปโป แต่ใช้เวลานานหน่อยนะ แต่ก็มั่นใจว่าได้ผลชัวร์ วิธีคือ ฝึกตัวให้เฉย และชินชากับทุกสิ่งและทุกเรื่องในทุกอริยาบท ใครพูดอะไร พูดเรื่องอะไรก็ไม่ยินดียินร้ายกับเขา จะอ่านหนังสือไม่ว่าจะเป็นหนังสือเรียนหรือธรรมะก็ให้อ่านไปเฉยๆ ไม่คิดตามจะจำได้หรือไม่ได้ก็ช่าง จะทำบุญจะทำได้หรือไม่ได้ก็ช่างอย่าคิดอยาก เช่นอยากจะทำบุญนั้นบุญนี้ จะทานข้าวก้อย่าคิดอะไรให้วางใจเฉยๆไม่สนว่าอยากทานนู้นทานนี่ ฝึกไปเรื่อยๆจนชินกับความเฉย เมื่อเราชินกับความเฉยแล้ว ความอยากจะค่อยๆลดลง เมื่อความอยากลดลง อาการลุ้นเร่งเพ่งจ้องก็จะหายไปเอง พออาการลุ้นเร่งเพ่งจ้องหายไปอาการเกร็งต่างๆก็จะหมดไป
เวลาผมฝึกอยากรู้ไหมล่ะครับว่าผมฝึกยังไง ไม่แนะนำให้ทำตามนะครับหากสติไม่แข็งพอเพราะอาจตบะแตกได้ เวลาผมฝึกผมจะฝึกโดยการไปเดินตามห้าง มองผู้หญิงที่ดูแล้วว่าสวยว่าน่ารัก แล้วผมก็จะนึกในใจว่า "ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง" นานๆไปจาก"ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง"ก็กลายเป็น "มันก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งแหล่ะว้า" นานๆไปก็กลายเป็น "ก็แค่คนล่ะว้า" นานๆไปก็กลายเป็น "ก็แค่ถังขยะเดินได้เหมือนกับเรานี่เอง" จนสุดท้ายกลายเป็น "ซากศพเดินได้เหมือนเรานี่เอง"จนเดี๋ยวนี้ผมเห็นผู้หญิงไม่ว่าจะสวยแค่ไหน น่ารักแค่ไหน แต่งตัวนุ่งน้อยห่มน้อยยังไง ผมแทบจะไม่มีจิตคิดปฏิพัดเลย(ยังมีอยู่บ้างไม่มากนักอ่ะครับ หุหุ) แต่ที่แน่ๆมันช่วยให้ผมรู้สึกเฉยๆกับอาการอยากรู้อยากเห็น อาการลุ้นเร่งเพ่งจ้องได้เป็นอย่างดีครับ

[Nida49]

แม้มืดตื้ด มืดมิด ก็มีเสร็จเข้าถึงธรรม

ยังไงก็ให้ได้นั่งธรรมะ อย่างน้อยก็ได้ระยะทางตามที่คุณยายท่านว่าไว้

[เฉย เฉย]

นี่เลย..เฉย เฉย นิ่งๆ...อย่าอยาก ยิ่งอยากยิ่งยากนะจ๊ะ

[Ronin]

แต่ก่อนนี้ผมมีอาการครบหมดครับที่ว่าๆมา เอาว่าวิธีผมนะ นั่งสบายๆกับ dmc นั่นหละไปเรื่อยๆหลับคาคอมฯจนถึงเช้าบ่อยเลยแต่ไม่เพลียนะ
สรุปนะ ทำบ่อยๆอ่ะ

[(.^_^.)]

สำหรับตัวเองตอนช่วงที่ฝึกนั่งแรก ๆ จะรู้สึกว่า เครียดเพราะพยายามที่จะนึกถึงดวงกลมใสที่ศูนย์กลางกาย แต่นึกไม่ออกซะที และชอบกดใจให้ไม่ฟุ้ง (ซึ่งเป็นวิธีที่ผิด) จึงทำให้เกิดอาการตึง ๆ บริเวณศีรษะและหว่างคิ้ว แต่ตอนหลังก็ทำตามที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อบอกตอนนำนั่งสมาธิว่า ถึงแม้ยังไม่เห็นอะไร แต่ก็ให้นั่งทำใจนิ่ง ๆ ไปเรื่อย ๆ ปรากฏว่าหายค่ะ แล้วก็รู้สึกว่านั่งดีขึ้นด้วย และก็ทำตามที่ผู้รู้และพระอาจารย์ให้คำแนะนำว่า "ถ้าจะให้ดีก็ควรจะนั่งบ่อย ๆ อย่างต่อเนื่องทุกวันนะคะ นั่งได้มากบ้างน้อยบ้างก็ไม่เป็นไร แต่ที่สำคัญเวลานั่งทุกครั้งต้องรู้สึกว่ามีความสุข และรู้สึกว่าอยากจะนั่งอีก" พอนำมาปฏิบัติตามก็รู้สึกได้เลยว่าดีขึ้นเรื่อย ๆ (คือรู้สึกว่าสบายขึ้นเรื่อย ๆ)และเป็นเช่นนั้นจริง ๆ

ปัจจุบันการนั่งสมาธิสำหรับเราก็ถือว่าเป็นกิจวัตรอย่างหนึ่งที่ขาดไม่ได้ แต่ตอนนั่งทุกครั้งก็ไม่ได้คาดหวังอะไร เวลามีประสบการณ์อย่างไรก็นั่งไปอย่างนั้น นั่งไปเรื่อย ๆ คิดว่านั่งแล้วสบายมีความสุข ได้พักกายพักใจให้สงบจากเรื่องอื่น ๆ ก็พอแล้วค่ะ ส่วนประสบการณ์ต่าง ๆ จากการนั่งสมาธิเป็นผลพลอยได้ที่ตามมา แต่เราก็ไม่ควรจะไปยึดติดมันนะคะ มิฉะนั้นมันจะติดอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหนค่ะ

[ฝันที่เป็นจริง]

เท่าที่สังเกตกับตัวเอง วันไหนถ้าใจอยู่ในบุญ ไม่ค่อยเครียดจากที่ทำงาน เวลานั่งไม่ต้องปรับอะไรเลย นั่งหลับตาเฉยๆก็นิ่งลงไปเลย อย่างรวดเร็ว

แต่ไม่ได้เป็อย่างนั้นบ่อยๆ ส่วนมากในระหว่างวันก็ฟุ้งซ่าน ไปเรื่อย พอมานั่งก็รวมใจไม่ค่อยได้ แถมตึง อีกต่างหาก

สิ่งที่น่าจะช่วยเราให้ดีที่สุด คือ รักษากาย วาจา ใจ ของเราให้ใสสะอาดบริสุทธิ์ตลอดเวลา หรือ ง่ายๆก็คือรักษาใจให้อยู่ในบุญเสมอ นั้นก็คือ

การหมั่นทำการบ้านที่คุณครูไม่ใหญ่ท่านได้ให้ไว้ ให้ได้มากที่สุด สิ่งนี้จะเกื้อหนุนการปฏิบัติธรรมของเราเอง

ไม่ต้องไปคิดหาวิธีการให้มากมาย...

[คุณรู้มั๊ย คุณนั้นเคยตาย]

ก็คงตั้งใจมากเกินไปน่ะครับ ตั้งใจมั่นลงไปที่ศูนย์กลางกายละกัน บุญเท่านั้นที่อยู่เบื้องหลังความสุขและความสำเร็จครับบบ

[bkk072]

เคยถามลูกสาวและลูกชายว่าทำอย่างไง เพราะครั้งแรกที่เขาได้ฝึกสมาธิ เขาก็สามารถเขาถึงพระธรรมกายได้ โดยเริ่มแรกเขาใช้การนึกถึงพระอาทิตย์ไว้กลางท้อง ตอนนั้นเรายังไม่รู้จักวัดพระธรรมกายเลย รู้แต่ว่าเป็นการฝืกสมาธิของหลวงปู่สด วัดปากน้ำ เราจะสังเกตุได้ว่าเด็กๆจะทำสมาธิได้ง่าย เพราะเขาไม่คิดอะไรมาก บอกให้นึกเขาก็นึก แต่ก็ไม่ใช่เด็กทุกคนจะทำได้ ต้องมีบุญเก่า ที่เขาเคยทำมาก่อน สำหรับผู้ใหญ่ที่ยาก เพราะเราตั้งใจมากเกินไป เริ่มแรกในการนั่งสมาธิ ทุกอย่าง เป็นการนึก ไม่ใช่การเห็น เพราะเมื่อเราคิดว่าต้องเห็น จึงเกิดการเพ่ง จ้อง ทำให้เครียด วิธีที่คุณครูไม่ใหญ่สอนเป็นทางลัดที่สุดค่ะ หมั่นทำบ่อยๆ ทั้งตอนลืมตาและหลับตา ไม่ช้าทุกคนต้องทำได้ค่ะ ทำง่ายๆสบายๆค่ะ

[ยิ่งหยุด ยิ่งเร็ว]

สูตรสำเร็จการแก้ลุ้น

1. ถ้าใจยังไม่พร้อมที่จะนึก อย่าเพิ่งนึก ให้วางใจเฉย ๆ จงคอยด้วยใจที่เยือกเย็น วางใจในที่สบาย ๆ

2. วิธีรักษานิมิต ให้ดูเฉย ๆ แม้หายก็ช่าง ให้หยุด นิ่ง เฉย

3. การดูเฉย ๆ จะทำให้ประสบการณ์ดีขึ้นตามลำดับ

4. เห็นแค่ไหนก็ให้พอใจแค่นั้นไปก่อน

5. มีอะไรให้ดู ก็ดูไป ดูไปเรื่อย ๆ อย่างสบาย ๆ โดยไม่คิดอะไรทั้งสิ้น

6. เรามีหน้าที่ดู ไม่ใช่ผู้กำกับการแสดง ไม่เจ้ากี้เจ้าการ

7. อย่าไปเพ่ง จำได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้น ไม่จำเป็นจะต้องได้ 100 เปอร์เซ็นต์
แล้วต่อจากนั้นก็นึกอย่างสบาย ๆ โดยไม่ต้องกังวลกับการนึกคิดมากไป

ที่มา: DOU MD203 สมาธิ 3 อุปสรรคและวิธีแก้ไขในการทำสมาธิ หน้า 86

[ยิ่งหยุด ยิ่งเร็ว]

วิธีแก้ไข เมื่อนั่งแล้ว ลุ้น เร่ง เพ่ง จ้อง

1. ทำใจให้นิ่งนุ่มอย่างเบาสบาย

2. อย่ากังวลเรื่องการเห็นภาพ

3. วางใจนิ่ง ๆ ในกลางท้องที่เรามั่นใจว่า คือ ศูนย์กลางกายฐานที่ 7

4. ให้มุ่งที่ใจหยุดแทนการมุ่งเห็นภาพ

5. ทำใจหยุดนิ่งเฉย มองเรื่อยไป ไม่ต่อต้านทุกความคิด

คำกลอนสอนใจที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อ พระราชภาวนาวิสุทธิ์ ได้ให้ไว้ว่า

หากอยากนั่ง O.K. ให้นั่งต่อ ตามใจพ่อสักหน่อยจะได้ไหม

เลิกลุ้นเร่ง เพิ่งจ้องมองเรื่อยไป เห็นอะไรใหม่ไม่ใหม่ก็ช่างมัน

แล้วเป็นมิตรกับความคิดทุก ๆ อย่าง ใจจะว่างโปร่งเบาไม่ฟุ้งฝัน

ลูกจะเจอของดี โอ้อัศจรรย์ คือรางวัลตามใจพ่อครั้งนี้เอย

[lee072d]

จงหยุดที่ 072 อย่างเดียวครับ

[itte]

ให้ปรับธาตุธรรมก่อนจะทำให้ได้ธรรมได้ง่าย ๆ ๆ
ลองทำดูนะ......ให้เป็นธรรมชาติของเราให้ได้