เรื่องก็มีอยู่ว่า มีช่างไม้สูงอายุอยู่คนนหนึ่งต้องการจะเกษียณตัวเอง จึงบอกความต้องการดังกล่าวกับนายจ้างว่าจะเกษียณและใช้ชีวิตที่หรูหรากับภรรยา ถึงแม้ว่าเขาอาจจะเสียดายค่าจ้างที่ได้รับบ้างก็ตาม แต่เขาก็ต้องการที่จะเกษียณ นายจ้างบ่นเสียดายที่จะต้องสูญเสียช่างฝีมือดีไป แต่ก็ได้ขอร้องให้ช่างคนนี้ช่วยสร้างบ้านให้อีกสัก 1 หลัง ช่างไม้ผู้นั้นตอบตกลง ครั้นพอบ้านเสร็จก็พบว่ามันเหมือนไม่ใช่งานที่เป็นฝีมือของช่างคนนี้เลยแม้แต่น้อย งานที่ออกมาเป็นงานที่ไม่ประณีต วัตถุดิบที่ใช้ก็ด้อยคุณภาพ มันช่างเป็นการจบชีวิตช่างฝีมือดีที่ไม่สวยหรูเลย และเมื่อนายจ้างสำรวจงานชิ้นนี้เสร็จ นายจ้างได้ยื่นกุญแจให้ แล้วบอกกับช่างไม้ว่า "นี่คือบ้านของคุณ....ผมขอมอบให้คุณเป็นของขวัญ"
เมื่อช่างไม้ได้ยินเช่นนั้น ถึงกับตกใจและอุทานกับตัวเองว่า น่าละอายจริงๆ ถ้าเขารู้สักนิดว่ากำลังสร้างบ้านของตัวเองอยู่ เขาก็คงตั้งใจสร้างให้ดีกว่านี้ เช่นเดียวกับพวกเราที่กำลังสร้างชีวิตของตัวเราเองด้วยการสั่งสมสิ่งต่างๆ วันละเล็กละน้อย และบ่อยครั้งที่เราไม่ได้ใช้ความพยายาม อย่างที่สุดในการสร้างสรรค์ชีวิตของตนเอง
และเมื่อวันๆ หนึ่งมาถึง เราก็จะตระหนักว่า เราต้องใช้ชีวิตอยู่กับทุกสิ่งทุกอย่างที่เราเป็นผู้สร้างขึ้นมาทั้งหมด และเมื่อถึงวันนั้นเราก็มักจะพูดเสมอว่า ถ้าเราสามารถกลับไปได้ เราจะทำทุกอย่างให้ดีขึ้น พวกเราทุกคนก็คือช่างไม้ ในทกๆวัน พวกเรากำลังตอกตะปู ปูกระดาน หรือแม้แต่กำลังเลือกกำแพงให้กับชีวิตตัวเอง ดังคำพูดว่า
"ชีวิตก็คือสิง่ที่เราสร้างด้วยตัวเราเอง"
ทัศนคติ และ ทางเลือกต่างๆ ที่พวกเราได้เลือกกันในวันนี้ ก็เสมือนกับการสร้าง "บ้าน" ให้ตัวเอง ดังนั้น จงสร้างบ้านด้วยความฉลาด จงจำไว้ว่า จงทำงานเหมือนกับว่าเราไม่ต้องการเงินทอง จงรักราวกับว่าเราไม่เคยเจ็บ จงเต้น(ร่าเริง) ราวกับว่าไม่มีใครจ้องมองอยู่
"เป็นไปได้เท่าไร
ก็เป็นไปได้เท่านั้น
ทำไปได้เท่าไร
ก็ทำไปได้เท่านั้น
แต่ทำให้ดีที่สุด"
