หลวงพ่อสั่งลุย

อนุโมทนาบุญแด่เหล่านักสร้างบารมีทั้งหลายครับ เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องที่เปลี่ยนชีวิตผม ทั้งชีวิตอย่างเอาชีวิตเป็นเดิมพันครับ ผมรู้จักวัดพระธรรมกายตั้งแต่อายุแปดขวด เอ่ย แปดขวบครับ ปัจจุบันนี้อายุยี่สิบเจ็ดขวบแล้วจ้า แปลกครับความทรงจำของผมคือรู้จักวัดจากคำพูดของยายเมื่อครั้งที่ฟังจากเทปเผยแพร่ของวัด คือ คูณยายอาจารย์จันทร์ ขนนกยูงทีท่านพูดกับหระเดชพระคุณหลวงพ่อว่า"ยาย ยาย ผมอยากจะบวช คูณนะหรืออยากจะบวช ถ้าอยากจะบวชก็ไปเรียนให้จบปริญญาตรีเสียก่อนยายถึงจะบวชให้"ฟังแล้วตามประสาของเด็กวัยแปดขวด นับทั้งนิ้วมือนิ้ว สารพัด โอ้ เพราะความเป็นเด็กคิดว่าจบ ม.3แล้ว จะได้ปริญญา เหลืออีกแค่แปดปีเองจะได้บวชแล้ว นั่นคือจุดเริ่มต้นครับที่อยากบวชวัดนี้เหลือเกิน(บวชแบบไม่สึกนะครับ)ตั้งใจไว้แม้เป็นแค่ภาคฤดูร้อนก็ยังดี รอแล้วรอเล่าน้าผู้เป็นทั้งกัลยาณมิตร และ ผู้เนรมิตรก็ยังไม่พาไปบวชสักปีความทรงจำดีมากครับช่วงนั้นผมกับป่าป้า แข่งกันนั่งสมาธิ ป่าป้าบอกว่าเห็นตนเองนั่งอยู่ในดวงแก้ว แล้วลูกละ ผมเห็นตนเองนั่งอยู่บนหลังควายครับพ่อ นึกถึงดวงแก้วแล้วนึกไม่ออก อยู่ๆ ก็เห็นภาพวัว ภาพควายเกิดขึ้นก็เลยปล่อยเลยตามเลย ป่าป้าก็บอกว่าถ้านึกไม่ออกก็ภาวนาว่าสัมมาอรหังอย่างเดียวตามลมหายใจก็ได้ลูก หลังจากนั้นผมก็ฝึกตนเองแบบไม่ได้เข้าวัดก็ขอให้ได้เกาะกำแพงวัดก็ยังดีครับโดย บวช ณ วัดที่บ้านนะแหละครับ ไม่ต้องมาบวชที่ วัดพระธรรมกายก็ได้ เหตุหนึ่งที่ไม่ได้มาบวชเพราะเป็นลูกคนเดียวครับขอแม่ทุกวันว่าจะบวชตลอดชีวิต น้ากับ แม่ก็คงตกลงกันว่าขอให้โตกว่านี้อีกหน่อย ไอ้เรามันพันลูกหลวงพ่อสั่งลุยครับ ใจเยงไม่เป็นเรื่องบวชนะจะตายวันนี้วันพร่งก็ยังไม่รู้นั่นคือความคิดของเด็กๆนะครับ :'( เวลาผ่านมาช่างโหดร้ายแบบรายวันครับ ทั้งกิเลส ตัณหา ก็ถาถมเข้าใส่จิตใจผมอย่างไม่หยุดยั้งไอ้เรามันดันเกิดมาหน้าตาดีครับมีสาวๆมาชอบ มาขอเปงแฟนตั้งแต่อายุ เก้าขวบ พอบอกว่าไม่เอา ก็หาว่าเราเป็นกะเทย (ปุดโธ่เอ่ยพวกเธอจะไปรู้อะไร เรานะจะบวชตลอดชีวิต คิดในใจนะครับตอนนั้น ขึนบอกไปก็หาว่าเราบ้า เดี๋ยวเรียกเรา มหา อีก) ล้มลุกคลุกคลานครับกับหนทางสร้างบารมีจำได้ว่าป่าป้าเป็นเจ้าภาพในหมู่บ้าน รวบรวมปัจจัยถวายวัด ผมเก็บเงินค่าขนมมาหยอดกระปุกออมสินลูกแก้วทุกวันครับไม่บอกให้ใครรู้ ตามประสาเด็ก และแล้ว เมื่อโตขึ้นอีกหน่อยความฝันก็ใกล้ความจริงครับ จบ ป.หก น้า ก็พาเข้าวัด วัดเราตอนนั้น คนไม่ค่อยเยอะมาก แต่ก็เต็มสภาจาค นั่นคือคั้งแรกและนั่นก็เป็นเสหมือน แรงบันดาลใจอันแรงกล้า เพราะปนิธาน ที่จะบวชตลอดชีวิตนั้น มากขึ้นอย่าง อธิบายไม่ถูกเสมือนหนึ่งได้กลับบ้านเก่าครับ
เมื่อโตขึ้น เข้าวัดอีกครั้งเมื่อเรียนราม ปี สอง การปฏิบัติธรรมครั้งนั้นยังไม่เห็นอะไรเลยดวงแก้วเป็นยังไงก็ไม่เคยสัมผัส เวลาผ่านไปพร้อมกับมรสุมเข้าถาถมวัดครับไอ้เราก็ทั้ง งง ทั้ง สงสาร หลวงพ่อ แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี ทั้งนี้เหตุเพราะผมไม่เคยเห็นองพระเลย จึงเข้าวัดแบบเข้าบ้างไม่เข้าบ้าง น้าผู้เป็นกัลยาณมิตร ก็มาชวนสร้างองค์พระประจำตัว เราก็บ่ายเบี่ยงเหตุเพราะ ตอนนั้นคิดว่าองค์พระแพงมากครับ แต่ในที่สุด น้าก็ชักชวนจนสำเร็จผมควักเงินบริจาค 1,000 บาท
แต่ก่อนจะเดินไปถึงห้องรับบริจาคนั้นช่างไกลครับเหมือนมีใครมาฉุด และแล้ว 1,000 บาทแรกนั้น ก็สร้างความอัศจรรย์ครับ หลัง ทำบุญสร้างองค์พระไม่กี่นาที เมื่อได้นั่งสมาธิก็ตั้งจิตอธิฐานแผ่ส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร และ พ่อแม่ครูบาอาจารย์
ความรู้สึกแรกคือตัวเราช่างเบาสบายมี แสงเล็กๆๆบังเกิดขึ้น ณ ศูนย์กลางกายทั้งที่ผ่านมา เดาไม่ออกเลยว่าตรงไหนคือศูนย์กลางกาย แต่ตอนนั้นถึงตอนนี้รู้แล้ว คือจุดที่เบาสบายที่สุดเหนือสะดือมาประมาณ สองนิ้วมือ ครับ ภาพภายในค่อยๆๆ เปลี่ยนเป็นธรรมกายเจดีย์ ที่ขยาย จนเห็นองค์พระ ณ จุดกึ่งกลางของเจดีย์ครับ ภาพค่อยๆๆเปลี่ยนพร้อมกับความเบาสบาย องค์พระจากที่เป็นรูปทองคำค่อยๆๆเปลี่ยนสี ที่อธิบายไม่ถูกมีแสงในตัวครับแสงใดไม่อาจเทียบได้ องค์พระก็ค่อยๆๆซ้อนกันประหนึ่งเหมือนเรายืนอยู่บนท่อแก้ว ท่อเพชร ใส สลับองค์พระ แม้กระทั่งการร่างข้อความนี้องพระก็ค่อยๆๆผุดขึ้นมาครับ เบาสบายมาก
นี่คือบุญอันยิ่งใหญ่ ที่ผมได้พานพบจะมุ่งสู่หนทางสร้างบารมีตามติดและติดตามพระเดชพระคุณหลวงปู่ หลวงพ่อ คุณยาย อาจารย์ ไปจนกว่าการรื้อสัตว์ขนสัตว์จะแล้วเสร็จ จะสละชีวิตเพื่อพระศาสนาและวิชาธรรมกายครับ
และด้วยบุญอันไม่มีประมาณนับครั้งปฐมชาติ ปฐมกัปล์ ทั้งที่ระลึกได้และไม่อาจระลึกได้ขอให้บุญบารมีทั้งหลายเหล่านั้นจงดลบันดาลให้ หนทางแห่งการสร้างบารมีของพระเดชพระคุณหลวงพ่อจงประสบความสำเร็จในเร็ววัน และ ด้วยบุญเหล่านั้น ขอให้ ลูกพระธรรมหลานคุณยาย จงเข้าถึงองค์พระที่ข้าพเจ้าได้เข้าถึง ได้ ดีกว่า เลิศกว่า และ ได้เห็นธรรมอันพระเดชพระคุณหลวงพ่อได้เข้าถึงครับ
กราบอนุโมทนาบุญร่วมกันนะจ้า


สู้ โว้ย

(โปรดติดตามตอนต่อไปครับ)