sam1

ผมเป็นนักเรียนใหม่คับ..มีประสบการณ์ภายในมาขอคำชี้แนะ.ผมเริ่มนั่งสมาธิจริงๆ จัง ๆ เมื่อไม่นานคับ..เมื่อก่อนใช้วิธีกำหนดลมหายใจเข้าออก พอมารู้จักวิชชาธรรมกายก็เลยลองฝึกตามวิธีของพระเดชพระคุณหลวงปู่.. ก็ก้าวหน้ามาเป็นลำดับ..จากที่นั่งได้ไม่กึง 10 นาทีตอนนี้นั่งได้นานคราวละชั่วโมงได้..โดยปฏิบัติตามคำแนะนำของคุณครูไม่ใหญ่คับ...มีครั้งหนึ่งที่มีความรู้สึกว่าใจวูบลงแรงมากคล้ายถูกดูด.อย่างแรง..แล้วมีความรุ้สึกว่าตัวเราหายไป..ก็ลองปล่อยไปสักพักแต่ก็ยังไม่มีอะไรยังมีความรู้สึกว่าถูกดูดเข้าไปเรื่อย ๆ ..ก็พยายามวางใจเฉยๆ ดูไปเรื่อยๆ ..แต่ใจตอนนั้นแว๊ปหนึ่งรู้สึกกลัวนิดๆ คับ..เพราะมีความรู้สึกว่าตัวเราไม่มีแล้ว.ก็เลยลองขยับนิ้วดูใจก็เลยถอนออกมา..
อยากขอคำชี้แนะคับ.ใครเคยมีประสบการณ์ลักษณะแบบนี้..ควรทำอย่างไรต่อไปคับ

"...พระโพธิสัตว์ ก็คือท่านผู้บำเพ็ญบารมี เพียรพยายามประพฤติปฏิบัติธรรมอย่างยวดยิ่ง เพื่อจะได้เป็นพระพุทธเจ้าต่อไป คือพระโพธิสัตว์จะฝึกฝนพัฒนาตนเองเต็มที่ อุทิศตัวให้แก่คุณธรรมและในการบำเพ็ญความดี อุทิศตัวให้แก่คุณธรรมนั้น ก็คืออุทิศตนให้แก่ผู้อื่น โดยไม่มีความเห็นแก่ตัวเลย เสียสละได้แม้แต่ชีวิตของตน เพื่อช่วยเหลือผู้อื่นแทนที่จะเสียสละ ทำความดีอย่างพระโพธิสัตว์ กลับเห็นว่า ในเมื่อพระโพธิสัตว์เป็นผู้เสียสละ ก็เลยไปขอความช่วยเหลือ จากพระโพธิสัตว์เสียเลย

ทีนี้ พอระลึกถึงพระพุทธเจ้า ไปเห็นประวัติของพระโพธิสัตว์แล้ว ก็จะเกิดกำลังใจขึ้นว่า โอ! เราทำแค่นี้ จะมาท้อใจอะไร พระพุทธเจ้า เมื่อตอนเป็นพระโพธิสัตว์ พระองค์ได้บำเพ็ญบารมีมายากเย็นกว่าเรานักหนา ต้องสละแม้แต่ชีวิต บางทีทั้งชีวิต ทำดีมาตลอดไม่รู้เท่าไหร่ เขาก็ไม่เห็นความดี เอาพระองค์ไปฆ่าก็มี แล้วเราทำความดีแค่นี้ จะไปท้อทำไม

พอนึกถึงประวัติของพระพุทธเจ้า ตั้งแต่เป็นพระโพธิสัตว์ บำเพ็ญเพียรบารมีมาอย่างนี้ เราก็จะเกิดกำลังใจเข้มแข็ง สู้ต่อไป..."