usr29739

ตอนแรกที่รู้ตัวว่าเป็นก็เคยคิดว่าดีเหมือนกันว่าดี เพราะเราไม่อยากมึลูก เพราะเราแค่อยากอยู่กับคนที่เรารักแค่สองคนเท่านั้น อันนี้เป็นความเห็นส่วนตัวนะ ช่วงแรกๆก็รับไม่ได้นะว่าทำไมเรารู้สึกแบบนี้ ถึงขั้นร้องไห้เลยค่ะ ทั้งๆที่เราก็เข้าวัดตั้งแต่ ม ปลาย แล้วนะ ได้แต่ถามตัวเองจนหัวแทบแตก จนวันหนึ่งก็ต้องยอมรับตัวเอง แล้วพอมาคิดอีกที เพื่อนที่เป็นเลสเค้าก็คิดเหมือนกัน ว่าการที่เราเป็นแบบนี้มันยากยิ่งกว่าชายหญิงปกติเสียอีก แล้วถ้าสังคมในอนาคตทำงานหยั่งงี้ ก็ต้องปกปิดอยู่ดี แม้ว่าเราจะรักเค้าแค่ไหน เราก็อาจอยู่ร่วมกันไม่ได้ เพราะทางบ้านเราคงรับไม่ได้ บางคนก็เจออุปสรรคมากมาย มันเจ็บมากกว่าอีกกับการที่เราต้องหลบซ่อน ก็เลยอยากจะให้ทุกคนรักเดียวใจเดียวกัน รักษาศีลข้อสามกันดีๆ หรือไม่ไม่รักเลยยิ่งดี บางทีเราก็มีแวบๆไปเหมือนกันประมาณอยากควงทอมน่ารักๆหลายคน แต่เราก็ห้ามใจ เตือนตัวเอง ทำใจไว้แล้วอ่ะ ว่าสักวันเราคงต้องอยู่คนเดียว เหอะๆ ดีเหมือนกันจะได้ปฎิบัติธรรม(พลิกวิกฤตเป็นโอกาสซะงั้น)

เห็นด้วยคะ ความรักที่มีความเมตตา แม้ไม่สมหวังก็ไม่เป็นไร

อนุโมทนาด้วยคะ

_^_ ขอบคุณทุกๆท่านนะคะ ที่เค้ามาช่วยตอบปัญหาที่ค้างคาใจ เพราะบางครั้งเราก็ต้องการคำยืนยัน และกำลังใจ อันนี้เราคิดเองว่ารู้สึกกรรมเราจะไม่หนักเท่าดี้คนอื่น (บางคนมั่วมากๆ)บางคนเป็นแต่เด็กเลยคะ แต่เราพึ่งรู้ตัวตอนอายุสิบเก้า ตอนนี้ยี่สิบ บางครั้งเราเหมือนจะเป็นปกติ แต่พอเห็นทอมหล่อ น่ารัก ก็... แต่ก็เป็นส่วนหนึ่งที่เรามีกัลยาณมิตรคอยแนะนำ(เพราะคุณแม่เข้าวัด) เราเลยไม่ได้ทำตัวเหมือนคนอื่นที่เค้าเป็นกัน บางทีก็เคยคิดนะว่ามันคงจะเป็นเศษกรรมของเรา แล้วรู้สึกว่าพ่อเราเองก็เป็นไบๆหน่อย เหมือนแม่จะเคยเล่า แต่พ่อเราก็แต่งงานกับผู้หญิง บางทีกรรมใกล้เคียงกันเลยมาเกิดร่วมกันใช่มั้ยคะ แต่ตอนนี้พ่อก็เข้าวัดทำบุญแล้วแต่เป็นวัดป่าคะ
คิดว่าคงต่อไปนี้ต้องพยายามเป็นกัลยณมิตรให้กับเพื่อนทอมอ่ะคะ เค้าเป็นต่างชาติด้วย(เป็นชาวสิงคโปร์) ซึ่งก็ยากอยู่เหมือนกัน แต่ถ้ามันไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงจริงๆก็คงไปกันไม่ได้ ถึงอย่างไรก็ไม่อยากจะแต่งงานกับผู้ชายอยู่ดี ที่แน่ๆเราคงจะเลือกที่จะไปกับหลวงพ่ออย่างแน่นอน เค้าที่เรารักเป็นคนดีไม่ได้ก็ต้องตัดใจ TT รักหลวงพ่อคะ