GUNDAMkUNG

วาดออกมาแล้วเส้นเบี้ยวอย่างแรง

เน่าสุดๆ-*-












ป.ล ติชมมาด้วยนะคะ

ป.ล ของ ป.ล ชมเฉยๆก็ได้นะคะหุหุ อยากมีกำลังใจ

ในคืนเงียบเหงา แม้ดาวยังหม่นแสง
เฝ้ารอก็แต่ แค่เพียงเธอคืนมา

ในเวลานั้น ชั้นยังคงค้นหา
ก็อยากจะรู้ว่า ไยยิ้มเธอลบเลือน


เพียงเสี้ยวทิวา เวลาที่หมุนไป
มันยังไม่เคยหวนกลับมา

รอยจำที่ย้ำตรึง ไยจึงพลิกคืน ไม่ลืมลบไป


สู่แดนดิน ที่ดารินเลือนหาย

เธอรู้มั้ยใคร ที่ยังคงเฝ้ารอคอยรอยยิ้มนั้น

แหละถึงแม้ สองเราจะห่างไกล

ชั้นคงได้พบเธออีกครั้ง…
และมาอยู่กลางกายดังเดิม


นับจากวันนั้น ที่ยิ้มเธอจางจร
ได้แต่ร้าวรอน ไม่เคยได้สุขใจ



เพราะความสุขสม ที่ทุกคนมุ่งหมาย
กลับต้องมลาย เพียงเพราะคนคนเดียว


เวลาชั่วพริบตา ดาราก็ผันกลาย
เป็นเพียงแสงรางแล้วจางหาย

แหละคงจะมุ่งไป ยังปลายฟากฟ้าไกล
ด้วยใจมั่นคง


สู่แดนดิน ที่ดารินเลือนหาย

อยากให้หัวใจ
สื่อความคำนึงไปถึงตัวเธอและ

อยากให้รู้ ชั้นจะอยู่กลางกาย

ฉันจะได้นึกถึงเธอไว้
เพื่อจะคลายหนาวในราตรี

ถึงแม้ยามนี้เราจะไกล สุดท้ายเรา
จะคู่กัน-ดังเดิม

ท่ามกลางคืนเงียบงัน-ในใจ

ประตูแห่งรุ่งอรุณที่ถูกเปิดด้วยนิ้วมืออันบอบช้ำนั้น

เป็นทางเลือกเดียวที่จะตัดสินวันข้าง หน้าได้

ลมเริ่ม กระหน่ำพัดแรงขึ้น

โหมเอาเปลงเพลิงลุกโชติช่วงล้อมรอบกาย ฉัน

อีกฟากฝั่งของ ประตูนั้น

มือที่อ่อนโยน ได้ยื่นเข้ามา

เพื่อลิดรอน หยดน้ำตาเหล่านั้นไป

ฉันจึงเชื่อมั่นในความรักอีกครั้ง

แสงประกายเพียงน้อยนิด

ที่สาดส่องไปถึงใครคนนั้น

เหล่าเด็กน้อยก็พากันชี้ไปยังดอกไม้ ซึ่งบานสะพรั่งอยู่ในนภา

ฉันโบยบินออก ตามหา...,

เมล็ดแห่งความหวังซึ่งอยู่ตรงขอบฟ้าที่ สาบสูญ

สายัณห์อันสงบ ได้ผ่านพ้นไป

ความเศร้าโศก ได้เข้ามาแทนโดยพลัน

ฉันได้แต่คอย เฝ้ามอง

ว่าจะได้หวน คืนสู่บ้านเกิดในสักวัน

และรอจนกว่าวันนั้นจะมาถึง

สายฝนแดงฉาน ได้หลั่งรินลงมาสู่เบื้องผืนแผ่นดินแห่งความโศกศัลย์

เสียงหวีดร้องของสายลม โหมพัดพาดผ่านเปลวเพลิงดำทมิฬอันโชติช่วง

คำสัญญาอัน เหินห่างนั้น

น้ำเสียงที่ คุ้นเคยนั้น

ได้โปรดทำให้ ใจที่สั่นไหวอยู่นี้สงบลงด้วยเถิด



ที่รัก...

ณ เบื้องหน้าประตูเพลิง


มือที่อ่อนโยน ได้ยื่นเข้ามา


เพื่อจะกุมวัน พรุ่งนี้เอาไว้

ฉันจึงอยากจะ รู้จักกับความรักอีกครั้ง จากหัวใจ

บัดนี้ได้เปิด ออกแล้ว


เบื้องฟ้าแห่งโชคชะตา

Fields of Hope
By Ratatosk

ใต้แผ่นราตรี ที่ซึ่งมีเพียง อ้อมกอดแห่งความหนาวเย็นคลุมกาย
เธอปล่อยดวงใจ ดำดิ่งลงไป ในห้วงเอกา
ยินคำอ้อนวอนดุจดั่งลำนำ จากบนดินแดนของความเดียวดาย
ที่ปลายเวิ้งนั้น ม่านอันเรืองรอง ถักทอเป็นสีเงิน

สิ่งที่ฉันมองเห็น ในความฝันของเธอ
ที่เป็นเช่นเด็กน้อย คือรอยยิ้มของเธอ
ซึ่งคงอีกยาวนาน แต่เราได้ร่วมร้อย
คำมั่นนั้นเชื่อมโยงไปสู่อนาคตแล้ว

เฝ้ารอรุ่งอรุณ เป็นแผ่นฟ้าสีคราม
วันที่ได้ไปถึงยังจุดหมายของเรา
หากแม้ว่าท้องฟ้า เปลี่ยวเปล่าเหน็บหนาวนี้
เรายังคงยึดมั่นในความหวัง
Fields of hope

เช่นวันที่เราเกิด เป็นตัวตน อ้อมกอดในยามนั้นช่างอบอุ่น
เวลานี้เรา กำลังโหยหา อุ้งมือคู่เดิม
หนึ่งคำอ้อนวอนในห้วงลำนำ ขาดหายและยังรำพัน
แม้อ่อนล้า โรย~รา สิ้นแรงกำลัง เจ็บช้ำ ยังยืนหยัดและดำเนินไป

จะมีรุ่งอรุณเป็น แผ่นฟ้าสีคราม
เราจะข้ามผ่านพ้นไปกับทุกค่ำคืน
เพื่อวันที่ได้พบ เส้นทางแห่งมวลชน
ที่แห่งนั้น ทุกผู้คน ต่างยังคงรอคอย

ยามนี้มีสิ่งเดียว ที่ใจฉันต้องการ
นั่นคือได้กอดตัวเธอเอาไว้แนบอก
ซึ่งคงอีกยาวนาน แต่เราได้ร่วมร้อย
ด้วยนามของสันติที่ใฝ่หา
Fields of hope

ซึ่งคงอีกยาวนาน แต่เราได้ร่วมร้อย
คำมั่นไว้ ณ ดินแดนแห่งนั้น
Fields of hope
Fields of hope

อยากรู้ว่าใครได้บวชอุบาสิกาแก้วรุ่น5แสนบ้างช่วยบอกประโยชน์ที่ได้หน่อยค่ะ^ ^

หนูได้บวชแล้วรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปรู้จักรับผิดชอบตัวเอง
เรียบร้อยขึ้น ชอบกิจกรรมต่างๆที่เจ้าหน้าที่และพี่เลี้ยงจัดให้มากค่ะ โดยเฉพาะล้างห้องน้ำ หุหุ
อยู่ ระเบียง7นะคะ