tata

อยู่โสดกันดีกว่าเนอะ

you can do it !! I always cheer you up !

เคยรู้สึกเช่นเดียวกับคุณสายธารธรรมค่ะ มันยากจริงๆในการตัดใจจากคนที่เราตกหลุมรัก โดยเฉพาะกับคนที่มีเจ้าของแล้ว
มันจะบาปมากไหมคะ ถ้าเราเคยแอบปลื้ม แอบชอบคนที่มีเจ้าของแล้ว ทั้งๆที่รู้ว่าเค้าแต่งงานมีภรรยา และลูกแล้ว
แต่แค่แอบคิดชอบเค้าเท่านั้นนะคะ ไม่เคยคิดที่จะไปแย่งเค้ามาเป็นของเราจริงๆ
คือมันรู้สึกวูบๆวาบๆ อยากอยู่ใกล้ๆ อยากเห็นเค้าทุกวัน แต่ก็รู้ว่ามันผิดถ้าจะคิดเกินเลยกว่านั้น
ก็เลยเขียนระบายความรู้สึกไว้ในไดอารี่ ไม่กล้าบอกใครเพราะรู้สึกว่าเรากำลังทำผิด(ทางความคิด)
แต่มีวันนึงแม่มาเปิดอ่านไดอารี่ของเรา พอแม่รู้ แม่เลยรีบพาเราเข้าวัดเลย บอกให้สวดมนต์ นั่งสมาธิ
อธิษฐานจิต กล่าวปฏิญาณ ว่าจะไม่ทำผิดศีลข้อสามตลอดชีวิต
ทีแรกเราก็โมโหที่แม่ต่อว่าเรา และทำอย่างกะเราได้ทำผิดศีลข้อสามไปแล้วอย่างนั้นแหละ
ทั้งๆที่เราแค่คิดเฉยๆ ยังไม่ได้กระทำการใดๆที่ผิดศีลธรรมเลย
เราได้ให้สัญญากับแม่ไปว่าเราจะรักษาศีลข้อสามให้บริสุทธิ์ตลอดชีวิต
และขอบารมีของหลวงพ่อสด หลวงพ่อธัมมฯ รวมทั้งบุญทั้งหลายที่เราได้ทำมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย
ให้มาคุ้มครองเราให้พ้นจากมารทั้งหลาย ให้เราอยู่แต่ในหนทางแห่งบุญ อย่าได้มีมารใดมาทำให้เราหลงทางไปสู่อบาย
หลังจากนั้นไม่นาน เราก็เริ่มรู้สึกดีขึ้น และก็เหมือนมีปัจจัยหลายอย่างที่บังเอิญทำให้เราต้องห่างๆเค้าไปเอง
พอห่างกัน ไม่ได้เจอกัน ไม่ได้ติดต่อกันอีก เราก็คิดถึงเค้าน้อยลง
เมื่อก่อนตอนไม่ได้เจอกัน ก็ยังโทรหาเพื่อให้ได้ยินเสียง แต่ตอนนี้ไม่จำเป็นแล้ว ไม่เจอก็ไม่เป็นไร ไม่ได้ยินเสียงก็ไม่เป็นไร
เพราะเราไม่ได้รู้สึกวูบๆวาบๆเหมือนก่อนแล้ว แต่ในวันนี้ก็ยังรู้สึกดีๆกับเค้าอยู่
เวลาคิดถึงเค้า ก็ไม่ได้บังคับใจให้หยุดคิดถึงเค้าทันที เพียงแต่คิดถึงอย่างมีสติมากขึ้น
คิดถึงเค้าอย่างเพื่อนหนึ่ง อย่างคนรู้จักคนหนึ่ง และก็จะแผ่เมตตาให้เค้าทุกครั้งที่คิดถึง
เผื่อว่าเค้าเป็นคู่เวรคู่กรรมของเรา จะได้ขออโหสิกรรมกันไป ไม่ผูกเวรซึงกันและกันอีก