ความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่ง...เมื่อรู้ว่าต้องเป็นแม่

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงค่ะ

ลูกชื่อ กัลยาณมิตรวรรษิดา กาญธัญกรณ์ เป็นคุณแม่ที่มีลูกชายที่แสนดีอยู่หนึ่งคนค่ะ ก่อนหน้านี้เคยตั้งท้องแล้วหนึ่งครั้ง แต่แท้งไปและคุณหมอบอกว่าจะมีบุตรยาก ลูกจึงต้องไปตรวจสุขภาพบ่อยๆ ครั้งสุดท้ายตรวจพบว่าท่อรังไข่ตีบตัน แต่เพราะความอยากมีบุตร จึงยอมฉีดสีเข้าท่อรังไข่ ซึ่งทั้งเจ็บและปวดเข้าไปถึงหัวใจเลยคะ ลูกสวดมนต์ไหว้พระ ตักบาตร อธิษฐานจิตเป็นประจำ ขอให้ตั้งท้องได้อีกครั้ง และในที่สุดคำอธิษฐานก็เป็นจริง วันแรกที่รู้ว่าตั้งครรภ์ลูกดีใจมากรีบนั่งรถไปบอกสามี เขาก็ดีใจเช่นกัน คืนแรกนอนไม่หลับเลยคะ เพราะคิดถึงคุณแม่ของตัวลูกเองอย่างจับใจ ลูกรู้แล้วว่าหัวอกแม่ที่รักลูกเป็นอย่างนี้เอง ขนาดแค่รู้ว่าตั้งครรภ์ยังรู้สึกรักลูกในท้องได้มากมายขนาดนี้ จนอยากบอกแม่ว่า...รักแม่จังเลย

เมื่อก่อนลูกก็ทำบุญตักบาตรเป็นประจำ แต่พอตั้งครรภ์ก็ยิ่งตักบาตรทุกวันไม่เคยขาด และยังอธิษฐานว่า ขอให้ลูกในท้องเกิดมาสมบูรณ์ครบ 32_ทุกประการ ลูกมีอาการแพ้ท้องอยู่ห้าเดือน ทรมานมาก เพราะช่วงแรกทานอะไรไม่ได้เลยอาเจียนออกมาหมด แม้แต่น้ำลายก็ขมมาก เวลานอนต้องเอากระโถนไปวางไว้ข้างที่นอนด้วย น้ำหนักลดลงถึงห้ากิโลกรัม จนต้องไปให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาล

ครั้งหนึ่ง ตอนแพ้ท้องมีความรู้สึกอยากทานหอยแครงมากๆ แต่ก็เกิดความสงสารว่า มันต้องตายไปหลายชีวิต จึงตัดใจไม่ทาน และไม่เคยคิดฆ่าสัตว์อีกเลยเจ้าค่ะ พออาการแพ้เริ่มทุเลา ลูกจึงพยายามทานทุกอย่างเป็นการชดเชยเพื่อบำรุงลูกในครรภ์ ลูกดื่มน้ำเต้าหู้ ไข่ลวก เกือบทุกวัน จนลูกในท้องตัวโตมาก ดิ้นแต่ละครั้งท้องเบี้ยวไปเบี้ยวมา เดี๋ยวศอกแหลมๆก็กระทุ้งมาทางซ้าย บางครั้งก็กระทุ้งไปทางขวา ตอนนั้นลูกหาหนังสือการดูแลครรภ์และการเลี้ยงลูกมาอ่านเป็นตั้งๆ และนับวันนับคืนรอที่จะได้เห็นหน้าเจ้าตัวเล็กเร็วๆ

และแล้ววันที่รอคอยก็มาถึง จู่ๆท้องก็โก่งออกมาอย่างแรงเหมือนเด็กกลับหัว ลูกไปโรงพยาบาลตั้งแต่สองทุ่มกว่าๆ เจ็บๆหายๆตลอดคืน พอตอนเช้าหมอให้เข้าไปที่ห้องคลอด ตอนนั้นก็ยังรู้สึกปวดๆหายๆตลอด ลูกเห็นคุณแม่เตียงติดกันร้องเสียงดัง ส่วนตัวลูกได้แต่เอามือบีบเตียงแน่นทั้งเจ็บทั้งปวด กว่าจะคลอดสำเร็จก็สี่โมงเย็น พอได้ยินเสียงอุแว้...อุแว้เท่านั้นแหละ น้ำตาไหลออกมาเลย ดีใจจนลืมความเจ็บปวด แล้วหมอก็บอกว่าเป็นเด็กผู้ชายค่ะ

วันรุ่งขึ้นได้อุ้มเจ้าตัวเล็กและให้ดื่มนมจากอกตัวเอง รู้สึกปลื้มเป็นที่สุด รู้สึกว่ารักเขามากๆๆ เจ้าตัวเล็กน่ารักที่สุดในโลกเลยค่ะ ในทุกๆเช้าลูกจะอุ้มเจ้าตัวเล็กไปตักบาตรด้วยกันตลอด ลูกชายเป็นเด็กแข็งแรง จะมีบางทีที่เขาเป็นหวัดมีน้ำมูกจนหายใจไม่ออกได้แต่อ้าปากร้องไห้เสียงดัง ลูกสงสารเจ้าตัวเล็กมากๆ ไม่รู้จะช่วยอย่างไร เพราะถ้าใช้เครื่องดูดก็กลัวว่าเขาจะเจ็บ ก็เลยเอาปากตัวเองดูดน้ำมูกออกให้ เจ้าตัวเล็กก็เลยหายใจคล่องสบายขึ้นค่ะ ตอนอายุได้แปดเดือน เริ่มคลานได้ก็ซนมาก มีครั้งหนึ่งจับตัวไว้ไม่ทัน คลานเอาหน้าไปชนกับขอบโต๊ะเข้าอย่างจัง ปากแตกเลือดไหลเต็มไปหมด เจ้าตัวเล็กเจ็บตัวได้แต่ร้องไห้ แต่แม่รู้สึกเจ็บเข้าไปในหัวใจยิ่งกว่าก็เลยร้องตามไปด้วย พอไปถึงโรงพยาบาล หมอเลยไม่รู้ว่าคนไหนเป็นคนเจ็บ เพราะร้องไห้ด้วยกันทั้งคู่

ตอนลูกชายอายุประมาณเจ็ดขวบ เป็นช่วงเวลาที่เราสองแม่ลูกได้รู้จักวัดพระธรรมกาย ได้มาทำบุญสร้างองค์พระและหยอดตู้ที่เรียงกันเป็นแถวๆ ต่อจากนั้นก็มาทำบุญด้วยกันเป็นประจำ ตั้งแต่นั้นมาลูกก็มีความคิดและวาดหวังอยากให้ลูกชายได้บวช ลูกเฝ้าบอกลูกชายว่า “แม่ชอบให้ลูกบวชที่สุดเลยนะ”

พอขอให้ลูกชายบวชสามเณร ลูกชายก็บวชให้ ลูกปลื้มใจดีใจมาก และลูกชายก็จะบวชเป็นสามเณรในช่วงปิดภาคฤดูร้อนเสมอ เพราะลูกจะชอบถามลูกชายว่า “ปิดเทอมนี้ลูกอยากจะทำอะไรให้แม่บ้าง ลูกรู้ใช่ไหมว่าแม่ชอบอะไรมากที่สุด”_ลูกชายก็จะตอบว่า “รู้ครับ...ปิดเทอมนี้ผมจะบวชสามเณรให้แม่ครับ”_ลูกชายบวชเป็นสามเณรที่จังหวัดพิจิตรสองครั้ง และบวชที่วัดพระธรรมกายสามครั้ง ในครั้งที่สาม เขาขออนุญาตบวชยาวหนึ่งพรรษา ทำให้แม่มีความสุขที่สุดเลยค่ะ

พระจีระเชษฐ์ เชฎฺฐวํโส

พระลูกชายในดวงใจของโยมแม่วรรษิดา กาญธัญกรณ์

ตอนอยู่ในช่วงวัยรุ่น ลูกชายเริ่มติดเพื่อน เขาดื้อมากขึ้น บางวันก็ไม่กลับบ้าน ลูกเป็นห่วงมากจนนอนไม่หลับต้องคอยโทรศัพท์ถามว่า ตอนนี้อยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ และต้องนั่งรอจนกว่าเขาจะกลับถึงบ้าน ในเวลาต่อมาลูกต้องกลับไปทำงานที่ประเทศญี่ปุ่น จึงคิดว่าจะให้ลูกชายหยุดพักการเรียนเป็นเวลาหนึ่งปี แล้วบินไปด้วยกันจะได้ดูแลเขาได้ใกล้ชิดมากขึ้น เขาบอกว่าก่อนไปอยากบวชให้แม่ก่อน ตอนนั้นลูกชายเรียนอยู่ปีหนึ่ง จึงได้บวชในรุ่นธรรมทายาทภาคฤดูร้อน แต่ลูกชายมีอายุไม่ครบบวชจึงได้บวชเป็นสามเณรในโครงการอบรมแทน ตอนแรกลูกคิดว่าท่านจะบวชแค่จบโครงการ แต่สามเณรก็อยู่รับบุญมาเรื่อยๆ จนได้เข้าอุปสมบทพร้อมพระรุ่นนานาชาติ ในวันที่ 2มกราคม พ.ศ.2553_ที่ผ่านมา แล้วไปรับบุญอยู่ฝ่ายพิธีกรรมงานบวช และตอนนี้ก็เตรียมตัวเป็นพระพี่เลี้ยงในรุ่นเข้าพรรษาหนึ่งแสนรูปอยู่ค่ะ

ลูกอธิษฐานจิตทุกครั้งที่ทำบุญว่า “ขอถวายลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนดีคนเดียวไว้ในพระพุทธศาสนา ขอมหาปูชนียาจารย์ ดลใจให้พระลูกชายบวชไปตลอดชีวิตด้วยเถิด”_ลูกดีใจที่พระลูกชายได้บวชและช่วยงานหลวงพ่อ มันเป็นความปลื้มใจอย่างที่สุด ที่ได้ส่งแก้วตาดวงใจเดินไปสู่เส้นทางที่ดีที่สุด ดวงใจแม่หมดห่วงหมดกังวล พอมีพระลูกชายบวชอยู่ที่วัด โยมแม่ก็เลยได้ทำบุญทุกวัน เห็นพระลูกชายบวชอย่างนี้ โยมแม่พูดได้แต่ว่า...ปลื้มใจที่สุดในโลกเลยค่ะ

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

กัลยาณมิตรวรรษิดา กาญธัญกรณ์