เด็ก DMC เด็กดีไม่มีเฮ้ว

ผลปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตร นันทวัน ริดเดล (แคนาดา)

   หนูชื่อ นันทวัน ริดเดล (น้องวิว) อายุ 16 ปี จากประเทศแคนาดา เป็นลูกครึ่งไทย-แคนาดาค่ะ คุณพ่อเป็นชาวแคนาดา คุณแม่เป็นชาวไทย หนูเข้าวัดอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ปี พ.ศ.2548 โดยมากับคุณแม่ค่ะ

 

    เมื่อเดือนกันยายน พ.ศ.2549 หนูได้เดินทางมาเรียนต่อ ม. ปลายที่ บริติชโคลัมเบีย เมืองแครนบรูก ซึ่งเป็นเมืองที่อยู่ในอ้อมกอดของขุนเขา ห่างไกลผู้คน เด็กแคนาดาเหมือนเด็กไทยค่ะ ตรงที่มีมิตรไมตรี แก็งค์ของหนูจะอยู่กับเด็กนานาชาติ ทั้งเยอรมัน บราซิล ญี่ปุ่น เกาหลี เดนมาร์ก ออสเตรเลีย หนูสนิทกับทุกชาติค่ะ กำลังหาโอกาสเป็นกัลยาณมิตรให้พวกเขาอยู่

 

    แม้หนูจะมาเรียนในที่ห่างไกล แต่หัวใจของหนูก็ไม่เคยห่างจากคุณครูไม่ใหญ่นะเจ้าคะ หนูติดตามดู DMC จากทางอินเตอร์เน็ต หนูชอบฟังเสียงของ คุณครูไม่ใหญ่ ฟังเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ วัยรุ่นไม่เซ็งหรอกค่ะ เพราะหนูมี DMC และคุณครูไม่ใหญ่คอยสั่งสอนนี่แหละค่ะ ทำให้หนูเป็นเด็กดีไม่มีเฮ้ว

 

    คุณครูไม่ใหญ่คงจะไม่ว่าอะไรนะคะ ถ้าหนูจะบอกว่า ก่อนหน้านี้ หนูค่อนข้างจะเป็นสาววัยใส แบบร้ายพิลึก ใครห้ามมากระตุกหนวดแมวเป็นอันขาด หากมากระตุกนิดหน่อย จะโดนตอกกลับมิใช่น้อย ใครทำหนูเจ็บ ก็จงเตรียมตัวเจ็บมากกว่า และถ้าหนูอยากได้อะไร ถ้าไม่ได้ อารมณ์ก็บูดไปทั้งวันค่ะ หนูจองโกรธไปทั้งอาทิตย์เลย และหนูค่อนข้างจะเป็นเด็กมั่นค่ะ คือจะเชื่อมั่นในตัวเองสูง

 

    ผลพวงจากการเป็นเด็กมั่น ส่งผลให้ได้เป็นช่างมาตั้งแต่เล็กๆ แต่ความเป็นช่างของหนู คุณแม่ไม่ปลื้ม เพราะหนูช่างเถียงค่ะ สามารถที่จะหาเหตุผล มาเถียงคุณแม่ได้เป็นพะเรอเกวียน เป็นเหตุให้หนู ทะเลาะกับคุณแม่บ่อยๆ เรื่องเล็กๆน้อยๆ หนูก็สามารถทำให้เป็นเรื่องใหญ่ได้ จนใครๆก็อึ้งว่า หนูไม่น่าจะร้ายได้ขนาดนี้ แต่ตอนนี้ วิชา “ช่าง” แบบนั้น หนูทิ้งไปหมดแล้ว อยากให้นึกเสียว่า เป็นความน่าเอ็นดูแบบเด็กๆ ที่ “ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย” จะดีกว่านะคะ ตอนนี้ ปากหนูสงบแล้ว หนูรักคุณแม่มาก เพราะถ้าไม่ได้คุณแม่ หนูก็คงไม่ได้เข้าวัด ไม่ได้รู้จักหลวงพ่อ และพบกับสิ่งที่อัศจรรย์ภายใน ที่หนูได้พบจากการปฏิบัติธรรม

 

    ครั้งหนึ่ง หนูได้ปฏิบัติธรรมตามเสียงของหลวงพ่อ คือเอา ขาขวาทับขาซ้าย มือขวาทับมือซ้าย ทำใจสบายที่กลางท้อง ปล่อยใจตามเสียงหลวงพ่อไปเรื่อยๆ นั่งไปประมาณชั่วโมงครึ่ง รู้สึกสบายมากๆ สักพักก็พบกับสิ่งที่ทำให้หนู หาคำอธิบายไม่ถูกค่ะ คือหนูเห็นดวงแก้ว ดวงไม่ใหญ่มาก ประมาณ 1ซม. สว่างจ้ามาจากภายใน เห็นแล้วมีความสุขมากๆ สุขจนพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลยค่ะ ตอนนั้น หนูไม่ได้ภาวนาอะไรเลย เพียงปล่อยใจให้หยุดนิ่งไปพักเดียวเองค่ะ

 

    ตั้งแต่นั้นมา หนูก็อารมณ์ดีตลอดทั้งวัน พอมีอะไรเข้ามากระทบใจ หนูก็ใช้สมาธิช่วยค่ะ ทำใจนิ่งๆ ก็สามารถลืมปัญหาต่างๆไปได้ ไม่โกรธใครแบบจองเป็นอาทิตย์เหมือนเมื่อก่อน และอีกอย่าง แต่ก่อนหนูค่อนข้างขี้ระแวง คิดว่าคนนู้นก็ไม่ Perfect คนนี้ก็ดูบู้บี้ จนเป็นศัตรูกับคนอื่นโดยปริยาย แต่ตอนนี้หนูมองโลกในมุมใหม่ จากมุมใสๆภายในตัว จุดที่เสียของคนอื่น หนูก็มองผ่าน และหาแต่จุดที่ดี ทำให้ตอนนี้ หนูมีเพื่อนใหม่ที่อยากทำความรู้จักเยอะแยะไปหมดเลยค่ะ

 

    ตอนนี้ แม้หนูจะเป็นเด็ก แต่ก็ไม่ได้ใช้ชีวิตแบบเด็กๆแล้ว หนูพยายามใช้ชีวิตทุกนาทีให้มีค่า ตามที่คุณครูไม่ใหญ่สอน และเชื่อมั่นว่าเป็นเพราะสมาธิค่ะ ที่ทำให้หนูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ถ้าใครยังไม่เคยนั่งสมาธิ  ก็เหมือนกับยังใช้ชีวิตแบบเด็กๆ เพราะไม่รู้จักชีวิตที่แท้จริงค่ะ

 

    แม้อยู่ที่นี่อากาศจะหนาว หิมะยังไม่ละลาย แต่หนูก็อบอุ่นใจทุกครั้งที่ได้คิดว่า หนูเป็นลูกของคุณครูไม่ใหญ่ หนูกราบขอบพระคุณมากค่ะ ตั้งแต่พบคุณครูไม่ใหญ่ หนูมีความสุขที่สุดเลยเจ้าค่ะ

http://goo.gl/8lvx1