ทบทวนฝันในฝัน วันที่ 30 มีนาคม พ.ศ.2554หวิดศพเละอานิสงส์สร้างองค์พระช่วย
พลิกชีวิตด้วยบุญบวชหวิดศพเละบุญสร้างองค์พระช่วยเรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยากราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อด้วยความเคารพอย่างสูง
กระผม พระอธิวัฒน์ โรจนสุโข อายุ 40 ปี เป็นคน จ.สุรินทร์ ได้มาบวชในโครงการบวชพระแสนรูป 49 วัน รุ่นแสนแรก ณ ศูนย์อบรมวัดพระธรรมกาย ระเบียง 7 ก่อนบวชผมทำงานเป็นพนักงานเสริฟอาหารบนรถไฟย้อนไปในปี พ.ศ.2537 เป็นปีทองที่ผมเพิ่งเข้าวัดพระธรรมกาย ผมมาเฉพาะงานบุญใหญ่ๆ เพราะชอบคนเยอะๆ เพราะถ้าคนน้อย มันไม่ตื่นเต้นครับ อีกทั้งตอนคนเยอะๆ ผมจะรู้สึกเหมือนเราจะได้บุญมาก แบบทะลักทะลวงเข้าตัว อย่างมหาศาลยังไงบอกไม่ถูก ซึ่งช่วงที่เพิ่งเข้าวัดนั้น ผมก็ได้ข่าวว่าวัดจะสร้างเจดีย์ที่มีองค์พระล้านองค์ พอฟังแล้ว..ผมก็รู้สึกอยากเป็น 1ในล้านมาก แต่เงินไม่พอครับ พอทราบว่าทางวัดเขามีระบบให้จองและทยอยทำบุญจนครบได้ ผมก็ปลื้มสุดขีดเลยครับ ไม่ทราบว่าใครคิดระบบนี้ ผมอยากจะบอกว่า ขอบคุณมากๆ เพราะถ้าไม่มีระบบนี้ คนจนๆ อย่างผมก็คงหมดโอกาสได้บุญใหญ่ ซึ่งด้วยระบบนี้แหละครับ ทำให้ผมทยอยบุญได้อย่างสบายๆ นาน 3 ปี สุดท้ายก็ทำบุญจนครบ 3 องค์ คือ ทำให้ตัวเอง ให้แม่ และให้น้อง พอทำเสร็จ กระผมเป็นอะไรไม่ทราบ มันปลื้มในบุญนี้ตลอดเวลา ผมนึกถึงทีไรก็ปลื้มทุกครั้งเลยครับ เนื่องจากผมได้มาเจอกับเหตุการณ์หนึ่ง ในครั้งที่ไปเที่ยวดอยสุเทพ จ. เชียงใหม่ ขณะบิดมอเตอร์ไซค์ลงดอยอันแสนชันสุดๆ ผมเลยใส่เกียร์ว่าง แล้วปล่อยให้รถไหลลงมาเองครับ แต่พอปล่อยลงมาถึงทางโค้ง มันดันวิ่งเร็วมากจนผมบังคับรถไม่ได้ ซึ่งในวินาทีที่เหนือการควบคุมนี้เองครับจู่ๆผมก็แว๊บ..นึกถึงบุญสร้างองค์พระธรรมกายประจำตัวขึ้นมาทันที พร้อมกับกำเบรกมือและเหยียบเบรกเท้าอย่างสุดแรงแต่..ให้ตายเถอะครับมันเบรกไม่อยู่ รถเลยพุ่งปีนที่กั้นถนน แหกโค้งพุ่งขึ้น แล้วตีลังกาหมุนตัวดิ่งลงเหวไป ราวกับดิ่งพสุธา ซึ่งในขณะดิ่งนั่นเองครับ ก็เหมือนมีแรงอะไรอย่างหนึ่ง มาดันให้ผมดีดตัวแยกจากมอเตอร์ไซค์ไปคนละทิศละทาง และตัวผมก็ลอยละลิ่วหล่นตุ๊บ มากองลงตรงแอ่งหินดังแอ้ก ส่วนรถก็พุ่งลงอัดกระแทกปะทะพุ่มไม้ใหญ่ที่มีก้อนหินอย่างแรง จนทะลุหลุดพุ่มไม้หวิดลงเหวไปจริงๆ ทำให้ผมและมอเตอร์ไซค์กระเด็นห่างกันไกลถึง20 เมตร ซึ่งมามองดูสภาพรถแล้ว ถ้าผมติดหนึบไปกับรถมอเตอร์ไซค์นั้น ผมคงแหลกเละไปแล้ว เพราะขนาดมอเตอร์ไซค์ที่เป็นเหล็กแข็งๆ ยังพังยับเยินคอหักกะร่องกะแร่ง ล้อเบี้ยวยุบไปซะขนาดนั้น จนผมต้องตัดสินใจทิ้งรถไปเลย ตอนนั้นผมพยายามขยับตัวทีละนิด ตะเกียกตะกายคลานอย่างช้าๆ ในสภาพที่สะบักสะบอมสุดขีด คือ กางเกงยีนที่ฟิตเปรี๊ยะของผมปริแตกเกือบทั้งตัว เสื้อผ้าขาดกะรุ่งกะริ่ง แต่ผมกลับรู้สึกตัวเองเป็นฮีโร่อย่างบอกไม่ถูก จนอยากจะตะโกนออกมาดังๆว่า โอ้..นี่เราไม่ตาย..เราไม่ตาย เรายังไม่ตายนี่ ผมท่องบ่นอยู่ในใจอย่างนั้นหลายครั้ง หนำซ้ำหัวผมก็ไม่น็อคกระแทกหินด้วย จากนั้นมีคนพาผมส่งโรงพยาบาล หมอเช็คแล้วบอกว่า..แค่ข้อมือและข้อหัวเข่าข้างขวาหักเท่านั้น …หลวงพ่อครับ นึกแล้วมันเสียวไส้ติ่งจริงๆ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะบุญจากการสร้างพระช่วยไว้ ผมคงตายแบบศพไม่หล่อ หรือ หวิดศพเละคอหัก จากแรงอัดกระแทกที่มอเตอร์ไซค์พุ่งชนไปแล้วครับ ผมคิดไม่ผิดเลยครับที่ได้สร้างองค์พระ ขอย้ำ..คิดไม่ผิด จริงๆ ครับ ญาติโยมชาวโลกที่รักทั้งหลาย เคยสร้างพระกันรึยัง ถ้ายังรีบสร้างเถิด ถ้าสร้างแล้ว ยังปลื้มไม่มากพอที่เราจะนึกได้ทันที ในวินาทีเฉียดตายของชีวิต ก็ให้ไปสร้างเพิ่มนะครับ เพราะในช่วงความเป็นความตายของคนเรานั้นมันไม่แน่นอน หากนึกถึงบุญไม่ได้ หรือไม่มีบุญให้นึกถึง ก็คงไม่ทันแก่ตายหรอกครับ สุดท้ายนี้..ขอให้หลวงพ่อแข็งแรง ขอให้โลกจงสงบสุข และทุกคนสร้างพระ และอย่าลืมมางานสัมมนากันในวันเสาร์ที่ 2 เมษายน เวลาบ่ายโมงตรง ณ ห้องแก้วสารพัดนึกกันนะครับกราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูงพระอธิวัฒน์ โรจนสุโขรับชมวิดีโอ
หวิดศพเละบุญสร้างองค์พระช่วย
ย้อนไปในปี พ.ศ.2537 เป็นปีทองที่ผมเพิ่งเข้าวัดพระธรรมกาย ผมมาเฉพาะงานบุญใหญ่ๆ เพราะชอบคนเยอะๆ เพราะถ้าคนน้อย มันไม่ตื่นเต้นครับ
9336 ครั้ง
ปิดการแสดงความคิดเห็น
