ผลปฏิบัติธรรม
กัลยาณมิตรสุมุตรา เฮมาจันทรา (ศรีลังกา)
ดิฉันชื่อ สุมุตรา เฮมาจันทรา อายุ 48ปี จากศรีลังกาค่ะ ปัจจุบันอาศัยอยู่เมืองแคนดี้ ซึ่งเป็นเมืองที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ผู้คนน่ารัก มีความไว้วางใจกัน เป็นสังคมที่มีการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ดิฉันมีอาชีพธุรกิจส่วนตัวเปิดร้านขายจิวเวอร์รี่ ทุกๆวันของการทำงานดิฉันต้องพบปะและพูดคุยกับผู้คนมากมาย ซึ่งในบางคราวทำให้ดิฉันมีปัญหาเรื่องความโกรธ เกิดขึ้นในระหว่างวันบ้าง ซึ่งดิฉันไม่ค่อยปลื้มกับความรู้สึกนี้เท่าไหร่นัก
ทุกๆวันพระใหญ่ ดิฉันกับเพื่อนๆทั้งกลุ่มซึ่งมีประมาณ 10คน จะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในวัด ใช้ชีวิตเหมือนกับการบวชหนึ่งวัน เพื่อถือศีลแปด และในวันปกติจะถือศีลห้า อย่างเคร่งครัด ถ้าไปวัดทุกครั้งจะถือศีลแปด รวมถึงทุกๆวันอังคารจะไปนั่งสมาธิอยู่ที่วัดด้วย ไปตั้งแต่เช้ากลับตอนเย็น ปกติแล้วดิฉันนั่งสมาธิทุกวัน วันละ 2ชั่วโมง คือ เช้าหนึ่งชั่วโมง เย็นหนึ่งชั่วโมง สวดมนต์อิติปิโส โดยระลึกถึงพระคุณของพระพุทธเจ้า ทีละคำๆ
เมื่อเดือนกรกฎาคม พ.ศ.2549 หลวงพี่นิโคลัส ท่านเดินทางมาจากประเทศไทย และได้สอนการนั่งสมาธิให้ครอบครัวของดิฉัน เมื่อได้รู้จักวิธีการนั่งสมาธิแล้ว ดิฉันรู้สึกว่าเป็นวิธีการที่ง่ายมากๆ คือไม่ต้องคิดอะไร ทำใจเฉยๆแล้วภาวนา สัมมาอะระหัง แต่ก่อนต้องใช้เวลาอย่างมาก ในการทำสมาธิ แต่ตอนนี้ใช้เวลาสั้นลงมาก ใจก็สงบเป็นสมาธิได้ค่ะ
ดิฉันมีประสบการณ์ภายในที่น่าตื่นเต้น คือ หลังจากที่ดิฉันทำสมาธิและภาวนาว่า สัมมาอะระหังๆๆ แล้วดิฉันก็นึกถึงพระอาทิตย์หรือพระจันทร์ ไว้ที่กลางท้อง เพราะง่ายต่อการนึก เป็นสิ่งที่เราเห็นอยู่ทุกวัน จากนั้นดิฉันก็รู้สึกว่า ร่างกายเบา เหมือนจะลอยหรือบินได้
ในขณะที่ทำใจนิ่งๆไปเรื่อยๆ ดิฉันก็เห็นแสงสว่างเกิดขึ้นภายในตัว เป็นแสงที่ให้ความรู้สึกเย็น แสงสว่างเล็กๆนั้น ให้ความรู้สึกแตกต่างอย่างมากมายที่ดิฉันไม่เคยพบมาก่อน ดิฉันสัมผัสได้ถึงความสว่างและพลังที่อยู่ภายใน แล้วแสงสว่างนั้นก็ค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ตัวดิฉัน มากขึ้นๆ เหมือนดิฉันกับแสงสว่างเป็นหนึ่งเดียวกัน ทำให้ดิฉันมีความสุข มากขึ้นๆ รู้สึกพึงพอใจในสิ่งที่ตัวเองมีอยู่ มีความสุขและความสงบในจิตใจ
การฝึกสมาธิทำให้ดิฉันมีสุขภาพดีขึ้น มีจิตใจที่สงบสมดุลมากขึ้น ความโกรธลดน้อยลง สามารถอดทนต่อสิ่งต่างๆที่เข้ามากระทบได้มากขึ้นกว่าแต่ก่อน ตอนนี้ดิฉันได้กลายเป็นคนใหม่ ซึ่งเป็นคนที่มีความสุข และมีความรุ่งเรืองมั่งคั่งในจิตใจ ตอนนี้กลายเป็นคนที่สงบเงียบเรียบร้อยมาก และหากใครทำผิดอะไร ดิฉันสามารถที่จะให้อภัย เข้าใจเขา โดยที่ไม่เก็บมาเป็นอารมณ์ สามารถที่จะทำงานได้ตลอดเวลาทั้งวัน โดยรู้สึกว่าร่างกายมีความสดใส สามารถที่จะทำงานต่อไปได้เรื่อยๆ หากรู้สึกเหนื่อย ดิฉันจะนั่งลงแล้วก็หลับตาทำสมาธิ หลังจากที่นั่งสมาธิเสร็จแล้ว จะรู้สึก fresh สามารถที่จะทำงานต่อไปอีกได้
ก่อนหน้านี้มีปัญหาทางด้านสุขภาพ เป็นโรคหายใจลำบาก ต้องใช้ยาพ่นเข้าไปในปากตลอดเวลา ซึ่งยาตัวนี้จะเข้าไปในที่ปอดแล้วจะช่วยทำให้หายใจสะดวกขึ้น ซึ่งเมื่อเร็วๆนี้ ดิฉันไม่เคยรู้สึกว่าจะต้องใช้ยานั้นอีกเลย นานๆทีถึงจะมีปัญหา
ดิฉันเคยมาเมืองไทยเมื่อเดือนกันยายน พ.ศ.2549 สัมผัสได้ถึงความยิ่งใหญ่ในสิ่งที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อกำลังทำอยู่ ดิฉันได้ตัดสินใจสร้างพระธรรมกายประจำตัว เป็นโอกาสและความโชคดีที่สุดในโลก รู้สึกได้บุญเยอะมากๆ
ระหว่างมาที่วัดพระธรรมกาย รู้สึกประทับใจในทุกสิ่งทุกอย่าง ที่ดูเป็นระเบียบเรียบร้อย ดิฉันจะบอกกับเพื่อนๆทุกคนเลยว่า “นี่เธอ...ต่อไปนี้ใครไปประเทศไทย อย่าลืมมาวัดพระธรรมกายนะ” เพราะเพื่อนๆจะมาที่ประเทศไทยบ่อย ส่วนใหญ่เขาจะเอาเวลาไปช็อปปิ้ง หรือทำอย่างอื่น แต่ตอนนี้ดิฉันบอกว่า “จะทำอย่างนั้นไม่ได้แล้ว ต้องปฏิวัติตัวเองเสียใหม่ ถ้าใครมาเมืองไทย แล้วพลาดการไปวัดพระธรรมกาย เหมือนกับเป็นการพลาดอะไรดีๆในชีวิตไปอย่างน่าเสียดายที่สุดนะ”
ดิฉันอยากจะให้ลูกชายมาบวชที่วัดพระธรรมกาย ดิฉันมีลูกชาย 3คน ซึ่ง 2คน เป็นฝาแฝด อายุ 18ปี ส่วนอีกคนอายุ 17ปี ซึ่งทั้ง 3คน ดิฉันอยากจับให้มาบวชหมดเลย ซึ่งลูกชายก็บอกว่า “แม้แม่ไม่จับผม ผมก็ต้องการจะบวชอยู่แล้ว” ถ้าโรงเรียนปิดเทอมเมื่อไหร่ ก็จะมาขอบวช และที่บ้านของดิฉัน จะมีหิ้งประดิษฐานองค์พระ เวลาประมาณ 5โมงครึ่ง หลังจากที่กลับจากโรงเรียน ลูกๆทั้ง 3คน จะมานั่งสมาธิทุกวัน ด้วยกันหน้าหิ้งพระ
สำหรับตัวดิฉันเองแล้ว เป้าหมายสำคัญที่สุดในชีวิตของดิฉัน คือการเข้าถึงพระนิพพานให้ได้ และดิฉันคิดว่า ถ้าดิฉันมีความพยายามมากพอก็สามารถจะเข้าถึงได้ ด้วยการนั่งสมาธิ ดิฉันจะพยายามให้มากขึ้นเจ้าค่ะ
