ผลการปฏิบัติธรรม
กัลยาณมิตร มาร์ธา เดอมอร์ (อเมริกา)
ฉันชื่อ มาร์ธา เดอมอร์ หรือ มาร์ตี้ อายุ 41 ปี เป็นวิศวกรด้านซอฟท์แวร์ ขององค์การนาซ่า มาได้ 12 ปี และมีประสบการณ์ด้านโปรแกรมซอฟท์แวร์มา 22 ปีแล้วค่ะ
งานของฉันคือ การคิดโปรแกรมซอฟท์แวร์ให้หุ่นยนต์ 2 ตัวที่ส่งขึ้นไปสำรวจดาวอังคาร เพื่อถ่ายรูปและเก็บข้อมูลต่างๆ เช่น รังสี, ลักษณะของหิน, การตรวจหาสิ่งมีชีวิตนอกโลก และเป็นจุดเริ่มต้นของการส่งมนุษย์ไปดาวอังคารด้วย โครงการนี้ใช้เงินทุนสูงมาก หุ่นยนต์ตัวละประมาณ 400 ล้านเหรียญสหรัฐ (15,000ล้านบาท) ที่สำคัญข้อมูลทุกอย่างต้องถูกต้องแม่นยำและละเอียดถี่ถ้วน ทำให้ฉันและเพื่อนร่วมงานเครียดกันมาก จนเมื่อได้มารู้จัก วัดพระธรรมกายแคลิฟอร์เนีย และฝึกสมาธิ ชีวิตของฉันก็เปลี่ยนไป แต่ก่อนอื่นฉันขอย้อนอดีตสักนิดนะคะ
ฉันเป็นลูกคนเดียวของครอบครัว คุณแม่นับถือคริสต์ นิกายเมทอดิสท์อย่างเคร่งครัด และบังคับให้ฉันไปโบสถ์ทุกวันอาทิตย์ จนอายุ 13 ปี ฉันก็ประท้วงคุณแม่ด้วยการไม่ไปโบสถ์ และไม่นับถือศาสนาใดๆอีก ตอนนั้นฉันเหมือนคนหลงทาง และกำลังแสวงหาอะไรสักอย่างในชีวิต จึงเริ่มอ่านหนังสือศาสนาต่างๆ ทั้งยิวและคริสต์ แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่แสวงหา ฉันพบว่า พระเจ้าทรงลงโทษผู้ทำบาปด้วยการทำลายบ้านเมืองจนเสียชีวิตกันหมด เหลือเพียงคนเดียวไว้ไปสร้างเมืองใหม่ และให้กำเนิดมนุษย์ และในเมื่อศาสนาคริสต์สอนให้คนไม่โกหก เหตุไฉนในพระคัมภีร์จึงมีตัวอย่างของคนที่โกหกแล้วได้รับรางวัลตอบแทนด้วย
จากจุดนี้เอง ทำให้ฉันแสวงหาคำสอนอันเปี่ยมด้วยความเมตตา ที่มนุษย์พึงมีต่อกัน กระทั่งได้มาศึกษาพุทธศาสนา ก็พบว่า นี่คือสิ่งที่ฉันแสวงหามานาน เพราะพุทธศาสนาสอนว่า “ความทุกข์เป็นส่วนหนึ่งของทุกชีวิต ทุกคนควรสร้างความดี และทำแต่สิ่งที่ถูกต้องเหมาะสม”
ฉันจึงเริ่มศึกษาพุทธศาสนาเมื่ออายุ 35 ปี จากการอ่านหนังสือมากมาย จนถึงปฏิบัติสมาธิด้วยตนเองประมาณ 4เดือน ด้วยวิธีหลากหลายเช่นกำหนดลมหายใจ, แบบวิปัสสนา, จักระและตาที่ 3 แต่ทั้งหมด ก็ไม่ได้ช่วยให้ฉันผ่อนคลายได้เลย
จนวันหนึ่ง ฉันได้รับแจกโบรชัวร์ การฝึกสมาธิภาคภาษาอังกฤษของวัดพระธรรมกายแคลิฟอร์เนีย ทำให้ได้มาวัดเป็นครั้งแรกในเดือนมกราคม พ.ศ.2545 หลังจากนั่งสมาธิครั้งแรก ฉันบอกตัวเองว่า “ที่นี่ใช่เลย นี่คือสิ่งที่แสวงหามานาน เรามาถูกที่แล้ว” แม้ประสบการณ์ครั้งแรกจะยังไม่เห็นอะไร แต่กลับรู้สึกว่าใจสงบ และมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกค่ะ
หลังจากนั้น ฉันก็ได้มานั่งสมาธิที่วัด สัปดาห์ละ 2 วัน โดยเริ่มต้นด้วยการหายใจเข้า-ออกอย่างช้าๆ ทำตัวผ่อนคลาย วางใจไว้กลางท้อง หากมีความคิดแทรก จะภาวนา “สัมมา อะระหัง” ต่อมาก็จะเห็นเป็นดวงแก้วที่กลางท้อง ทั้งชัด ทั้งใสตลอดเวลา ฉันมีความสุขมาก หากวันใดอากาศร้อน ศูนย์กลางกายของฉันจะใสเย็น หากอากาศหนาวเย็น ที่กลางท้องก็จะอบอุ่น
บางครั้งฉันก็รู้สึกว่า ร่างกายใสเป็นแก้ว และมีดวงแก้วอยู่ที่กลางท้อง เมื่อเข้ากลางไปเรื่อยๆ ดวงแก้วก็ขยายใหญ่ขึ้น จนคลุมตัว พอวางใจไว้ตรงกลาง ก็เห็นพระธรรมกายเกศดอกบัวตูม ขาวใส สว่าง และนุ่มนวลเหมือนมีชีวิตค่ะ
สมาธิยังทำให้ฉันมีเมตตา เห็นอกเห็นใจผู้อื่นมากขึ้น จากที่เคยตระหนี่ ก็อยากช่วยเหลือผู้ที่ด้อยกว่า ฉันมักจะเตรียมอาหารหรือผลไม้เช่น แอปเปิ้ลไว้ในรถ เมื่อขับรถเจอคนยากจนไร้ที่อยู่ ก็จะเอาให้พวกเขา
ในครั้งแรก ที่ฉันพบพระเดชพระคุณหลวงพ่อนั้น ก็นึกว่าท่านแค่ 45 เท่านั้น ไม่ถึง 60 แน่นอน ฉันสัมผัสได้ว่า ดวงตาของท่านเห็นในสิ่งที่คนอื่นไม่เห็น และเข้าใจเรื่องราวในโลกอย่างลึกซึ้ง และประทับใจคำพูดที่ว่า “สันติภาพภายนอก เกิดจากสันติสุขภายใน” ฉันคิดว่าหากทุกคนรักการนั่งสมาธิ ก็จะเกิดสันติสุขในโลกได้จริงๆ
