จุดเปลี่ยนชีวิตนักแม่นปืนสู่ชีวิตสมณะ

 

    กระผม ธรรมทายาทธนาชัย ใจซื่อกุล อายุ 37ปี ธรรมทายาทในโครงการอุปสมบทหมู่หนึ่งแสนรูป ทุกหมู่บ้านทั่วไทยครับ ขณะนี้กระผมอบรมอยู่ที่ศูนย์ฝึกอบรมธรรมทายาท พระราชภาวนาวิสุทธิ์ ศูนย์การศึกษาเขาแก้วเสด็จ จังหวัดปราจีนบุรีครับ ก่อนเข้ารับการอบรม กระผมเป็นเจ้าของกิจการ BB Gun Shop และเปิดเป็นสนามยิงปืน BB Gun ด้วยครับ นอกจากจะขายเองแล้ว กระผมก็ยังเป็นนักกีฬายิงปืนด้วยนะครับ ตัวกระผมเองชอบกีฬายิงปืนมากๆ เป็นเกมที่ต้องใช้สมาธิสูง ต้องอาศัยการสังเกต การยับยั้งชั่งใจ อีกทั้งยังได้ออกรบในสนามทดลอง ต่อสู้แบบไม่เสียเลือดเนื้อ ซึ่งในขณะนี้กีฬายิงปืน BB Gun เริ่มเป็นที่นิยมในประเทศไทย

 

 

    กระผมเคยบวชมาแล้วหนึ่งพรรษาเมื่อตอนอายุได้ 25ปี แต่กระผมก็ไม่รู้สึกว่าจะได้อะไรสักเท่าไหร่ และกระผมก็ไม่ได้สนใจเรื่องบาปบุญคุณโทษ ไม่เคยทำบุญ กระผมคิดว่าก็ในเมื่อเราไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ไม่ได้เบียดเบียนใคร แค่นี้ก็เป็นบุญแล้ว แต่แล้วความคิดของกระผมก็เปลี่ยนไป เมื่อพี่ชายของกระผมได้มาบวชเป็นธรรมทายาทในรุ่น 7,000ตำบลที่ผ่านมา พอลาสิกขามา ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูจะเป็นเรื่องง่ายและสำเร็จแบบง่ายๆ

 

 

    พี่ชายได้เล่าให้กระผมฟังถึงประสบการณ์ชีวิตจากการบวช และยังได้ชักชวนพนักงานที่บริษัทและตัวกระผมมาบวชในโครงการหนึ่งแสนรูป กระผมสนใจขึ้นมาทันทีครับ อีกทั้งคุณแม่ก็อยากให้กระผมบวชมากๆและนี่แหละครับ คือ จุดเปลี่ยนชีวิตของนักแม่นปืนอย่างกระผม ที่ขอมาบวชเป็นพระ ให้คุณแม่ได้ชื่นใจด้วยคนครับ

 

 

    วันแรกของการมาสมัคร คือ วันแรกที่กระผมได้มาวัดพระธรรมกาย วันนั้นกระผมคิดว่า ถ้าวัดนี้ไม่ดีจริง กระผมจะกลับทันที เพราะกระผมไม่ชอบคนเยอะ กลัวคนเยอะแล้วจะคุยกันไม่รู้เรื่อง และไม่ว่ากระผมจะคุยกับใครก็มีแต่คนตั้งใจอยากจะบวชมากๆ ทุกคนมาบวชเพื่อแสวงหา บางคนก็มาหาที่พึ่ง บางคนอยากบวชมากแต่ก็ไม่ได้บวช กระผมสังเกตเห็นความหลากหลายของผู้คนที่ตั้งใจอยากบวช กระผมเริ่มคิดแล้วว่า ตัวเราช่างโชคดีมากๆที่ได้มาบวชในโครงการนี้ และที่กระผมตื่นเต้นมากๆก็คือ วินาทีที่กระผมได้รับ SMS แจ้งรหัสการบวช

 

 

    โอ...มันช่างไฮเทคมากๆเลย ที่กระผมสามารถเลือกวัดที่อยากจะบวชได้ทั่วประเทศ และไม่น่าเชื่อเลยว่า พระพุทธศาสนาจะมีการจัดการที่เป็นระบบเป็นปึกแผ่นมั่นคงขนาดนี้ เพราะนั่นหมายถึงว่าทุกๆวัดเป็นหนึ่งเดียว และไม่ว่าชายแมนแมนจะอยู่ที่ไหนในประเทศไทย ก็สามารถเป็นหนึ่งในโครงการบวชพระแสนรูปครั้งนี้ได้ นี่...ถ้าพระเดชพระคุณหลวงพ่อไม่ให้โอกาสขยายเวลารับสมัคร กระผมก็คงไม่มีวันนี้หรอกนะครับ

 

    วันจันทร์ที่ 25 มกราคม ที่ผ่านมา กระผมเพิ่งจะเข้ารับการอบรมที่เขาแก้วเสด็จ จังหวัดปราจีนบุรี กระผมตื่นเต้นมากกับสถานที่ เพราะไม่นึกว่าจะมีใครมาสร้างสถานที่เพื่อฝึกอบรมคนให้เป็นพระแท้ได้สมบูรณ์ขนาดนี้ กระผมไม่เหงาเลย เพราะมีพระอาจารย์ พระพี่เลี้ยง ดูแลกระผมตลอด สอนกระผมทุกอย่าง ทั้งสอนให้กระผมสวดมนต์ สอนสมาธิ ตอนนี้ใจของกระผมเปิดกว้างกับโลกกว้างที่กระผมกำลังจะได้เรียนรู้ กว่าที่กระผมจะไปถึงก็เป็นเวลาโพล้เพล้แล้ว และสิ่งแรกที่กระผมต้องทำ คือ การเข้าห้องเพื่อนั่งสมาธิร่วมกับเพื่อนๆธรรมทายาท

 

    เวลา 18.30น. คือ เวลาเริ่มต้นของรอบแรกของการนั่งสมาธิ กระผมลองนั่งดู อยากรู้ว่าเป็นอย่างไร จากที่กระผมไม่เคยนั่งสมาธิมาก่อน แม้ว่าจะเคยบวชมาแล้วหนึ่งพรรษา แต่ก็ไม่เคยนั่งสมาธิได้ถึงห้านาทีเลย กระผมฟังพระอาจารย์สอนสมาธิ ฟังดูก็ไม่เห็นมีอะไรยาก เราก็น่าจะทำได้เหมือนกัน ท่านสอนให้หลับตานึกถึงคน สัตว์ สิ่งของ ที่เราคุ้นเคย กระผมก็นึกถึงหน้าแม่ทันทีครับ พอพระอาจารย์บอกว่าให้นึกไว้ตรงกลางท้อง เหนือสะดือสองนิ้วมือ กระผมก็นึกตาม นึกง่ายๆครับไม่ยากเลย การนึกเหมือนการฉายภาพ ถ้าเราปล่อย ก็จะปล่อยลงมาตรงกลางตัว

 

    ตอนที่ยิงปืน กระผมจะคุ้นเคยกับการนึกถึงเป้าหมาย การยิงปืนระยะไกลจะประทับปืนอยู่กลางอก ต้องกะต้องเล็งให้ดี โดยไม่สนใจกับสิ่งรอบข้างแล้วกระผมก็จะยิงเข้าเป้า พอพระอาจารย์บอกว่าให้ลงมาตรงกลางตัว ก็ง่ายเลยครับ เนื่องจากกระผมเคยชินกับการนึกภาพเป้าที่กระผมจะยิง ลงมาอีกนิดเดียวก็กลางตัวแล้ว พอกระผมนึกถึงหน้าแม่ ใบหน้าของท่านก็ใสๆสว่างผ่องใสขึ้นมามาอยู่ตรงกลางตัวเลย พอนึกหน้าท่านให้เป็นดวงแก้ว ใบหน้าของท่านก็เปลี่ยนกลายเป็นดวงแก้วกลมใสๆ

 

    พอพระอาจารย์บอกว่าให้ลองแตะใจไปที่จุดเล็กๆกลางดวงแก้ว กระผมก็ลองแตะใจ ก็จะหวิวๆครับ เหมือนกระผมกำลังจะกระโดดลงจากที่สูง เหมือนกระผมเอานิ้วจุ่มน้ำแต่ไม่เปียก พอแตะใจไปเรื่อยๆได้สักพัก ก็เหมือนโดนดึงกระชาก มีแรงกระชากจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำ ความรู้สึกคล้ายๆกับตอนที่กระผมโดดบันจี้จัมพ์ครับ กระผมสะดุ้งครับแต่กระผมไม่ลืมตา พอปล่อยไปสักพักก็จะนิ่ง เหมือนกระผมโดดบันจี้จัมพ์มาถึงพื้นแล้ว รู้สึกสบายเหมือนไปอยู่อีกที่หนึ่ง ที่นิ่งมากๆ สบายมากๆ แล้วก็เห็นดวงแก้วลูกใหม่ที่ใหญ่แล้วก็ใสกว่าเดิมครับ

 

    กระผมนั่งไปจนถึง 19.15น. ก็หมดเวลาของรอบแรก แล้วพระอาจารย์ก็ให้กระผมนั่งสมาธิต่อถึงสามทุ่ม คราวนี้จากดวงแก้วลูกใหญ่ที่กระผมเห็นลูกเดียวก็กลายเป็นดวงแก้วหกลูก แล้วกระผมก็เข้าไปได้เรื่อยๆ ก็เห็นเหมือนคนอยู่ในกลางดวงแก้ว แล้วก็เห็นดวงแก้วหลายๆดวง พอเข้าไปแล้ว ดวงแก้วจะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ พอเข้าไปหกดวง ก็เห็นพระพุทธรูปแก้วใสเหมือนที่อยู่บนโต๊ะหมู่ แล้วกระผมก็เจอตัวกระผมใสๆ แล้วหน้าตาก็ดีกว่ากระผม แถมหุ่นก็ดูดีกว่ากระผมมาก

 

 

    กระผมนั้นอ้วน แต่ตัวกระผมที่กระผมเห็นนั้นไม่อ้วนเลย หุ่นดี หน้าอ่อนกว่ากระผมอีก ดูดีกว่าเยอะเลยครับ แล้วก็เห็นเป็นกายของพระสลับกับดวงแก้วเหมือนเดิมไปเรื่อยๆ แล้วก็เห็นองค์พระพุทธรูปที่พระเศียรของพระเป็นดอกบัวตูม องค์ท่านใหญ่ขึ้นกว่าเดิม ใหญ่ประมาณภูเขาทั้งลูก จนถึงตอนนี้ไม่ว่าหลับตาหรือลืมตา กระผมก็ยังเห็นพระพุทธรูปอยู่ครับ องค์ท่านใสแล้วก็สว่างมากๆ กระผมมีความสุขมากๆ มันสบายอย่างบอกไม่ถูกและอยากอยู่อย่างนี้ไปนานๆครับ

 

    พอออกจากสมาธิ กระผมรู้สึกมีความสุขมาก ปีติใจอย่างบอกไม่ถูก ระหว่างวันกระผมจะตั้งจุดตรงกลางตัวตลอด เมื่อไหร่ที่กระผมหลับตา กระผมก็จะเห็นดวงแก้วสลับกับองค์พระ ความสุขจากการยิงปืนเข้าเป้ากับการเอาใจเข้ากลางช่างเทียบกันไม่ได้เลย การเข้ากลางมีความสุขกว่าการยิงเข้าเป้าเยอะครับ เข้าเป้ารู้สึกแค่ดีใจ แต่เข้ากลาง กระผมไม่ต้องมีอุปกรณ์ ไม่ต้องมีปืน แต่เกิดจากตัวเรา จากภายในจริงๆ ที่เราจะรู้ได้ด้วยตัวเอง เหมือนตัวกระผมลอยได้ในอากาศโดยที่ไม่ต้องมีเครื่องช่วย และจะมีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ และกระผมก็อยากรักษาสิ่งนี้ให้อยู่กับกระผมให้นานที่สุด ไม่ให้เสียแรงพระเดชพระคุณหลวงพ่อและพระอาจารย์

 

    กระผมกราบขอบคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อมากๆนะครับ ที่เปิดโอกาสให้กระผมและเพื่อนๆธรรมทายาทรุ่นหนึ่งแสนรูปได้มาบวช กระผมอยากจะให้ชายไทยแท้ๆลองได้มาบวชดูนะครับ ให้มาเจอแบบกระผม อย่าเพิ่งเชื่อกระผมจนกว่าจะได้มาสัมผัสด้วยตัวเอง ตอนนี้กระผมเชื่อแล้วครับว่าบุญมีจริง และชีวิตของพระ ท่านไม่ได้เดินบิณฑบาตอย่างเดียวแล้วจบกิจของสงฆ์ แต่ยังมีอะไรอีกหลายๆอย่างที่ศึกษาแล้ว ทำให้กระผมเข้าใจความหมายของการเป็นพระแท้ในพระพุทธศาสนา และถ้ามีพระแท้อย่างนี้มากๆพระพุทธศาสนาก็จะคงอยู่ยืนยาวนานครับ