ความทุกข์สิ้นไป เมื่อใจหยุดใจนิ่ง

ผลปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตร ภิรมยา เอ (ประเทศแคนาดา)

    ลูกชื่อ ภิรมยา  เอ อายุ 43 ปี จากแคนาดา เมืองบริติชโคลัมเบีย ลูกเข้าวัดพระธรรมตั้งแต่ปี พ.ศ.2538 โดยมีกัลยาณมิตรที่ยอดเยี่ยม คือ คุณหมอวุฒิพันธ์ แซ่เล้า ชวนลูกและคุณแม่สร้างพระธรรมกายประจำตัว จากนั้นลูกจึงได้มาวัดบ่อยๆ และต่อเนื่องค่ะ

 

    ต่อมา ลูกได้พบรักกับสามีชาวแคนาดา มีลูกด้วยกัน 2 คน ชื่อ น้องสิรินาถ อายุ 8 ขวบ และ น้องวีนัส อายุ 3 ขวบ พอปี พ.ศ.2545 ลูกได้ย้ายมาอยู่กับสามีที่ประเทศแคนาดา แต่ปัจจุบันสามีคนนั้นเขาเป็นแค่อดีตไปแล้วค่ะ

    อดีตสามีของลูก เขาอารมณ์รุนแรง ขี้หงุดหงิด ใจร้อน จากแต่ก่อนก็เห็นว่าลูกเป็นที่รักดั่งดวงใจ พอนานๆไปสถานภาพก็ค่อยเปลี่ยน จากดวงใจเป็นกระสอบทรายส่วนตัว ลูกถูกสามีทุบตีทุกวัน ทุบตีทั้งลูก และลูกสาว ซึ่งมันสุดจะกัดฟันทนเลยเจ้าค่ะ กายช้ำ ใจเฉา นั่งเศร้าอยู่ทุกวัน ลูกจึงอธิษฐานขอคุณยายอาจารย์ว่า “คุณยายเจ้าขา ขอคุณยายได้ช่วยให้หลานพ้นจากสามียักษ์ขมูขีคนนี้ทีเถิด ขอให้เจอคนช่วยเหลือให้หลุดจากตรงนี้” แล้วต่อมา ลูกก็เจอจริงๆ ตอนที่คลอดลูกสาวคนที่ 2 ที่แคนาดา พยาบาลก็ถามเรื่องพ่อของเด็ก ลูกก็ร้องไห้ และเล่าเรื่องต่างๆให้เธอฟัง เธอจึงติดต่อกับองค์กรสังคมสงเคราะห์แห่งหนึ่ง มาคุยกับลูกเรื่องการหลบหนี จนกระทั่งลูกคนเล็กได้ 10 เดือน ลูกกับสามีก็ได้ทะเลาะกันครั้งใหญ่ แล้วองค์กรที่ช่วยเหลือเด็กและสตรีที่ถูกทำร้ายร่างกาย ก็วางแผนให้ลูกหนีออกมาจากกรงเล็บของสามีได้สำเร็จ

 

    องค์กรดังกล่าวได้ช่วยเหลือทุกอย่างเป็นอย่างดี ช่วยเรื่องตำรวจ คือ จับสามีไปนอนห้องขัง 1 คืน ช่วยเรื่องการขึ้นศาล สั่งห้ามไม่ให้สามีเข้าใกล้ลูก ช่วยเรื่องที่อยู่อาศัยหาบ้านพักให้อยู่ชั่วคราว ตอนนี้ลูกย้ายมาอยู่ที่ใหม่แล้วค่ะ เป็นบ้านของรัฐบาลอยู่ฟรี อาหารการกินฟรี ลูกได้รับค่าเลี้ยงดูเป็นรายเดือนทุกเดือน รวมทั้งพาไปพบจิตแพทย์ด้วย ลูกต้องไปพบจิตแพทย์ทุกอาทิตย์ ซึ่งมีคนไปหาเยอะมาก

 

    ตอนแรก ที่มีปัญหา จิตใจลูกไม่ได้อยู่กับธรรมะเลยเพราะต้องขึ้นศาล ศาลสั่งไม่ให้สามีเข้าใกล้ ลูกจึงปลอดภัยและสบายใจขึ้น  หลังจากทุกอย่างคลี่คลาย ลูกก็รู้ว่าทุกอย่างที่ลูกได้รับการช่วยเหลือจากรัฐบาล เป็นเพราะบุญ ลูกจึงกลับมาใส่ใจธรรมะ และการปฏิบัติธรรมมากขึ้น นึกถึงเบอร์โทรศัพท์ของ วัดภาวนาซีแอตเติล ที่คุณหมอวุฒิพันธ์เคยให้ลูกไว้ ก่อนที่จะมาประเทศแคนาดา ลูกจึงได้หมุนโทรศัพท์ไปที่วัด และนิมนต์พระอาจารย์มาที่บ้านเพื่อนในแคนาดา เมื่อตอนต้นปี พ.ศ.2549 อยากให้คุณแม่ที่ป่วยอยู่ได้มีโอกาสทำบุญกับพระ และถือโอกาสนี้ ได้รวมคนไทยส่วนหนึ่ง มานั่งสมาธิด้วยเจ้าค่ะ

 

ผลปฏิบัติธรรม

 

    ในช่วงแรกที่นั่ง ใจของลูกก็ฟุ้งจนน่ารำคาญ นึกนิมิตอะไรก็ไม่ออก มืดตื้อมืดมิด มืดสนิทติดทนนาน แต่ลูกก็พยายามภาวนา สัมมา อะระหัง ไปเรื่อยๆ แม้ปวดเมื่อยบ้าง แต่ก็ยังเจ็บน้อยกว่าถูกสามีซ้อม ซึ่งเจ็บทั้งกาย ทั้งใจ และลูกก็หมั่นประคองใจให้นิ่งและภาวนาสม่ำเสมอ แล้ววันหนึ่งคำภาวนาก็หายไปอย่างเงียบๆ และในความเงียบนั้นก็เห็นแสงสว่าง เหมือนพระอาทิตย์จ้าขึ้นมา ตัวโปร่งเบา เหมือนตัวหายไป ลูกรู้สึกสบายใจมากๆ ใจเบาอ่อนโยน ตอนนี้สุขทั้งกายทั้งใจแล้วค่ะ หลังจากนั้นลูกก็รู้สึกว่า ใจของลูกนิ่งและเย็นเป็นปกติ สามารถให้อภัยกับคนที่ทำร้ายเราได้

 

    เมื่อก่อนพอมีปัญหาก็หงุดหงิด อารมณ์เสียตามปัญหา ทางจิตแพทย์จะแนะนำให้ปลดปล่อยอารมณ์จิตใจ โดยการถามเรื่องที่ไม่ดีเรื่องที่เราเก็บไว้ พยายามจะให้เราพูดออกมา ถ้าอยากร้องไห้ก็ร้องไป ร้องให้สบายใจ  เดี๋ยวนี้เปลี่ยนไปมันเป็นวิธีที่ล้าสมัยไปเสียแล้ว เพราะหลังจากที่ได้นั่งสมาธิลูกก็ไม่มีความจำเป็นต้องไปร้องไห้ให้ใครเห็นน้ำตา หรือให้ความทรงจำอะไรย้อนมาสะกิดแผลในใจให้เลือดซิบ ตอนนี้เหมือนใจของลูกอยู่บนที่สูง เวลามีปัญหาอะไรมา ลูกก็เอาใจวางนิ่งๆกลางท้อง นึกถึงแสงสว่างภายใน เอาใจเกาะอยู่กับอารมณ์เบาสบายๆเหมือนอยู่เหนือเมฆ ตอนนี้จึงเหมือนกับลูกดูการแสดงละคร จบแล้วก็จบไป ไม่ไปเป็นนักแสดงเจ้าบทบาทเหมือนเมื่อก่อน

 

    ครั้งล่าสุดที่ลูกไปพบจิตแพทย์ เขาก็ถามลูกว่า “ไปทำอะไรมา ทำไมหน้าตาสดใสเหมือนไม่มีเรื่องกังวลใจ” เพราะปกติคนที่ครอบครัวแตกแยกในแคนาดา ถือว่าเป็นเรื่องที่รุนแรงมาก หน้าตาจะอมทุกข์  บางคนทะเลาะกันถึงขั้นเสียชีวิต บางคนแขนขาหักก็มี แต่ลูกหน้าสดใสผิดระเบียบของคนที่มีอาการทุกข์ใจ ลูกจึงตอบว่า “ฉันนั่งสมาธิ” แล้วลูกก็เล่าเรื่องของหลวงพ่อและการนั่งสมาธิให้ฟัง จิตแพทย์ก็หูผึ่งใจผาย เขาสนใจเรื่องของหลวงพ่อที่สอนสมาธิมาก ลูกจึงให้ CD และเขียนเว็บไซต์ DMC ให้จิตแพทย์ไปด้วยค่ะ 

    ลูกตั้งใจจะอยู่แคนาดาจนลูกสาวเรียนจบ และ จะทำหน้าที่ชักชวนเพื่อนๆ ชาวแคนาดาให้รู้จักกับวิชชาธรรมกาย และอยากให้มีวัดเกิดขึ้นที่นี่ค่ะ ลูกจะพยายามนั่งธรรมะเยอะๆจะได้เป็นตัวอย่างให้กับคนอื่น เพราะถ้าเราไม่เข้าใจเรื่องสมาธิ  ไม่เข้าถึง ก็คงพูดได้ไม่เต็มเสียง 

 

    ลูกกราบขอบพระคุณ ในความเมตตาของคุณครูไม่ใหญ่เจ้าค่ะ เพราะคำสอนของคุณครูไม่ใหญ่มีค่ายิ่งกว่าทองคำ ได้ชุบเลี้ยงให้ลูกมีชีวิตใหม่ ที่มีค่า และมีความหมาย ลูกขอติดตามสร้างบารมีไปถึงที่สุดแห่งธรรมเจ้าค่ะ