กัลยาณมิตร อรทัย โจกเบ่งบุญ (รัฐแคนซัส อเมริกา)
ลูกชื่อ อรทัย โจกเบ่งบุญ อายุ 41 ปี เป็นชาวลาว สัญชาติอเมริกัน อาศัยอยู่ที่เมืองวินเชลด์ รัฐแคนซัส ค่ะ ที่นี่จะเต็มไปด้วยทุ่งทานตะวัน จนดอกทานตะวันกลายเป็นสัญลักษณ์ของรัฐไปโดยปริยาย รวมทั้งยังมีปรากฎการณ์ธรรมชาติที่เขย่าขวัญผู้คนเกิดขึ้นทุกๆปีในช่วงเดือนเมษายน คือพายุทอร์นาโดค่ะ มาทั้งฝนและพายุอย่างรุนแรง ทันทีที่ทอร์นาโดเริ่มก่อตัว ท้องฟ้าจะมืดสนิทและมวลพายุจะรวมตัวกันเป็นเกลียวยาวลงมาจากท้องฟ้า มีพลานุภาพรุนแรงสามารถที่จะหอบเอาบ้านทั้งหลังและวัวทั้งตัวไปทิ้งได้อย่างสบาย บางคนถึงกับเสียชีวิต บางคนที่โชคดีก็เสียแค่หลังคา พอเริ่มจะมีพายุแรงเกิดขึ้นคนที่นี่ก็จะเปิด TVฟังข่าว เกาะติดสถานการณ์และเตรียมพร้อมรับมือ ถ้า TV แจ้งว่าจะเกิดอันตราย ทุกคนต้องหาที่หลบภัย ซึ่งส่วนใหญ่จะไปหลบที่ชั้นใต้ดิน ลูกก็อยู่ในบรรยากาศที่ทำให้หัวใจเต้นแรงนี้สม่ำเสมอแต่ก็ไม่คิดจะย้ายไปไหน เกิดอะไรขึ้นก็กระโดดเข้าที่หลบภัยเอาค่ะ
จนกระทั่ง มีเพื่อนกัลยาณมิตรท่านหนึ่งมาแนะนำว่า มีวัดของคนไทยอยู่ที่เท็กซัส เป็นศูนย์ปฏิบัติธรรมของพุทธศาสนา แล้วก็วางหนังสืออยู่ในบุญไว้เล่มหนึ่ง หลังจากนั้นก็หายไปเลย และหนังสืออยู่ในบุญเล่มนี้เองที่เป็นต้นทางแห่งแสงสว่าง ลูกได้อ่านอานิสงส์การสร้างพระธรรมกายประจำตัวแล้วทำให้ลูกอยากสร้างพระให้ตัวเอง ลูกสาวและสามีมากๆ จึงหาเบอร์โทรศัพท์จากหนังสือแล้วก็ได้เจอเบอร์โทรศัพท์ของวัดภาวนาเท็กซัสค่ะ
บ้านของลูกอยู่ห่างจากวัดภาวนาเท็กซัสโดยใช้เวลาเดินทางแค่ 6 ชั่วโมงเท่านั้น และตอนนี้ลูกเป็นนักเรียนน้องใหม่ ช่อง DMC มาได้ 2-3 เดือนแล้วค่ะ โดยมีพระอาจารย์กับอุบาสกมาช่วยจูนให้ ลูกชอบดูหลวงพ่อทาง DMC มากๆ ฟังหลวงพ่อสอนปุ๊บ ลูกก็เกิดศรัทธาทันที เพราะ หลวงพ่อสอนอย่างอารมณ์ดี พูดแบบไม่ซีเรียส ฟังแล้วไม่เบื่อเลย อยากฟังไปเรื่อยๆ
ครั้งแรกที่ดู DMC ลูกก็เริ่มปฏิบัติธรรมตามหลวงพ่อเลยค่ะ วิธีการนั่งสมาธิของลูกจะเริ่มต้นด้วยการแผ่เมตตาและนึกถึงบุญที่ได้ทำมาทั้งหมด นึกแผ่ส่วนบุญส่วนกุศลให้กับคุณพ่อ คุณแม่ ผู้มีพระคุณ และค่อยๆรวมใจไว้ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ 7 ค่อยๆนึกถึงดวงแก้ว ภาวนาสัมมาอะระหัง ๆ พร้อมนึกถึงดวงแก้วไปเรื่อยๆสักพัก แล้วลูกก็จะรู้สึกเหมือนตัวหล่นจนสะดุ้ง หลังจากนั้นลูกก็เห็นเป็นแสงสว่างขึ้นมา เป็นแสงสีขาวใส แผ่กว้างขยายออกไป สว่างวาบทั่วไปหมดทั้งร่างกาย รู้สึกว่าภายในตัวกว้างขึ้น ขยายขึ้น ร่างกายจะมีความรู้สึกเย็นๆมีความสุขมากค่ะ สุขจนไม่อยากขาดการนั่งสมาธิเลย ลูกจะนั่งสมาธิทุกวันก่อนนอน วันละ 45 นาทีถึง 1 ชั่วโมง เพื่อเป็นต้นแบบให้กับลูกสาว อายุ 9 ขวบและชักชวนสามี ซึ่งเป็นชาวลาว เช่นกัน ให้นั่งสมาธิไปด้วยค่ะ
ทุกวันนี้ ลูกรู้จักหลุมหลบภัยของชีวิตแล้วค่ะ ไม่ได้อยู่ไกลที่ไหนอยู่ที่ศูนย์กลางกายของลูกเอง เมื่อลูกมีศูนย์กลางกายฐานที่ 7 เป็นหลุมหลบภัยแห่งชีวิต พายุแห่งหัวใจก็ค่อยๆ สงบลง เป็นคนใจเย็นขึ้น สอนตัวเองได้แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เวลาเกิดภัยทางธรรมชาติหรือภัยทางอารมณ์ลูกก็รีบเอาใจมุดลงไปที่ศูนย์กลางกายเป็นอันดับแรก ทุกอย่างจะค่อยๆดีขึ้น และลูกก็ไม่ทะเลาะกับสามีเหมือนแต่ก่อน เวลาสามีมีปัญหาอะไรไม่ว่าจากที่ไหน ลูกจะคอยเป็นหนึ่งกำลังให้เขาเสมอ จนสามีหัวเราะและยิ้มได้ ลูกจะคิดเสมอว่าเรามีกันเพียงสองคนแค่นี้จะมาทะเลาะกันทำไม เป็นกำลังใจให้กันดีกว่า สามีของลูกถึงจะยังใหม่กับการปฏิบัติธรรมอยู่ แต่ก็ไม่เคยขัดเรื่องการทำบุญเลย เวลาทำบุญอะไรก็จะทำด้วย ลูกแนะนำสามีว่าเวลาทำบุญอย่า “สาธุ” อย่างเดียว ให้ร่วมทำบุญด้วยทุกครั้ง และให้ทำด้วยความเต็มใจ ลูกบอกสามีว่า “อยากเจอกันอีกมั๊ย ถ้าอยากเจอเวลาทำบุญก็ต้องทำด้วยกัน” และทุกครั้งที่เห็นสามีทำบุญลูกก็ Happy ไปด้วยทุกครั้ง ทุกวันนี้ในแต่ละเดือนจะมีพระอาจารย์จากวัดภาวนาเท็กซัสมาจัดปฏิบัติธรรมที่รัฐแคนซัส สามีของลูกจะจัดเตรียมห้องพักให้พระอาจารย์และเจ้าหน้าที่ด้วยความเต็มใจ ส่วนลูกก็จะชักชวนคนมานั่งสมาธิที่บ้านด้วย ส่วนใหญ่จะเป็นชาวลาวค่ะ
ยิ่งดู DMC ก็ยิ่งทำให้ลูกกระตือรือร้นในการสร้างบุญ จนเพื่อนบอกว่าอย่าเพิ่งทำบุญเลยยังไม่แก่ซักหน่อย แต่ลูกไม่คิดอย่างนั้น จะต้องเร่งสร้างบุญให้มากค่ะ เวลามีน้อยแล้ว จะทำบุญให้ทันเพื่อน ๆ นักเรียนอนุบาลฯ ที่มาก่อน ทำตามที่หลวงพ่อบอกค่ะ “ว่าไงว่าตามกัน” จะไม่ตกบุญเลยสักบุญเดียว
