ผู้สวมชุดมหาลดาประสาธน์ พิธีทอดกฐินปี 53

 

 

กราบนมัสการคุณครูไม่ใหญ่ที่เคารพรักอย่างสูงเจ้าค่ะ

 

        ลูกชื่อ ปูชิตา สุขีวัฒนา หรือที่ทุกคนเรียกขานกันว่า “น้องปู” อายุ 27 ปี เป็นนักเรียนโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา ชั้นอนุบาล 1 ค่ะ เพราะลูกเพิ่งมาวัดได้ 1 ปี 9 เดือนค่ะ ลูกทำบุญกฐินกับวัดพระธรรมกายเป็นครั้งแรก เพราะมีพี่กัลยาณมิตรชวนให้ทำ ซึ่งลูกทำไปเพราะเป็นคนที่ชอบทำบุญอยู่แล้ว และพี่กัลยาณมิตรก็ได้ชักชวนให้มาวัดพระธรรมกายเรื่อยๆ แต่ลูกก็ยังไม่สนใจที่จะเดินทางไปวัด เพราะอยากทำบุญกับวัดที่กันดารมากกว่าค่ะ

 

        วันหนึ่งอยู่ดีๆ ลูกก็นึกขึ้นมาว่า “วัดพระธรรมกายจะมีธุดงค์ปีใหม่ไหม” จึงโทรศัพท์หาพี่กัลยาณมิตร พี่เขาก็ตกใจว่า อยู่ดีๆทำไมถึงอยากมาวัด พี่กัลยาณมิตรก็รีบตอบด้วยความตื่นเต้นว่า “มีๆ มาเลยๆ”

 

        ในช่วงเย็นของวันที่ 31 ธันวาคม พ.ศ.2551 ลูกเดินทางมาถึงวัดพระธรรมกาย ร่วมงานธุดงค์ปีใหม่ เมื่อถึงเวลาที่คุณครูไม่ใหญ่นำนั่งสมาธิ ลูกก็นั่งหลับตาเบาๆนิ่งๆ สัมผัสได้ถึงความสบาย มีความสุขแบบไม่เคยเป็นมาก่อน ที่สำคัญคือ ลูกนึกว่าหลวงพ่อจะต้องเป็นพระแก่ๆ แต่เมื่อเห็นหน้าหลวงพ่อแล้วตกใจมาก เพราะหลวงพ่อยังดูหนุ่มอยู่เลย จากนั้น ลูกได้ไปกราบพระอาจารย์ปรเมษฐ์ ท่านได้เล่าเรื่องวัดพระธรรมกายให้ฟัง ซึ่งท่านตอบได้ทุกปัญหาที่ค้างคาใจ ความศรัทธาของลูกก็เกิดขึ้น ลูกตัดสินใจยกเลิกนัดทั้งหมดเพื่อไปปฏิบัติธรรมที่ World Peace เขาใหญ่ในวันรุ่งขึ้น (1 มกราคม พ.ศ.2552) ทันที ซึ่งเป็นการเริ่มต้นปีใหม่ พ.ศ.2552 ที่ดีที่สุดในชีวิตของลูกเลยค่ะ

 

        ลูกเริ่มต้นทำบุญมากที่สุดในชีวิต ด้วยการสร้างองค์พระธรรมกายประจำตัว สององค์แรก ในเดือนมกราคม พ.ศ.2552 และน่าแปลกใจว่า หลังจากได้ทำบุญ ค่าคอมมิชชั่นก็เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมเกือบ 100,000 บาท พอถึงเดือนมีนาคม พ.ศ.2552 เป็นเดือนที่ลูกต้องการเปลี่ยนตำแหน่งที่สำคัญกับชีวิตของลูก คือ การเป็น ไดมอนด์ (ระดับเพชร ที่มีรายได้ 1 ล้านบาทต่อเดือน เป็นตำแหน่งที่ 8 จาก 11 ตำแหน่งของธุรกิจ) แต่ขณะเดียวกันทางวัดก็กำลังระดมสร้างองค์พระธรรมกายประจำตัว เพราะใกล้จะปิดเจดีย์แล้ว และลูกก็อยากสร้างองค์พระสัก 100 องค์ ทำให้ลูกต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง ระหว่างจะทำบุญหรือลงทุนทำธุรกิจ ในใจลูกคิดว่า “หากไม่ได้สร้างพระวันนี้ก็จะไม่ได้ทำอีกเลย” แล้วลูกก็ตัดสินใจเลือกทำบุญสร้างองค์พระ 100 องค์ทันที โดยคิดว่า “ไดมอนด์จะเป็นเมื่อไหร่ก็เป็นได้ แต่เจดีย์ปิดแล้วปิดเลย” ลูกจึงโทรศัพท์ไปแจ้งกับพระอาจารย์

 

 

 

        แม้พระอาจารย์จะบอกกับลูกว่า ลูกอายุยังน้อย และยังเพิ่งเข้าวัด จะตัดสินใจทำ 100 องค์นั้นคิดดูให้ดี แต่ลูกก็ยืนยันการตัดสินใจ หลังจากวางสายจากพระอาจารย์ ลูกเข้าไปเช็คยอดขาย ก็พบว่า ยอดขายเพิ่มขึ้นสูงมาก ไม่ทราบว่ามาจากไหน ได้สร้างความประหลาดใจให้กับลูกมาก และในที่สุด ลูกก็สามารถพิชิตตำแหน่งไดมอนด์ (รับรายได้เดือนละ 1 ล้านบาท) ที่มีอายุน้อยที่สุดในโลกของบริษัท เอเจล เอ็นเตอร์ไพรส์ จำกัด พร้อมทั้งสามารถสร้างองค์พระ 100 องค์ได้สมดังใจปรารถนา ต่อมากฐินปี พ.ศ.2552 ลูกได้ปิดบัญชีอีกครั้ง เพื่อเป็นประธานกองกฐิน 1 M อย่างไม่รีรอค่ะ

 

 

 

        ตั้งแต่เข้าวัด ลูกไม่เพียงแค่ทำทุกบุญด้วยเงินที่หามาได้จากน้ำพักน้ำแรงของตัวลูกเอง แต่ยังได้ทำหน้าที่กัลยาณมิตรให้กับครอบครัวและเพื่อนร่วมงาน บุญที่ปลื้มที่สุดก็คือ ลูกสามารถชวนเพื่อนชายที่ได้ร่วมฝ่าฟันทำธุรกิจมาด้วยกัน อีกทั้งเป็นคู่บุญคู่บารมี ให้มาบวชในรุ่นเข้าพรรษา 1 แสนรูป ที่ศูนย์อบรมวัดทองบน กรุงเทพฯ ท่านมีผลการปฏิบัติธรรมที่ดีมากๆค่ะ (ซึ่งคุณครูไม่ใหญ่ได้เมตตาอ่านผลปฏิบัติธรรมออกอากาศมาแล้ว) อีกทั้ง ยังสามารถชักชวนผู้นำสูงสุดของธุรกิจเอเจลของโลก พร้อมผู้บริหารระดับสูง ที่ดูแลภาคพื้นเอเชียมาบวชได้อีกด้วยค่ะ ตอนนี้ลูกและเพื่อนๆตั้งเป้าว่า จะชวนชายแมนแมนมาบวชให้ได้ 500 คน ในช่วงเข้าพรรษาปีหน้าค่ะ

 

(อ่านผลการปฏิบัติธรรมของพระธรรมทายาทไมยสิทธิ์ คลิกที่นี่)

 

 

 

 

 

 

        ส่วนงานกฐินปี พ.ศ.2553 นี้ ตรงกับวันที่บริษัทของลูกจัดงานสัมมนาใหญ่พอดี ซึ่งมีผู้เข้าร่วมสัมมนาประมาณ 4,000 คน จากหลายประเทศ ทางทีมงานได้ปรึกษากันว่า จะถ่ายทอดสดงานบุญกฐินที่วัดพระธรรมกาย ในขณะที่ลูกกำลังเดินอยู่ในขบวนพิธี ไปที่งานสัมมนาครั้งนี้ด้วย ซึ่งลูกตั้งใจอยากจะทำให้องค์กรของลูกเป็นองค์กรสีขาว สร้างนักธุรกิจที่มีทั้งจรรยาบรรณ ศีลธรรม ควบคู่ไปกับการทำธุรกิจ ตอนนี้ใกล้ความจริงมากยิ่งขึ้นแล้วค่ะ และที่สำคัญที่สุดลูกมีความตั้งใจ ปรารถนาจะขยายวิชชาธรรมกาย พร้อมกับการขยายธุรกิจของลูกค่ะ

 

 

 

 

        เพื่อเป็นการเตรียมตัวสำหรับงานกฐินปีนี้ ลูกจึงจัดสรรเวลา 3 สัปดาห์ เพื่อไปปฏิบัติธรรมที่สวนพนาวัฒน์ ตอนนี้ลูกนั่งสมาธิมาได้ 2 สัปดาห์แล้วค่ะ มีผลการปฏิบัติธรรมมาฝากหลวงพ่อด้วยค่ะ...

 

        ลูกนั่งหลับตาเบาๆสบายๆ โดยมองความมืดนิ่งๆที่อยู่ข้างหน้า นิ่งเฉยไปสักพัก ตัวก็เบาๆโล่งๆเหมือนไม่มีตัว แล้วก็รู้สึกว่าถูกดูดไปทางซ้ายและทางขวาสลับกัน บางครั้งก็จะถูกดูดดิ่งลงไปและไปลอยอยู่ในอวกาศว่างๆ บางทีก็รู้สึกว่าตัวยืดขึ้นสูงมากจนร่วงตกลงมา และบางครั้งนั่งแล้วเหมือนตัวหดลงแบนติดกับพื้น เมื่อลูกนึกดวงแก้วใสอยู่กลางท้อง พอใจนิ่งมากขึ้น ก็ขยายดวงแก้วให้ใหญ่ขึ้นคลุมตัวเองเอาไว้ แล้วก็ย่อเล็กลงอยู่กลางท้อง สลับกันไปอย่างนี้ ยิ่งนานมากขึ้น ดวงแก้วก็ยิ่งใสขึ้น ชัดขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกสบาย เย็นในท้อง มีความสุขมากค่ะ

 

 

 

        คุณครูไม่ใหญ่เจ้าคะ ถึงแม้ว่าปีนี้ลูกจะปวารณาเป็นประธานกฐิน 2 กองแล้วก็ตาม แต่ในใจของลูกกลับมีอีกตัวเลขหนึ่งอยู่ นั่นคือ เลขหนึ่งร้อยค่ะ และลูกจะทำอย่างเต็มที่เต็มกำลัง ลูกกราบขอบารมีคุณครูไม่ใหญ่ช่วยให้ลูกสามารถทำตามฝันได้สำเร็จนะเจ้าคะ ลูกอยากมีชั้นของอาคาร 100 ปีคุณยายอาจารย์เป็นของตัวเองค่ะ       

 

        สุดท้ายนี้ ลูกขอให้หลวงพ่อมีสุขภาพแข็งแรง เป็นหนุ่มอย่างนี้ตลอดไป เป็นขวัญและกำลังใจให้ลูกๆได้สร้างบุญสร้างบารมีให้ยิ่งๆขึ้นไปตราบนานเท่านาน

 

ลูก...ปู ปูชิตา สุขีวัฒนา