ทำบุญแล้ว...มาเสียดายในภายหลัง

 

        ผมเคยบวชธรรมทายาทหนึ่งพรรษา เมื่อปี พ.ศ.2528-และมาวัดทุกอาทิตย์ต้นเดือน คุณพ่อของผมเกิดที่ปากน้ำโพ นครสวรรค์ มีแม่เป็นคนไทย เตี่ยของท่านซึ่งเป็นคนจีนที่อพยพมาตั้งรกรากในประเทศไทย ได้ส่งคุณพ่อของผมไปเมืองจีนแผ่นดินใหญ่ตั้งแต่เด็ก เมื่อกลับมาประเทศไทย คุณพ่อได้พาภรรยาคนจีนซึ่งก็คือคุณแม่ของผมกลับมาด้วย มาช่วยค้าขาย ที่บ้านผมขายทองครับ คุณแม่ของผมมาจากครอบครัวร่ำรวยในจีนแผ่นดินใหญ่ แต่ถูกคอมมิวนิสต์ยึดไปหมดตอนเปลี่ยนแปลงการปกครอง คุณแม่จึงมาอยู่เมืองไทยกับคุณพ่อของผม ในขณะที่พี่น้อง แม่ และญาติคนอื่น ยังอยู่ในประเทศจีน

 

        ตั้งแต่จำความได้...ตอนผมยังเป็นเด็ก คุณแม่ต้องทำงานหนัก ทั้งดูแลงานบ้าน เลี้ยงลูกและช่วยค้าขาย ท่านเป็นคนจีนคนเดียวในบ้านที่มีแต่ญาติพี่น้องของคุณพ่อซึ่งเป็นคนไทย เพราะก๋งของผมเสียไปตั้งแต่ผมยังจำความไม่ได้ แต่ความที่คุณแม่เป็นคนเก่ง ฉลาดและค้าขายเก่ง ประสบความสำเร็จ จึงได้รับความไว้วางใจจากคุณย่าในภายหลัง ให้ช่วยดูแลกิจการการค้าขายและคุมเรื่องเงินทอง แต่ลึกๆแล้ว...คุณแม่ไม่ค่อยมีความสุข ท่านมีความน้อยใจคุณพ่อ ที่ไม่ได้ช่วยในการส่งเงินช่วยเหลือญาติของคุณแม่ทางเมืองจีน คุณแม่เป็นคนวิตก ระแวงในแง่ร้าย ซึมเศร้า แต่ท่านได้ทำหน้าที่ดูแลลูกๆทุกคนให้ได้รับการเล่าเรียนอย่างเต็มที่ ร่วมกับคุณพ่อที่ช่วยสนับสนุนการศึกษาของลูกทุกคน จนจบปริญญา และได้เรียนต่อที่ต่างประเทศ

 

        คุณพ่อค้าขายไม่เก่ง แต่มีเพื่อนฝูงมาก มีการเข้าหุ้นทำมาค้าขายและมักจะถูกเพื่อนเอาเปรียบหรือเบี้ยวไปหลายราย ซึ่งเป็นข้อด้อยที่คุณแม่มักชอบบ่นว่าคุณพ่ออยู่บ่อยๆซ้ำๆ ทั้งคุณพ่อและคุณแม่มีความเชื่อแบบคนจีนที่ชอบไหว้เจ้า แต่ก็ทำบุญตักบาตรตามประเพณี เมื่อชวนทำบุญ คุณพ่อจะไม่คัดค้าน ซึ่งแตกต่างจากคุณแม่

 

        เมื่ออายุมากขึ้น คุณพ่อเป็นโรคเบาหวาน ความดันโลหิตสูง และเป็นโรคเส้นเลือดไปเลี้ยงสมองตีบ มีอาการอัมพฤกษ์บ้าง แต่ก็ดีขึ้น ในระยะหลังๆนี้อาการของท่านเป็นมากขึ้นๆ ไตทำงานไม่ค่อยดี ต้องเข้าโรงพยาบาลสองถึงสามครั้ง และพบเนื้องอกที่ปอดขวาในระยะสองถึงสามปีหลังนี้ด้วย ท่านออกจากโรงพยาบาลนครสวรรค์หลังตรุษจีนในปีนี้ โดยไปอยู่กับน้องชายและน้องสะใภ้ที่ช่วยดูแลให้ท่านยังกินได้ แต่พูดไม่ค่อยชัดและช้า เดินได้เล็กน้อย โดยได้รับการดูแลรักษาแบบประคับประคองอยู่ที่บ้านของน้องชาย จนกระทั่งในเช้าวันเสาร์ 20-มีนาคม พ.ศ.2553-ท่านก็ไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย เข้าใจว่าเวลาที่เสียชีวิตอยู่ประมาณตีสี่ถึงตีห้าครึ่ง ลูกหลานจึงได้ทำพิธีให้ท่านเป็นครั้งสุดท้าย และได้บรรจุไว้ที่สุสานซึ่งท่านได้เตรียมไว้นานแล้วครับ

 

ขอกราบขอบพระคุณคุณครูไม่ใหญ่อย่างมากครับ ในความเมตตาในครั้งนี้

 

ฝันในฝัน

หลับตาฝันเป็นตุเป็นตะ ตื่นขึ้นมาหาว 1 ที

แล้วนำมาเล่าให้ฟังเป็นนิยายปรัมปรากันนะจ๊ะ

 

คำถามข้อที่ 1.คุณพ่อเสียชีวิตแล้วไปอยู่ที่ไหน ท่านได้รับบุญที่ผมและภรรยาทำไปให้ และทำให้ชีวิตโลกหน้าของท่านดีขึ้นบ้างหรือไม่ครับ ผมควรจะทำบุญอะไรไปให้ท่านอีกครับ

 

        เมื่อคุณพ่อของลูกเสียชีวิตแล้ว ด้วยผลบุญที่ท่านได้ทำบุญทำทานตามประเพณีในสมัยที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ รวมกับผลบุญที่ตัวลูกได้ทำแล้วอุทิศส่งไปให้ท่าน จึงส่งผลทำให้ ท่านได้ไปบังเกิดเป็นเทพบุตรคนธรรพ์อยู่ในสวรรค์ชั้นจาตุมหาราชิกา โดยมีวิมานขนาดใหญ่ที่ลักษณะคล้ายกับคฤหาสน์ไม้สีทองบนโลกมนุษย์ แต่มีความละเอียดประณีตและสวยงามกว่า อีกทั้ง ท่านยังมีบริวารอีกนับร้อยที่บังเกิดขึ้นด้วยผลบุญดังกล่าว

 

 

        ซึ่งตอนนี้ คุณพ่อของลูกก็มีความสุขสบายดี และกำลังศึกษาสังคมใหม่อยู่ อีกทั้งท่านก็กำลังตรวจตราทิพยสมบัติอยู่ด้วยความปลื้มปีติใจ แต่ด้วยความที่คุณพ่อของลูกยังมีความเข้าใจในเรื่องผลแห่งกรรมเพียงระดับหนึ่งเท่านั้น จึงเป็นผลทำให้ท่านมีความคิดว่า “ทิพยสมบัติที่ท่านได้รับนั้น ล้วนเกิดมาจากคุณความดีที่ตัวท่านได้สั่งสมเอาไว้เท่านั้น”

 

 

        สำหรับบุญที่ลูกควรจะทำ และอุทิศส่วนบุญส่งไปให้ท่านนั้น ก็คือบุญทุกๆบุญ และโดยเฉพาะในช่วงนี้ก็มีบุญใหญ่ที่สำคัญอยู่บุญหนึ่ง นั่นก็คือ...¹บุญกฐินสร้างอาคารหนึ่งร้อยปีปีคุณยาย ก็ให้ลูกตั้งใจและทุ่มเททำบุญนี้อย่างเต็มที่เต็มกำลัง และเมื่อลูกทำบุญทุกๆบุญแล้ว ก็ให้อุทิศส่วนบุญส่งไปให้ท่านบ่อยๆ เพราะเมื่อใดที่ตัวลูกได้อุทิศส่วนบุญส่งไปให้ท่าน ภาพของลูกก็จะมาปรากฏขึ้นในใจของท่าน อีกทั้งใจของท่านก็จะสว่างขึ้น และกายของท่านก็จะสว่างตามไปด้วย นอกจากนี้ ก็ยังทำให้ท่านมีทิพยสมบัติเพิ่มมากขึ้นไปจากเดิมอีกด้วย

 

¹หมายเหตุ:เรื่องนี้ส่งมาในช่วงก่อนหน้าที่จะมีพิธีทอดกฐินสามัคคีประจำปีของวัดพระธรรมกาย วันที่ 7 พฤศจิกายน พ.ศ.2553 

 

 

คำถามข้อที่ 2.คุณแม่เชื่อแต่เรื่องไหว้เจ้า ไม่ค่อยมีศรัทธาในพระรัตนตรัย ลูกๆไม่อาจเปลี่ยนแปลงความคิดท่านได้ ท่านจะพูดว่า...ท่านเป็นแม่ ลูกต้องมีหน้าที่เชื่อฟังเถียงไม่ได้ เราจะทำอย่างไรจึงจะทำให้ท่านมีสัมมาทิฐิได้ครับ

 

        สำหรับเรื่องนี้ก็มีวิธีพิสูจน์อยู่สองวิธี คือ จะเชื่อตอนเป็นหรือจะเห็นตอนตาย ลูกก็ต้องเป็นกัลยาณมิตรให้กับคุณแม่ โดยตัวลูกต้องหมั่นพูดเรื่องบุญให้ท่านฟังบ่อยๆ และบอกกับท่านว่า “ลูกไม่เคยมีความคิดที่จะมาสอนคุณแม่เลยแม้สักนิด เพราะไม่ว่าคุณแม่จะพูดอย่างไร ลูกคนนี้ก็พร้อมที่จะเชื่อฟังคุณแม่ทุกอย่างอยู่แล้ว แต่ที่ลูกต้องเอาเรื่องนี้มาเล่าให้คุณแม่ฟัง ก็เป็นเพราะลูกรักคุณแม่ ลูกจึงอยากจะบอกเล่าเรื่องราวดีๆที่ตัวลูกเคยได้ยินได้ฟังมาจากพระอาจารย์ที่ท่านเทศน์สอน มาให้คุณแม่ได้รับรู้เรื่องราวบางอย่างที่คุณแม่ไม่เคยรู้”

 

        พูดง่ายๆว่า...เหมือนนำเอาเรื่องราวดีๆที่มีประโยชน์มาเล่าสู่กันฟัง ไม่ได้บังคับให้คุณแม่เชื่อหรือไม่ให้เชื่อใดๆทั้งสิ้น ส่วนคุณแม่ของลูกจะมีความคิดเห็นอย่างไรก็ตาม ตัวลูกก็ต้องทำใจให้ใสๆและหมั่นพูดให้ท่านฟังบ่อยๆ เดี๋ยวในที่สุด...ท่านก็จะเชื่อในสิ่งที่ลูกพูดเอง หรืออย่างน้อยความรู้นี้ก็จะเข้าไปอยู่ในใจของท่าน ไม่ต้องไปรอให้ถึงวันที่ท่านต้องไปนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ลูกต้องทำหน้าที่ของความเป็นลูก ต้องพูดกับท่านบ่อยๆ เพราะท่านอายุมากแล้ว

 

 

คำถามข้อที่ 3.คุณแม่ทำกรรมอะไรมาจึงต้องจากครอบครัวที่เมืองจีน มาอยู่ต่างถิ่นในประเทศไทยอย่างตัวคนเดียว ไม่ค่อยมีความสุขในชีวิต แม้ในปัจจุบันจะมีทรัพย์สมบัติแต่ก็กลัวจน ไม่ค่อยยอมนำทรัพย์สมบัติออกมาใช้ครับ

 

        สาเหตุที่ทำให้คุณแม่ของลูกต้องแยกจากครอบครัวตนเองที่อยู่ในเมืองจีน และมาอยู่คนเดียวที่ประเทศไทยนั้น ทั้งนี้เป็นเพราะคำอธิษฐานจิตที่ท่านได้เคยอธิษฐานเอาไว้ในอดีตชาติ เรื่องก็มีอยู่ว่า...ในอดีตชาติ คุณแม่ของลูกได้เกิดเป็นกุลธิดารูปงาม อยู่ในตระกูลที่ทำการค้าขายเกี่ยวกับสินค้าทางการเกษตรแบบครบวงจร (ทำทั้งการเกษตรและการตลาดเองทั้งหมด โดยมีการแบ่งหน้าที่กันทำระหว่างพี่น้องในครอบครัว)

 

 

 

        แต่เนื่องจากในภพชาติดังกล่าวนั้น คุณแม่ของลูกมีพี่น้องหลายคน จึงทำให้เกิดกระทบกระทั่งและก่อให้เกิดความวุ่นวายตามมา ซึ่งเมื่อมีการกระทบกระทั่งเกิดขึ้นบ่อยครั้ง คุณแม่ของลูกจึงรู้สึกเบื่อและรำคาญ จนเป็นผลทำให้ในที่สุด...คุณแม่ของลูกก็ได้ตัดสินใจหนีออกจากบ้าน และได้อธิษฐานจิตว่า “ต่อไปขอให้ได้อยู่คนเดียว อย่าต้องให้ใครมาวุ่นวายกับชีวิตอีกเลย” ด้วยเหตุนี้ท่านจึงชอบอยู่คนเดียว

 

 

        ส่วนสาเหตุที่ทำให้คุณแม่ของลูกแม้จะมีทรัพย์สมบัติแล้ว แต่ก็ยังกลัวจนโดยไม่ค่อยยอมนำสมบัติออกมาใช้นั้น ทั้งนี้เป็นเพราะวิบากกรรมในอดีตชาติที่ท่านเกิดความรู้สึกเสียดายทรัพย์ ภายหลังจากที่ท่านได้ทำบุญไปแล้ว มาส่งผล เรื่องก็มีอยู่ว่า...ในอดีตชาติอีกภพชาติหนึ่ง คุณแม่ของลูกก็ได้เกิดเป็นกุลธิดารูปงาม อยู่ในตระกูลที่ทำการค้าขายเช่นเดียวกัน โดยคุณแม่ของลูกในภพชาตินั้นได้ทำหน้าที่ในการจัดหาตลาด และคอยรับซื้อผลิตผลทางการเกษตรจากเมืองของตนเองแล้วนำไปขายยังเมืองต่างๆ อีกทั้งท่านยังได้ดูแลเกี่ยวกับระบบการเงินให้กับทางครอบครัวอีกด้วย

 

 

        ในภพชาติดังกล่าว คุณแม่ของลูกได้เกิดมาพบพระพุทธศาสนา และตัวท่านเองก็ได้ทำบุญทั้งในพระพุทธศาสนาและทำบุญแบบสงเคราะห์โลกอยู่เป็นประจำด้วย แต่การทำบุญของท่านเป็นไปเพื่อหวังอยากที่จะให้ตนเองมีชื่อเสียง และอยากได้รับการยกย่องนับถือจากมหาชน (หรือทำบุญเพื่อหวังสิ่งที่ตนต้องการเป็นผลตอบแทนนั่นเอง)

 

 

        ด้วยความที่บุญส่งผลไม่ทันใจ (ไม่ทันใช้)-ผลยังไม่เป็นไปตามที่ตนต้องการ เนื่องจากบุญกำลังรอระยะเวลาในการให้ผลอยู่ จึงทำให้คุณแม่ของลูกได้คิดเสียดายในภายหลังว่า “ทำดีไม่ได้ดีและไม่มีใครเห็น อีกทั้ง...บุญที่ทำไปแล้วก็ไม่เห็นจะส่งผล ดังนั้น เราสู้ไม่ทำดีกว่า เพราะถึงอย่างไรผลที่ได้รับก็เท่าเดิม เหมือนกับตอนที่เราไม่ได้ทำ”-เหตุที่ท่านคิดเช่นนี้ ก็เพราะท่านยังไม่ทราบความจริงที่ว่า...ผู้ที่ทำความดีแล้ว ก็ต้องได้รับผลแห่งความดีนั้นในที่สุด

 

 

        ด้วยความที่คุณแม่ของลูกได้ทำบุญไว้ในพระพุทธศาสนา และทำบุญแบบสงเคราะห์โลก อยู่เป็นประจำนี้เอง จึงทำให้ท่านเป็นผู้ที่มีทรัพย์สมบัติ แต่เพราะความคิดเสียดายในทรัพย์ที่ทำบุญไปแล้วนั้น จึงทำให้ท่านไม่สามารถที่จะใช้ทรัพย์ที่มีอยู่ได้อย่างเต็มที่ 

 

คำถามข้อที่ 4. ภรรยาของผมซึ่งเป็นกุมารแพทย์เช่นเดียวกับผม ได้เคยส่ง Case-Study-มากราบเรียนหลวงพ่อเมื่อหลายปีก่อน คุณพ่อของเธอเสียชีวิตหลังจากนั้นเมื่อประมาณสามปีที่ผ่านมา เธอฝากกราบเรียนถามคุณครูไม่ใหญ่ว่า...คุณพ่อของเธอเสียชีวิตแล้วอยู่ที่ไหนในขณะนี้ และมีความสุขในสุคติภพ หรือไม่ครับ

 

        หลังจากที่คุณพ่อภรรยาของลูกเสียชีวิตแล้ว ด้วยผลบุญที่ท่านได้ทำเอาไว้ในสมัยที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ จึงส่งผลทำให้ท่านได้ไปบังเกิดเป็นเทพบุตรคนธรรพ์ อยู่ในสวรรค์ชั้นจาตุมหาราชิกา โดยในช่วงแรกๆนั้น ท่านมีวิมานขนาดใหญ่ระดับกลางเหมือนวิมานทั่วๆไป ซึ่งตัววิมานของท่านทำด้วยไม้ แต่ไม่เหมือนไม้ในเมืองมนุษย์ เพราะจะมีลักษณะเป็นไม้เหลือบทองที่มีความละเอียดประณีต และสวยงามกว่าไม้ในเมืองมนุษย์

 

 

        แต่เมื่อภรรยาของลูกได้ทำบุญและอุทิศส่วนบุญส่งไปให้ท่านแล้ว ด้วยผลบุญนี้เอง...จึงส่งผลทำให้ท่านมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น มีทิพยสมบัติและบริวารเพิ่มมากขึ้น อีกทั้ง...วิมานของท่านก็มีการเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม นั่นก็คือ...เปลี่ยนจากวิมานไม้เหลือบทอง กลายเป็นวิมานไม้สีทองที่ขนาดใหญ่ขึ้นกว่าเดิม ซึ่งในตอนนี้...คุณพ่อภรรยาของลูกก็กำลังเพลิดเพลินกับทิพยสมบัติของท่านอยู่

 

 

 

โปรดติดตามตอนต่อไป คลิกที่นี่