พระศรีอริยเมตไตรย์สัมมาสัมพุทธเจ้า ตอนที่ 50 อายุขัยเฉลี่ยของมนุษย์ : ช่วงเด่นฝันในฝัน

ทบทวนฝันในฝัน วันที่ 8 มกราคม พ.ศ.2554

ตอน พระศรีอริยเมตไตรย์ ตอนที่ 50 อายุขัยเฉลี่ยของมนุษย์

พระศรีอริยเมตไตรย์สัมมาสัมพุทธเจ้า

ตอนที่ 50 "อายุขัยเฉลี่ยของมนุษย์"

เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา

ความเดิมจากตอนที่แล้ว... นอกจากนี้ พระสัมมาสัมพุทธเจ้ายังทรงตรัสอุปมาเปรียบเทียบระยะเวลาในหนึ่งมหากัป เอาไว้อีกอุปมาหนึ่ง โดยสามารถสรุปใจความให้เข้าใจง่ายๆได้ดังนี้ว่า “ดั่งมีนครที่กำแพงเมืองทำด้วยเหล็กขนาดใหญ่ ซึ่งมีความยาวขนาดหนึ่งโยชน์ ความกว้างขนาดหนึ่งโยชน์ และมีความสูงขนาดหนึ่งโยชน์ (ถ้าจะคำนวณปริมาตรที่อยู่ภายในเขตกำแพงของนครแห่งนี้ทั้งหมด ก็ประมาณ 4,096-ลูกบาศก์กิโลเมตร หรือประมาณ 4,096,000-ลูกบาศก์เมตร)-ภายในนครแห่งนั้น จะถูกอัดแน่นไปด้วยเมล็ดพันธุ์ผักกาดจนเต็มพื้นที่ไปหมด และในทุกๆหนึ่งร้อยปี จะมีบุรุษหยิบเอาเมล็ดพันธุ์ผักกาดออกจากนครหนึ่งเมล็ด...”

เมื่อใดก็ตามที่เมล็ดพันธุ์ผักกาดกองใหญ่ ได้หมดสิ้นไปจากนครแห่งนี้ เมื่อนั้นช่วงระยะเวลาของหนึ่งมหากัปก็ยังไม่ถึงกาลหมดสิ้นไป ดังนั้น ระยะเวลาในหนึ่งมหากัปจึงยาวนานอย่างนี้”

แต่ก่อนที่จะทำความเข้าใจในเรื่องมหากัปให้ละเอียดกว่านี้ ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่เราควรมาทำความเข้าใจกันเป็นอันดับแรก นั่นก็คือ...เรื่องของอายุขัยเฉลี่ยของมนุษย์ รวมถึงเรื่องการเพิ่มและการลดลงของอายุขัยเฉลี่ยของมนุษย์ หรือที่เรามักเรียกกันติดปากว่า การไขขึ้นและไขลงของอายุ เพราะถ้าเรามีความเข้าใจในเรื่องอายุขัยเฉลี่ยของมนุษย์แล้ว เราก็จะสามารถทำความเข้าใจในเรื่องระยะเวลาในหนึ่งมหากัปได้ง่ายยิ่งขึ้น ซึ่งโดยปกติแล้ว อายุขัยเฉลี่ย หรือที่เรียกว่า อายุกัป ของมนุษย์ในยุคปัจจุบัน คือ 75-ปี แต่ในสมัยพุทธกาลอายุขัยเฉลี่ยของมนุษย์จะเท่ากับ 100-ปี สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าอายุขัยเฉลี่ยในแต่ละยุคแต่ละสมัยนั้น มีความแตกต่างกันออกไป

อายุขัยเฉลี่ยของมนุษย์ในแต่ละยุคไม่เท่ากัน

ที่เป็นแบบนี้ ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับศีลธรรมที่อยู่ภายในจิตใจของมนุษย์ หากในยุคใดสมัยใดมนุษย์มีศีลธรรมในจิตใจมาก ในยุคนั้นสมัยนั้น...อายุขัยเฉลี่ยของมนุษย์ก็จะยืนยาวตามไปด้วย และในขณะเดียวกัน หากในยุคใดสมัยใดมนุษย์มีศีลธรรมในจิตใจน้อย ในยุคนั้นสมัยนั้น...อายุขัยเฉลี่ยของมนุษย์ก็จะสั้นลง อย่างนี้วนไปเวียนมาเรื่อยๆ

อายุขัยเฉลี่ยของมนุษย์จะมากหรือน้อยขึ้นอยู่กับศีลธรรมในจิตใจของมนุษย์

มาถึงตรงนี้ หลายๆคนคงเริ่มสงสัย และอยากรู้ขึ้นมาว่า “แล้วอายุขัยที่ว่ายืนยาวที่สุดและสั้นที่สุดของมนุษย์ จะยืนยาวนานหรือสั้นสักขนาดไหน”-คำตอบ คือ อายุขัยที่ยืนยาวที่สุดของมนุษย์จะเท่ากับหนึ่งอสงไขยปี หรือเท่ากับ 10¹⁴⁰-ปี (10-ยกกำลัง 140)-ส่วนอายุขัยที่สั้นที่สุดของมนุษย์จะลดลงเหลือเพียงแค่สิบปีเท่านั้น ดังนั้น ถ้าเรานับระยะเวลาจากอายุมนุษย์ที่ยืนยาวที่สุด คือ หนึ่งอสงไขยปี แล้วอายุค่อยๆลดลงไปเรื่อยๆ จนถึงช่วงที่มนุษย์มีอายุลดลงเหลือเพียงแค่สิบปี จากนั้น...อายุก็ค่อยๆเพิ่มขึ้นไปจนถึงหนึ่งอสงไขยปีอีกครั้ง เราจะเรียกระยะเวลาในช่วงนี้ว่า หนึ่งรอบอสงไขยปี ซึ่งเป็นคนละอย่างกับคำว่า อสงไขยมหากัป ถ้าพวกเราเข้าใจตรงนี้แล้ว เราก็จะเข้าสู่เรื่องมหากัปกันต่อไป

หนึ่งรอบอสงไขยปี เท่ากับ ช่วงระยะเวลาที่มนุษย์มีอายุไขลง-ไขขึ้น หนึ่งรอบ

แต่ก่อนที่เราจะพูดถึงเรื่องมหากัป เรามาดูในเรื่องหน่วยเวลา ตามหลักพุทธศาสนากันก่อน

หน่วยนับจำนวนในพระไตรปิฎก

ร้อยแสน	เป็น	โกฏิ
ร้อยแสน โกฏิ	เป็น	ปโกฏิ
ร้อยแสน ปโกฏิ	เป็น	โกฏิปโกฏิ
ร้อยแสน โกฏิปโกฏิ	เป็น	นหุต
ร้อยแสน นหุต	เป็น	นินนหุต
ร้อยแสน นินนหุต	เป็น	อักโขภินี
ร้อยแสน อักโขภินี	เป็น	พินทุ
ร้อยแสน พินทุ	เป็น	อัพภุทะ
ร้อยแสน อัพภุทะ	เป็น	นิรพุทะ
ร้อยแสน นิรพุทะ	เป็น	อหหะ
ร้อยแสน อหหะ	เป็น	อพพะ
ร้อยแสน อพพะ	เป็น	อฏฏะ
ร้อยแสน อฏฏะ	เป็น	โสคันธิกะ
ร้อยแสน โสคันธิกะ	เป็น	อุปละ
ร้อยแสน อุปละ	เป็น	กมุทะ
ร้อยแสน กมุทะ	เป็น	ปทุมะ
ร้อยแสน ปทุมะ	เป็น	ปุณฑริกะ
ร้อยแสน ปุณฑริกะ	เป็น	อกถานะ
ร้อยแสน อกถานะ	เป็น	มหากถานะ
ร้อยแสน มหากถานะ	เป็น	หนึ่งอสงไขย

หนึ่งอสงไขย เท่ากับ 10¹⁴⁰ (คือ เขียนเลข 1 แล้วเติมศูนย์ไปอีก 140 ตัว)

การสร้างบารมีเพื่อที่จะเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ต้องใช้ระยะเวลาอย่างน้อยถึง 20-อสงไขยมหากัป กับเศษอีกแสนมหากัป ซึ่งหน่วยนับระยะเวลาในพระไตรปิฎกนั้น มีรายละเอียด ดังต่อไปนี้

1 มหากัป	เท่ากับ	อสงไขยกัป
1 อสงไขยกัป	เท่ากับ	อันตรกัป
1 อันตรกัป	เท่ากับ	รอบอสงไขยปี

1 รอบอสงไขยปี เท่ากับ ช่วงระยะเวลาที่มนุษย์มีอายุไขลง-ไขขึ้น หนึ่งรอบ

1 รอบอสงไขยปี มีรายละเอียด ดังต่อไปนี้

ช่วงระยะเวลาที่มนุษย์มีอายุไขลง หมายถึง ช่วงระยะเวลาที่มนุษย์มีอายุลดลงจากหนึ่งอสงไขยปี หรือ 10¹⁴⁰-ปี จนกระทั่งมนุษย์มีอายุสิบปี ซึ่งในทุกๆ 100 ปี อายุของมนุษย์จะลดลงหนึ่งปี

ช่วงระยะเวลาที่มนุษย์มีอายุไขขึ้น หมายถึง ช่วงระยะเวลาที่มนุษย์มีอายุเพิ่มขึ้นจากสิบปีไปจนถึงหนึ่งอสงไขยปี หรือ 10¹⁴⁰-ปี ซึ่งในทุกๆ 100-ปี อายุของมนุษย์จะเพิ่มขึ้นแบบเท่าตัว จาก 10-ปีเป็น 20-ปี จาก 20-ปีเป็น 40-ปี จาก 40-ปีเป็น 80-ปี เป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมนุษย์มีอายุหนึ่งอสงไขยปี

สำหรับมหากัปนั้น เราสามารถแยกย่อยเวลาในมหากัปหนึ่งๆออกเป็นสี่ช่วงเวลาด้วยกัน ซึ่งในแต่ละช่วงเวลา จะเรียกว่า อสงไขยกัป หากจะอธิบายให้เข้าใจกันง่ายๆ เราก็อาจจะเปรียบเทียบมหากัปเป็นเหมือนเค้กก้อนหนึ่ง ที่ถูกตัดแบ่งออกมาเป็นสี่ส่วนเท่าๆกัน ซึ่งในแต่ละส่วนที่ถูกตัดแบ่งออกมานั้น ก็คือ อสงไขยกัป นั่นเอง ดังนั้น ในหนึ่งมหากัปจึงมีจำนวนอสงไขยกัป เท่ากับ สี่อสงไขยกัป

ในแต่ละอสงไขยกัป ยังจะมีชื่อเรียกที่แตกต่างกันออกไปตามสภาพที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และเสื่อมสลายไปของโลก ดังนี้

ช่วงที่ 1.เป็นช่วงเวลาที่โลกของเรากำลังถูกเพลิงเผาไหม้ไปทั่วทุกพื้นที่ ซึ่งเราจะเรียกช่วงนี้ว่า สังวัฏฏอสงไขยกัป หมายถึง ช่วงเวลาที่โลกกำลังถูกทำลาย หรือช่วงที่กัปกำลังพินาศ

ช่วงที่ 2.เป็นช่วงเวลาที่เพลิงได้มอดดับลงไป ซึ่งเราจะเรียกช่วงนี้ว่า สังวัฏฏฐายีอสงไขยกัป หมายถึง ช่วงเวลาที่โลกได้ถูกทำลายลงไปเรียบร้อยแล้ว จนเหลือแต่อวกาศที่ว่างเปล่า

ช่วงที่ 3.เป็นช่วงเวลาที่แผ่นดินเริ่มก่อตัวขึ้นมาใหม่จนกลายเป็นโลก ซึ่งเราจะเรียกช่วงนี้ว่า วิวัฏฏอสงไขยกัป หมายถึง ช่วงเวลาที่โลกกำลังเริ่มพัฒนาจนเข้าสู่สภาวะปกติ หรือช่วงเวลาที่กัปกำลังเจริญขึ้น

<< ตอนที่ 49 ความหมายของอสงไขยและมหากัป

พระศรีอริยเมตไตรย์

ตอนที่ 51 มหากัป อสงไขยกัป อันตรกัป >>

ชม Video Scoop พระศรีอริยเมตไตรย์ ตอนที่ 50

พระศรีอริยเมตไตรย์สัมมาสัมพุทธเจ้า ตอนที่ 50 อายุขัยเฉลี่ยของมนุษย์

ซีรีย์ที่เกี่ยวข้อง

บทความที่เกี่ยวข้อง