'นึกถึงบุญ แบบขอถึง และเข้าถึง" อันนี้เป็นเรื่องที่สำคัญนะ อย่าไปดูเบา พอบอกว่าให้นึกถึงบุญ เราจะนึกยังไงให้ออกเนี้ยะ นึกถึงบุญ นึกถึงบุญ นึกถึงภาพบุญนั้นด้วย แล้วก็ต้องนึกขยายเรื่องราวของบุญ เพื่อเพิ่มเติมความปีติ เพราะใจเราหยาบ มักจะจิตหยาบเนี่ย ดังนั้นเนี่ย เราก็ต้องจูงใจให้จิตละเอียด ด้วยการค่อย ๆ ระลึก นึกถึงสิ่งที่ดี ๆ ทีเล็ก ทีละน้อย ทีละเล็ก ทีละน้อย ติดต่อกันไปเรื่อย ๆ เลย จนกระทั่งจูงใจไปหยุดนิ่ง สู่จุดที่ละเอียด และใจจะใส ๆ เห็นดวงบุญชัดขึ้นหมดเลย นี่วิธีนึกถึงบุญนะจ๊ะ ที่บอกให้ไปนึกถึงบุญ ให้อยู่ในบุญ อยู่กันเป็นหรือเปล่า ก็อยู่ในบุญ อยู่ในบุญแล้วอยู่กันยังไง นี่ไง คือตอนแรกเราก็ไม่รู้ว่าบุญเป็นยังไง แต่เรารู้ๆ อันนี้คือการทำความดี แล้วก็นึกให้เป็นเรื่อง เป็นภาพก่อน ภาพเหมือนภาพตัวตั้งนี่ แล้วขยาย ทีละนิด ทีละนิด ทีละนิด อย่างที่เล่าให้ฟัง จนกระทั่งใจเราชุ่มชื่น ชุ่มชื่น ไม่คิดเรื่องอื่นเลย คิดแต่เรื่องบุญอย่างเดียว นี่เขาเรียกว่าอยู่ในบุญในระดับขอถึง จนแล้วพอเรานึกต่อไปเรื่อย กระทั่งถึงจุดที่หยุดคิด ใจมันหยุดนิ่ง ตกศูนย์ เห็นดวงบุญสว่างขึ้นมาเลย อย่างนี้แหละ เรียกว่า อยู่ในบุญสมบูรณ์แบบเข้าถึง นี่นะจ๊ะ มีแบบขอถึงคือนึกถึงบุญ กับเข้าถึง นึกคือเรื่องราวต่อเนื่องกระทั่ง ไปหยุดที่ดวงบุญ ใสๆ อยู่ที่กลางกาย นี่เป็นหลักวิชชาทีเดียว ทั้งหมดนี้มันอยู่ในคู่มือสมภารนั่นแหละ ซึ่งมองผ่าน มองข้ามกันไปเนี่ย ปีนี้ต้องมองเข้าไปข้างในนะจ๊ะ คุณครูไม่ใหญ่