อรุณสว่างยามเช้า กับ พุทธพจน์เตือนใจ ตอนที่ 3,557 (เข้าพรรษาวันที่ 86) เรื่องของพหุปุตติกาเถรี ครั้งหนึ่งในอดีต มีหญิงชราคนหนึ่งที่เมืองสาวัตถี นางมีลูกมากถึง 14 คน เป็นชาย 7 และหญิง 7 เมื่อเติบโตต่างก็มีครอบครัวกันหมด ต่อมาสามีของนางเสียชีวิต ลูกๆ จึงเร่งรัดให้แม่แบ่งสมบัติ หญิงชราก็แบ่งให้ทุกคนเท่าๆ กัน แล้วไปพักอยู่กับลูกชายคนโต แต่เพียงไม่กี่วัน ลูกสะใภ้ก็แสดงท่าทีไม่ต้อนรับ บ่นว่าแม่อยู่บ้านนี้นานเกินไป เหมือนจะได้สมบัติมากกว่าคนอื่น หญิงชราจึงย้ายไปอยู่กับลูกชายอีกคน แต่ก็ถูกสะใภ้พูดกระทบกระเทียบเช่นเดิม ย้ายไปอยู่กับลูกคนอื่นๆ ก็ไม่ต่างกัน นางรู้สึกว่า “หากไม่มีใครต้องการให้เราอยู่ด้วย การอยู่ต่อก็ไม่มีประโยชน์” จึงตัดสินใจออกบวชในสำนักภิกษุณี ได้รับนามว่า พหุปุตติกาเถรี แปลว่า “พระเถรีผู้มีลูกหลายคน” เมื่อบวชแล้ว นางรู้ตัวว่าตนแก่แล้ว เรี่ยวแรงมีแต่จะถดถอย จึงตั้งใจไม่ประมาท ทำความเพียรทั้งคืน เดินจงกรมในความมืดก็ใช้มือจับต้นไม้กันหกล้ม แต่ใจไม่ถอย ยังคงตั้งมั่นอยู่ที่กลางกาย พระพุทธเจ้าทรงเห็นความเพียรอันแน่วแน่ของนาง จึงเปล่งพระรัศมีมาปรากฏประหนึ่งประทับอยู่เบื้องหน้า แล้วตรัสว่า “คนที่ไม่เห็นธรรม แม้อายุยืนร้อยปี ก็ไม่ประเสริฐเท่ากับคนที่เห็นธรรม แม้มีชีวิตอยู่เพียงวันเดียว” ทันทีที่ฟังจบ พหุปุตติกาเถรีก็ปล่อยใจไปตามกระแสธรรม และบรรลุเป็นพระอรหันต์ในขณะนั้นเอง ข้อคิดจากเรื่องนี้ • ความเพียรในการฝึกใจให้หยุดนิ่ง สำคัญยิ่งกว่าสิ่งใดในชีวิต • การทำงาน การเรียน หรือธุรกิจ เป็นเพียงเครื่องสนับสนุนให้เรามีโอกาสทำความเพียรสะดวกขึ้น • ให้ทำสองอย่างควบคู่กัน: ภายนอกทำงาน ภายในหยุดนิ่ง • ฝึกจนใจคุ้น จะทำให้ “งานโลกก็สำเร็จ งานธรรมก็เข้าถึง” เพราะฉะนั้น จงหมั่นฝึกทำใจหยุดนิ่งทุกวัน และไม่ทำเพียงลำพัง แต่ชวนเพื่อน ญาติ คนรอบตัว มาปฏิบัติธรรมร่วมกัน จะได้มีกำลังใจช่วยกันทำความดี บ้านก็จะกลายเป็น “บ้านกัลยาณมิตร” ที่แผ่ความสว่างไสวออกไปสู่สังคมและโลกใบนี้ "จากส่วนหนึ่ง ของรายการธรรมะเพื่อประชาชน โดย หลวงพ่อธัมมชโย" #เพจพุทธพจน์เตือนใจ Facebook|https://www.facebook.com/Ven.Apirak/