พระโมคคัลลานะเคยเป็นมารมาก่อนแถมในชาติที่เป็นมารนั้น ยังต้องไปตกมหานรกอีกต่างหาก เพราะได้ทำบาปกรรมอันหนักไว้
เรื่องนี้มาในพระไตรปิฎก ชื่อพระสูตรว่า ‘มารตัชชนียสูตร’ (ว่าด้วยการคุกคามของมาร)
ที่นี้จะนำมาเล่าพอสังเขป ฉบับเต็ม ควรศึกษาเพิ่มเติมจากที่ได้อ้างอิงไว้ตอนท้ายเรื่องแล้วครับ
เรื่องนี้ท่านเล่าไว้ตั้งแต่ครั้งสมัยพุทธกาล ครั้ง ‘พระสัมมาสัมพุทธเจ้าโคตมะ’ ยังมีพระชนชีพอยู่เหตุการณ์นี้ เกิดขึ้น ณ ‘เภสกฬาวัน’ สถานที่ให้อภัยแก่หมู่เนื้อ เขต ‘กรุงสุงสุมารคิระ’ ซึ่งเป็นเมืองหลวงของ
แคว้น ‘ภัคคะ’ ในอินเดียสมัยนั้น
เรื่องมีอยู่ว่า...วันหนึ่ง ขณะที่ท่านพระมหาโมคคัลลานะเดินจงกรมอยู่ในที่แจ้ง
ท่านได้ถูกมารใจบาปเข้าสิงท้องอยู่ในลำไส้
ทำให้ท่านรู้สึกว่า “ท้องเราเป็นเหมือนว่ามีก้อนหินหนักๆอยู่
และเป็นเหมือนกระสอบที่บรรจุถั่วเหลืองเต็ม นี่เพราะเหตุอะไรหนอ”
คิดดังนั้นแล้ว ท่านจึงลงจากที่จงกรม เข้าไปในวิหาร แล้วนั่งสมาธิมนสิการโดยแยบคายเฉพาะตน
ท่านพระมหาโมคคัลลานะจึงได้เห็นว่า ขณะนี้มีมารใจบาปเข้ามาสิงในท้องในไส้ของท่าน
ท่านจึงกล่าวกับมารใจบาปว่า
“มาร ท่านจงออกมา ท่านจงออกมา ท่านอย่ามาเบียดเบียนพระตถาคตและสาวกของพระตถาคตเลย
เพราะการเบียดเบียนนั้น จะไม่เป็นประโยชน์ใด แต่จะเป็นเพื่อทุกข์แก่ท่านตลอดกาลนาน”
ฝ่ายมารใจบาปได้ยินคำพระเถระแล้ว กลับคิดว่า
สมณะนี้ คงไม่รู้ไม่เห็นเราจริงๆหรอก คงพูดไปลอยๆ อย่างนั้นเอง
แม้สมณะที่เป็นศาสดายังไม่รู้จักเราได้เร็วไวอย่างนี้ ไฉนสมณะที่เป็นสาวกจักรู้จักเราได้
สิ้นความคิดคำนึงของมารปุ๊ป พระมหาโมคคัลลานะก็กล่าวสวนขึ้นมาปั๊ปว่า“มาร เรารู้จักท่านแม้แต่ความคิดของท่านที่ว่า ‘สมณะนี้ไม่รู้ไม่เห็นเราจริงๆหรอก
แม้สมณะที่เป็นศาสดายังไม่รู้จักเราได้เร็วไวอย่างนี้ ไฉนสมณะที่เป็นสาวกจักรู้จักเราได้”
ฝ่ายมารได้ยินพระเถระรู้เท่าทันอย่างนั้น จึงคิดว่า
‘สมณะนี้คงจะรู้จักและเห็นเราจริง จึงกล่าวได้ถูกอย่างนี้’
มารจึงออกมาจากปากของพระมหาโมคคัลลานะ แล้วยืนอยู่ข้างบานประตู
ฝ่ายพระเถระก็กล่าวรุกอีกว่า
“มาร เราเห็นท่านแม้ที่ข้างบานประตูนั้น ท่านอย่าเข้าใจว่า สมณะนี้ไม่เห็นเรา”
ท่านไม่ได้รู้แต่เท่านี้นะครับ แต่ท่านก็ยังรู้ไปถึงอดีตของท่านกับมารตนนี้ว่ามีความเกี่ยวดองกันมาอย่างไรโดยพระมหาโมคคัลานะท่านเล่าให้มารฟังว่า
