มี 17 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[คนรักบุญู]

[/center]รสธรรมะ ชนะรสทั้งปวง

สพพรสํ ธมมรโส ชินาติ

-ธรรมบท ขุกกกนิกาย-

รสธรรมชำนะรส อื่นปวง

ภาษิตอันนี้ควร วิเคราะห์

ธรรมะประดิษฐ์ดวง ใจมั่น

จึ่งนับว่าเป็นเหมาะ จิตสมาน

อาหารรสย่อมให้ ชวนชิม

แต่ก็พอเคี้ยวไป สิ้นรส

รสเพียงแต่ชวนลิ้ม บ่ยั่ง ยืนนา

กว่าจะกลืนก็หมด รสทราม

อีกกามท่านก็เปรียบ ว่ารส

ชวนเพ่งฟังดมชิม สัมผัส

พอเริ่มเสพเริ่มหมด อร่อย พลันพ่อ

เป็นแน่ฉะนี้ชัด อย่าฉงน

คนหลงกามรสต้อง เสียใจ

เพราะสิ่งซึ่งต้องตรา จางจืด

เสียงเสนาะโสตฟังไป ชวนเบื่อ

กลิ่นรสมิช้าชืด หมดหวาน

การเสพธรรมรสไซร้ ไป่มี

ที่จะต้องเสียใจ สักเทื้อ

เริ่มเสพก็ยินดี อยากเสพ อีกนา

เสพเสร็จก็สุขเมื้อ ไม่วาย

สบายกายบ่แม้น สบายจิตเลย

กายกระทบร้อนเย็น เดือดร้อน

จิตสุขสุขบ่วาย ความสุข

สุจริตช่วยซ้อน สุขเสริม

เริ่มเรียนธรรมะแล้ว อย่าทอด ทิ้งเลย

หมั่นศึกษาเข้าใจ ให้มาก

ธรรมะจะคุ้มปลอด ปวงทุกข์ พ่อเอย

คงจะได้ปราศจาก ขุกเข็ญฯ

[center]

-พระราชนิพนธ์ใน รัชกาลที่ ๖-

[DJ.]

สาธุ...บทกวี...ลางชาง...ยิ่งนัก...

กาม...ยิ่งเสพ...ยิ่งเซ็ง!!!

ธรรม...ยิ่งเสพ...ยิ่งซึ้ง...

[ศรีวยาฆร]

มีโคลงมาร่วมสร้างบรรยากาศกวีครับ

อนิจฺจา วต สงฺขารา _____อุปฺปาทวยธมฺมิโน
อุปฺปชฺชิตฺวา นิรุชฺฌนฺติ ___เตส วูปสโม สุโขติ ฯ

ของปรุงของแต่งแท้----เที่ยงไฉน
เกิดอยู่ย่อมเสื่อมไป---------เปล่าแท้
เกิดแล้วแต่จักไคล----------คราดับ
ใดสงบปรุงแต่งแล้----------สุขล้ำธรรมดา

ชอบใดแก่ชีพนี้---------ยึดถือ
น้อยหนึ่งแต่จะหือ-----------ห่อนได้
ยินใดแค่คำลือ--------------คำล่อ ลวงนา
กายสลายชีพไร้-------------รับรู้อยู่เห็น

เป็นคนเป็นสัตวเพี้ยง-----เพื่อนทุกข
อย่ายกตนข่มเขา------------ว่าร้าย
ดีชั่วเล่นสนุก----------------ในโลก ลืมตาย
ต่างจากแต่คล้ายย้าย--------ต่างกรรม์

ก่อนนอนวอนไหว้กราบ---แก้วสาม
เป็นมิ่งเป็นขวัญตน-----------ก่อนแล้ว
ถือประทีปชีพตาม------------ทางกลับ
ฝึกกว่าได้กล้าแกล้ว----------เกลศไกล

ประเวณีเวี่ยไว้-----------วัจนกวี
รจนาพาที-------------------ปราชญพร้อง
ทำใดจะดูดี-----------------ดาย บ ได้นา
เดียวบทแต่ใจต้อง----------ต่อให้เห็นสม

ศรีวยาฆร ประพันธ์.

[DJ.]

อันกำกง กำเกวียน ย่อมเวียนผัน

หมุนตามกัน เป็นวง อย่าสงสัย

ชีวิตคน วนเวียน ย่อมเปลี่ยนไป

อุปมัย กำเกวียน ที่เวียนวน

[ศรีวยาฆร]

ชอบมากครับ มาต่อเพิ่มเติมครับ

-----เห็นธรรม-----

ลมหนาวเย็นยะเยือก
ชีวิตเลือกคิดถึงสิ่งไหน
ชายสมุทรขอบฟ้าแสนไกล
เสียงคลื่นคลาไคลโครมคราม

เดือนสิบสองน้ำนองเต็มฝั่ง
นั่งคิดความหลังถึงขวากหนาม
ท้องฟ้าวันนี้สีคราม
แสงทองอร่ามยามงาย

ริมฝั่งพระสมุทร
ชีวิตประดุจฝันสืบสาย
คิดถึงวันสุดท้ายความตาย
ความหมายเป็นเพียงมายา

เย็นสบายสายลมหนาว
คลื่นสีขาวต่างไคลสุดขอบฟ้า
แปซิฟิกกว้างไกลสุดสายตา
นาวาวิ่งอ้าวเข้าหลบลม

ชีวิตผู้คนคงวนเวียน
จำเนียรซ้ำซากทับถม
ทุกแห่งทุกหนทุกข์ระทม
ความตายคงอุดมทุกที่ไป

วันใหม่แต่ใจดวงเดิม
ชีวิตเริ่มต้นอยู่ทุกสมัย
ขณะจิตปลายทางแสนไกล
จักสิ้นสุดที่ใดใจเอย

ลมหนาวเพิ่มหนาวเหน็บ
เมฆเก็บดวงตะวันมิเห็นเผย
มรสุมคลุมสมุทรเช่นเคย
กะไรเลยเปลี่ยนไปในพริบตา

โลกนี้ไม่มีอะไรแน่
ผันแปรมิสิ้นสังสาร์
คิดเห็นก็เป็นอนิจจา
เกิดมาต้องพานพบสัจจริง

ศรีวยาฆร ประพันธ์

[DJ.]

ฝีมือประพันธ์ " ยอดเยี่ยม " ครับ

อ่านว่า " สี วะ ยา คอน " หรือ " สี วะ ยา ฆะ ระ " ครับ

(นามปากกา) เพราะดี แปลว่าอะไรครับ ขอบคุณครับ

[Bruce Wayne]

น่าจะอ่านว่า ศิวจักร มากกว่านะครับ คุณ DJ

[DJ.]

Thank you very much, Khun Bruce Wayne.

[ศรีวยาฆร]

ขอบคุณสำหรับคำชมครับ(ชอบๆ)
นามปากกาของกระผม อ่านออกเสียงว่า ศรี วะ ยา คอน ขอรับ
ส่วนความหมายนั้น ศรี ในที่นี้หมายเอา ศักดิ์ศรี หรือความมีสิริ ครับ
ส่วน วยาฆร เป็นคำสันสกฤต แปลว่า เสือ ครับ มีประวัติครับ แต่จะไม่กล่าวถึงละครับ

ส่วนบทกวีนี่ผมแต่งไปตามอารมณ์ขณะนั้นๆ ละครับ
อ่านแล้วถ้าไม่ชอบใจ ก็อย่าถือสากันนะครับ
คิดเสียว่ามาร่วมสนุก บันเทิงธรรมประสาคนชอบพอฮักแพงกันครับ

--------ดาวใด-------

อาทิตย์ อัสดง
ลับเหลี่ยมเมรุลงแล้วหนา
ลิบลิบแลลำนาวา
ขอบฟ้ารัตติกาลลานดาว

ค่ำคืนสายลมเงียบสงัด
คลื่นซัดสาดซ่าฟองขาว
กระทบแสงจันทร์แพรวพราว
ชีวิตชั่วคราวคลาไคล

โลกเอยโลกนี้
โลกอื่นมีบ้างหรือไม่
เรื่องราวหลากหลายเป็นไป
คล้ายกันบ้างไหมใจเรา

ใจโลกนี้ช่างวุ่นวาย
เหตุการณ์มากมายแสนเศร้า
มนุษย์หลงในรูปเงา
ดาวเจ้าจักเป็นเช่นไร

แหงนหน้ามองดาว
สุกสกาวทอแสงสดใส
ขอบฟ้าที่ไกลแสนไกล
นาวาปั่นไฟเป็นทิวยาว

ชั่วชีวิต
หมู่ดาวสถิตในห้วงหาว
เห็นดั่งดวงแก้วแวววาว
ชั่วคราวยาวนานเท่ากัน

ดึกแล้วแก้วใจเอ๋ย
ปริศนายังมิเผยเปลี่ยนผัน
ซับซ้อนซ่อนจริงเงียบงัน
ใครกันที่จักษ์แจ้งสัจจา

ศรีวยาฆร ประพันธ์.

[Dd2683]

อนุโมทนาเจ้าของกระทู้และ กวี ศรีวยาฆร ครับ
ชอบบทรำพึงใน บทกวี ดาวใด มากครับ

[DJ.]

ให้รางวัลที่กลับมาเฉลยคำว่า"ศรีวยาฆร"

จะแต่งกลอน ถอนพิษ ปริศนา
เพื่อสัจจา แจ้งจักษ์ ด้วยสักวา

"สักวา สว่างแล้ว แก้วใจเอ๋ย
ปริศนา ถึงคราเผย เฉลยซึ้ง
เช่นโลกอื่น รื่นสกาว ดาวดึงส์
แต่อื้ออึง ตึงตัง จึงชังจัง
ต้องดุสิต บุรีสิ ที่ผมรัก
แจ้งประจักษ์ กั๊กวงบุญ พิเศษหวัง
อีกเขตใน ใสสว่าง ณ.กลางคลัง
ใจเป็นผัง ดั่งสำเร็จ เสร็จกิจเอย"

[คนรักบุญู]

โห...ดิฉันเป็นเจ้าของกระทู้รู้สึกว่าตัวเองหง๋อยไปเลยเพราะ กลอนของคุณ ศรีวยาฆร ที่แต่งได้น่าอ่านขนาดนี้

ขอชมเชยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

[ศรีวยาฆร]

โอ้ คุณ DJ นี่ สำนวนไม่เบาเหมือนกันนะครับ
เข้าขั้น 'ปฏิภาณกวี' ทีเดียว

Into this Universe, and Why not knowing,
Nor Whence, like Water willy-nilly flowing;
And out of it as Wind along the Waste,
I know not whither, willy-nilly blowing.
ข้าฯเกิดมาในพิภพ, โดยไม่รู้ว่าทำไม
มาจากไหน, ดั่งสายน้ำที่ไหลไป โดยจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม
สักวันก็ต้องจากไป ดั่งสายลมที่เปล่าดาย
ไม่รู้จักสิ้นสุดที่ใด แต่ก็ต้องไปอยู่ดี.

ฝากท่านไขปริศนาอีกสักบทขอรับ

[DJ.]

ขอบคุณมากครับคุณศรีวยาฆรที่ชมผมว่าเป็น"ปฏิภาณกวี"ครับ

ปริศนาของคุณมี 3 วาระ
(๑) มาจากไหน(Whence)
(๒) มาทำไม(Why)
(๓) จะกลับไปไหน(Whither)

ในเมื่อคุณแปลอังกฤษเป็นไทย ผมก็จะแปลงไทยเป็นอังกฤษ
พระเดชพระคุณคุณครูไม่ใหญ่สุดรักสดบูชา ได้เคยรจนาไขปริศนาข้อที่๑นี้ไว้แล้ว
จึงขออัญเชิญมาประดับเป็นมงคล ณ. ที่นี้

"มาจากไหน"
""ดาวทิ้งฟ้า" มาอยู่ ในอู่กาย
ซ้อนเรียงราย กลายเป็น หนทางขาว
อริยะ ผุดผ่าน เส้นทางดาว
ตั้งแต่เช้า ยันค่ำ ฉ่ำชื่นใจ"

"Whence"
"Heaven stars are falling into the bodies,
Multiplication become the milky way;
Dhammakaya are rising up the star ray,
Morning stays until night, mighty mind."

[DJ.]

ได้เห็นลายเซ็นของคุณเพชรจักรพรรดิ เจ้าของกระทู้"บัณฑิตแก้ว"
เหมาะกับเป็นคำตอบของวาระ๒ ดังนี้

"มาทำไม"
"เพราะธาตุธรรมสั่งส่งลงมาเกิด
เพราะหน้าที่อันประเสริฐทหารกล้า
เพราะรื้อสัตว์ขนสัตว์นับคณา
เพราะมารายังบัญชาเบื้องหลังเรา"

"Why"
"Because of The Born, The First One order;
Because of The Duty, The Courageous soldier;
Because of The Being, The Enlightenment of endless number;
Because of The Mara, The Top secret of the dark conductor.

[DJ.]

ได้บท"กลับดุสิตบุรี" จากหนังสือ"ความตาย...ส่วนหนึ่งของชีวิต" ในงานชำระร่างพระมหาโชติญาณ สุวีโร ป.ธ.๓ (โชติญาณ สุวิชาญกุล) ประพันธ์โดย อาศรมอุบาสก

"กลับไปไหน"
"ทำหน้าที่ตราบจนลมหมดสิ้น
ทั้งชีวินกลั่นแล้วดุจแก้วใส
ทำหน้าที่อย่างสง่าก่อนจากไป
พักกายใจกลางทางดุสิตบุรี

"Whither"
Doing duty, until our good life are fall,
Meditation, until our soul are crystal;
Doing duty, extremely proud of total,
Dusit Buri, intermission resting for all.

อนุโมทนาสาธุการให้ก้องหล้า
ให้รู้ว่าน่าเทิดทูนขนาดไหน
คนรุ่นหลังต้องทุ่มเทสุดหัวใจ
เพราะสุดท้ายที่ไปคือสุดแห่งธรรม"

[ศรีวยาฆร]

โอ้โฮ โอ้โฮ ความเพียรท่าน DJ นี่ ยอดเยี่ยมกระเทียมดองจริงๆ ครับ
รูปแบบบทกวีภาษา ปะกิต ก็มีความแปลกใหม่ น่าสนใจมากๆ ครับผม
กระผมขอฝากบท ‘ผู้รู้ใจ’ มาตอบเป็นบรรณาการท่านขอรับ

-----ผู้รู้ใจ-----

ราตรีดึกสงัด
จิตใจยิ่งสงบ
จันทร์เพ็ญยังลอยเด่นฟ้า
หมู่ดารากระพริบวิบวับ

ข้าพเจ้าแย้มยิ้มกับเดือนดาว
ถามไถ่เรื่องราวกันและกัน
ระหว่างเราไร้ถูกผิดและดีชั่ว
สหาย ท่านช่างเจรจานัก

อัศจรรย์อะไรเช่นนี้
การสนทนาโดยมิพักเอ่ยปาก
จากใจก็ถึงใจ
สหายรัก ในยามนี้ใครเล่าจะเข้าใจเรา

ประหลาดไฉนหนอ
ที่ผ่านมาข้าพเจ้าเฝ้าแต่ร่ำไห้
ฟูมฟายและวุ่นวาย
สหาย ท่านกลับนิ่งเงียบเสีย

บัดนี้ ข้าพเจ้านิ่งเงียบ
สงบอยู่ล้ำลึก
ท่านจึงยอมสนทนาเยี่ยงมิตรรู้ใจ
เช่นนี้แล้ว..ข้าพเจ้าเข้าใจแล้ว

ศรีวยาฆร ประพันธ์

[อริย 072]

นั่งอ่านกระทู้ของท่านDJ ทั้งท่าน Shrivฯ แล้ว
ทำให้ค่ำคืนนี้มีแต่ อึ้ง ตะลึง ตึงๆ!!!
....So Good ...So Great ...So Impress !!
ขอได้โปรดรับข้าน้อยฯ เป็นศิษย์ด้วยเถิด ท่านนักปราชญ์ ทั้งสอง..